Στο YouTube υπάρχει ένα βίντεο από τις αρχές των ’90s που δείχνει τη δεκάχρονη τότε Μπρίτνεϊ Σπίαρς να τραγουδάει το Love Can Build a Bridge στο τάλεντ σόου Star Search. Το θέαμα είναι ταυτόχρονα γλυκό και δραματικό: η Μπρίτνεϊ μοιάζει με εκείνα τα νήπια που με βαμμένα πρόσωπα, φουσκωμένα μαλλιά και νόστιμα συνολάκια σέρνονται σε καλλιστεία από τους γονείς τους για να αποσπάσουν διακρίσεις ομορφιάς· τραγουδάει με αξιοθαύμαστα γεμάτη φωνή και με στόμφο που είναι αδύνατο να μη βρεις χαριτωμένο και λιγάκι συγκινητικό. Είναι προφανές ότι της αρέσει αυτό που κάνει. Εξίσου προφανές είναι ότι εκείνη τη στιγμή πιέζεται. Το βλέμμα της κουβαλάει το άγχος του μικρομέγαλου επαγγελματία, λες κι από εκείνη την ερμηνεία εξαρτώνται πολλά για την υπόλοιπη ζωή της. Στη συνέχεια, ο παρουσιαστής τής κάνει κάποια γλοιώδη σχόλια, από εκείνα που σήμερα θα θεωρούνταν ανάρμοστα ενώ ήταν τέτοια από πάντα, σχετικά με την εμφάνισή της και τη σχέση της με τα αγόρια. Θυμίζω ότι ήταν μόνο δέκα ετών. Η Μπρίτνεϊ δεν κέρδισε τον διαγωνισμό, αλλά κατά κάποιον τρόπο εκείνη η εμφάνιση λειτούργησε ως ορόσημο και οιωνός: η σκηνή, ο θαυμασμός, η υπερέκθεση, η αδιακρισία και η τάση της διαρκούς ηθικής προσβολής θα έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή της τα χρόνια που θα ακολουθούσαν.
Μάλλον η μικρή Μπρίτνεϊ δεν είχε προβλέψει τα γεμάτα στάδια, τις πωλήσεις που σήμερα ξεπερνούν τα εκατό εκατομμύρια δίσκους και τα συμβόλαια εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά σίγουρα η σπίθα της δεν είχε περάσει απαρατήρητη από την οικογένειά της. Με μαθήματα χορού και τραγουδιού και συμμετοχές σε διάφορους διαγωνισμούς από μικρή ηλικία, πριν καν πάει στο Star Search ή στο The Mickey Mouse Club (απ’ όπου την έμαθε περισσότερος κόσμος, μαζί με τον Justin Timberlake, την Christina Aguilera και τον Ryan Gosling), το περιβάλλον της Μπρίτνεϊ έμοιαζε να κυνηγάει διακαώς την καταξίωσή της. Ίσως ήταν μία ακόμη οικογένεια με υπερβολική πίστη στο «άστρο» του παιδιού της· ίσως πάλι, εκ του αποτελέσματος, να είχε πολύ καλό ένστικτο.
Λολίτα-μαζορέτα-κορίτσι της διπλανής πόρτας
Το πρώτο άλμπουμ της Μπρίτνεϊ …Baby One More Time πούλησε είκοσι πέντε εκατομμύρια αντίτυπα και, πέρα από τα ρεκόρ που έσπασε, έκανε την Britney υπερδιάσημη. Το θέμα όμως μαζί της δεν ήταν τόσο η μουσική και τα τραγούδια της, τα οποία βέβαια ήταν κομμένα και ραμμένα για επιτυχία, όσο η ίδια. Η Μπρίτνεϊ ήταν ένα συναρπαστικό κράμα Λολίτας-μαζορέτας-κοριτσιού της διπλανής πόρτας που επανεφηύρε την teen pop ως πολιτισμικό φαινόμενο: τα κορίτσια ήθελαν να της μοιάζουν και να μιλάνε σαν αυτήν, η εικόνα και η αισθητική της προσδιόρισαν τη μόδα της εποχής, η έννοια του μοντέρνου και νεανικού διαμορφώθηκε στη βάση του προτύπου της. Ήταν το εφέ της σταρ. Πολλοί μπορεί να γνωρίσουν την επιτυχία, αλλά είδωλα γίνονται ελάχιστοι. Η Μπρίτνεϊ ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία, όχι ακριβώς από επιλογή.
