Για έναν ανεξήγητο λόγο δεν θέλησα ποτέ να γίνει κάποιο reboot, reunion ή ταινία των Friends. Ναι, θα ήθελα αυτή η σειρά να μην είχε τελειώσει ποτέ, περίπου όπως θέλουμε να διατηρήσουμε τη νιότη μας και την ανεμελιά της, γνωρίζοντας όμως ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Συνεχίσαμε λοιπόν να την παρακολουθούμε, δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, για να θυμόμαστε πώς είναι/ήταν να είναι κανείς 20 χρονών.
Όσο όμως εμείς βλέπαμε για νιοστή φορά τη Μόνικα να διδάσκει τον Τσάντλερ τις ερωτογενείς ζώνες της γυναίκας, σιγοτραγουδούσαμε με τη Φοίβη το Smelly cat, τσακωνόμαστε για το αν ο Ρος και η Ρέιτσελ ήταν σε διάλειμμα από τη σχέση τους και τελειοποιούσαμε τη φοβερή ατάκα για καμάκι του Τζόι «how you doing» –η έμφαση είναι στο you, το ξέρουν όλοι– η ζωή προχώρησε. Για όλους, και για εμάς και για τους Friends. Και όπως με τους φίλους των φοιτητικών μας χρόνων ξανασυναντιόμαστε κατά καιρούς για να διαπιστώσουμε πόσο ακόμα μας δένουν όσα μοιραστήκαμε μερικές δεκαετίες νωρίτερα, ακόμα και μετρώντας μερικές ρυτίδες ή κιλά παραπάνω, έτσι κάναμε reunion και με τους Friends. Μετρήσαμε και τις δικές τους ρυτίδες, τα γκρίζα μαλλιά και τα παραπανίσια κιλά του Τζόι, στενοχωρηθήκαμε με την καταβεβλημένη όψη του Τσάντλερ, μειδιάσαμε με την προσπάθεια των κοριτσιών να αντισταθούν στον χρόνο. Και μετά τα σχολιάσαμε σε πηγαδάκια. Και γελάσαμε. Και βάλαμε άλλο ένα επεισόδιο. Γιατί οι Friends ήταν πάντα αυτό: μια γιορτή της νιότης, του –κάποιες φορές έξυπνου, κάποιες κακόγουστου, αλλά πάντα αθώου– χιούμορ. Το reunion ήταν αυτό που ήταν, μια τηλεοπτική συνάντηση έξι ανθρώπων που η ζωή έφερε για δέκα χρόνια μαζί και μετά απομάκρυνε και που είχαν την ευκαιρία να ξαναθυμηθούν, να συγκινηθούν και να γελάσουν, κάποιες φορές αληθινά, κάποιες αμήχανα, βγάζοντας μερικά κρυμμένα κάτω από το χαλί, αλλά αφήνοντας τους σκελετούς στις ντουλάπες.
Πριν αλλά και μετά το reunion δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έβλεπαν, ξαναέβλεπαν και θα ξαναβλέπουν αυτή τη σειρά, όχι γιατί είναι άψογη, politically correct, δραματουργικά τέλεια, παραγωγικά άρτια –δεν είναι τίποτα από αυτά–, αλλά γιατί έχει ακόμη τη δύναμη να τους κάνει να γελούν. Όπως έκανε και το reunion, και ας άφησε σε κάποιους μια γλυκόπικρη γεύση, σαν αυτή που μένει στο τέλος μιας βραδιάς με παλιόφιλους, που ξεκινά με φόρα με μια χιονοστιβάδα υπέροχων αναμνήσεων και καταλήγει στη διαπίστωση ότι όλοι μεγαλώσαμε. Δεν φταίμε εμείς που μεγαλώσαμε. Ούτε οι Friends.
ΙΝFO
Δυόμισι εκατομμύρια δολάρια έκαστος εισέπραξαν οι Άνιστον, Κοξ, Κιούντροου, Λε Μπλανκ, Πέρι και Σουίμερ για την εμφάνισή τους στο reunion.