Είναι να απορείς πώς η ορτανσία, ένα πανέμορφο, δίμετρο φυτό με πλούσια και πολύμηνη ανθοφορία, δεν απολαμβάνει στη χώρα μας τη μεγάλη δημοτικότητα που της αρμόζει. Υπάρχουν βεβαίως εξηγήσεις γι’ αυτό το παράδοξο, με πρώτη το ότι αποστρέφεται την απευθείας έκθεση στον δυνατό ήλιο, που στα μέρη μας είναι ο κανόνας αρκετούς μήνες τον χρόνο. Η λύση είναι απλή: τη φυτεύουμε σε μέρος που σκιάζεται τις μεσημεριανές ώρες, ενώ στις μεγάλες ζέστες ποτίζουμε και ψεκάζουμε καθημερινά. Επίσης δεν λειτουργεί υπέρ της το γεγονός ότι στα ελληνικά φυτώρια βρίσκουμε κατά κανόνα ποικιλίες μόνο ενός είδους (Hydrangea macrophylla), που παράγει ταξιανθίες λευκές ή σε παστέλ αποχρώσεις του ρόδινου και του κυανού. Πολυφορεμένες εκδοχές δηλαδή για όσους ελκύονται από την ποικιλομορφία και αγαπούν τις εκπλήξεις.
Κάτι φαίνεται να αλλάζει όμως, καθώς βλέπω ήδη σε ελληνικούς κήπους την ορτανσία (H. paniculata) με τις σε σχήμα κώνου ταξιανθίες, που ξεκινούν το χρωματικό ταξίδι τους από το κρεμ, για να καταλήξουν στα τέλη του καλοκαιριού στο ερυθρό. Αναμφισβήτητα όμως, ο κυριότερος λόγος που η ορτανσία δεν βρίσκεται πολύ ψηλά στη λίστα με τα αγαπημένα μας καλλωπιστικά είναι ότι η πλειονότητα όσων τη φιλοξένησαν κάποτε στο μπαλκόνι ή στον κήπο τους απογοητεύτηκαν από τη θλιβερή κατάληξη της σχέσης που ανέπτυξαν μαζί της. Αιτία γι’ αυτό είναι ότι, μαζί με τη γαρδένια, την αζαλέα και μερικά ακόμα «δύσκολα» φυτά, η ορτανσία ανήκει στην ομάδα των οξύφιλων, τα οποία χρειάζονται όξινο χώμα για να προκόψουν. Αλλιώς, αν δηλαδή δεν ριζώσει σε καστανόχωμα ή σε ειδικό φυτόχωμα, τα φύλλα της σύντομα εμφανίζουν «χλώρωση», κιτρινίζουν δηλαδή, ενώ τα νεύρα παραμένουν πράσινα. Αν δεν ανταποκριθούμε άμεσα σε αυτά τα συμπτώματα, η ορτανσία γρήγορα μαραίνεται. Λιπαίνουμε λοιπόν με χηλικό σίδηρο ή, ακόμα καλύτερα, προληπτικώς, άπαξ μηνιαίως από την άνοιξη, με θειικό σίδηρο, πάντοτε αργά το απόγευμα και ποτίζουμε μετά καλά. Οι φιλοπαίγμονες κηπουροί ας θυμούνται επίσης ότι, κάνοντας πιο όξινο το έδαφος (κυκλοφορούν ειδικά σκευάσματα), η ορτανσία ανταποκρίνεται με βαθμιαία μεταβολή στο χρώμα των ταξιανθιών της, από ρόδινο δηλαδή σε γαλάζιο ή ακόμα και βιολετί.
Μπουκέτα για κάθε εποχή
→ Οι εντυπωσιακές σε μέγεθος και χρωματισμούς ταξιανθίες της ορτανσίας λατρεύονταν ανέκαθεν από την τέχνη της εφήμερης ομορφιάς που ονομάζεται ανθοδετική. Οι συνθέσεις της δεν έπαψαν έτσι ποτέ να καταλαμβάνουν κεντρική θέση για να προσδώσουν, ανάλογα με την περίσταση, επισημότητα ή ρομαντισμό. Είναι βεβαίως τέτοια η κομψότητα και η χάρη που αποπνέουν, ώστε αρκεί να τις τοποθετήσουμε μέσα σε βάζο σε μια γωνιά του σπιτιού μας για να βελτιώσουμε την αύρα κάθε χώρου. Εκείνο όμως που μάλλον δεν γνωρίζετε είναι ότι διατηρούν τα ευγενή χαρακτηριστικά τους ακόμα κι αν αποξηρανθούν. Αν λοιπόν η ορτανσία που φροντίζετε σας χαρίζει αυτή την εποχή πλούσια ανθοφορία, μπορείτε σχετικά εύκολα να διατηρήσετε χειροπιαστή την ανάμνησή της για μεγάλο διάστημα, σίγουρα μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, δηλαδή,
και το νέο ξέσπασμα χαράς της.
→ Θα κόψετε νωρίς το πρωί ανθοφόρους βλαστούς μήκους τουλάχιστον 30 εκ. – αν φροντίσετε αυτό να γίνει με γωνία και όχι κάθετα, θα έχετε καλύτερο αποτέλεσμα. Θα αφαιρέσετε προσεκτικά όλα τα φύλλα και θα τους τοποθετήσετε μετά αραιά, ώστε να «αναπνέουν», σε κουβάδες που περιέχουν νερό ύψους τριών ως τεσσάρων δακτύλων. Αφήστε τους σε σημείο εντός του σπιτιού που αερίζεται ικανοποιητικά, δεν το βλέπει ο ήλιος και είναι κάπως δροσερό. Μετά από περίπου ένα δεκαήμερο οι
βλαστοί θα είναι εύθραυστοι και το χρώμα θα έχει «ανοίξει», σημάδι ότι η διαδικασία έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία.