Όνειρο γλυκό είναι αυτός ο κήπος. Δεν θες να τελειώσει, λιγώνεσαι με τη θερινά φορτισμένη ατμόσφαιρα, τα μελένια φώτα, το μαλακό βουητό. Η ζωή εδώ μοιάζει να κυλά lento, αργά, σαν να μη συνέβη τίποτα συνταρακτικό τον τελευταίο χρόνο. Και την ίδια στιγμή νιώθεις ασφαλής, όλοι και όλα στις σωστές αποστάσεις κι εσύ κανακεμένος σε μια πράσινη αγκαλιά. Επιτυγχάνεται αστραπιαία αποσύνδεση από την ταλαίπωρη Αθήνα.
Είχαμε καιρό να πάμε στη Fuga, στους πράσινους λοφίσκους του Μεγάρου. Από το τραπέζι μας παρήλασαν πλείστα όσα εδέσματα. Κεφλίδικα πιάτα, με ευχερή νοστιμιά, δουλεμένα με την ευφρόσυνη λογική της μείξης προϊόντων, συνταγών, τεχνικών από διαφορετικές κουλτούρες. Αυτό που χάριν συντομίας ονομάζουμε «fusion». Είναι αξιοθαύμαστη η χαρίεσσα άνεση με την οποία καταργείται στο φετινό μενού η γεωγραφία. Λίγη Ιταλία, πολλή Ασία, κάμποση Λατινική Αμερική, ένα κυματάκι ελληνικό συναντιούνται θριαμβευτικά, αποτυπώνοντας συγγένειες που δύσκολα συλλαμβάνει ανθρώπου νους.
Μου επιτρέπετε να γκρινιάξω όμως και λίγο: κάποια (δημοφιλή, είμαι σίγουρος) πιάτα βγαίνουν λίγο πιο γλυκά από όσο θα ήθελα, εξαιτίας των αρτυμάτων τους, και επίσης σε κάποια, τα κρεμώδη, δεμένα και κάπως λιπαρά ντρέσινγκ αδικούν τις ευφάνταστες συνθέσεις. Π.χ. το ωμό μαγιάτικο με αγγούρι μαριναρισμένο σε γκράπα, μους αβοκάντο, φαγόπυρο και αχινό θα τερμάτιζε σίγουρα πρώτο στην προτίμησή μου, αν είχε μια δροσερότερη, πιο ελαφριά σάλτσα. Αλλά και η σαλάτα ρέβας με τόνο tataki, τηγανητή κάππαρη και τηγανητό φύλλο shisho (τι ωραία ιδέα!) κάπως σαστίζει με τη σος ταρτάρ και τη γλυκιά σάλτσα ponzu. Παρ’ όλα αυτά, αμφότερα είναι νόστιμα.
Δυνατές στιγμές: η σαλάτα με καρπούζι, πάπια, μαλακό τυρί stracchino, μέντα. Τα γιαπωνέζικα dumplings gyoza γεμιστά με ψαχνό από σιγομαγειρεμένο μοσχαρίσιο κότσι: εδώ όλα τα μελωμένα, κρεμώδη στοιχεία δένουν τέλεια μεταξύ τους. Η μελιτζάνα με γλάσο miso, ταχίνι, τζίντζερ και φλέικς παλαμίδας, ταιριαστά γλυκοπικάντικο πιάτο. Το ταρτάρ μοσχαριού με κρέμα kosho, πούδρα παστού κρόκου, τυρί piave και φρέσκια καλοκαιρινή τρούφα συνοδεία κράκερ ταπιόκας. Η έξοχα ψημένη ταλιάτα με ωραία ασιατική μαρινάδα, χοντρό αλάτι στο πλάι και στιβαρά συνοδευτικά: καλαμπόκι με παρμεζάνα και τρούφα και πατάτες τηγανητές με ντιπ cacio e pepe. Mamma mia!
Ήπιαμε κοκτέιλ ενδιαφέροντα, σχεδιασμένα από τον Παναγιώτη Παπαβραμόπουλο. Τα γλυκύτερα αυτών είναι ταμάμ για τα πικάντικα πιάτα. Ζητήστε τη βοήθεια του μπαρ για να βρείτε αυτό που σας ταιριάζει. Το μενού σχεδίασε ο σεφ Γιάννης Μαρκαδάκης. Την κουζίνα «τρέχει» ένας ενθουσιώδης νέος, που μεταδίδει στα πιάτα του και στους θαμώνες τον ηλεκτρισμό του. Τον λένε Δημήτρη Κότσαλη και σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Mood: Χαλαρό, ταξιδιάρικο.
Crowd: Ωραίοι Αθηναίοι.
Κόστος: Περίπου 40 €/άτομο, χωρίς ποτά.
Διεύθυνση: Π. Κόκκαλη 1 και Βασιλίσσης Σοφίας, Μέγαρο Μουσικής, Τ/210-7242979.
Ημέρες/ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Σάββατο από τις 19.00. Κυριακή κλειστά.
Κράτηση: Απαραίτητη.