Βλέποντας τον Πατρίκ Μουράτογλου να κοουτσάρει νεαρούς τενίστες της ακαδημίας του στο YouTube, νιώθεις την παρόρμηση να μάθεις τένις, και αυτό είναι μια ένδειξη του χαρίσματός του. Τοποθετεί μια ρακέτα στο έδαφος. «Το άνοιγμα των ποδιών σου όταν παίζεις πρέπει να είναι ακριβώς στο μήκος της ρακέτας», λέει στην αθλήτρια. «Και να κρατάς το κεφάλι χαμηλά». Βάζει τη ρακέτα πάνω από το κεφάλι της, ώστε να είναι ελαφρώς σκυφτή, σαν αιλουροειδές έτοιμο για εκτίναξη. «Φαντάσου ότι αυτό είναι ένα ταβάνι που δεν πρέπει να χτυπήσεις». Με κάθε βολή η στάση του σώματος γίνεται δεύτερη φύση της αθλήτριας. Ο Μουράτογλου επιβραβεύει και καθοδηγεί. «Μπράβο. Τέλειο χτύπημα. Μπράβο. Πιο δυνατά». Ξανά και ξανά, και ξανά.
Γάλλος με ρίζες ελληνικές, ο 51χρονος Μουράτογλου δεν πραγματοποίησε ποτέ το δικό του παιδικό όνειρο, να γίνει σπουδαίος τενίστας, επειδή ο πατέρας του ήθελε να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση ανανεώσιμης ενέργειας. Αντ’ αυτού στα 26 του αποφάσισε να διοχετεύσει το πάθος του στην προπονητική. Ο πρώτος επαγγελματίας που ανέλαβε ήταν ο Μάρκος Παγδατής – τον οδήγησε στους οκτώ του κόσμου. Μετρά σχεδόν μία δεκαετία ως coach της Σερένα Γουίλιαμς, που τον εμπιστεύθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας της, το 2012, μετά δύο χρόνια «ξηρασίας» από τρόπαια, με την ελπίδα να κερδίσει «ακόμα ένα» τουρνουά Grand Slam. Κέρδισαν δέκα, ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και πολλούς ακόμα τίτλους. Από το 2018 ο Μουράτογλου ανήκει στην προπονητική ομάδα του Στέφανου Τσιτσιπά, ενώ στην ακαδημία του ξεδίπλωσε το ταλέντο της η Αμερικανίδα Κόκο Γκοφ, ένα από τα «τρομερά κορίτσια» του σύγχρονου τένις, που στα 17 της έχει πλασαριστεί στην πρώτη εικοσάδα της παγκόσμιας κατάταξης. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το επικοινωνιακό του ταλέντο και τη λάμψη πρωταγωνιστή που εκπέμπει, τον έχουν καταστήσει έναν από τους πιο διάσημους προπονητές στον κόσμο.
Η Mouratoglou Tennis Academy, με έδρα την Μπιότ στη Γαλλική Ριβιέρα, διαρκώς μεγαλώνει. Απέκτησε παράρτημα στο Ντουμπάι και ένα ακόμα στη Μεσσηνία, στην Costa Navarino. Όραμα του Μουράτογλου είναι να προσφέρει μια τέλεια εμπειρία τένις σε μεγάλους και μικρούς, αρχάριους και προχωρημένους. Το να συζητάς μαζί του για το άθλημα όπου σήμερα, για πρώτη φορά στα χρονικά, δύο Έλληνες αγωνίζονται σε επίπεδο κορυφής, είναι μια απόλαυση. Περιέργως και εκείνος διεμήνυσε, μετά τη συνάντησή μας μέσω Zoom, ότι ήταν από τις πιο ουσιαστικές «τενιστικές» κουβέντες που έχει κάνει εδώ και καιρό. Merci, coach.
