«Αυτά που βλέπεις στην οθόνη δεν τα σκέφτεται ο άνθρωπος. Η τεχνητή νοημοσύνη ακούει ήχους, βλέπει την εικόνα και σκέφτεται ποιο πτηνό θα ζούσε εκεί. Σκέφτεται σαν άνθρωπος, το καταλαβαίνεις;» Εκείνος προσπαθεί να μου δώσει να καταλάβω τι συμβαίνει ακριβώς στην έκθεση «You and AI» στο Πεδίον του Άρεως. Ξαφνικά, ακούμε κάτι ήχους που μοιάζουν με αυτούς από τα επτάποδα της Άφιξης του Βιλνέβ, εντελώς ακατάληπτους. «Και αυτές φαντάζομαι πως είναι οι πρώτες της λέξεις, έτσι;» Ήταν μια απόπειρα να εκφραστεί ένα βακτήριο που επιβιώνει και στον Άρη. «Θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν είναι όνειρο», γράφει η επιγραφή από πίσω μας. Η Αλεξάνδρας παίρνει την αύρα της Οδού Μαλχόλαντ και περιμένω να ξετρυπώσει από τα δέντρα ο Λιντς και να μας παρασύρει ύπουλα στο όνειρό του, όπως στο Εκράν τις προάλλες. Το I wanna dance with somebody της Γουίτνεϊ Χιούστον από τα ηχεία εκείνων που κάνουν γυμναστική τελειώνει. Τα φώτα στην Αλεξάνδρας σηματοδοτούν κάθοδο στο κέντρο. Τέλη του καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη, στα γρασίδια της Ρωμαϊκής Αγοράς, διοργανώνεται το Πικ Νικ Urban Festival. Σεντονάκι, φαγητό, ετερόκλητες παρέες και περαστικοί να απορούν από το πεζοδρόμιο της Φιλίππου με αυτό που γίνεται. Σκεπτόμενος ότι μπορεί φέτος να το χάσω, οι χώροι των προβολών του Athens Open Air Film Festival αποζημιώνουν κάπως την απώλεια. Λίγο η πίτσα που βγαίνει από τον φούρνο του Σαλ, λίγο η δροσιά που ψάχνουν οι κάτοικοι του Μπρούκλιν, λίγο ο ρατσισμός, λίγο ο θυμός με την αστυνομική βία του LAPD, το Κάνε το σωστό του Σπάικ Λι μάς ιδρώνει ακόμα περισσότερο στο γηπεδάκι του μπάσκετ στα Πετράλωνα, and that’s the quadruple truth, Ruth. Λίγες ώρες αργότερα, δύο παιδιά από τα Σεπόλια γίνονται πρωταθλητές του NBA. Δεν θυμάμαι πρόσφατα κάποια Πέμπτη να ξημερώνει με τόσα σκουπιδάκια στα μάτια. Νοσφεράτου και Ελευσίνια μυστήρια. Τα ερείπια του Παλαιού Ελαιουργείου και τα πλοία που έχουν εγκαταλειφθεί σαν ξεβρασμένα στην παραλία της Ελευσίνας θα μπορούσαν να συνθέσουν μια βιομηχανική συμφωνία του τρόμου. Αυτό το έκαναν οι πρωτότυποι μουσικοί πειραματισμοί του Νίκου Βελιώτη και οι κατάλληλοι φωτισμοί του ελαιουργείου σε κάθε σκηνή που η παρουσία του Νοσφεράτου απλωνόταν σαν πανούκλα στην οθόνη, δημιουργώντας έναν υπόγειο τρόμο που έρχεται στον νου τώρα που γράφονται ετούτα. «Τι θα κάνουμε μέχρι να ξεκινήσει η ταινία;» Φαγητό στο Γιάντες, για τη θύμηση της μέρας. Λίγος γαύρος, μαζί με ταμπουλέ και μπουρεκάκια γεμιστά με πράσο, μας γέμισαν με ενέργεια για τους μεταμεσονύκτιους Διαρρήκτες στη Ριβιέρα. Σαρίφ και Μπελμοντό σε ένα κυνηγητό στον Πειραιά του ’71, κασκαντεριλίκια στη Βασιλίσσης Σοφίας και ψεύτικοι διάλογοι προκάλεσαν τόσα γέλια, που φτιάχνεις καινούργιους κοιλιακούς ακόμα και μετά το τέλος της προβολής. Κοντεύει τέσσερις. Η Αθήνα έρημη, σιωπηλή, βουβή σαν την ταινία του Μουρνάου. Πραγματικά όμορφη.
Kινηματογραφικά μυστήρια
Η πιθανή απώλεια ενός σινεματικού πικνίκ στη Ρωμαϊκή Αγορά της Θεσσαλονίκης αποζημιώνεται με τέσσερις προβολές στα αθηναϊκά θερινά και στην Ελευσίνα.
2' 10" χρόνος ανάγνωσης
