Ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Και βαθύς συνάμα, καθώς διαρκεί παραπάνω από είκοσι χρόνους. Τούτο μάλλον συνέβη επειδή δεν θαμπώθηκα μόνο από τη θωριά της, αλλά με σαγήνεψε αμετακλήτως και η αμβροσία που ανέδιδαν, καθώς σουρούπωνε, τα στιλπνά, ελικόμορφα άνθη της. Συνέβαλε ασφαλώς στη φαντασμαγορία και το ονειρικό σκηνικό. Περιδιάβαινα ασκόπως, βλέπετε, τα λιθόστρωτα της Παλιάς Πόλης της Ρόδου, ώστε να μου μείνει για πάντοτε αξέχαστος ο ηδονιστικός συνδυασμός από αρώματα γαρδένιας, γιασεμιού και βανίλιας που αποπνέει το δέντρο που οι ντόπιοι ονομάζουν Ροδίτικο φούλι (Plumeria rubra). Γυρίζοντας στην Αθήνα, παιδεύτηκα κάπως, θυμάμαι, μέχρι να αποκτήσω ένα μικρό Ινδικό φούλι (έτσι είναι γνωστό στα εκτός Δωδεκανήσου φυτώρια της χώρας), αλλά πραγματικά πολύ περισσότερο για να το αναθρέψω μέσα στη γλάστρα του. Κι αυτό επειδή μεγαλώνει αργά και ζητάει προστασία από τον δυνατό αέρα, ενώ, αν ζείτε σε περιοχή όπου οι θερμοκρασίες υπό το μηδέν δεν είναι σπάνιες, πρέπει απαραιτήτως να σκεφτείτε μια λύση για τον χειμώνα. Τα πρώτα χρόνια έβρισκε καταφύγιο εντός της οικίας μου, διαπίστωσα όμως ότι η έλλειψη φυσικού φωτός το εξασθένιζε και προσβαλλόταν έτσι εύκολα από ασθένειες.
Ο έρωτας δεν φείδεται κόπων και εξόδων. Έστησα ένα μικρό μεν, αλλά απολύτως λειτουργικό θερμοκήπιο στον τότε ταρατσόκηπό μου για να φιλοξενεί μέσα στα κρύα τα, αισίως, πέντε πια Φραντζιπάνι μου. Με αυτή την ονομασία κυρίως είναι παγκοσμίως γνωστά, από το επώνυμο ενός ξακουστού Ιταλού αρωματοποιού της Αναγέννησης, ο οποίος αναμειγνύοντας αιθέρια έλαια έφτιαξε μια σύνθεση που ξετρέλανε τις βασιλικές αυλές. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές, που στα μέσα του 16ου αιώνα τα αντίκρισαν σε κάποια ακτή της Καραϊβικής, αυτόν θυμήθηκαν μόλις χρειάστηκε να τα βαφτίσουν, εντυπωσιασμένοι από την ευωδιά τους. Από εκείνα τα νησιά, άλλωστε, έλκει το είδος την καταγωγή του. Ομοίως πάντως είναι ιθαγενές του Μεξικού, όπου μάλιστα συχνά υπερβαίνει σε ύψος τα οκτώ μέτρα και κατά κανόνα στολίζει κήπους εκκλησιών και κοιμητήρια. Στην Ανατολική Ασία, πάλι, όπου ταχύτατα διαδόθηκε, αποτελεί σήμερα τον αγαπημένο παραστάτη ινδουιστικών και βουδιστικών ναών.
Η λευκοκίτρινη (κυκλοφορούν επίσης ποικιλίες με ρόδινη ή ερυθρή) ανθοφορία του, με την προϋπόθεση φυσικά πως θα λιάζεται επαρκώς, διαρκεί από τις αρχές του καλοκαιριού μέχρι τα μέσα του φθινοπώρου, έπειτα βαθμηδόν χάνει την ικμάδα του και πέφτουν τα όμορφα, μεγάλα φύλλα. Ποτίζουμε τακτικά, αλλά χωρίς υπερβολές, ελέγχοντας με το δάχτυλο αν το χώμα έχει πρώτα στεγνώσει. Λιπαίνουμε κάθε δύο εβδομάδες με σκευάσματα της αγοράς που ενισχύουν την άνθιση. Ένα πράγμα, τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε: ο γαλακτώδης οπός που σταλάζει όταν κόψουμε ένα φύλλο είναι ερεθιστικός του δέρματος και μπορεί με την επαφή να προκαλέσει εξανθήματα, ιδιαίτερα σε ευαίσθητα άτομα και μικρά παιδιά.
χαβάη-πλουμέρια 1—1
Tο γέννημα αυτό των Τροπικών δεν λατρεύτηκε και δεν αξιοποιήθηκε πουθενά αλλού περισσότερο από όσο στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Χαβάης. Αναμφίβολα θα έχετε δει σε ταινίες το πανηγυρικό και ακαταμάχητο καλωσόρισμα των ταξιδιωτών με τη χρήση των λουλουδιών του, τα οποία περασμένα από νήμα φοριούνται στον λαιμό και στα μαλλιά των κοριτσιών. Είναι τέτοιος ο αισθησιασμός που σκορπίζει ολόγυρα το μοσκοβόλημα του άνθους της πλουμέριας, ώστε όταν στολίζει το δεξί αυτί σηματοδοτεί, σε γιορτές και συναθροίσεις του ίδιου πολιτισμού, τη διαθεσιμότητα μιας γυναίκας για ερωτική προσέγγιση. Φορεμένο στην άλλη πλευρά της κεφαλής, στέλνει μήνυμα πως υφίσταται ήδη δέσμευση και άρα δεν υπάρχει λόγος για άσκοπους χαριεντισμούς.