Τι κρατάτε, μέχρι στιγμής, από αυτή την επεισοδιακή χρονιά του τένις;
Το πιο θετικό είναι ότι οι θεατές επέστρεψαν και δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα καταπληκτική, ειδικά στο US Open, ακόμα κι όταν ήταν εναντίον μας (γελάει). Παραλίγο να δούμε τον Νόβακ να γράφει ιστορία κατακτώντας τον 21ο Grand Slam τίτλο του. Δεν τα κατάφερε στο τέλος, αλλά κι αυτό είχε ενδιαφέρον, γιατί έδειξε πως η τεράστια πίεση που υφίστανται αυτοί οι αθλητές μπορεί να επηρεάσει ακόμα και τους κορυφαίους. Αν και ο Τζόκοβιτς έχασε έναν αγώνα, έκανε το μεγάλο βήμα για να στεφθεί κορυφαίος όλων των εποχών: έχει πια τόσους τίτλους όσους έχουν ο Ρότζερ και ο Ράφα, και είναι ο νεότερος, με τις περισσότερες νίκες κάθε χρόνο. Τώρα παίζει για το μεγάλο όνειρο, αλλά πρέπει να διαχειριστεί και την πίεση.
Ήταν επίσης μια χρονιά που την παράσταση έκλεψε το νέο αίμα…
Ναι. Στους άνδρες, οι νέοι παίκτες που είχαν ξεχωρίσει εδώ και καιρό πλησίασαν πια στην κυριαρχία: o Στέφανος έπαιξε τον πρώτο του τελικό Grand Slam, ο Μεντβέντεφ πήρε τον πρώτο του τίτλο, ο Ζβέρεφ στέφθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης. Στις γυναίκες, αυτό που κατάφερε η Έμα [σ.σ. Ραντουκάνου] εν μια νυκτί δεν το είχαμε ξαναδεί ποτέ στην ιστορία του τένις… Είδαμε ένα αστέρι να ανατέλλει, μια πολίτη του κόσμου με βρετανική υπηκοότητα και ρίζες ρουμανικές και κινεζικές, με απίστευτη διαδρομή ζωής στα 18 της χρόνια, να ξεκινά από τα προκριματικά, να παίζει τέλεια από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο, να διαχειρίζεται την πίεση σαν αθλήτρια με τεράστια εμπειρία. Μαζί με τη Φερνάντες, αλλά και την Κόκο είναι τα νέα αστέρια μας, κι αυτό έχει τρομερό ενδιαφέρον, γιατί επί μία εικοσαετία θεωρούσαμε, για διάφορους λόγους, ότι είναι πια αδύνατο παίκτες τόσο νεαρής ηλικίας να κυριαρχήσουν στο τένις. Τώρα αναδεικνύεται μια νέα γενιά δυνητικών πρωταθλητριών.
Στον αντίποδα είχαμε και μια εξέλιξη που χαρακτηρίσατε σπαραξικάρδια: την αποχώρηση της Σερένα από το US Open.
Ο χρόνος είναι σκληρός με όλους…
Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει ένα εσωτερικό ρολόι. Μπορείς να το επιβραδύνεις, αλλά όχι να το σταματήσεις. Αυτό ισχύει στη ζωή γενικά, όχι μόνο στο τένις. Απλώς αυτό που έχουν καταφέρει η Σερένα και ο Ρότζερ, να παίζουν ακόμα σε κορυφαίο επίπεδο και να διεκδικούν τίτλους Grand Slam, είναι μοναδικό στην ιστορία του τένις. Η Σερένα έπαιξε σε τέσσερις τελικούς τα τελευταία χρόνια, από τα 36 ως τα 40 της, όντας μητέρα. Ο Ρότζερ κέρδισε το Όπεν της Αυστραλίας στα 37 του. Και είναι καταπληκτικό να βλέπεις ότι έχουν ακόμα το πάθος, ότι πιστεύουν πως μπορούν να κερδίσουν τίτλους, διαφορετικά όλοι ξέρουμε ότι θα σταματούσαν. Σίγουρα πάντως είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Ειδικά για τη Σερένα, θα πρόσθετα ότι αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερα από το τένις και αυτό οφείλεται στην προσωπικότητά της, στα επιτεύγματά της, στο πώς έχει τοποθετηθεί σε θέματα όπως η ισότητα των φύλων και ο ρατσισμός. Είναι «μεγαλύτερη» από το τένις. Για άλλους δεν ξέρω. Είναι τεράστια ινδάλματα στο άθλημα, βεβαίως, αλλά για να υπερβεί κάποιος τα όρια του σπορ, πρέπει να αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο.
