Παρασκευή απόγευμα, στα περιφραγμένα πάρκα των βορείων προαστίων απαγορεύεται η πρόσβαση, λόγω του κινδύνου πυρκαγιάς. Αναζητούμε μια εναλλακτική τοποθεσία για τη συνέντευξη και τη φωτογράφιση, και τα βήματά μας μας φέρνουν σε ένα μικρό πάρκο μεταξύ Αμαρουσίου και Κηφισιάς. Η Σοφία χαμογελά καθώς καθόμαστε στο παγκάκι. «Εδώ έπαιζα όταν ήμουν μικρή, εδώ μου έκαναν έκπληξη οι φίλες μου στα περσινά γενέθλιά μου και εκεί απέναντι είναι το διαμέρισμα του παππού μου, όπου έμαθα τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών. Κοίτα πώς το έφερε η τύχη να καταλήξουμε εδώ». Το κορίτσι που κέρδισε επάξια, με 19.866 μόρια, τον τίτλο της «πρώτης των πρώτων» στις φετινές εξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια μπορεί να διασκεδάζει από την τυχαιότητα της στιγμής, αλλά δεν είναι άνθρωπος που αφήνει τα πράγματα στην τύχη. Πίσω από το ήρεμο χαμόγελό της διακρίνονται σιγουριά, αυτοπεποίθηση, στοχοπροσήλωση. Πώς αλλιώς το κοριτσάκι που ξεκίνησε να λέει ότι θα γίνει δικηγόρος στην ΣΤ΄ Δημοτικού, παρακολουθώντας τη δικηγόρο μαμά της επί το έργον, θα είχε μπει πρώτη στη Νομική Αθηνών;
Η προετοιμασία της για τις Πανελλαδικές ξεκίνησε από την Α΄ Λυκείου, οπότε και επέλεξε να ενταχθεί σε τμήμα θεωρητικής κατεύθυνσης στα εκπαιδευτήρια Δούκα, όπου φοίτησε με υποτροφία για όλες τις τάξεις του γυμνασίου και του λυκείου. Στα χρόνια που ακολούθησαν αφοσιώθηκε στον στόχο της προοδευτικά περισσότερο. «Είναι αλήθεια ότι πρέπει να είσαι πολύ οργανωμένος, να μην αφήνεις κενά, να μην επαναπαύεσαι». Υπάρχει όμως και ένας μύθος, λέει, που ακολουθεί τους «πρώτους των πρώτων»: «ότι πρέπει να διαβάζεις έναν συγκεκριμένο αριθμό ωρών κάθε μέρα· δεν το εφάρμοσα ποτέ». Και δεν είναι ο μόνος μύθος. «Δεν διάβασα ποτέ λογοτεχνία, προτιμούσα τις εφημερίδες και τα ειδησεογραφικά σάιτ. Σε όποιον το λέω του κάνει εντύπωση. Επίσης, όταν βλέπουν ότι είμαι εξωστρεφής, βγαίνω, είμαι δυναμική, δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι πέτυχα αυτή την επίδοση στις εξετάσεις». Και όμως, πάντα φρόντιζε να έχει χρόνο για τις φίλες της, για το χόμπι της, τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική –σπεσιαλιτέ της είναι το τσίζκεϊκ–, για παρουσία και επικοινωνία μέσα από τα social media για εξόδους τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου, όποτε το επέτρεπαν τα υγειονομικά μέτρα.
Στο γραφείο της έχει απαντητικές επιστολές από πέντε αγγλικά και ένα γαλλικό πανεπιστήμιο που με χαρά θα τη δέχονταν στις τάξεις τους. Η Σοφία αποφάσισε παρ’ όλα αυτά να μείνει στην Ελλάδα. «Έκανα αυτή την επιλογή γιατί πάντα σκεφτόμουν ότι μελλοντικά τη ζωή μου θέλω να τη στήσω εδώ, στη χώρα μου. Εξάλλου έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για τη Νομική Αθηνών και ξέρω ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει κάνει πολύ μεγάλη πρόοδο».
Της αρέσει, επιβεβαιώνει, να υποστηρίζει και να τεκμηριώνει την άποψή της, να επιχειρηματολογεί πάνω σε ένα θέμα. Το συνειδητοποίησε όταν, στη Β΄ Γυμνασίου, άρχισε να συμμετέχει στο Model United Nations conferences (MUN), προσομοίωση των Ηνωμένων Εθνών για μαθητές. Ακόνισε τη σκέψη και τον λόγο της συμμετέχοντας επίσης σε αγώνες ρητορικής, αλλά και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Νέων. «Είδα πόσο σημαντικό είναι, για την προσωπική μας ζωή, για την κριτική μας σκέψη και για να μπορούμε να έχουμε λόγο σε διάφορα θέματα, να έχουμε άποψη για το τι συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο».
Έχει συγκλονιστεί, λέει, από τα περιστατικά που αποδεικνύουν ότι «η γυναίκα σήμερα είναι σε πολλές περιπτώσεις θύμα. Πιστεύω ότι πραγματικά έπρεπε αυτό το κίνημα στη χώρα να ξεκινήσει, γιατί νομίζω ότι πριν από μερικά χρόνια ήταν και ένα θέμα ταμπού, πολλές γυναίκες δεν είχαν το θάρρος να μιλήσουν. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαία τα χαμηλά ποσοστά εκπροσώπησης των γυναικών σε υψηλόβαθμες θέσεις ή στην πολιτική και την οικονομία, φαίνεται σαν η γυναίκα να χτυπά ταβάνι σε κάποιες θέσεις –η περίφημη γυάλινη οροφή– και πιστεύω ότι αυτό θα πρέπει να ξεπεραστεί».
Προς το παρόν ετοιμάζεται για διακοπές, Πάρο και Νάξο με τις φίλες της –είναι, λέει, η μαμά της παρέας– και μετά Ίο. Ανυπομονεί.