Μετά από πολύμηνες μελέτες, ακροάσεις δίσκων και διασταυρώσεις ετερόκλητων πηγών, καταλήγω στο ότι ένας από τους πλέον καθοριστικούς παράγοντες στην καλλιτεχνική εξέλιξη του Brian Eno υπήρξε η φαλάκρα του. Αυτά δεν τα λέει κανείς. Ήδη από τις αρχές των ’70s, τότε που ως μέλος των Roxy Music γινόταν όμορφος με μάσκαρα, έντονες σκιές και κραγιόν, η αραίωση στα μαλλιά τον κατηύθυνε από τον λαμπερό χώρο του θεάματος στις παρυφές των ατμοσφαιρικών ήχων. Εντάξει, αστειεύομαι προφανώς, ωστόσο το θέμα έχει ενδιαφέρον από την εξής σκοπιά: Ο Eno έφτασε τις κορυφές του όταν, αφήνοντας στην άκρη κάθε πόζα ή ναρκισσισμό, απέκτησε όψη συμβατικού ανθρώπου. Καθοριστικό υπήρξε βέβαια κι εκείνο το ατύχημα που είχε τον Γενάρη του 1975, όταν ένα βιαστικό ταξί τον χτύπησε καθώς περνούσε τον δρόμο. Στην ανάρρωση, ακούγοντας κατάκοιτος έναν δίσκο με μουσική άρπας σε χαμηλή ένταση, αντιλήφθηκε πως η μουσική μπορούσε να γίνει ένα με το περιβάλλον, όπως το φως ή ο ήχος της βροχής. Ήταν κάτι σαν το μήλο του Νεύτωνα για το είδος που ο ίδιος βάφτισε ambient. Τα επόμενα χρόνια, η ανάμειξή του σε δίσκους άλλων (Bowie, Talking Heads, U2, Coldplay) γέννησε ήχους, δομές και ενορχηστρώσεις που τις ακούς και δεν ξέρεις από πού έρχονται. Η ποπ του διανοουμένου! Σήμερα, ο 73χρονος κύριος που έρχεται στην Ελλάδα με τον αδερφό του για μια σπάνια, ιστορική εμφάνιση, αποκαλείται ιδιοφυΐα και πράγματι είναι – όμως η όψη και η συμπεριφορά του εξακολουθούν να μην έχουν τίποτα το εξεζητημένο. Στη φαλάκρα του Brian Eno δικαιώνονται όλοι οι φαινομενικά συμβατικοί άνθρωποι που κατά τα άλλα μπορεί να έχουν το πιο cool και συναρπαστικό μυαλό.
ΙΝFO
Οι Brian και Roger Eno εμφανίζονται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 4/8.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Μίκης Θεοδωράκης – Τα Λυρικά (1978)
Μια δική μας μουσική ιδιοφυΐα, ο Μίκης Θεοδωράκης, έκλεισε τα 96. Μαζί με τα Τραγούδια του Αγώνα, αυτό είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ του, φαναράκι στο σκοτάδι, παθιασμένο, αλλά και μυσταγωγικό. Ηχογραφήθηκε στον Λυκαβηττό, με βασικό ερμηνευτή τον ίδιο και ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Ξεχωρίζει φυσικά το Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, αλλά και το όχι τόσο δημοφιλές Στο κατώφλι των καιρών.