Ανάβαση στα υψίπεδα των Νεαπόλεων

Ανάβαση στα υψίπεδα των Νεαπόλεων

Όσο μερικά σενάρια φτιάχνονται στο Σύνταγμα, οι ανηφόρες σε Νεάπολη Εξαρχείων και Θεσσαλονίκης αναμοχλεύουν εικόνες και ήχους από το αιώνιο αστικό παραμύθι.

2' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ορίστε ένα λουλουδάκι για την κοπέλα, ορίστε». Έντεκα και μισή, Σύνταγμα. Ένας Πακιστανός προσπαθεί να πουλήσει τριαντάφυλλα, πριν το ρολόι χτυπήσει δώδεκα. Διαφορετικά, θα μαραθούν. Προσεγγίζει παρέες, ανεβαίνει ένα ένα τα σκαλιά όπου όλ@ κάθονται, εκτός από το πλατύσκαλο, όπου μερικοί Ρομά χορεύουν κάτι μεταξύ τσιφτετελιού και μπάλου. Ένα αγόρι που κάθεται μονάχο του στην κορυφή της πλατείας τον βλέπει, αλλά γνωρίζει πως εκείνος δεν θα τον προσεγγίσει. Ούτε καν θα τον κοιτάξει. «Οι μόνοι δεν πουλάνε», θα σκέφτονται και οι δύο πικρά. Αν όμως ερχόταν κοντά του και του μόστραρε το λουλούδι, το αγόρι θα το αγόραζε. Θα το κοιτούσε, θα έπαιζε με τα αγκάθια και τα φύλλα του. Μετά θα το άφηνε στο μάρμαρο και θα έφευγε, να στριμωχτεί στο τελευταίο λεωφορείο για Ζωγράφου. Ήταν πλέον πολύ αργά για να το δώσει εκεί που πραγματικά ήθελε. Ήταν καλύτερο να το αφήσει εκεί και να το πάρει κάποιο άτομο, ώστε να μη μαραθεί. Αυτά τα «αν» και τα «θα» όμως είναι σενάρια που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ πώς εξελίσσονται. Ας είναι. Α΄ θεατρικό ιντερμέτζο: Τρεις ηθοποιοί αφηγούνται παραστατικά σε μια θεατρική σκηνή την ιστορία τριών Εβραίων αδερφών από τη Βαυαρία που μετανάστευσαν στη γη Χαναάν των ευκαιριών, φτιάχνοντας τη δική τους εκδοχή του αμερικανικού ονείρου με όπλο τις λέξεις που κατέρρευσε το 2008. Τρεις ηθοποιοί αλλάζουν διαρκώς ρόλους για περίπου δυόμισι ώρες, με ένα κείμενο που ξεγυμνώνει το καπιταλιστικό σύστημα δίχως να κουνάει το δάχτυλο. Τρεις ηθοποιοί εξιστορούν την «Τριλογία των Λίμαν Μπράδερς» τόσο σφιχτοδεμένα, που το κοινό δεν χάνει καθόλου το ενδιαφέρον του και πετυχαίνουν έναν άθλο. Λόγω των υψωμάτων στα οποία είναι χτισμένες, όποιες περιοχές ονομάζονται «Νεάπολη» συνοδεύονται από ένα «αχ» και ένα «ουφ», είτε αναφερόμαστε στην Αθήνα είτε στη Θεσσαλονίκη – μόνο στη Λάρισα η Νεάπολη είναι εντελώς επίπεδη. Σκάλες και ανηφόρες φανερώνουν αγυμνασιές. Όσο ανεβαίνεις τα σκαλιά με κομμένη την ανάσα και χωρίς κάποιο μπουκαλάκι νερό ανά χείρας, δύο γάτες θα παίξουν με τον πόνο σου, πίνοντας απροκάλυπτα νερό από ένα πλαστικό μπολ σε κάποιο σκαλοπάτι. Η θέα από το σχολικό συγκρότημα του Πικιώνη θα σε αποζημιώσει, αλλά η ησυχία της οδού Δαφνομήλη σε σκοτώνει, γιατί δεν έχεις συνηθίσει την Αθήνα χωρίς τα κορναρίσματα στην Ιπποκράτους, τις δυνατές μουσικές και ομιλίες από τα συνοικιακά καφέ και τις συζητήσεις πάνω από τους πάγκους των μεταχειρισμένων βιβλίων∙ ένα σημάδι ότι ίσως αρχίζεις να αθηνοποιείσαι. Β΄ θεατρικό ιντερμέτζο: Βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως άτομα της ηλικίας μου δεν δίνουν δεκάρα για τις παλιές ελληνικές κωμωδίες. Μπορεί να αλλάξει αυτό; Αν το ντύσει με ηλεκτρικές συνθέσεις; Αν θέλει να πειραματιστεί με τις λέξεις ενός Ψαθά; Αν το κάνει αγνώριστο από τις αναμνήσεις μιας ταινίας του ’60, όπως ο Άρης Μπινιάρης με το Ξύπνα Βασίλη, τόσο ρηξικέλευθα και με μια ξεχωριστή ταυτότητα; Τότε, ναι. Μπορεί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή