Τα λανοτράγουδα

Στο δεύτερο άλμπουμ της για φέτος, η Λάνα Ντελ Ρέι συνεχίζει με γνώριμο νωχελικό στιλ και old school ρομαντισμό.

1' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Λάνα Ντελ Ρέι γράφει πάλι το ίδιο τραγούδι. Νωχελικότητα, νοσταλγία για την Αμερική των ’50s και ένας άνδρας που της χάρισε λουλούδια και ύστερα τη λησμόνησε. Τον κόσμο της τον έχουμε μάθει πια απέξω κι ανακατωτά. Παρ’ όλα αυτά, κάθε καινούργιο της άλμπουμ είναι ένα γεγονός. Γιατί; Το Blue Banisters, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, δεν εξελίσσει τη δυτική μπαλάντα ούτε περιλαμβάνει κάποιο αληθινά μεγάλο τραγούδι. Ακόμη, δεν συνοδεύεται από μηνύματα για το #ΜeΤoo, μεγάλες αποκαλύψεις για τα προσωπικά της ή κάποιον άλλο «κράχτη». Αν το ακούμε από την αρχή ως το τέλος, αυτό οφείλεται στην προσωπικότητα της δημιουργού. Πείτε ό,τι θέλετε για τη Λάνα, κοροϊδέψτε τη κιόλας, όμως ο παράταιρος με την εποχή ρομαντισμός των τραγουδιών και των βιντεοκλίπ της είναι ένα κερδισμένο στοίχημα. Απρόσβλητη από μόδες, συμφιλιωμένη με τη μελαγχολία και την τεμπελιά της, σε κάνει να νιώθεις ότι δεν την ενδιαφέρει τίποτα – μόνο τα τραγούδια της και οι τουλίπες της βεράντας. Έχοντας σβήσει από τον περασμένο Σεπτέμβρη όλους τους λογαριασμούς της στα social media, αποφεύγει τις πολλές συναυλίες, δηλώσεις και δημόσιες εμφανίσεις και έρχεται στην επικαιρότητα με το ίδιο της το υλικό. Μην περιμένετε, όμως, να πάθετε πλάκα ακούγοντας το νέο άλμπουμ. Ένα ιντερλούδιο με τίτλο The Trio ίσως σας κάνει να σηκώσετε το φρύδι, ένα ντουέτο με τον Μάιλς Κέιν περιλαμβάνει τα πιο παθιασμένα φωνητικά της έως τώρα (Dealer), όμως οι εκπλήξεις σταματούν εδώ. Τα λανοτράγουδα, για να παραφράσουμε το χατζιδακικό άσμα, στέκονται μακριά από κάθε είδους εντυπωσιοθηρία – και αυτό είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό τους στοιχείο.

ΙΝFO
To Blue Banisters κυκλοφορεί από την Interscope.

ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Τα λανοτράγουδα-1ΤΖΑΡΒΙΣ ΚΟΚΕΡ – CHANSONS D’ENNUI TIP-TOP (2021)
H γαλλική ποπ ανέκαθεν ήξερε να συνδυάζει τον ερωτισμό με την αφέλεια. Σαν άλλος Ίγκι Ποπ, ο Τζάρβις Κόκερ διασκευάζει εδώ γαλλικά τραγούδια του 1960 και του 1970, συνοδεύοντας το σάουντρακ της νέας ταινίας του Γουές Άντερσον. Παρά τις επιμέρους αστοχίες (τα upbeat κομμάτια προκύπτουν κουραστικά), μπαλάντες σαν το Αline του Κριστόφ δικαιώνουν το εγχείρημα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή