Aυτή είναι μία από τις πολλές «πρώτες» συνεντεύξεις που έχει (να) δώσει η Μαρία Σάκκαρη στην καριέρα της. Συγκεκριμένα, είναι η πρώτη της συνέντευξη από τότε που έγραψε ένα ακόμα κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού τένις, σπάζοντας το αδιανόητο πριν από μερικά χρόνια «φράγμα» της πρώτης δεκάδας στον κόσμο. Όλοι ευχόμαστε η επόμενη «πρώτη» συνέντευξη να ακολουθήσει μια κατάκτηση τουρνουά Grand Slam, η μεθεπόμενη το πλασάρισμά της στην πεντάδα και, γιατί όχι, την κατάκτηση της κορυφής.
Full disclosure, που λένε οι Αγγλοσάξονες: Η συνέντευξη κανονίστηκε, ως είθισται σε αυτό το επίπεδο επαγγελματικού πρωταθλητισμού, σε συνεργασία με την adidas, υποστηρικτή όχι μόνο της Μαρίας, αλλά και άλλων πρωταγωνιστών του τένις σήμερα. Ήξερα ότι η Μαρία Σάκκαρη είναι μια συγκροτημένη προσωπικότητα, μια προσηλωμένη επαγγελματίας και προσεκτική στον δημόσιο λόγο της, οπότε δεν περίμενα «λαβράκια» ή εκπλήξεις, παρά μόνο μια ανθρώπινη και ενδιαφέρουσα κουβέντα με έναν νέο άνθρωπο που δουλεύει σκληρά, με τρομερή πειθαρχία, για να κατακτήσει τα όνειρά του. Το bonus είναι ότι στη διάρκεια των 25 λεπτών της βιντεοκλήσης μας αρκετές φορές χαμογέλασε πηγαία, φωτίζοντας το «παράθυρο» στην οθόνη του υπολογιστή μου.
Μαρία, οι επιτυχίες σας με έχουν κάνει να πανηγυρίζω μπροστά στην τηλεόραση όσο και όταν ο Παναθηναϊκός νικούσε τον Άγιαξ στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ πριν από 25 χρόνια. Σ’ εσάς δεν λέει κάτι, αλλά για εμένα είναι σημαντικό.
(Γελάει). Ευχαριστώ, με τιμά αυτό.
Οταν είσαι γνωστό πρόσωπο δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι.
Συγχαρητήρια για την είσοδό σας στο Τop 10 της παγκόσμιας κατάταξης. Η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα είχε πει ότι μια αθλήτρια δεν πρέπει να βάζει ποτέ όρια στον εαυτό της και εσείς το έχετε κάνει πράξη από μικρή, έτσι δεν είναι;
Ναι, είναι αλήθεια. Το σλόγκαν Impossible is Nothing και η πορεία μου ως αθλήτριας νομίζω ότι ταιριάζουν πάρα πολύ. Μέχρι κάποια ηλικία ήμουν μια τενίστρια που, εντάξει, είχε ταλέντο, αλλά… δεν λέω ότι δεν με υπολόγιζαν οι αντίπαλοι, αλλά δεν ήμουν και το παιδί-θαύμα που είχε κάνει το μεγάλο «μπαμ». Νομίζω ότι η επιμονή μου και η σκληρή δουλειά που έχω βάλει όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζω να βάζω με έφτασαν μέχρι εδώ πέρα και νομίζω ότι μπορώ να φτάσω πολύ ψηλότερα. Σίγουρα, αν βάζεις όρια στον εαυτό σου, κάποιος θα σε σταματήσει. Γι’ αυτό και εγώ δεν βάζω. Έχω αποδείξει στον εαυτό μου ότι δεν έχω ταβάνι, με την έννοια ότι έχω ξεκινήσει από πολύ χαμηλά, έχω φτάσει εδώ πέρα και νιώθω ότι έχω ακόμα περισσότερα να δώσω.
Υπάρχουν δύο δρόμοι προς την κορυφή, αυτός της σταθερής, βήμα προς βήμα ανόδου, μέσα από νίκες και ήττες, και εκείνος της εκτόξευσης. Ο δικός σας θα έλεγα ότι δημιουργεί πιο γερά θεμέλια, έτσι δεν είναι;
Σίγουρα.