Μετά τον θρίαμβο της Ραντουκάνου στο US Open αλλά και τη νέα παύση στην καριέρα της Ναόμι Οσάκα, που είπε ότι οι νίκες δεν της δίνουν πια χαρά, αναθερμάνθηκε η συζήτηση για το πώς το τένις καμιά φορά «τρώει» τα πιο ταλαντούχα παιδιά του.
Όταν έχεις καταφέρει κάτι σπουδαίο, όπως να κατακτήσεις ένα τουρνουά Grand Slam, ξαφνικά νιώθεις μια πίεση που δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο είχες αντιμετωπίσει. Πολλοί παίκτες στο παρελθόν βασανίστηκαν μετά από μια μεγάλη επιτυχία. Όλα εξαρτώνται από δύο κρίσιμους παράγοντες. Ο ένας είναι πώς διαχειρίζεσαι ένα πρωτόγνωρο επίπεδο πίεσης. Ο άλλος είναι ότι πρέπει να παραμείνεις ίδιος και να διατηρήσεις τον τρόπο σκέψης που σε οδήγησε ψηλά, παρόλο που όταν αλλάζεις επίπεδο τα πάντα γύρω σου αλλάζουν και σε επηρεάζουν. Αυτό είναι το «μυστικό», αν θες να παραμείνεις σταθερός και να καθιερωθείς ως πρωταθλητής.
Εν τω μεταξύ, το επίπεδο ανταγωνισμού έχει ανέβει αδιανόητα. Βλέπω καμιά φορά αγώνες παλαιότερων δεκαετιών και μοιάζουν σαν slow motion σε σχέση με τους σημερινούς.
(Γελάει) Αλήθεια είναι! Το τένις, βλέπετε, εξελίχθηκε από ερασιτεχνικό σε επαγγελματικό σπορ με λίγα χρήματα και στη συνέχεια σε επαγγελματικό σπορ με δυνητικώς πάρα πολλά χρήματα για τους κορυφαίους του. Τα τελευταία δέκα χρόνια τα χρηματικά έπαθλα για τους κορυφαίους έχουν τριπλασιαστεί. Αυτό σημαίνει ότι οι παίκτες μπορούν να επενδύσουν πολύ περισσότερα στο παιχνίδι τους. Το ίδιο το πρωτάθλημα έχει αλλάξει, γιατί οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές έχουν μαζί τους έναν γυμναστή, έναν φυσικοθεραπευτή, τον προπονητή τους… Οι αθλητές είναι πολύ καλύτεροι, πιο γρήγοροι και δυνατοί, η πρόληψη τραυματισμών έχει εξελιχθεί, με αποτέλεσμα η καριέρα τους να μη διακόπτεται, και η συνολική σωματική τους κατάσταση είναι καλύτερη, επειδή οι φυσικοθεραπευτές τούς βοηθούν να παίζουν περισσότερο. Επιπλέον, το δέλεαρ των χρημάτων και της δημοφιλίας κάνει εκατομμύρια νέους απ’ όλο τον κόσμο να ονειρεύονται να γίνουν πρωταθλητές. Αυτό ανεβάζει κι άλλο το επίπεδο του ανταγωνισμού.
