Παρότι το όνομά τους είναι συνώνυμο της εκρηκτικής ενέργειας –που διοχετεύεται τόσο στον post punk ήχο τους όσο και στις ντελιριακές τους συναυλίες–, οι HMLTD είναι πιο εγκεφαλική μπάντα από ό,τι συχνά τους αναγνωρίζεται. Την τελευταία τριετία το ιδιόρρυθμο εξαμελές συγκρότημα από τις νότιες συνοικίες του Λονδίνου γνώρισε μια μετεωρική –και συχνά αλλοπρόσαλλη– άνοδο στο πάνθεον της σύγχρονης εναλλακτικής μουσικής. O Guardian και το NME τοποθέτησαν τους Σεθ Έβανς, Αχιλλέα Σαραντάρη, Ντιουκ Πίτερμαν, Χένρι Σπιτσάλσκι, Νίκο Μονμπλάτ και Τζέιμς Ντόνοβαν στις λίστες με τα καλύτερα live acts της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας, η Sony τούς προσέφερε ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο –για να τους εγκαταλείψει στη συνέχεια, επειδή δεν έμπαιναν σε εμπορικά «καλούπια»– και οι πιστοί φαν τους γέμιζαν ασφυκτικά συναυλιακούς χώρους της βρετανικής πρωτεύουσας, που μεταμορφώνονταν σε σουρεαλιστικά σύμπαντα με κάθε τους εμφάνιση. Κορύφωση ήταν ο πληθωρικός πρώτος τους δίσκος West of Eden: ένα αντισυμβατικό πυροτέχνημα glam rock, goth και ηλεκτρονικού ήχου, που προέβλεπε την «κατάρρευση» της Δύσης και κυκλοφόρησε μετά διθυραμβικών κριτικών στις αρχές του 2020. Ύστερα, ήρθε η πανδημία.
«Θα ήταν κάπως άκομψο να ισχυριστούμε πως ο δίσκος προέβλεψε ή ακόμα και καταπιάστηκε με την Covid-19», σχολιάζει με χιούμορ ο Αχιλλέας Σαραντάρης, o ντράμερ του συγκροτήματος, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, και προσθέτει: «Και όμως, τον τελευταίο χρόνο παρακολουθήσαμε όλοι την “κόλλα” που κρατούσε τη Δύση ενωμένη, την εμπιστοσύνη μεταξύ κοινοτήτων και θεσμών, να διαβρώνεται». «Θα συμφωνήσω», συμπληρώνει ο Χένρι Σπιτσάλσκι, ο ιδιοσυγκρασιακός frontman της μπάντας. «Ουσιαστικά, στον πρώτο μας δίσκο θελήσαμε να αποτυπώσουμε τον βασανιστικό θάνατο της Δύσης, την οικονομική, πολιτική αλλά και οικολογική κρίση που βιώνουμε, αλλά ως μια θεμελιωδώς πνευματική κρίση που ωθεί τους ανθρώπους στην απομόνωση και στον ατομικισμό». Μετά από μια σύντομη παύση, γνέφει συγκαταβατικά και ο εσωστρεφής Σεθ Έβανς, ο πιανίστας του συγκροτήματος, που μπήκε στο γκρουπ μετά την κυκλοφορία του δίσκου. «Το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ The West is Dead αναφέρεται στη σύγχρονη παρακμή, ενώ τα δύο καταληκτικά τραγούδια, το Blank Slate και το War Is Looming, προσφέρουν δύο εναλλακτικές τροπές για την ανθρωπότητα: μία αισιόδοξη και μία δυστοπική. Το βρίσκω αρκετά επίκαιρο», καταλήγει, χαμογελώντας πονηρά.
Ενώ το απαισιόδοξο παρθενικό μανιφέστο των HMLTD συνάντησε –κάπως μακάβρια– το εφιαλτικό πανδημικό zeitgeist, το συγκρότημα κοιτάει ήδη μπροστά, σε ένα πιο ώριμο και παράλληλα πιο απρόβλεπτο μέλλον. Η προετοιμασία του δεύτερου δίσκου έφερε την μπάντα στην καρδιά της Αθήνας, μια απόφαση αυθόρμητη και προμελετημένη ταυτόχρονα. Οι έξι μουσικοί ηχογράφησαν πλάι σε μια δεκαπενταμελή συμφωνική ορχήστρα και διάφορους Έλληνες μουσικούς από τα σχήματα Polis Εnsemble και Νότιο Τόξο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ανορθόδοξα συναρπαστικό μουσικό σύνολο, όπου οι γνωστοί glam rock ήχοι του συγκροτήματος συναντούν, κάπως απροσδόκητα, το κανονάκι και την κρητική λύρα.
