«Καλώς ήρθατε στις 27ες Νύχτες Πρεμιέρας». Δυνατό χειροκρότημα, εκτονωτικό, που περίμενε μήνες εγκλεισμού και κλειστών αιθουσών για να ακουστεί ξανά και να πυροδοτήσει τις διά ζώσης συζητήσεις και μπίρες έξω από το σινεμά. Είναι από τα πράγματα που μας έλειψαν, αλλά κατά βάθος ο ενθουσιασμός πηγάζει επειδή ξεχάσαμε το πώς είναι να βυθίζεσαι σε μια ταινία και γύρω σου σκοτάδι. Μονάχα εσύ και η οθόνη. Αφήνοντας τη μελό έναρξη στην άκρη, ας πάμε ένα ταξίδι στη Μάλτα με την παραδοσιακή βάρκα Luzzu μέσα από την οθόνη του Τριανόν, προτού αυτή εξαφανιστεί από τα λιμανάκια των νησιών εξαιτίας των τρατών, των «οικολογικών» πρακτικών, των οικονομικών διλημμάτων και της διαφθοράς στη Μάλτα [ένα φαινόμενο που αναδύθηκε στον διεθνή Τύπο χάρη στη μαχητικότητα της δημοσιογράφου Δάφνε Καρουάνα Γκαλίτσια (1964-2017)]. Η ομώνυμη ταινία του Άλεξ Καμιλέρι δεν κρύβει τις επιρροές του από τον ιταλικό νεορεαλισμό, με τον πρωταγωνιστή της ταινίας, Τζέσμαρκ Σικλούνα, να είναι όντως ψαράς που εργάζεται και σε ιχθυοπωλείο τον χειμώνα. Οι δύο συντελεστές θα ήταν διαθέσιμοι για ερωτήσεις, αν οι μεταφραστές δεν έπαιρναν τον λόγο επανειλημμένα, αφήνοντας μια πικρή γεύση σε όσους ήθελαν να θέσουν κάποια ερώτηση ή να μοιράσουν τα συγχαρητήριά τους για την ταινία. «Είναι η πρώτη φορά που το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά γεμίζει με κόσμο από τις 12 Μαρτίου του 2020», δήλωσε ο Λευτέρης Γιοβανίδης, καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΘΠ, αλλά κυρίως γέμισε παιδιά, με αφορμή το τρίτο μεγάλου μήκους animation του Άρι Φόλμαν Πού βρίσκεται η Αν Φρανκ;. Δεν πρόκειται για άλλη μία βιογραφική ταινία, αλλά για μια τρυφερή περιπέτεια με πρωταγωνίστρια την Κίττυ, τη φανταστική φίλη του ημερολογίου της Φρανκ, που παίρνει σάρκα και οστά στους δρόμους ενός ξενοφοβικού Άμστερνταμ του 2022. Εκπληκτικό animation που επιμελήθηκαν πρόσφυγες, δυστυχώς χωρίς διανομή ακόμη. Η επόμενη προβολή μάς πηγαίνει στη Βαρσοβία του 1983, τη στιγμή της δολοφονίας του μαθητή Γκρζέγκορζ Πρζέμικ από πολιτοφύλακες. Με τη σκηνοθεσία να ισορροπεί ανάμεσα στους κανόνες της πολωνικής σχολής κινηματογράφου και στο ντοκιμαντέρ, το Μην αφήσεις ίχνη του Γιαν Ματουσίνσκι είναι μια σκληρή ταινία-ντοκουμέντο. Και για την ωμή αστυνομική βία στις πρώτες σκηνές, αλλά και για το πόσο νευραλγικά εξελίσσονται τα γεγονότα μέχρι την τελική δίκη, παραπέμποντας στο Ζ του Γαβρά. Το φιλμ, διάρκειας 160 λεπτών, είναι η απόδειξη πως η νέα γενιά των κινηματογραφιστών της χώρας δεν χαϊδέυει τα αυτιά των Πολωνών, καυτηριάζοντας ταυτόχρονα την πολιτική κατάσταση της χώρας. H νύχτα πέφτει στην Αίγλη με το Zero F**k Given, μια όψη τού πώς είναι να δουλεύεις σε low-cost αεροπορική, μπόλικο Tinder και όνειρα που βαλτώνουν στα αεροδρόμια και στο αλκόολ. Οι Νύχτες μπορεί να σταματούν εδώ, αλλά θα περιμένουμε υπομονετικά τον Νοέμβριο για το Φεστιβάλ (sic) 504 χιλιόμετρα βορειότερα.
Ο βυθός της οθόνης
Ένα φεστιβάλ μάς ταξίδεψε στη Μάλτα, στην Ολλανδία και στην Πολωνία, με όχημα μια οθόνη μοιρασμένη σε Αθήνα και Πειραιά.
2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Φωτογραφία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