Η πόλη άρχισε να αδειάζει. Κάνει ζέστη, οι μάσκες κολλάνε στα πρόσωπα, συνθήκες ιδανικές αν μη τι άλλο για να συναντήσω δύο ανθρώπους που κάποτε μας διαβεβαίωσαν πως «η Αθήνα ξέρει να λιώνει». Και όμως, ο The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) και η Δεσποινίς Τρίχρωμη (Ευαγγελία Ξινοπούλου) δεν είναι ούτε με το ζόρι ποιητές, ούτε φασαίοι του κέντρου, ούτε τίποτα αυτάρεσκα απαισιόδοξοι τύποι. Από κοντά ο κόσμος τους λάμπει πολύ πιο πλούσιος, πολύ πιο ανοιχτόκαρδος σε σχέση με αυτό που αφήνει να φανεί η ενίοτε στιλιζαρισμένη τους τέχνη.
Συνεντεύξεις δίνουν πολύ σπάνια. Για την ακρίβεια, η Τρίχρωμη δέχεται πρώτη φορά να μιλήσει δημόσια, ενώ ο The Boy επίσης το αποφεύγει – συνδυασμός ντροπαλοσύνης και κακών εμπειριών. Καθισμένοι μπροστά μου σε έναν καναπέ, απόγευμα Τετάρτης, μοιάζουν λιγάκι με παιδιά που τα πήγαν στον γιατρό. Ο λόγος τους δεν έχει σταθερή ροή, κομπιάζουν, γελάνε, αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι αμήχανοι και αληθινοί.
Για καλλιτέχνες όπως ο The Boy, συνήθως ακούς ότι «ή θα σου αρέσει πολύ ή καθόλου». Στην πραγματικότητα, η περίπτωσή του είναι πιο ιδιαίτερη: οι ίδιοι άνθρωποι που αγαπούν τα τραγούδια, τις ταινίες και τα βιντεοκλίπ του μπορεί ανά διαστήματα να νιώσουν και αποστροφή γι’ αυτά. Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά με ιδιοσυγκρασιακούς δημιουργούς οι οποίοι εξερευνούν τα όρια της τέχνης τους, ενοχλώντας και παίζοντας. Η Δεσποινίς Τρίχρωμη, πάλι, ακολουθεί έναν πιο ήπιο δρόμο. Τραγουδίστρια χωρίς στόμφο, τραγουδοποιός φιλήσυχη και αόρατη, στα πρότυπα της σπουδαίας Μαρίας Βουμβάκη, αναδίδει μια τρυφερή μελαγχολία. Κομμάτια της όπως το Όντως φιλιούνται; ή το Κάστρο σε συγκινούν χωρίς να ξέρεις γιατί, με υπνωτικές μελωδίες και λόγια μαθητικού τετραδίου.
Μολονότι δεν πρόκειται για την πρώτη τους συνεργασία, το παιδικό άλμπουμ Ώντρεϋ που μόλις κυκλοφόρησαν είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη κοινή δουλειά. Ένα απολαυστικό παραμύθι για ηλικίες 5-99, καλαίσθητο, με χιούμορ, ορισμένες υψηλού επιπέδου συνθέσεις αλλά και μπόλικη συγκίνηση: «Από κάπου είμαστε και εμείς/ από κάποιο σπίτι/ από κάποιους γονείς/ τρώγοντας μια πίτσα μαργαρίτα/ αραχτοί στον καναπέ παίζουμε με τα κομμάτια της/ “μ’ αγαπά δε μ’ αγαπά”». Όλα τα τραγούδια γράφτηκαν από τον The Boy, με την απαλή φωνή της Τρίχρωμης να τα κάνει πιο φιλικά και πιο κατάλληλα για το παιδικό αυτί, το οποίο, όπως λένε και οι ίδιοι, μπορεί να δεχτεί περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε.
Σκεφτόμουν ότι τα καλλιτεχνικά ψευδώνυμα που επιλέξατε σας έχουν καταδικάσει σε μια αιώνια παιδικότητα. Σταματάμε ποτέ να νιώθουμε παιδιά;
Τρίχρωμη: Όχι. Τουλάχιστον σ’ εμένα το παιδί δεν έχει φύγει. Και το είδα ακόμα πιο έντονα τώρα με τον δίσκο.
The Boy: Σ’ εμένα υπάρχει λιγότερο από ό,τι παλιότερα. Χωρίς αυτό να με ενοχλεί. Τώρα, όσο για το ψευδώνυμο, έχει πλάκα το μίζερο της υπόθεσης! Δηλαδή πάντα σκεφτόμουν ότι θα είναι γλυκόπικρο και αστείο να φτάσω 70 χρονών παππούλης και να λέγομαι The Boy (γέλια).
Η ιδέα του παιδικού άλμπουμ πώς προέκυψε;
The Boy: Το κουβαλούσα στο μυαλό μου πάνω από δέκα χρόνια, αλλά ποτέ δεν είχα καθίσει να γράψω. Νομίζω ότι το ερέθισμα ήρθε με την καραντίνα. Αναρωτιόμουν πώς βιώνουν όλο αυτό που συμβαίνει τα μικρά παιδιά και πώς μπορείς να το επικοινωνήσεις σ’ αυτά. Επίσης, κάπως με στενοχωρεί το ότι δεν υπάρχει αυτό που είχαμε εμείς τη δεκαετία του ’80: παιδικούς δίσκους και ταινίες όπου σε σημεία το παιδικό συνορεύει με το εφηβικό και το ενήλικο. Για παράδειγμα, το Εδώ Λιλιπούπολη ή ό,τι άλλο έκανε η Μαριανίνα Κριεζή.
Υπάρχει κάποιο βασικό θέμα στο Ώντρεϋ;
The Boy: Σχεδόν ό,τι κάνω περιλαμβάνει χαρακτήρες που ψάχνουν να βρουν αυτό που τους συμπληρώνει. Ερωτικά, αδερφικά, οικογενειακά…
Η Ώντρεϋ λοιπόν ψάχνει να βρει έναν άνθρωπο για να ολοκληρωθεί. Που μπορεί να υπάρχει, μπορεί όμως να είναι και ο εαυτός της.
Είναι όντως παιδικό άλμπουμ ή κατ’ επίφαση; Δοκιμάσατε να το βάλετε σε παιδιά για να κόψετε αντιδράσεις;
Τρίχρωμη: Το κάναμε, ναι. Καταλαβαίνουν. Τους αφορά. Επίσης, αντίθετα με ό,τι νομίζουμε, τα παιδιά αντέχουν να ακούσουν και μελαγχολικά τραγούδια.
The Boy: Προσωπικά σκεφτόμουν τι με καθόρισε όταν ήμουν μικρός. Υπήρχαν κάποια πράγματα αμιγώς παιδικά. Υπήρχαν κάποια άλλα παιδικά που είχαν ενήλικες νότες και αρκετό σκοτάδι, όπως το Στάσου πλάι μου ή το E.T. ο εξωγήινος. Ταυτόχρονα, έβλεπα και μεγαλίστικες ταινίες. Θυμάμαι, ας πούμε, εννιά χρονών είχα δει στο σινεμά τα Καλά παιδιά του Σκορσέζε, το Μπάρτον Φινκ, λίγο αργότερα τα Στιγμιότυπα. Ταινίες που με τραυμάτιζαν, αλλά μου άρεσαν! Όταν αρχίσαμε λοιπόν να φτιάχνουμε τον δίσκο με την Ευαγγελία, είπαμε ότι το θέμα δεν είναι μόνο τι θα αρέσει στα παιδιά, αλλά και τι μπορούμε εμείς να τους δείξουμε. Θέλαμε έναν παιδικό δίσκο που να μπορούμε να υποστηρίξουμε. Να μην είναι «τρολιά».
Τρίχρωμη: Πάντως, εκτός του ότι πρόκειται για μια ιστορία που μπορείς να παρακολουθήσεις, είναι και ένας κόσμος μουσικός, που δεν θυμίζει τα υπόλοιπα τραγούδια του Αλέξανδρου.
Ναι, το χαρούμενο Όνειρα στα κοράλλια, ας πούμε. Επίσης το Και γέμισαν όλα νερό έχει ενδιαφέρον συνθετικά. Είσαι αυτοδίδακτος στη μουσική;
The Boy: Έχω κάνει επτά χρόνια πιάνο και δύο ντραμς, αλλά ήμουν ο ορισμός του κακού μαθητή. Όπως και στο σχολείο.
Πάντως, ακούγοντας το άλμπουμ και βλέποντας τοWinona που σκηνοθέτησες, παρατηρώ ότι με τα χρόνια γίνεσαι πιο φωτεινός…
Πιο γυναικείος, επίσης…
Τhe Boy: Γυναικείος ήμουν από μικρός, απλώς σε κάποια φάση είχα προσπαθήσει να γίνω ανδρικός (γέλια). Κοίτα, μεγαλώνεις, αλλάζεις, γεννιούνται άνθρωποι, πεθαίνουν. Συμβαίνουν πράγματα, τέλος πάντων, τα οποία σε μετατοπίζουν. Προσπαθώ να μη μένω κολλημένος σε μια εικόνα που πρέπει να υπηρετώ. Πέραν αυτού, σε ό,τι κάνω υπάρχει μια αίσθηση σκανταλιάς.
Είναι επιλογή σας το να είστε καλλιτέχνες;
Ή «μπλέξατε»;
Τρίχρωμη: Ήταν κάτι που καταπίεζα και από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να μην το κάνω. Δικά μου τραγούδια έβγαλα όταν ήμουν 30, χωρίς γνώσεις μουσικής, ακολουθώντας το ένστικτό μου. Παράλληλα, έχω και μια άλλη ζωή.
Πριν από λίγες εβδομάδες εμφανιστήκατε και οι δύο στο Ηρώδειο (η Τρίχρωμη με το συγκρότημα της Nalyssa Green). Το είδατε σαν καταξίωση;
The Boy: Oι χώροι φέρουν την έντασή τους. Έχουν παίξει πολύ σημαντικοί άνθρωποι εκεί, παρ’ όλα αυτά εγώ μπήκα σε ένα mode να κάνω ακριβώς αυτό που κάνω σε κάθε live. Γι’ αυτό με φώναξαν, αυτό θα κάνω. Ούτε θα ντυθώ αλλιώς, ούτε θα φτιάξω μπάντα, ούτε τίποτα. Δεν ήταν κάτι διαφορετικό λοιπόν, σίγουρα όμως ήταν λίγο πιο αγχωτικό. Γιατί, αν πάει κάτι στραβά, θα το θυμούνται όλοι.
Αν έβαζα μια δημοσιογραφική ταμπέλα στη μουσική σου, Ευαγγελία, θα ήταν «εσωστρεφής ποπ». Πόσο δύσκολο είναι να υπάρξεις σε μια χώρα που ταυτίζει την ποπ με την εξωστρέφεια, τη φιγούρα, τα κοσμικά events;
Τρίχρωμη: Από τη στιγμή που κάνεις κάτι, υπάρχεις. Τα τραγούδια μου είναι βραδείας καύσεως. Επικοινωνώ με ανθρώπους που είναι σαν κι εμένα, που δεν τους αρέσει πολύ να μιλούν, να εξηγούν… Γενικά, δεν περιμένω πολλά, είναι έτσι η φύση μου δηλαδή, όμως όταν γνωρίσω κάποιον που ένιωσε πράγματα με ένα τραγούδι μου, παίρνω τεράστια ικανοποίηση.
The Boy: Το «εσωστρεφές», που λες, ναι μεν πηγαίνει πιο αργά, αλλά, αν κάνεις καλή δουλειά και είσαι σοβαρός, με τα χρόνια χτίζεις ένα κοινό. Από εκεί και πέρα, το τι δρόμο ακολουθείς είναι και θέμα χαρακτήρα…
Ο στίχος «γιατί δε χορεύετε ρε;» που είχες γράψει το 2009 έγινε κάτι σαν σλόγκαν. Ξέρω ότι θα χαιρόσασταν αν ο κόσμος χόρευε στα live σας. Παρ’ όλα αυτά, δεν συμβαίνει. Γιατί;
The Boy: Μισή ντροπή δική μου, μισή δική τους.
Η μουσική μου έχει το χορευτικό στοιχείο μεν, από την άλλη υπονομεύει και λίγο αυτού του τύπου τη διασκέδαση. Μια ιδανική περίπτωση είναι οι Τalking Heads. Σκεπτόμενη μουσική που χορεύεται. Νομίζω πως η δική μας γενιά ήταν πιο σφιγμένη, θυμάμαι δηλαδή εκεί γύρω στο 2010 δεν χόρευε κανείς. Οι σημερινοί εικοσάρηδες, οι οποίοι για κάποιο λόγο ενδιαφέρονται περισσότερο για το σύγχρονο ελληνόστιχο τραγούδι, χορεύουν! Επιλέγουν χορευτικά κομμάτια, δικά μας, της Nalyssa Green, του Pan Pan.
Πάντως μου δίνετε την εντύπωση ότι όλος ο κόσμος σας περιστρέφεται γύρω από την τέχνη. Υπάρχει περίπτωση να αντλήσετε μεγάλη απόλαυση από μια επίσκεψη στη θάλασσα ή από ένα πιάτο βλίτα;
Τρίχρωμη: Kαθόλου δεν μας ξέρεις. Προχθές έφτιαξα αλμύρα!
The Boy: Εγώ σε μπαρ και τέτοια δεν βγαίνω. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, οπότε βαριέμαι. Κατά τα άλλα, κάνω όλα τα νορμάλ πράγματα, βλέπω τηλεόραση, τα πάντα…
Σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Cinematek πέρυσι, μιλώντας για τους ομοτέχνους σου, έλεγες ότι «τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να δημιουργείται
η δική μας εκδοχή τού τι είναι Ελλάδα, τι σημαίνει ελληνικότητα». Ποια είναι αυτή η νέα εκδοχή;
The Boy: Στο σινεμά υπάρχουν τρεις βασικοί δρόμοι. Ο ένας είναι η δουλειά του Ευθύμη Φιλίππου και όλων αυτών με τους οποίους συνεργάζεται (Λάνθιμος, Μακρίδης κ.ά.). Ουσιαστικά πρόκειται για μια σουρεαλιστική εκδοχή τού τι συμβαίνει εδώ πέρα, όπου όλα φαίνονται νορμάλ, αλλά δεν είναι. Έπειτα υπάρχει ο πυλώνας του Οικονομίδη και των όσων έχει επηρεάσει, που είναι ο καταπιεσμένος Έλληνας, ο μπλεγμένος. Τέλος, υπάρχει αυτό που βγήκε από τον Γιάνναρη και τον Κούτρα και επηρέασε το queer σινεμά. Αυτά είναι τα ρεύματα. Τώρα, περίπου τα ίδια παρατηρώ να συμβαίνουν και στο τραγούδι. Μια δυναμική queer σκηνή που μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε, ένα τραγούδι του δρόμου, βίαιο, κυρίως στο hip hop, και τέλος μια παράξενη ανάγνωση των πραγμάτων, σουρεαλιστική και πειραματική. Για μένα αυτό που συμβαίνει τα τελευταία δέκα χρόνια στη μουσική είναι μια έκρηξη χωρίς προηγούμενο. Άπειρα σχήματα που εκφράζονται με ελληνικό στίχο, στο indie, στο hip hop, παντού.
Έκρηξη ποσοτική. Πού είναι όμως το μεγάλο έργο;
The Boy: Δεν υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για τη φόρμα του τραγουδιού. Περισσότερο πειραματίζονται σε ήχο και λόγο (spoken-word). Πιστεύω ότι βγαίνουν σημαντικά πράγματα, απλώς από ανθρώπους οι οποίοι δεν θέλουν να προβληθούν. Με αποτέλεσμα να περιορίζονται σε έναν μικρό κύκλο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι παρουσιάζονται με ψευδώνυμα.
Εσείς τι ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;
Τρίχρωμη: Μαζί με την Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions) γράψαμε τη μουσική και παίζουμε live στην παράσταση Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία, της Κωνσταντίνας Βούλγαρη. Στην Αθήνα θα παιχτεί τον Σεπτέμβρη. Επίσης έγραψα τη μουσική για ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που λέγεται Girlhood, από τη Βάνια Τέρνερ και τη Μαρία Σιδηροπούλου.
The Boy: Εγώ ετοιμάζω δύο ταινίες που ευελπιστώ να γίνουν, η μία καταπιάνεται με μια σχέση μαμάς-κόρης, η δεύτερη είναι ταινία τρόμου με πρωταγωνίστρια μια μουσικό. Μια ταινία τρόμου για τη μουσική βιομηχανία! (γέλια).
Θα αγγίξει πολύ κόσμο… Πάντως, γενικά είναι άγρια η εποχή. Όλο αυτό το κλίμα, με τις παρενοχλήσεις, τις γυναικοκτονίες, τη μαστροπεία, τι αφήνει μέσα μας;
Τρίχρωμη: Αυτά υπήρχαν πάντα και απλώς όσοι δεν ήθελαν να τα βλέπουν δεν τα έβλεπαν. Σήμερα παίρνουν μεγάλη έκταση και κάποιοι σοκάρονται. Με στενοχωρούν πολύ όλα αυτά. Με επηρεάζουν. Από την άλλη, με παρηγορεί η σκέψη ότι είναι καλό που τα μαθαίνουμε. Αλίμονο αν κλείσουμε τα αυτιά μας.
Ως δημιουργοί έχετε καλώς ή κακώς ταυτιστεί με την Αθήνα. Τι αγαπάτε σε αυτήν;
The Boy: Μπορεί να μη φαίνεται απ’ αυτά που κάνω, αλλά με θεωρώ αισιόδοξο άνθρωπο. Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι δεν ζούμε μια εποχή οριακή. Γιατί το ακούμε συνεχώς. Καταστροφολογία παντού… Και όσο ναρκισσιστικό είναι να νομίζεις ότι ζεις την καλύτερη εποχή, άλλο τόσο είναι να νομίζεις ότι ζεις τη χειρότερη. Ανέκαθεν φοβόμασταν ότι θα καταστραφεί ο κόσμος, αλλά στην πραγματικότητα η καθημερινότητα είναι απλή. Ένας παππούς περπατάει με τον σκύλο του και του μιλάει. Άνθρωποι θέλουν να κάνουν παιδιά. Άλλοι τη βρίσκουν με το φαγητό. Αυτά τα απλά, καθημερινά είναι που με εξιτάρουν.
Τρίχρωμη: Εμένα στην Αθήνα με γοητεύουν τα ίδια πράγματα που μας ταλαιπωρούν. Ο σουρεαλισμός, η κίνηση, το τσιμέντο, η πολυκοσμία. Είναι δοκιμασίες που μας ενώνουν.
The Boy: Σαν να μένουμε όλοι μαζί. Πώς είναι ο ακάλυπτος μιας πολυκατοικίας, όπου ακούς και βλέπεις τους άλλους;
Τρίχρωμη: Μαζευόμαστε όλοι έξω από ένα μπαρ και συνυπάρχουμε. Την ίδια στιγμή, αν το δει κάποιος όλο αυτό απέξω, μπορεί και να μας περάσει για τρελούς. Είμαστε τρελοί, αλλά είμαστε μαζί.