Η απότομη άνοδος κρύβει παγίδες;
Θα υπάρξουν και περιπτώσεις που θα εκτοξευθούν και θα «καούν», όπως και πολλοί αθλητές που την έχουν διαχειριστεί σωστά. Εγώ δεν πήρα αυτόν τον δρόμο, πήρα τον πιο δύσκολο, της υπομονής. Αλλά νομίζω ότι το θέμα είναι πώς διαχειρίζεσαι τα πράγματα αφού φτάνεις σε ένα υψηλό σημείο. Όχι το πώς φτάνεις.
Στη διαχείριση βοηθούν και η οικογένεια –για τη δική σας, που είναι «μέσα» στο τένις τόσες δεκαετίες, τόσα έχουμε διαβάσει– αλλά και οι επαγγελματίες συνεργάτες σας;
Είναι συνδυασμός και των δύο. Το γεγονός ότι έχω την οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια πίσω μου, να με στηρίζει και να με έχει μεγαλώσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και στην καριέρα και στη ζωή μου. Αυτό έχει να κάνει και με επιλογές που έχω κάνει από μικρότερη ηλικία. Να πάω στο εξωτερικό. Να ζήσω μόνη μου. Να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Έχει να κάνει και με τους σωστούς ανθρώπους που με καθοδηγούν. Θέλω να πιστεύω ότι και προς τα έξω φαίνονται πια οι σωστές επιλογές που έχουμε κάνει ως ομάδα.
Ειδικά την εποχή της υπερέκθεσης μέσα από το Internet και τα social media, οι επιτυχημένοι αθλητές καλούνται να αποτελέσουν θετικά πρότυπα για τα νέα παιδιά, να τα εμπνεύσουν να εξερευνήσουν τις δικές τους δυνατότητες. Τη νιώθετε αυτή την ευθύνη; Προσέχετε ανά πάσα στιγμή τι θα πείτε και πώς θα φερθείτε;
Νομίζω ότι, όταν είσαι γνωστό πρόσωπο, αυτό είναι κάτι που πάντα έχεις στο μυαλό σου, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, για να το πω απλά. Αλλά δεν είναι στον χαρακτήρα μου να κάνω τρέλες δημοσίως ή να πω πράγματα που θα με εκθέσουν ή να μην είμαι ο εαυτός μου. Πάντα όταν μιλάω βγάζω τον αληθινό μου χαρακτήρα, δεν θέλω να δείξω τίποτε διαφορετικό. Αλλά σίγουρα πρέπει να είσαι πολύ πιο προσεκτικός όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο και βλέπεις ότι πολλά παιδάκια σε θαυμάζουν και θέλουν να γίνουν σαν εσένα. Εντάξει, όλα είναι διαχείριση, και σας είπα πριν ότι έχουν να κάνουν με την ανατροφή σου, με τις αρχές που έχεις πάρει από το σπίτι σου και τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Μπορεί να κάνεις και λάθος, ανθρώπινο είναι. Οι σωστοί άνθρωποι μπορούν να σου το επισημάνουν, να σε συμβουλέψουν και να σε προστατεύσουν από το επόμενο.
Μου αρέσει να πιέζω τον εαυτό μου, να βάζω πιο ψηλούς στόχους, και στο γήπεδο και στο γυμναστήριο.
Θυμάστε ένα χαριτωμένο ή συγκινητικό ή ενδιαφέρον περιστατικό με κάποιο παιδί που ήρθε να σας μιλήσει;
Γενικά πολλά έχουν συμβεί, και στην Αθήνα όταν είμαι, συναντώ πολλά παιδάκια. Αλλά μια φορά είχα πάει για καφέ με τις φίλες μου και ήρθε ένα κοριτσάκι, δεν θα ήταν πάνω από τριών, μου έδωσε ένα λουλούδι και μου έκανε μια αγκαλιά. Ήταν τόσο φυσικό… και πιο όμορφο σαν χειρονομία από το να σου πει κάτι με λέξεις.
Ο ανταγωνισμός στο τένις ανεβαίνει σε κάθε δυνατό επίπεδο – εντός και εκτός γηπέδου. Θεωρείτε ότι αυτό είναι εις βάρος των αρχών, του κώδικα τιμής, της ευγένειας που παραδοσιακά διαπνέει το σπορ;
Όλοι ξέρουμε τι αρχές διέπουν το τένις. Όλοι θα χάσουμε κάποια στιγμή τον εαυτό μας μέσα στο γήπεδο, όπως συνέβαινε και πολλά χρόνια πριν. Τόσους παίκτες έχουμε δει να βγάζουν νεύρα. Απλώς το τένις σήμερα είναι πιο δημοφιλές και πιο προβεβλημένο. Ό,τι κάνεις στο γήπεδο μέσα από τα social media γίνεται «μεγάλο». Το τένις διατηρεί την ευγένειά του, όμως από την άλλη ολόκληρος ο αθλητισμός έχει αλλάξει. Ο κόσμος αλλάζει, εξελίσσεται. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε διαφορετικές εποχές, να βλέπουμε το σήμερα σε σχέση με το τι γινόταν 30-40 χρόνια πριν. Νομίζω όμως ότι όλοι ξέρουμε λίγο-πολύ πώς πρέπει να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις μέσα στο γήπεδο και ότι τις βασικές αρχές του τένις τις κρατάμε.
Αν ο αγώνας είναι η παράσταση, που τελικά κρίνει τα πάντα, η προπόνηση, η προετοιμασία είναι το παν. Σας βλέπουμε σε βίντεο στο ΥοuTube να κάνετε ασκήσεις επιπέδου δυσκολίας… Ράμπο, με κάποιον από πάνω σας να φωνάζει «μπράβο» ή να σας παροτρύνει «πιο γρήγορα, πιο δυνατά» κ.λπ. Το σώμα σας παραπονιέται ποτέ;
(Γελάει) Ακόμα δεν παραπονιέται. Γυμνάζομαι από πολύ μικρή ηλικία, έχω έναν σωματότυπο συγκεκριμένο και πάντα ήμουν ένα πολύ δυνατό παιδί. Νιώθω ότι αντέχω την καταπόνηση περισσότερο από μια μέση αθλήτρια. Επιπλέον, η γυμναστική είναι κάτι που μου αρέσει. Μου αρέσει να πιέζω τον εαυτό μου, να βάζω πιο ψηλούς στόχους, και στο γήπεδο και στο γυμναστήριο. Πιο πολλά κιλά, πιο γρήγορο σπριντ. Να γίνομαι καλύτερη, να ξεπερνάω τον εαυτό μου. Και το πιο σημαντικό: είμαι 26, αλλά νιώθω αρκετά μικρότερη. Ας πούμε 22 ή 23. Και σωματικά και ψυχικά. Και αυτό μάλλον βοηθάει.
Πολύ αυθόρμητα, σε τι ποσοστό το τένις είναι σώμα και σε τι μυαλό;
Τριάντα τοις εκατό σώμα, εβδομήντα μυαλό.
Πώς γυμνάζετε το μυαλό;
Δουλεύω καθημερινά και πολύ σιωπηλά μόνη μου με το μυαλό μου. Αυτό δεν φαίνεται στους έξω. Προφανώς έχω και ειδικούς, δεν το κρύβω, δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος να το κρύψω. Υπάρχει ακόμα ένα ταμπού, ειδικά στην Ελλάδα, σε θέματα ψυχολογίας, αλλά η δουλειά σε αυτό το επίπεδο κάνει όλη τη διαφορά για εμένα στο εγκεφαλικό κομμάτι. Εντάξει, εννοείται πως όταν ξεκουράζομαι, αφήνω και αυτόν τον «μυ» εδώ πάνω να ξεκουραστεί. Αλλά, όταν είναι ώρα δουλειάς, δουλεύεις εκατό τοις εκατό.
Τι εννοείτε «ταμπού;» Δεν πολυσυζητάμε ως κοινωνία, το βάζουμε κάτω από το χαλί;
Και αυτό, αλλά και αν πας σε ψυχολόγο, μπορεί να θεωρηθεί… πρόβλημα. Αλλά για μένα είναι το καλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου.
Πώς ξεδίνετε; Έρχονται στιγμές που λέτε «είμαι 26, νιώθω 23, να κάνω μια τρέλα, ρε παιδί μου»;
(Γελάει). Εντάξει, η κατάσταση τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δεν έχει βοηθήσει για κάτι περισσότερο από ένα φαγητό… Μπορεί να νιώθω 23, αλλά έχω ξεπεράσει την ηλικία του πολύ «έξω», δεν με γεμίζει πια αυτό. Περισσότερο με γεμίζει να δω τις φίλες μου, να βγω για ένα ωραίο φαγητό, να καθίσω μαζί τους για έναν καφέ, να πάω να δω τους γονείς μου.
Θα καθίσετε να δείτε μια ταινία με μισό κιλό παγωτό;
(Γελάει) Εντάξει, όχι. Αλλά θα κάνω τις ατασθαλίες μου σίγουρα. Στο κομμάτι του φαγητού και μόνο. Ούτε πίνω ούτε τίποτα τέτοιο.
Ποιο φαγητό σάς έχει λείψει περισσότερο;
Εντάξει, τι ερώτηση είναι αυτή. Σουβλάκι, εννοείται.
Πέρυσι μας είχατε πει στη Vogue Greece ότι έχετε μια ιεροτελεστία στα τουρνουά, διαλέγετε ένα ντους και πηγαίνετε μόνο σε αυτό. Υπάρχουν και άλλες; Με ρούχα, π.χ.;
Εντάξει, όχι, τα ρούχα είναι στάνταρ, δεν θα βάλω και την ίδια μπλούζα (γελάει). Μόνο το ντους κρατάω, προτιμώ να μην το παρακάνω με τα «γούρια», γιατί κάποια στιγμή μπορεί να σε τρελάνει αυτό. Απλώς έχω κάποιες ρουτίνες μέσα στο γήπεδο, χτυπάω την μπάλα κάτω μετρημένες φορές πριν από το σερβίς και κάτι άλλες λεπτομέρειες που με βοηθούν να προετοιμάζομαι για τον πόντο.
Πέντε φορές τη χτυπάτε;
Μετράω πέντε, αλλά μπορεί να είναι και παραπάνω.
Πολλές φορές έχετε πει ότι το τένις είναι αγάπη, πάθος, η ίδια η ζωή σας, όπως και ότι η μητέρα σας σας συμβούλευσε να παίζετε όσο το αγαπάτε. Αναρωτιέμαι αν τσακώνεστε ποτέ με το τένις.
Ναι, έχω περάσει και τέτοιες φάσεις, αλλά είναι τόσο βαθιά αυτή η αγάπη, που τα καβγαδάκια είναι μάλλον επιφανειακά και παροδικά.
Κάτι άλλο που θυμάμαι από μια συνέντευξη της μητέρας σας είναι ότι στη δική της καριέρα άρχισε να νιώθει πίεση εξαιτίας των χορηγών. Το συμμερίζεστε;
Όχι, νομίζω ότι, επειδή και εκείνη το είχε ζήσει έτσι, με έχει βοηθήσει να το χειριστώ διαφορετικά. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ κάποια πίεση από χορηγούς, ότι πρέπει να αποδείξω κάτι. Ξέρω ότι, αν κάνω τη δουλειά μου σωστά, δεν θα υπάρχουν θέματα μεταξύ μας.
Τελευταία ερώτηση, γιατί έχουμε υπερβεί τα χρονικά όρια. Πρόσφατα είχα τη χαρά να μιλήσω με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και μου είπε ότι το παν στη δική του ζωή και καριέρα είναι η ταπεινότητα. Τι σας λέει αυτή η λέξη;
Το συμμερίζεστε;
Εντάξει, ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι το παράδειγμα της ταπεινότητας, κάτι που θαυμάζω πάρα πολύ. Νομίζω ότι ως προς αυτό ταιριάζουμε αρκετά. Βλέπω και στον εαυτό μου, δεν έχω αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου. Και νιώθω πολύ καλά, γιατί βλέπω ότι η επιτυχία δεν είναι λόγος να αλλάξεις. Πραγματικά, το να είσαι προσγειωμένος είναι το παν για να γίνεσαι καλύτερος και να προχωράς.
Σας ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι να είστε πάντα γερή και να φτάσετε το νούμερο ένα στον κόσμο νωρίτερα παρά αργότερα.
Κι εγώ σας ευχαριστώ.