Ως προπονητής πώς βλέπετε το ζήτημα της τεράστιας ψυχολογικής πίεσης;
Είναι το μεγάλο θέμα της εποχής. Οι αποκαλύψεις της Ναόμι Οσάκα και το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Netflix για τον Μάρντι Φις έριξαν φως στον κρυφό αγώνα που δίνουν οι παίκτες του τένις. Kάπου πιστεύαμε ότι είναι μηχανές. Δεν είναι. Όλοι έχουμε να παλέψουμε με ψυχολογικά προβλήματα, αυτό δεν είναι «προνόμιο» του τένις. Είναι η ζωή. Όλοι ξέρουμε ανθρώπους που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν την πίεση, τις προσδοκίες από τους άλλους και τον ίδιο τους τον εαυτό, από την οικογένεια ή το περιβάλλον της εργασίας τους. Αυτό δεν είναι «τενιστικό» φαινόμενο, είναι ανθρώπινο. Προσωπικά έχω κάνει δέκα χρόνια ψυχανάλυση όταν ένιωσα ότι τη χρειάζομαι και ποτέ δεν δίστασα να το πω, γιατί δεν είναι ντροπή. Όταν νιώθεις κατάθλιψη, τίποτε άλλο δεν μπορείς να κάνεις, παρά να δεις έναν ειδικό. Το παν στον αθλητισμό είναι να διαχειρίζεσαι την πίεση. Αυτή είναι η πεμπτουσία του αθλητισμού. Δεν θα αλλάξουμε εμείς τον αθλητισμό και, αν κάποιοι δεν αντέχουν την πίεση, μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, γιατί ο αθλητισμός, σε υψηλό επίπεδο, δεν τους ταιριάζει. Οι μεγαλύτεροι των πρωταθλητών είναι καλύτεροι ακριβώς σε αυτό: να ντιλάρουν με την πίεση, τις προσδοκίες, τον Τύπο, τις ίδιες τις πατρίδες τους και αυτό ακριβώς περιγράφει στο ντοκιμαντέρ ο Φις – όταν έγινε Νο 1 στις ΗΠΑ, ένιωσε ένα βάρος ευθύνης που δεν μπορούσε να σηκώσει. Προφανώς και μεγάλο μέρος του ρόλου του προπονητή είναι να βοηθά τον αθλητή του να διαχειρίζεται την πίεση. Και ο καλύτερος τρόπος είναι η προετοιμασία. Όταν πρόκειται να δώσεις εξετάσεις και νιώθεις ότι έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να προετοιμαστείς, θα είσαι έτοιμος. Θα έχεις λιγότερο άγχος. Όταν δεν έχεις δώσει το 100%, τότε το στρες χτυπάει κόκκινο.
2. Celebrity status: O Μουράτογλου συνομιλεί με τη Δούκισσα του Σάσεξ Μέγκαν Μαρκλ, υπό το βλέμμα της Άννα Γουίντουρ, της μεγάλης κυρίας της Vogue, στο Γουίμπλεντον του 2019.
3. Με τον Απόστολο Τσιτσιπά, πατέρα και προπονητή του Στέφανου, στις εξέδρες του μεγάλου τελικού του Ρολάν Γκαρός τον περασμένο Ιούνιο.
4. Παρακολουθώντας την Κόρι «Κόκο» Γκοφ και τον προπονητή-πατέρα της.
© Cameron Spencer, Gotham, Tim Clayton/ Getty Images/ Ideal Image
Πίσω από τη σκηνή το τένις είναι ένα ομαδικό σπορ, αλλά στο γήπεδο κάθε αθλητής είναι ολομόναχος, έτσι δεν είναι;
Έχετε απόλυτο δίκιο. Κάθε παίκτης έχει μια ομάδα πίσω του, αλλά την ίδια στιγμή νιώθει ολομόναχος. Είναι πολύ παράξενο. Η ομάδα σημαίνει τόσο πολλά γι’ αυτούς και δεν έχεις ιδέα πόσοι παίκτες, μετά από μια ήττα, ζητούν συγγνώμη από την ομάδα τους, επειδή νιώθουν ότι την πρόδωσαν.
