«Υπάρχει περίπτωση το μάτι σας να έχει πετύχει κάνα ενοικιαστήριο εδώ κοντά;» ρωτάω τη Βαλεντίνα, την ιδιοκτήτρια ενός μαγαζιού με ρωσικά καλούδια στην Καλλιθέα. Τις τελευταίες μέρες, περπατάω τμηματικά τη Θησέως και τους γύρω δρόμους, μήπως και βρεθεί κάνα κίτρινο χαρτί σε κολόνα της ΔΕΗ ή στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Στα μέσα της διαδρομής, επισκέπτομαι καθημερινά το κατάστημά της και παίρνω κάτι δροσιστικό – πότε μια σόδα μπορζόμι ή ένα ταρχούν από τη Γεωργία, ένα αναψυκτικό με γεύση γλυκάνισου. Προσπαθούμε να συνεννοηθούμε στα ρωσικά και μου δίνει κάποιες κατευθύνσεις για αναζήτηση. Υψηλές τιμές για τρύπες που παρουσιάζονται ως «ευκαιρίες ζωής» στο τηλέφωνο, όπως ένα υπόγειο 30 τ.μ. στην περιοχή του Γκύζη, χωρίς παράθυρα και πρόνοια για πλυντήριο. Στους δρόμους – σταυρόλεξα και στις πλατείες της Καλλιθέας υπάρχουν μόνο πωλητήρια. Τα διαμερίσματα που αγόρασαν έγιναν βαρίδια μέσα στην πανδημία. Μικρή ανάσα στα πάρκα της Καλλιθέας, όπου παιδιά ξεφαντώνουν με το ποδόσφαιρο και οι γιαγιάδες τα επιτηρούν. Η μπάλα φτάνει στα πόδια μου. «Σ’ εμένα, σ’ εμένα» φωνάζουν. Την πασάρω στη μέση και όποιος προλάβει να σουτάρει προς το αντίπαλο τέρμα. Η ζωή του κέντρου της Καλλιθέας εξαλείφει κάθε διάθεση για αναζήτηση. Κι αύριο μέρα είναι. Αλήθεια, μπορεί να μου απαντήσει κάποιος γιατί οι λαϊκές στην Αθήνα αλλάζουν κάθε εξάμηνο σαν την Περσεφόνη στον Άδη; Η λαϊκή της Αρχιμήδους άφαντη. Όλοι τριγυρνάνε στο Παγκράτι με καροτσάκια, αλλά προς τα πού πηγαίνουν; Ρωτάω μια κυρία που στην αρχή με κοιτάει φοβισμένο και με βγάζει στο ποτάμι της Υμηττού. «Πω, Δήμητρα, εσύ είσαι; Δεν σε κατάλαβα με τη μάσκα» χαιρετιούνται δύο γιαγιάδες, παρόλο που είχαν τις μάσκες τους κατεβασμένες και δεν ήθελαν να μιλήσουν η μία στην άλλη. Παρασκευή προς Σάββατο. Εμείς και οι νταλίκες. Φώτα και μάτια νυσταγμένα και βαριά. Μετά τα κέφια και τις πλάκες, τα μάτια σβήνουν στη Λαμία και ανοίγουν στα Μάλγαρα. Η Θεσσαλονίκη έχει κατέβει στη Χαλκιδική, χωρίς να είμαστε εξαίρεση. Ένα γρήγορο μπάνιο στην Ποτίδαια και στην επιστροφή ένα καταΐφι με γραβιέρα και φιστίκι Αιγίνης στο ERGON AGORA, προτού ετοιμαστούμε για τις ταράτσες της Βαλαωρίτου. Ο ένας γύρισε από το Βέλγιο και ανάσανε από την αβάσταχτη βαρεμάρα των Βρυξελλών. Κατά τις αφηγήσεις του, μιας πόλης-τράνζιτ, με περαστικούς κατοίκους χωρίς ταυτότητα στη γαστρονομία. Βρήκε τρόπο να δραπετεύσει και να δοκιμάσει το όνειρό του στη Μαδρίτη, να πετύχει τον στόχο του. Ο άλλος ετοιμάζεται για Ουτρέχτη. Σπουδές διά ζώσης και εύρεση σπιτιού με ηλεκτρονική λοταρία. Επιπλωμένα 20 τ.μ με 650 ευρώ, χώρια οι λογαριασμοί. «Ευκαιρία μιας ζωής». Αυτό ειπώθηκε και για το οικογενειακό Scrabble της Κυριακής, που όντως ήταν μια ευκαιρία να παραλύσουμε στα γέλια. Όσο για τον τελικό; Σιγά το τρόπαιο μην επέστρεφε στο σπίτι που ποτέ δεν είχε, μην τρελαθούμε κιόλας.
Eυκαιρίες μιας ζωής
Η Χαλκιδική, τα γεωργιανά αναψυκτικά και ένα επιτραπέζιο παιχνίδι κάνουν την αναζήτηση διαμερίσματος στην Αθήνα λίγο πιο αισιόδοξη.
2' 11" χρόνος ανάγνωσης
