Οι ώρες του αυτό το διάστημα κυλούν με πολλή μουσική. Του λείπουν οι παρέες του, αλλά οι προετοιμασίες για τις μουσικές βραδιές που ετοιμάζει στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου, υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου, παίρνουν το μυαλό του από τα δύσκολα. «Εκεί που αφήνομαι τελείως», μου λέει, «είναι στα ήσυχα βράδια μου στο σαλόνι».
Θοδωρή, εσύ, που μας έκανες όλους να τραγουδάμε «Είναι όμορφη η ζωή», πού βρίσκεις αυτή την ομορφιά;
Προσωπικά, έχω βελτιώσει τη σχέση μου με το παρόν, και αυτό το βρίσκω λυτρωτικό. Είναι τόσο απαιτητική η φάση που διανύουμε και έχουμε φτιάξει τις ζωές μας με έναν τρόπο που έρχονται από παντού αρνητικά σήματα. Είναι σχεδόν γενναίο να βρίσκεις την ομορφιά στο τώρα σου αλλά και να τη χαίρεσαι.
Ποιο είναι το πολυτιμότερο μάθημα που έχεις πάρει από τη Νικολακοπούλου;
Η επαφή μου με τη Λίνα όλα αυτά τα χρόνια με έχει ωριμάσει και με έχει κάνει να εμβαθύνω στις λεπτομέρειες, τόσο στις ερμηνείες μου όσο και στη ζωή μου συνολικά. Ο τρόπος που διεισδύει σε ένα αίσθημα και ανθίζει η σκέψη της, ο λόγος της, που σε διαπερνάει, με εμπνέουν ακόμα πιο πολύ στις ζωντανές μας συναντήσεις.
Σήμερα, γιατί είναι δύσκολο να δημιουργηθούν τέτοια μεγέθη σαν της Λίνας;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, αν γεννιόταν σήμερα η Νικολακοπούλου ή ο Χατζιδάκις, πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα στο ελληνικό τραγούδι. Πιστεύω ότι η σημερινή πραγματικότητα δεν βοηθάει. Φτωχαίνει το βιοτικό και το πνευματικό μας επίπεδο. Κινούμαστε με μια ταχύτητα που δεν προλαβαίνουμε να σταθούμε σε μια σκέψη, σε μια συνάντηση, σε ένα τραγούδι.
Πες μου ένα όνειρό σου, μια ανησυχία σου, κάτι που αγαπάς, κάτι που απεχθάνεσαι και κάτι που θα θυσίαζες.
Στο πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο, ονειρεύτηκα μια συναυλία στο Royal Albert Hall. Αγαπώ την ηρεμία, όταν είμαι στον καναπέ μου. Θα θυσίαζα μια συναυλία για ένα ταξίδι. Απεχθάνομαι τη φασαρία στους δρόμους. Με ανησυχεί η ιδέα πως δεν μαθαίνουμε απ’ όσα ζούμε, απ’ όσα περνάμε ως ανθρωπότητα.
Σε έχει προβληματίσει η σκέψη «Μετά τον Πιοβάνι τι περισσότερο;»;
Φυσικά, αλλά με ξεκλείδωσε η συνειδητοποίηση πως δεν αναζητάω το περισσότερο αλλά να αναδείξω και άλλες πτυχές του εαυτού μου, της καλλιτεχνικής μου σκέψης. Η συνάντησή μου με τον Πιοβάνι και τη Νικολακοπούλου είναι ένας σταθμός πολύ σημαντικός, που μου έδωσε τη δυνατότητα να σκεφτώ πιο πλατιά. Υπάρχουν όμως κι άλλες πλευρές μου που αναζητούν διέξοδο και θέλω να τις φωτίσω από εδώ και πέρα.
Πόσο δύσκολο είναι να κρατάς τον καλλιτεχνικό σου πήχη ψηλά, σε μια εποχή περιρρέουσας προχειρότητας και εύκολης επιτυχίας;
Μου αρέσει η μοναδικότητα των πραγμάτων και η φροντίδα στη δημιουργία και στην τέχνη γενικότερα. Τίποτε από τα δύο δεν θεωρώ ότι κατακτιέται ή χτίζεται εύκολα. Είναι στιγμές που πρέπει να ρισκάρεις, που λες «όχι», τα οποία δεν εκπορεύονται από τη λογική.
Τι σε κάνει να θες να παίξεις μουσική σε μια θεατρική σκηνή;
Αυτή η ζεστασιά, η αμεσότητα με τον θεατή, η καθαρότητα στον ήχο, η συγκίνηση που φέρει μια θεατρική σκηνή, ακόμα και μέσα από την απλότητά της, με κάνουν να νιώθω οικεία. Είναι ένας τρόπος και ένας χώρος που ταιριάζει στο τραγούδι και στη φωνή μου, και φυσικά στα περιεχόμενα που έχουμε διαλέξει γι’ αυτές τις βραδιές στο Θέατρο Τέχνης.
INFO
Ο Θοδωρής Βουτσικάκης τραγουδάει στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου 14, Πλάκα).
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου.
15, 16, 22, 23, 29 & 30 Νοεμβρίου στις 9 μμ.