«Τέρμα, τέλος, finish! Όλοι έξω!» μας ουρλιάζει ο οδηγός του τρόλεϊ της Γραμμής 2 πίσω από το Πεδίον του Άρεως και μας αναγκάζει να το πάρουμε ποδαράτο μέχρι την Κυψέλη, διακόπτοντας το Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα του Pan Pan και της Melentini στα ακουστικά. Στα πεζοδρόμια της Δροσοπούλου σκεφτόμουν πώς θα αντιδρούσε η μάνα μου σε αυτή την περίπτωση, η οποία ήρθε την προηγούμενη εβδομάδα στην πρωτεύουσα για να με δει. Στην πρώτη βόλτα μας μέχρι το Σύνταγμα, της είχα δώσει τόσες πληροφορίες για να μετακινηθεί και να βρίσκει τον δρόμο προς το σπίτι όταν θα έβγαινε για μια βόλτα μόνη της –μια και είχε δεκατέσσερα χρόνια να κατέβει κάτω–, αλλά γρήγορα κατάλαβα πως και εγώ θα μπερδευόμουν με τόσο όγκο πληροφοριών, με μια πληθώρα μέσων και ούτε ένα βατό σημείο προσανατολισμού, όπως ας πούμε μια Παραλία ή, έστω, ένας Πύργος. Ωστόσο, όπως μαρτυράει και η νέα κωμωδία της ΕΡΤ, οι μανάδες δεν κατεβαίνουν Αθήνα για να κάνουν τουρισμό, αλλά για να πάρουν μια γεύση τού πώς ζουν τα παιδιά τους, να κάνουν το σπίτι να λάμψει από καθαριότητα, άσχετα αν αυτό καθαρίστηκε από πριν για να τις ξεκουράσουν, να τακτοποιήσουν τα ασιδέρωτα και τα κουβαριασμένα των ντουλαπιών, να στήσουν σχοινιά, ράφια και παλάτια για τη βελτίωση της καθημερινότητας σε ένα υπόγειο 29 τ.μ., να γεμίσουν με τρόφιμα και μαμαδίστικες λιχουδιές το ψυγείο και να τους παρηγορήσουν με μια ανάβαση στα Αναφιώτικα ή με ένα σοκ κοκ στο Σερμπετόσπιτο της Νάνσυ στου Ψυρρή, ένα παγωτό περγαμόντο-πετιμέζι στο Κοκκίον ή ένα κυπελλάκι σοκολάτα-ανθόγαλο στο Μαραμπού, τη στιγμή που ένα βοριαδάκι σηκώνει στους ώμους μια μακρυμάνικη μπλούζα που έχουν πάντα εύκαιρη μέσα στην τσάντα τους αντί της ζακέτας, που πιάνει χώρο. Δύο δεκάχρονα αγόρια διασχίζουν κάθετα τον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη. Το ένα σέρνει μια σχολική τσάντα με ροδάκια που έχει μέσα της κάτι που μοιάζει με μεταλλόφωνο. Είναι απογοητευμένα. «Δεν θα έρθει ο Δημήτρης». «Όχι, να δεις που θα μας ψάχνει· πάντα με ψάχνει». Πέντε λεπτά μόνο τού δίνει χρονικό περιθώριο και κινούνται προς τη Δημοτική Αγορά, έχοντας την όψη της ξενερωμένης απογοήτευσης που μόλις γεύτηκαν μάλλον για πρώτη φορά και δεν έχουν βρει ακόμα τις λέξεις και τον θυμό να την περιγράψουν. Έμαθα τον όρο «masturdating» από τις λέξεις της καρτέλας του «Χρήστου που δε μένει πια εδώ», πριν από λίγες μέρες. Την απόλαυση που περιγράφει ο όρος από μια προβολή, παράσταση ή βόλτα χωρίς παρέα τη βίωσα στην προβολή του Μάρτιν Ίντεν στο Στέλλα και στο φεστιβάλ του books n’ fest στη Δημοτική Αγορά. Αν και δεν πήρα ποτέ τα βιβλία που στάμπαρα στην πρωινή επίσκεψη, κράτησα στη σκέψη μου την υπολογίσιμη «δύναμη» του Ίντεν απέναντι στον κόσμο που αλλάζει και τρομάζει: τις λέξεις.
Zακέτα να πάρεις
Μια βόλτα στην Κυψέλη που ξεκίνησε από ένα χαλασμένο τρόλεϊ, αλλά και όσα μπορεί να σημαίνει μια ξαφνική επίσκεψη από τον Βορρά.
2' 12" χρόνος ανάγνωσης
