Έγινε 41 ετών μέσα στην πανδημία. Τα αλλεπάλληλα lockdowns στην Αγγλία τα πέρασε μόνη της στο διαμέρισμά της και γέμισε αρκετό από τον χρόνο της μαθαίνοντας ελληνικά. Γιατί; Πώς βρέθηκε μια θεατρική ηθοποιός από την Ιρλανδία, όπου μεγάλωσε με καθολικές καλόγριες, να μελετά ελληνικά; Για όλα φταίει η ταινία Monday. Ή, καλύτερα, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος.
Η Ντενίς Γκαφ είναι ηθοποιός. Ζει για να ανεβαίνει στη σκηνή, να υποκρίνεται κάποιον άλλο και να δίνει την ψυχή της. Στα 35 της σκέφτηκε να τα παρατήσει όλα, είχε κουραστεί να υπολογίζει και το τελευταίο σεντ, να σερβίρει τραπέζια, να διαβάζει στις κριτικές πόσο καλή ηθοποιός είναι, αλλά να μην έχει χρήματα για το ενοίκιο. Η ζωή στο Λονδίνο δεν ήταν τόσο ωραία όσο μπορεί κανείς να φαντάζεται.
Και τότε το σύμπαν αποφάσισε να της φέρει τον ρόλο εκείνο που την έκανε αναγνωρίσιμη. Όχι διάσημη. Κέρδισε το Lawrence Olivier Award και ήρθαν οι προτάσεις για δουλειές. Πλέον κάνει και αρκετή τηλεόραση – στην Αγγλία αυτό είναι συνώνυμο με την επιτυχία. Της φαίνεται πραγματικά περίεργο ότι η ίδια, που υποδύεται μια γιατρό στην τηλεόραση, πληρώνεται παραπάνω από την αδελφή της, που είναι όντως γιατρός. «Ο κόσμος με αναγνωρίζει πλέον στον δρόμο, με χαιρετά και, περιέργως, με σέβεται. Η αδελφή μου συνεχίζει να σώζει ζωές παραμένοντας αφανής ήρωας κι εγώ απλώς υποκρίνομαι ότι είμαι γιατρός. Είναι ειρωνικό», μου λέει από το παραθυράκι του Zoom.
«Πέρασα μόνη μου την πανδημία», συνεχίζει. «Προσπάθησα να διαβάσω πολλά βιβλία και να τελειοποιήσω τις ξένες γλώσσες μου. Μελέτησα ελληνικά και γαλλικά. Ήρθαν όμως και εκείνες οι μέρες που απλώς σηκωνόμουν από το κρεβάτι και ξάπλωνα στον καναπέ βλέποντας Netflix». Γιατί ελληνικά, λοιπόν;
«ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ»
Η σύνδεσή της με τη χώρα μας δημιουργήθηκε χάρη στον ρόλο της στην ταινία Monday του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, που θα ανέβει στα θερινά σινεμά στις 24 Ιουνίου – προβάλλεται ήδη στην Αμερική, συγκεντρώνοντας πολύ θετικές κριτικές από τους Los Angeles Times, το Hollywood Reporter και το Vulture. Η Ντενίς υποδύεται την Κλόε, μια γυναίκα που ξεπερνά έναν επώδυνο χωρισμό πέφτοντας με τα μούτρα σε έναν οργασμικό έρωτα. «Η Κλόε αλλάζει όλη της τη ζωή, ελπίζοντας στην αγάπη και στην προοπτική μιας ευτυχισμένης ζωής. Δεν επιτρέπει στον εαυτό της να ανακαλύψει ποια είναι, αλλά προσπαθεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες των συντρόφων της και τις φαντασιώσεις τους. Δεν είναι αρκετά γενναία για να αφήσει το καλοκαιρινό της ρομάντζο, την παραζάλη της Παρασκευής και να επιστρέψει μόνη της στη Δευτέρα. Σε μια κανονικότητα. Ίσως την πιέζει η ηλικία της, ίσως οι πεποιθήσεις των γύρω της περί συντροφικότητας. Δεν μοιάζουμε. Είμαι πλέον βέβαιη ότι δεν χρειάζεται να συμβιβαζόμαστε, δεν πρέπει να κάνουμε θυσίες. Η ρομαντικοποίηση του έρωτα μας οδήγησε σε μια εξάρτηση από την αγάπη και την έννοια του “εκλεκτού”».
Δεν υπάρχει; «Έχω στην οικογένειά μου δύο θείες μου που ζουν χωρίς άνδρα και είναι ευτυχισμένες. Η στάση τους με δίδαξε ότι ίσως έχουμε πολλές “αδελφές ψυχές” και δεν είναι αποκλειστικά ερωτικοί σύντροφοι. Η ιδέα του γάμου μοιάζει απαρχαιωμένη σήμερα που ο μέσος όρος ζωής μας δεν είναι τα 40 έτη. Μια φίλη μου χώρισε έπειτα από μια σχέση ζωής έντεκα ετών. Της έδωσα συγχαρητήρια. Απαιτεί θάρρος και κουράγιο έπειτα από τόσα χρόνια».
Μου μιλάει για τον εαυτό της και τη δική της προσωπική ζωή, αποκαλύπτοντας έναν ευθύ χαρακτήρα, μια προσωπικότητα που διαθέτει κάτι αυθεντικό. Αναφέρει ότι ποτέ της δεν ήθελε να κάνει παιδιά και παραδέχεται ότι αυτό ίσως υπήρξε για τη ζωή της απελευθερωτικό. «Πλέον δεν φοβάμαι τον έρωτα ούτε το τέλος μιας σχέσης, μου αρκεί να είμαι παρούσα όσο διαρκεί ένας δεσμός. Δεν θέλω να είμαι κάποια άλλη. Θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εκάστοτε σύντροφο για το ποια είμαι και τι θέλω».
ΓΥΜΝΕΣ ΣΚΗΝΕΣ & ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ #ΜΕΤΟΟ
«Είχα πρόβλημα με τις γυμνές σκηνές πριν δω το Suntan [σ.σ.: η προηγούμενη ταινία του Παπαδημητρόπουλου]. Όταν κατάλαβα πώς δουλεύει ο Αργύρης, του έστειλα ένα mail παρακαλώντας τον για τον ρόλο στην ταινία. Του έγραψα ότι καταλαβαίνω πως δεν είμαι η πιο διάσημη ηθοποιός, αλλά σίγουρα είμαι αυτή που αγάπησα περισσότερο το σενάριό του. Πολλοί σκηνοθέτες χρησιμοποιούν τις ηθοποιούς τους σε γυμνές σκηνές για να τις αντικειμενοποιήσουν σεξουαλικά. Ο Αργύρης, όμως, κανονικοποιεί τα γυμνά σώματα. Δεν ήταν πάντα εύκολο για μένα που μεγάλωσα σε αυστηρό καθολικό πλαίσιο να κάνω γυμνό, δεν μας επιτρεπόταν να μιλάμε για το σεξ και την ευχαρίστηση. Εσείς οι Έλληνες είστε τυχεροί. Έχετε ενδυναμώσει τις γυναίκες ηθοποιούς», λέει με χαρά, σχεδόν παιδική, και διστάζω να την προσγειώσω με το ελληνικό #MeToo στο θέατρο.➔
«Με τον Αργύρη και όλο το συνεργείο ένιωθα ασφαλής. Σε καμία ταινία του δεν υπάρχει αυτή η αρρενωπή ματιά, ενώ ενισχύει το sex positivity. Έχω κάνει γυμνές σκηνές με την Κίρα Νάιτλι κι άκουσα τι απαιτεί η Κέιτ Γουίνσλετ σε τέτοιες καταστάσεις. Φυσικά, αυτές οι ηθοποιοί έχουν εξουσία και τα θέλω τους μπορούν να εισακουστούν. Ξέρω, όμως, κι άπειρες φίλες μου στη δουλειά που πήραν έναν ρόλο γιατί είχαν ανάγκη τα χρήματα. Ακόμη δεν έχουμε καταφέρει στο δικό μας επάγγελμα να ζητήσουμε σεβασμό για το τμήμα του μακιγιάζ, των ενδυματολόγων, των παιδιών για όλες τις δουλειές. Δεν απαιτώ σεβασμό μόνο για μένα, αλλά για κάθε εργαζόμενο στον κλάδο. Όσες φορές στο παρελθόν κάποιος επισήμανε μια σεξιστική αντιμετώπιση, σχεδόν έχανε τη δουλειά του. Δεν υπάρχει το #MeToo κίνημα στην Αγγλία. Όταν αποκτάς δημοσιότητα και χρήματα, ξεχνάς εύκολα τι περνάει μια συνάδελφος ή απλώς κλείνεις τα μάτια σου και το αγνοείς. Πρέπει να τσεκάρεις τα προνόμιά σου πού και πού».
Ο ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ
Τo Monday ουσιαστικά «τρολάρει» τις αμερικανικές ερωτικές κομεντί. «Ναι, γιατί πάντα μετά την Παρασκευή θα έρθει και η Δευτέρα. Η ενστικτώδης έλξη και ο αυθορμητισμός του φλερτ μιας υποσχόμενης Παρασκευής αναπόφευκτα θα συγκρουστούν με την πραγματικότητα και τους συμβιβασμούς της συμβίωσης τη Δευτέρα το πρωί. Οι άνθρωποι σου δείχνουν από την πρώτη στιγμή ποιοι είναι. Εσύ επιλέγεις να μην το δεις. Ο Μίκι [σ.σ.: ο ρόλος του Σεμπαστιάν Σταν] είναι ένα παιδί που αρνείται να ενηλικιωθεί. Έχει αγκυλώσεις. Η Κλόε πιστεύει ότι ίσως τον αλλάξει. Προσπαθεί. Αλλά μέχρι πότε θα βάζει σε προτεραιότητα τις ανάγκες κάποιου άλλου;» Πράγματι, αυτές οι ενήλικες ευθύνες και η ανάγκη για σωματική απελευθέρωση και αγάπη βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας.
Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή στο Monday, μεταξύ του Σεμπαστιάν Σταν και της Ντενίς, όταν η δεύτερη ρωτάει απεγνωσμένα «τι κάνω με τη ζωή μου;». Πόσες φορές έχει αναρωτηθεί η ίδια; «Δεν χρησιμοποιώ τη βία της λογικής. Προσπαθώ να συμπεριφέρομαι με ευγένεια και καλοσύνη. Με επιβραβεύω και δεν με κριτικάρω για τις επιλογές μου. Αποδέχομαι τα λάθη μου. Έχω κάνει τα πάντα, ψυχοθεραπεία, γιόγκα, διαλογισμό, έχω πάει σε retreat όπου δεν μιλούσαμε για μέρες. Κάνω ό,τι χρειαστεί για να βρω εσωτερική γαλήνη και να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Κάποτε είχα δύο φωνές στο κεφάλι μου, του δημόσιου κατηγόρου και του δικηγόρου υπεράσπισης. Ο ένας με κατηγορούσε ότι ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή, ο άλλος μου υπενθύμιζε πόσο υπέροχη είμαι. Είμαι χαρούμενη που σιώπησα τον θόρυβο του επικριτικού κατηγόρου».
ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Η τηλεοπτική της καριέρα τής χάρισε χρήματα και φήμη. Νιώθει διάσημη; «Δεν είμαι σελέμπριτι, δεν νιώθω σελέμπριτι, δεν ήθελα ποτέ να γίνω. Δεν έχω ανθρώπους να ουρλιάζουν το όνομά μου όταν με βλέπουν στον δρόμο. Αυτό είναι η πραγματικότητα του Σεμπαστιάν». Τη ρωτάω αν της αρέσει η τηλεόραση. «Έχει καλές απολαβές και μπορώ πλέον να επιλέγω τους ρόλους στο θέατρο που με ενδιαφέρουν πραγματικά. Μακάρι να παίξω την Ηλέκτρα στην Επίδαυρο. Αυτό είναι το όνειρό μου».
Από την Αθήνα και τις μέρες που πέρασε στην Αντίπαρο τι θυμάται; «Τη χωριάτικη που παράγγελνε η γυναίκα του Αργύρη στις ταβέρνες και την ημέρα που ανέβηκα στην Ακρόπολη. Οι Έλληνες είστε οι άνθρωποί μου». Έπειτα θυμάται τα γυρίσματα. «Δεν έχω χορέψει ποτέ στη ζωή μου τόσο, όσο στα γυρίσματα αυτής της ταινίας. Ήταν ένα ασταμάτητο πάρτι, αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλο ξέγνοιαστοι», θυμάται – εικόνες που έρχονται σε σύγκρουση με όσα έφερε στην πορεία η πανδημία. «Είναι ακόμα πολύ δύσκολο να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν», σχολιάζει σχετικά. «Ρωτώ τους φίλους μου αν μου επιτρέπουν να τους αγγίξω. Πήγα πρόσφατα για φαγητό με έξι άτομα και επέστρεψα σπίτι αποκαμωμένη, ήταν δύσκολο να σκέφτομαι τις αποστάσεις και τα μέτρα και παράλληλα να θέλω να περάσω καλά. Άκουγα συνεχώς στο κεφάλι μου μια φωνή να μου δίνει οδηγίες.
Όσα έζησα στην Αθήνα μού φαίνονται τόσο μακρινά, ονειρεμένα σχεδόν, λες και ήταν μια άλλη ζωή. Δεν νομίζω ότι τώρα που θα έρθω ξανά θα μπορέσω να νιώσω όπως τότε», λέει και αναπολεί τις βόλτες της στην αθηναϊκή νύχτα.
Με αποχαιρετά στα ελληνικά (πρώτη φορά μού συμβαίνει αυτό σε συνέντευξη με ηθοποιό από το εξωτερικό), λέγοντας πως ελπίζει να συναντηθούμε στην Αθήνα. Ίσως να το εννοεί ότι δεν τη νοιάζει να είναι διάσημη.
Σταθμοί και επιτυχίες: Από την κινηματογραφική της πορεία ξεχωρίζουν η συνεργασία της με τον Κεν Λόουτς στο Jimmy’s Hall και οι ρόλοι της στο Juliet, Naked δίπλα στον Ίθαν Χοκ και στο Colette πλάι στην Κίρα Νάιτλι. Τα τελευταία χρόνια βρίσκει πρωταγωνιστικούς ρόλους στη βρετανική τηλεόραση, όπως στη μίνι σειρά Paula του BBC ή στο Too Close του ITV, δίπλα στην Έμιλι Γουότσον. Από τα μελλοντικά της σχέδια ξεχωρίζει η συμμετοχή της στη σειρά Andor της Disney+, πρίκουελ του Rogue One των Star Wars. Στο θέατρο έχει κερδίσει μεταξύ πολλών διακρίσεων το βραβείο Laurence Olivier, και μάλιστα δις, για τις παραστάσεις People, Places and Things και Angels in America, που εκτός από το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου ανέβηκε και στο Μπρόντγουεϊ.
ΙΝFO Το Monday θα προβληθεί στα ελληνικά σινεμά από τις 24 Ιουνίου, από την Tulip.