Η παραδοσιακή ευγένεια του αθλήματος, οι κανόνες συμπεριφοράς κινδυνεύουν να παραμεριστούν;
Οι λάτρεις των παραδόσεων ανέκαθεν ισχυρίζονταν ότι το τένις πρέπει να διατηρήσει τους κανόνες του, όλα να γίνονται όπως πρέπει, όλοι να είναι αψεγάδιαστοι. Από την άλλη, πρέπει να επισημάνουμε ότι η πλειονότητα των φιλάθλων είναι μεγαλύτερης ηλικίας – ο μέσος όρος είναι γύρω στα 61 έτη. Είναι μέγα ζητούμενο το τένις να προσελκύσει ένα πιο νεανικό κοινό. Εάν επιμένουμε να το κρατήσουμε ίδιο και απαράλλακτο, φοβάμαι ότι δεν θα μακροημερεύσει, γιατί αυτό δείχνουν τα δημογραφικά στοιχεία. Στο κάτω κάτω, γιατί οι «άρχοντες» του κόσμου του τένις δικαιούνται να αποφασίζουν πώς οι άνθρωποι πρέπει να συμπεριφέρονται και τι είναι σωστό ή λάθος; Σε όλα τα άλλα σπορ, ναι μεν υπάρχουν κανόνες, αλλά κάθε αθλητής μπορεί να είναι ο εαυτός του και αναλαμβάνει, εντός ορίων βέβαια, την ευθύνη των πράξεών του. Αυτή είναι μια διαφορετική οπτική απέναντι στο πρόβλημα, έχει μια λογική και νομίζω θα πρόσφερε λύσεις. Θα σας πω και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Γιατί παρακολουθούμε σπορ; Για το συναίσθημα. Γιατί κάνουμε σπορ; Γιατί, ακόμα κι αν παίζουμε από χόμπι, η ενασχόληση με αυτό μας προσφέρει τόσα συναισθήματα. Ως αθλητής έχεις πάθος και το πάθος δεν ελέγχεται. Σε τόσα άλλα σπορ οι αθλητές μπορούν να εκδηλώνονται συναισθηματικά στο γήπεδο και κανείς δεν το βρίσκει κακό, γιατί είναι σαν να μοιράζονται το πάθος τους με τους θεατές. Αν το εκδηλώσουν με άσχημο τρόπο, έχω το δικαίωμα να τους κρίνω και να εξηγήσω στο παιδί μου ότι αυτό είναι λάθος. Αλλά το να συμπεριφέρονται όλοι το ίδιο, πάντοτε ήρεμα και ευγενικά, μου στερεί το συναίσθημα και η «παράσταση» που βλέπω δεν έχει ενδιαφέρον. Λείπει το δράμα. Λείπει η πλοκή.
Ας περάσουμε στο «σκάνδαλο» με τα διαλείμματα για τουαλέτα. Γράφτηκε ότι ήταν στρατηγικό λάθος του Τσιτσιπά να «μπει στο μάτι» της εξέδρας στον αγώνα με τον Άντι Μάρεϊ, που ήταν ο αγαπητός του κοινού.
Μπορεί όντως αυτό να ήταν το αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα δεν ήταν στρατηγική (γελάει). Όταν ο Στέφανος θέλει να πάει στο μπάνιο, δεν είναι τακτικισμός. Ένας λόγος που συμπαθώ τον Στέφανο είναι ότι δεν παίζει παιχνίδια του μυαλού, σε αντίθεση με άλλους. Το μόνο που σκέφτεται ένας αθλητής που δίνει έναν μεγάλο αγώνα σε ένα μεγάλο γήπεδο είναι η νίκη. Ο καθένας κάνει ό,τι θεωρεί καλό για τον εαυτό του ώστε να νικήσει. Δεν ξέρω κανέναν που να σκέφτεται αν κάτι θα αρέσει στον αντίπαλό του ή όχι. Όταν ο Ράφα έπαιρνε πολύ χρόνο ανάμεσα στους πόντους, το έκανε για να συγκεντρωθεί. Όταν ο Μάρεϊ παίρνει πολύ χρόνο ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο σερβίς ή βαδίζει αργά προς τη θέση του την ώρα που ο Στέφανος είναι έτοιμος να σερβίρει, μπορεί να μην αρέσει στον Στέφανο, αλλά, αν δεν παραβιάζει κάποιον κανονισμό, ο Στέφανος δεν θα πει τίποτα. Το ίδιο ισχύει και για το διάλειμμα για το μπάνιο. Αν ο Στέφανος θέλει χρόνο να αλλάξει επειδή ιδρώνει πολύ ή να συγκεντρωθεί για το επόμενο σετ και δεν παραβιάζει κανονισμό, δεν είναι στρατηγική. Καταλαβαίνω ότι μερικοί παίκτες μπορεί να ενοχλούνται, αλλά σε τελική ανάλυση ας θέσει νέους κανόνες η ATP και το πρόβλημα θα λυθεί.
Είναι καλή ιδέα το κοουτσάρισμα στη διάρκεια του αγώνα;
Πολλοί δεν το βρίσκουν καλή ιδέα, εγώ το βρίσκω. Το κοουτσάρισμα είναι μέρος της ουσίας του παιχνιδιού. Σε όλα τα άλλα σπορ επιτρέπεται. Νομίζω ότι θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον για το κοινό να παίρνει μια ιδέα από το πώς οι προπονητές εμψυχώνουν ή καθοδηγούν τον τενίστα, από την τακτική του αγώνα. Έτσι θα καταλάβαινε πολύ καλύτερα το παιχνίδι. Σίγουρα θα ήταν και μια ένδειξη σεβασμού προς τους προπονητές, που μπορεί να κάνουν εξαιρετική δουλειά, αλλά η διοργανώτρια αρχή του παιχνιδιού τούς έχει στην αφάνεια, αμίλητους και αόρατους, με αποτέλεσμα να μην τους ξέρει κανείς. Νομίζω ότι η θέση του προπονητή είναι στο προσκήνιο, όπως και του τενίστα. Είναι και αυτός μέρος του σόου.
Είναι κακή ιδέα οι γονείς να γίνονται προπονητές;
Θα έλεγα ότι δεν είναι εύκολο για έναν γονιό να εμπλέκεται πολύ στην καριέρα του παιδιού του, γιατί επωμίζεται διπλό ρόλο. Είναι δύσκολο να καταλάβεις πότε μιλάει ο πατέρας και πότε ο προπονητής. Δύσκολο και για τον γονιό, και για τον αθλητή. Ως πατέρας βγάζεις πολύ περισσότερο συναίσθημα. Η κόρη μου ήταν πολύ καλή στο τένις μικρή, αν και αποφάσισε να σταματήσει. Παρακολουθούσα αγώνες της και απορούσα με το πόσο συναίσθημα μου έβγαινε. Γιατί ήταν κόρη μου. Άλλοι μπορούν να το κάνουν και άλλοι όχι. Αν λειτουργεί, είναι καλό, αν όχι, είναι κακό. Απλό. Στο τέλος της ημέρας, ο αθλητής πρέπει να αποδίδει. Αυτό είναι το σημαντικό.
Στην εποχή της υπερέκθεσης μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα είναι λάθος να ρωτάμε έναν αθλητή τη γνώμη του για ένα ζήτημα όπως τα εμβόλια;
Ο αθλητής έχει το δικαίωμα να απαντήσει «ουδέν σχόλιον». Ίσως να αισθάνονται ότι κάτι πρέπει να απαντήσουν, ιδίως όταν τους ρωτούν συχνά. Τις περισσότερες φορές ένας αθλητής δεν είναι πληροφορημένος για ένα θέμα εκτός της δουλειάς του. Είναι σαν τον θαμώνα του καφενείου που κρίνει τον προπονητή της εθνικής ομάδας. Δεν υπάρχουν «καλές» ή «κακές» απόψεις, αλλά οποιαδήποτε άποψη από έναν άνθρωπο που κατέχει το 10% της πληροφορίας πάνω σε ένα θέμα σίγουρα δεν έχει αξία και δεν μπορεί να είναι σωστή. Αν ρωτάς έναν αθλητή για ένα πολιτικό ζήτημα, με εξαίρεση το ενδεχόμενο αυτός να ασχολείται σοβαρά με την πολιτική –που θα έλεγα ότι δεν ισχύει στο 99% των περιπτώσεων–, το πιο πιθανό είναι ότι η άποψή του δεν θα έχει ενδιαφέρον και θα τον φέρει σε δύσκολη θέση.
Το αποτέλεσμα ήταν ένας βομβαρδισμός αρνητικών σχολίων, με κοινό παρονομαστή ότι ο Στέφανος δεν έχει ενσυναίσθηση.
Είναι δική σας άποψη αυτό; Εξηγήστε μου γιατί λέτε ότι κάποιος δεν έχει ενσυναίσθηση. Πιστεύω το ακριβώς αντίθετο.
Μεταφέρω ένα κλίμα από τα social media.
Στα κοινωνικά δίκτυα βρίσκουν μέσο έκφρασης πολλοί άνθρωποι που μπορεί να είναι εξαιρετικά απογοητευμένοι, αρνητικοί, επιθετικοί. Δεν με αφορά το τι γράφεται εκεί, γιατί δεν νομίζω ότι εκφράζει την κοινή γνώμη. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι ο Στέφανος είναι ένας επαγγελματίας τενίστας, ένα εξαιρετικό πρότυπο για τους νέους, απολύτως σοβαρός –όπως και η Μαρία Σάκκαρη–, που δίνει τα πάντα για το άθλημά του και μοχθεί για να γίνει όσο καλύτερος μπορεί, και αυτό είναι ό,τι περισσότερο μπορεί να περιμένει κανείς από έναν αθλητή. Δίνει ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στη δουλειά σου και στη ζωή σου. Να κυνηγάς τα όνειρά σου, να παλεύεις κάθε μέρα κόντρα σε κάθε δυσκολία και να μην τα παρατάς ποτέ. Δεν θέλω να μπω σε προσωπικές λεπτομέρειες, αλλά σκέφτεται τους ανθρώπους γύρω του, σέβεται την ομάδα του, έχει μια μεγάλη καρδιά. Δεν είναι όλοι οι τενίστες σαν αυτόν. Και ο Στέφανος και η Μαρία είναι πρότυπα, ως αθλητές και ως νέοι άνθρωποι.
Το Open της Αυστραλίας είναι σε δύο μήνες και οι αρχές άναψαν «κόκκινο» για τους ανεμβολίαστους, ακόμα και για κορυφαία ονόματα όπως ο Τζόκοβιτς και ο Τσιτσιπάς. Τι πιστεύετε;
Η κατάσταση στην Αυστραλία και φέτος δεν θα είναι εύκολη. Σύμφωνα με την ATP, περίπου το 35% των αθλητών δεν έχουν εμβολιαστεί για διάφορους λόγους και, αν δεν το αποφασίσουν άμεσα, δεν θα τους επιτραπεί η συμμετοχή. Τα ονόματα του Στέφανου και του Νόβακ επανέρχονται συνέχεια σ’ αυτή τη συζήτηση. Ο Στέφανος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να εμβολιαστεί, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα παίξει. Ο Τζόκοβιτς δεν έχει αποφασίσει αν θα πάει στην Αυστραλία. Αυτό είναι μεγάλη απόφαση, γιατί πέρυσι έκανε εξαιρετική εμφάνιση και είναι η ευκαιρία του να κερδίσει τον 21ο τίτλο Grand Slam και να στεφθεί κορυφαίος όλων των εποχών.
Μου είχατε πει προ διετίας ότι η απόσταση του Στέφανου από το Νο 1 του κόσμου είναι πολύ μεγάλη και ελάχιστη ταυτόχρονα. Τώρα πια είναι στο Νο 3. Ισχύει το ίδιο;
Το θυμάμαι και το εννοώ. Απείχε ένα σετ από το να κερδίσει έναν τίτλο Grand Slam. Έχει σημειώσει τεράστια πρόοδο σε πολλές πτυχές του παιχνιδιού του, είναι ήδη στο Νο 3 και θεωρώ ότι σε κάποιους άλλους τομείς έχει ακόμα ένα 30-40% περιθώριο βελτίωσης. Αυτό είναι τεράστιο και δείχνει τι μπορεί να καταφέρει. Δεν θα σας αποκαλύψω, βέβαια, πού ακριβώς μπορεί να βελτιώσει το παιχνίδι του!