«Ήταν γραφτό κάποια στιγμή η ελληνική μου καταγωγή να μας φέρει στην Ελλάδα», απαντά γελώντας ο Αχιλλέας. «Στην κορύφωση της καραντίνας, έπιασα τον εαυτό μου να ακούει αρκετά πιο συχνά ελληνική μουσική, δεκάδες κομμάτια των Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, ίσως ως κάποιου είδους καταφύγιο. Ξαναβρήκα έναν ξεχασμένο βιταλισμό στην ελληνική μουσική –η οποία ακροβατεί ανάμεσα στη Δύση και στην Ανατολή όσον αφορά τις μελωδίες, την ενέργεια και τις ιστορίες της– και ήθελα να την προσεγγίσουμε περισσότερο. Να εξερευνήσουμε γιατί η κρητική λύρα προκαλεί αυτή τη βαθιά μελαγχολία που δεν νιώθω με τίποτα με τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας. Το στοίχημα ήταν να συγχωνεύσουμε τις δύο αυτές ηχητικές παλέτες, να περάσουμε από το προσωπικό βίωμα σε μια πιο συλλογική εμπειρία», συμπληρώνει κάπως νοσταλγικά.
Το πειραματικό πάντρεμα ήχου του καινούργιου τους δίσκου δεν αποτελεί την πρώτη φορά που το συγκρότημα καταπιάνεται με την Ελλάδα. «Στον πρώτο δίσκο εξερευνήσαμε την ελληνική επιρροή με έναν πιο αισθητικό, ίσως επιτηδευμένο τρόπο: την Ελλάδα ως σύμβολο και λίκνο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού», εξηγεί ο Χένρι. Αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στο ξεκαρδιστικά θεατρικό βίντεο για το τραγούδι Loaded, όπου οι HMLTD φιγουράρουν όπως ο Οδυσσέας και άλλες μορφές της ελληνικής μυθολογίας. Στο νέο τους εγχείρημα η προσέγγιση φαίνεται πιο στοχαστική.
«Ο ήχος στον νέο δίσκο είναι, πώς να το πω, πιο… κινηματογραφικός», εξηγεί ο Σεθ. «Το να συνεργάζεσαι, πολλές φορές αυθόρμητα, με ένα σύνολο έμπειρων μουσικών ήταν καταπληκτική εμπειρία. Στο άλμπουμ υπάρχουν πολλές συνθέσεις πνευστών, ένα πάντρεμα παραδοσιακών ελληνικών οργάνων και των κλασικών ήχων της ακουστικής ροκ. Το άκουγα πριν από λίγο και πιστεύω ότι αφήνει μια καθηλωτική αίσθηση, με διάφορα κυκλικά μοτίβα τα οποία νομίζω ότι ταιριάζουν με το κόνσεπτ του νέου άλμπουμ – δεν ξέρω, θα μας εξηγήσει ο Χένρι, που είναι ο ποιητής», λέει και ξεκαρδίζεται.
«Θα τυπωθεί κάπου και στα αγγλικά η συνέντευξη; Γιατί, αν όχι, μπορώ να σου αποκαλύψω το όνομα του δίσκου», απαντά ο Χένρι και κλείνει το μάτι, προτού ξεσπάσει και αυτός σε γέλια. «Λοιπόν ο δίσκος θα λέγεται The Worm, το “σκουλήκι”, όπως έμαθα ότι λέγεται στα ελληνικά – πραγματικά συναρπαστική, παρεμπιπτόντως, η ονοματοποιία της γλώσσας σας. Πραγματεύεται μια αφηρημένη αλληγορία: τον Ουροβόρο όφι της ιστορίας, στο στομάχι του οποίου ζούμε όλοι και ο οποίος στην παρούσα του μορφή, πριν πετάξει το δέρμα του, φοράει το δέρμα του καπιταλισμού. Γράφουμε για τον κυκλικό ρου της ιστορίας, όπου τα λάθη επαναλαμβάνονται, αλλά και για τον παρασιτισμό της σύγχρονης ζωής, ακόμη και για το σκουλήκι της αγάπης που σε τρώει από μέσα».
Όσο πνευματώδεις είναι οι HMLTD στην κουβέντα, άλλο τόσο εξωφρενικοί και μαγνητικοί είναι όταν βρίσκονται επί σκηνής. Τους ρωτώ για τη μεγάλη απώλεια των συναυλιών λόγω της πανδημίας – τα live τους, άλλωστε, ήταν ίσως το κυριότερο συστατικό της επιτυχίας τους. «Η ειλικρινής απάντηση είναι πως δεν έχουμε βρει τον τρόπο να μεταφέρουμε την ίδια ενέργεια στο ψηφιακό περιβάλλον», απαντά αφοπλιστικά ο Χένρι. «Παρότι υπάρχουν εναλλακτικές όπως το live stream, δεν νομίζω ότι το εικονικό περιβάλλον προσεγγίζει τελικά τη μαγεία μιας συναυλίας. Μερικές οργανικές εμπειρίες απαιτούν την αλληλεπίδρασή μας με τον φυσικό κόσμο, και έτσι εμείς αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε κάπως από τον ψηφιακό», καταλήγει.
Μου προκαλεί εντύπωση η απάντησή του. Οι HMLTD, εξάλλου, βρίσκονται στο μεταίχμιο των millennials και της Gen Z και έχουν μια ενεργή παρουσία στον ψηφιακό μουσικό χώρο: από χιλιάδες φαν στο Reddit μέχρι δεκάδες κριτικούς-influencers στο Youtube που τους εκθειάζουν και έναν ξεκαρδιστικό λογαριασμό στο Twitter. O Αχιλλέας, μάλιστα, μου εξηγεί πως πρόσφατα η μπάντα έκανε και ένα πρωτότυπο εγχείρημα στον νεοσύστατο κόσμο των NFTs – την επανάσταση που ξέσπασε φέτος στον χώρο της τέχνης μέσω της τεχνολογίας blockchain. Τον Απρίλιο οι HMLTD κυκλοφόρησαν ξεχωριστά τα αυθεντικά αρχεία των φωνητικών, της κιθάρας, του μπάσου, των ντραμς και του συνθεσάιζερ του νέου κομματιού Leaving, δίνοντας την επιλογή στους ακροατές να τροποποιήσουν το τραγούδι και να δημιουργήσουν μέχρι και 6.400 διαφορετικές, μοναδικές ψηφιακές εκδοχές. Ωστόσο, παρά τα φουτουριστικά τους εγχειρήματα, ο ντράμερ επιμένει και αυτός τελικά στη φιλοσοφία του Χένρι.
«Ξέρεις, πιστεύω πως η σημερινή απόδραση, το όνειρο στην εποχή που διανύουμε, είναι να ξεφύγουμε από τον ψηφιακό και να βρεθούμε στον φυσικό κόσμο. Κάποτε ίσχυε το αντίστροφο· οι κυβερνοφουτουριστές του παρελθόντος αναρωτιούνταν πώς θα στραφούμε όλοι προς τον ψηφιακό κόσμο, πώς θα κάνουμε upload τους εαυτούς μας. Αυτή τη φορά, στο καινούργιο άλμπουμ θέλαμε να ανακτήσουμε την οικειότητα. Γι’ αυτό και ο δίσκος είναι, τόσο ηχητικά όσο και λυρικά, μια επιστροφή σε κάτι το γήινο. Είναι στην πραγματικότητα το όνειρο της μεγάλης επιστροφής στον φυσικό κόσμο», καταλήγει μετά από σκέψη ο Αχιλλέας, λίγο πριν κλείσουμε την οθόνη του Zoom, και με αφήνει να αναρωτιέμαι αν οι HMLTD είναι απλώς μια εξαιρετικά εκκεντρική και ταλαντούχα μπάντα γεμάτη αντιθέσεις ή οι πραγματικοί ροκ προφήτες του 21ου αιώνα.