Η τράπουλα των αισθήσεων & των παραισθήσεων

Η τράπουλα των αισθήσεων & των παραισθήσεων

Σκηνές από το μπαλκόνι, οι πόλεις που αγαπάμε να μισούμε και δύο φιλμ μπερδεύονται στο σαββατόβραδο ενός νεαρού ζευγαριού.

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Εγώ μοιράζω, εσύ κόβεις. Θυμάσαι πώς να το κάνεις;». Κόβει με ζέση την τράπουλα και αφήνει τα περισσότερα φύλλα στο τραπέζι με κρότο. Εκείνη μοιράζει τα φύλλα στον αυτόματο και μουρμουρίζει να μη χάσει τον ειρμό. «Εσύ ένα – εγώ δύο, εσύ έξω – εγώ μέσα, εσύ του γλυκού – εγώ του αλμυρού, εσύ Αθήνα – εγώ Θεσσαλονίκη, εσύ Πίκατσου – εγώ Μπούλμπασαρ», και σταματάει στα πέντε. Ρωτάνε με τα μάτια τι θα παίξουν και εκείνη του υποδεικνύει κατεβάζοντας πέντε φύλλα που έχουν άθροισμα είκοσι δύο. Νόμιζε πως ήταν είκοσι ένα. «Καμένη από χέρι είσαι…» την πειράζει. Οι Παράλληλες Μητέρες, η 22η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, έχουν σε κάθε πλάνο και αράδα την ταυτότητά του: τον πόνο, την τρυφερότητα, το πέπλο μυστηρίου που περιβάλλει τις σχέσεις δύο άγνωστων μεταξύ τους γυναικών που μπαίνουν η μία στη ζωή της άλλης για πάντα, το μελόδραμα που ξεχειλίζει έλξη και αναδεικνύει τη δύναμη των γυναικών (όπως γίνεται σε κάθε ταινία του). Κάτι όμως δεν κουμπώνει καλά. Η ιστορία των αγνοούμενων συγγενών που δολοφονήθηκαν από τους Φαλαγγίτες του Φράνκο λειτουργεί ως ένας συγκινητικός φόρος τιμής και αποτελεί μια ευκαιρία για μια κατά μέτωπο επίθεση σε πολιτικούς και ακροδεξιούς, αλλά δίνει την εντύπωση πως μπαίνει κάπως άτσαλα σαν σφήνα στη διάρκεια του φιλμ. «Και τώρα, τι;» τη ρωτάει, γιατί έχει καεί από το χέρι της και έχει χάσει το παιχνίδι. Του δείχνει εκείνο το μπαρ πίσω από τα δέντρα. «Για δες λίγο την Αθήνα που ανάβει τα φωτάκια της», του λέει. Κάτω από την τέντα του Hippy’s, οι Τρίτες γίνονται σαββατόβραδα και οι φωνές πνίγονται κάτω από τη δυνατή μουσική και σε μια λίμνη αντισηπτικού που προκαλεί ένα πλουτς στις χούφτες των χεριών δύο φίλων. «Και εμείς τι κάνουμε εδώ στο μπαλκόνι;» τη ρωτάει. «Λέμε σ’ αγαπώ στις πόλεις μας, όσο κι αν τις βρίζουμε στα κρυφά. Μοίρασε τώρα για ξερή». Θα ακουστεί ξερό, αλλά κομψότερα δεν μπορεί να τεθεί: τι ΤΑΙΝΙΑΡΑ ήταν το Dune. Εντάξει, δεν μπορεί να αποφευχθεί μια μικρή σύγκριση με άλλα μυθιστορηματικά σύμπαντα, αλλά όλη η προβολή ήταν ένας από τους ορισμούς της κινηματογραφικής εμπειρίας, οπτικά και ακουστικά. Δεν είναι και λίγο να νιώθει μια ολόκληρη αίθουσα την απειλή του γιγάντιου αμμοσκώληκα (Σάι-χούλουντ) μέσα από τις δονήσεις που προκαλεί η μουσική του Χανς Τσίμερ.  Παράτησαν την τράπουλα, βγήκαν για βόλτα στο κέντρο. Ο Δρομέας λάμπει από καθαριότητα. Στην Πανεπιστημίου, οι εφημερίδες είναι τακτοποιημένες στους πάγκους από τις έξι το απόγευμα και οι πόρτες του Νομισματικού Μουσείου ορθάνοιχτές. Η Ακαδημίας, έρημη και αθόρυβη. Το Χάλοουιν γιορτάζεται στου Ψυρρή, μαζί με τα Χριστούγεννα. «Λες να στολίσουμε και εμείς δέντρο;» τη ρωτάει. Δεν ξέρει αν όντως άκουσε αυτή την ερώτηση ή αν πρόκειται για μια παραίσθηση. Άλλωστε, είναι ακόμη Νοέμβριος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή