Ο καιρός της βροχής έφτασε

Παντελής Τσομπάνης

28.10.2021 • 06:59

«Τώρα, γιατί να πάρουμε κασκόλ για το κλειστό γήπεδο; Αφού δεν θα έχει κρύο», ρωτάει ένα αγόρι τον πατέρα του στην πεζογέφυρα του Φαλήρου. «Δεν είναι ανάγκη να το φοράς, απλώς κράτα το στα χέρια σου. Και πρόσεχε τα βήματά σου, γλιστράει κάτω!» Περπατάμε με τον φίλο μου τον Κώστα σαν τους πιγκουίνους. Τα σπορτέξ είναι ό,τι χειρότερο τις ημέρες της βροχής. Ώρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, έριξε δυο στάλες βροχής. Τα φώτα από τα φρένα των αυτοκινήτων που είναι αγκυλωμένα στην Ποσειδώνος δίνουν την εντύπωση πως πρόκειται για ένα αποδημητικό είδος κόκκινων πυγολαμπίδων που επέστρεψε ξανά στους δρόμους μετά τα λoκντάουν. Αυτό όμως δεν απέτρεψε περίπου επτά χιλιάδες άτομα να έρθουν στο ΣΕΦ. Όποια φωνή βγαίνει από τα μεγάφωνα ακούγεται σαν βραχυκύκλωμα. Μετά το πέρας του πρώτου δεκαλέπτου, εκτοξεύονται μπλουζάκια από ένα μηχάνημα. Κάποια πετυχαίνουν το τοίχωμα της επάνω κερκίδας και κάποια άλλα το κεφάλι μερικών οπαδών. Αδιάφορο το κακό. Τα τρίποντα να μπαίνουν με συχνότητα, η άμυνα να παίρνει τα ριμπάουντ και ύστερα να έρθει η ώρα να πικάρω έναν φίλο στη Μαδρίτη που μόλις αγόρασε το διαρκείας του στη Ρεάλ. Τις προάλλες, εμφανίστηκε στα προτεινόμενα του YouTube ένα γιουγκοσλάβικο τραγούδι με τίτλο Είναι Οκτώβριος, ο καιρός της βροχής έφτασε. Η καταιγίδα όμως δεν κατέφτασε ακόμα. Είχε εκείνο τον καιρό που δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις καλοκαιρινά ή χειμωνιάτικα ρούχα. Στο Κουκάκι, τα αποτελέσματα αυτού του ενδυματολογικού προβληματισμού ήταν ορατά: οι μισοί εξοπλίστηκαν με ζακέτες και άλλοι ήταν έτοιμοι για παραλία, αφού πρώτα πήραν στο χέρι έναν καφέ από τη spritzeria του Drupes και ύστερα κάτι τυροπιτοειδές από τον φούρνο του Τάκη απέναντι.  Μια παρέα ερασμιτών που είχε καθίσει για καφέ εκεί άκουγε την ιστορία μιας κοπέλας που δοκίμασε για πρώτη φορά αιθιοπικό φαγητό στη γειτονιά της, στην Κυψέλη. Ο ενθουσιασμός της με ώθησε στο να γκουγκλάρω την τοποθεσία του εστιατορίου και λίγες ημέρες αργότερα βρέθηκα στην Κυψέλη, όπου οι ευγενέστατες κυρίες της Lalibela μού δείχνουν πώς πιάνουμε με τα χέρια την ιντζέρα, μια ελαφριά πίτα-superfood, γεμάτη μέταλλα και πρωτεΐνες, ζυμωμένη με αλεύρι τεφ που ευδοκιμεί στην Αιθιοπία, και πώς αρπάζουμε γρήγορα και χωρίς να λεκιαστούμε μπουκιές από το minchet abish wot, που αποτελείται από μοσχαρίσιο κιμά, τζίντζερ, σκόρδο και άγριο κoυρκουμά. Ε, στην αρπαγή όλο και κάποια μπουκιά θα έχει πέσει στο παντελόνι, που όντως έπεσε. Στην επιστροφή για το κέντρο, απαντάω σε μερικά μηνύματα. Ένα από αυτά μοιάζει απειλητικό. «Δεν πιστεύω να μην έρθεις Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, ε;» ρωτάει μια «γειτόνισσα». Είμαι έτοιμος να της απαντήσω αρνητικά, αλλά με προλαβαίνει η πικρή συνειδητοποίηση πως στην Αθήνα δεν υπάρχει αργία στις 26 του Οκτώβρη. Σ’ αυτές τις σκέψεις, εμφανίζεται και η νοσταλγία εκείνων των ημερών που χάναμε τρεις ημέρες μάθημα ή σχολή (κάποιοι και δουλειά). Πόσο μάλλον όταν 26 έπεφτε Τετάρτη και 28 Παρασκευή. 
Ωραίες μέρες και εκείνες… ■