Περιοδείες, βραβεία και αυτομάτως κλασικές εμφανίσεις έφεραν νέα άλμπουμ, νέες επιτυχίες, νέους τρόπους πρόσληψης της Μπρίτνεϊ από το κοινό. Η περσόνα της άρχισε να αποκτά πιο ενήλικες αιχμές και βαθύτερο ενδιαφέρον. Η αγνή μαθήτρια από το πρώτο της βιντεοκλίπ έγινε το παιγνιώδες πλάσμα με την κόκκινη φόρμα του Oops!… I Did It Again κι από εκεί η «σέξι γκόμενα» του I’m a Slave 4 U. Το κλιμακωτό μάρκετινγκ του μιλένιουμ, αυτή η ανελέητη μηχανή κατασκευής και μεταμόρφωσης αστέρων, που δεν είχε ακόμη νιώσει στον σβέρκο της την απομυθοποιητική ανάσα του ψηφιακού κόσμου, φρόντιζε για τη μετάβαση της Μπρίτνεϊ από το στάδιο της έφηβης στην επικράτεια της γυναίκας, με τον πιο επιθετικό και εμπορικό τρόπο. Παράλληλα, η Μπρίτνεϊ άρχισε να γίνεται στόχος, όπως κάθε τι υπερπροβεβλημένο: ήταν απαράδεκτα σέξι! Ήταν υπερβολικά προκλητική! Άραγε ήταν ακόμη παρθένα; Μήπως έλεγε ψέματα; Σίγουρα έπαιρνε ναρκωτικά! Η βιομηχανία της μουσικής χρησιμοποιούσε την Μπρίτνεϊ ως σελέμπριτι-πειραματόζωο για να αυξήσει τα κέρδη της και να χτίσει μια ολόκληρη σχολή ποπ σταρ. Εν τω μεταξύ, η σχέση της με τον Justin Timberlake ήταν, με μεγάλη ευθύνη του ίδιου του Timberlake, η περίσταση που την εξέθεσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μέχρι τότε στα μάτια του πουριτανικού κοινού της Αμερικής και στην αφ’ υψηλού κριτική του υπόλοιπου κόσμου που απλώς καταναλώνει εύπεπτα και εν πολλοίς πλαστά αμερικανικά δράματα.
Ύπουλα και μεθοδικά, και ενώ τα ταμπλόιντ είχαν ακόμη τεράστια δύναμη κι επιρροή, η προσωπική ζωή της Μπρίτνεϊ μετατράπηκε σε αντικείμενο συκοφαντικής σκανδαλοθηρίας και εκμετάλλευσης: «Ράγισε την καρδιά του Justin! Τον απάτησε! Είναι ένα πολύ κακό πρότυπο για τα παιδιά!». Ο Justin έβγαλε μέχρι και τραγούδι εναντίον της (Cry Me a River), για να κεφαλαιοποιήσει τη στοχοποίησή της.
Η Μπρίτνεϊ ήταν η στιγμή
Παρ’ όλες τις επιθέσεις, όμως, η Μπρίτνεϊ κατέκτησε σε πολύ σύντομο χρόνο ένα ζηλευτό στάτους άπιαστης επιτυχίας. Δεν ήταν τόσο τα charts, τα Grammy και η προβολή του Τύπου που την «έφτιαξαν» – αυτά άλλωστε εξαγοράζονται. Ήταν το ότι η ίδια εξελίχθηκε σε ένα καλλιτεχνικό υβρίδιο που χάρισε νέα πνοή στον επιφανειακό χαρακτήρα της ποπ, αναβαθμίζοντάς τον με σκληρή δουλειά και ακονισμένο ταλέντο. Έδωσε, με λίγα λόγια, την πιο ακριβή, προσεγμένη και ποιοτική εκδοχή του λεγόμενου mainstream, και το έκανε με χαρισματική γνησιότητα. Οι πιο οκνηρές κριτικές την παραλλήλιζαν με τη Mαντόνα, όμως η Μπρίτνεϊ δεν ήταν πολιτική και ακτιβιστική· ήταν κάτι άλλο. Άλλες φορές συγκρίθηκε με την Janet Jackson λόγω της χορευτικής της δεινότητας, αλλά και πάλι η Μπρίτνεϊ δεν ήταν μόνο οι χειρουργικής ακρίβειας φιγούρες της. Η αλήθεια είναι πως αγαπήθηκε για πολλούς λόγους και παράλληλα χωρίς λόγο: ως μια θελκτική ενσάρκωση της ποπ κουλτούρας και του καπιταλισμού, ίσως· ως ένα είδος οπτικοακουστικής κόκα κόλα.
Η Μπρίτνεϊ αποτέλεσε τον τέλειο καμβά στον οποίο η βιομηχανία «ζωγράφιζε» προσφυώς ό,τι πιο επίκαιρο. Τα πιο catchy τραγούδια, τα πιο πρωτότυπα βιντεοκλίπ, οι πιο ευρηματικές και γεμάτες ενέργεια ζωντανές εμφανίσεις βρήκαν έκφραση μέσα από την πιο αντιπροσωπευτική ποπ σταρ: η Μπρίτνεϊ ήταν η στιγμή.
Λίγο το φιλί με τη Mαντόνα στα βραβεία του MTV το 2003, λίγο η γενικότερη σεξουαλικοποίηση της εικόνας της από τον Τύπο αλλά και από την ίδια την εταιρεία της, η Μπρίτνεϊ άρχισε σιγά σιγά να απομακρύνεται από την ταυτότητα της «America’s Sweetheart». Αυτό από μόνο του δεν ήταν κακό, ίσα ίσα, ήταν ένα σημάδι εξέλιξης. Δημιουργούσε όμως μια υποψία κορεσμού κι ένα άγχος σχετικά με το ποια θα γινόταν η Μπρίτνεϊ στο μέλλον ή, καλύτερα, σχετικά με το ποια ήθελε να γίνει και τι είδους αντοχές κουβαλούσε για να συνεχίσει. Ο κόσμος ήθελε συνεχώς κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο (το τραγούδι Gimme More δεν γράφτηκε τυχαία). Κάποια στιγμή, πάντως, φάνηκε ότι είχε κουραστεί να είναι ο πειθαρχημένος στρατιώτης που είχε υπάρξει από την παιδική της ηλικία. Το 2004 πραγματοποίησε δύο γάμους (!), έναν που μάλλον έγινε για πλάκα και κράτησε για λίγες ώρες κι έναν δεύτερο με τον αμφιλεγόμενο Kevin Federline, με τον οποίο έκανε ταχύτατα και δύο παιδιά. Ούτε αυτός ο γάμος μακροημέρευσε όμως.
Χιούστον, έχουμε πρόβλημα
Από το 2006 άρχισε να γίνεται σαφές πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με την Μπρίτνεϊ. Ο γάμος της περνούσε κρίση, οι παπαράτσι την κυνηγούσαν παντού και η ίδια φαινόταν να βρίσκεται σε σύγχυση, καθώς οδηγούσε με τον γιο της καθισμένο στα γόνατά της ή διασκέδαζε μεθυσμένη παρέα με την Paris Hilton όπως μάλλον δεν είχε διασκεδάσει ποτέ της. Όλος ο κόσμος είχε τα μάτια του στραμμένα πάνω της και μιλούσε, χωρίς φυσικά να ξέρει κάτι συγκεκριμένο, για τον εθισμό της σε ουσίες και για την καριέρα της, που μάλλον όδευε προς την καταστροφή. Όταν το 2007 έφτασε στο σημείο να ξυρίσει το κεφάλι της μπροστά στις κάμερες, κανείς πια δεν είχε αμφιβολία ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα. Η Μπρίτνεϊ ήταν παραδομένη σε ένα σπιράλ δημόσιας και ιδιωτικής παρακμής για την οποία άπαντες είχαν άποψη, αλλά μηδαμινή γνώση επί της ουσίας. Εκείνη την εποχή, εμφανίστηκαν μέχρι και ιστοσελίδες με στοιχήματα για το πόσο ακόμη θα ζήσει. Η ιστορία της ακαταμάχητης ποπ σταρ που χαμογελούσε κι έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν είχε μετατραπεί σε κανιβαλιστικό εφιάλτη: άπαντες ήθελαν ένα κομμάτι της Μπρίτνεϊ (το τραγούδι Piece of Me που θα έβγαζε λίγο αργότερα είναι ενδεικτικό) κι έβρισκαν ηδονή ποντάροντας στη δυστυχία της.
Για κάποιον λόγο πάντως, τη στιγμή της κρίσης η Μπρίτνεϊ έβγαλε το, κατά κοινή παραδοχή, καλύτερο άλμπουμ της καριέρας της, το Blackout, που αποθεώνεται μέχρι σήμερα από τους κριτικούς. Το 2008 η Μπρίτνεϊ κατέρρευσε και επισήμως, νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική κι έχασε την κηδεμονία των παιδιών της.
Τότε ήταν που έκανε την εμφάνισή του στο προσκήνιο ο πατέρας της, ένας άνθρωπος με βίαιο παρελθόν και κακή φήμη, ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες δεν είχε σημαντική ανάμειξη στη ζωή της μέχρι να του δοθεί η ευκαιρία να υποδυθεί τον σωτήρα – με το αζημίωτο φυσικά. Ο Jamie Spears δεν έχασε χρόνο: αμέσως αποτάθηκε στο δικαστήριο και κατάφερε να επιβάλει στην κόρη του με συνοπτικές διαδικασίες ένα αυστηρό καθεστώς κηδεμονίας-δικαστικής συμπαράστασης (conservatorship) με τον ίδιο επικεφαλής. Αυτό πρακτικά σήμαινε πως η Μπρίτνεϊ έχανε κάθε έλεγχο επί της περιουσίας και της προσωπικής της ζωής κι ότι ο πατέρας της αποκτούσε απόλυτη εξουσία πάνω σ’ εκείνη και σε ό,τι την αφορούσε. Η επίσημη αιτιολογία γι’ αυτή την εξέλιξη ήταν η ασφάλεια της Μπρίτνεϊ, η ανάγκη δηλαδή να προστατευτεί από τον ίδιο της τον εαυτό, που εκείνη τη στιγμή τάχα αδυνατούσε να αποδειχθεί λειτουργικός και να αναλάβει ευθύνες. Λίγο αργότερα, η ίδια η πραγματικότητα διέψευσε την αιτιολογία αυτή.
Ο Jamie δεν αστειευόταν καθόλου. Έστρωσε την Μπρίτνεϊ στη δουλειά κανονικότατα. Παρά την υποτιθέμενα βεβαρημένη κατάσταση της ψυχικής της υγείας, στην οποία στηρίχθηκε και η νέα, ασφυκτική νομική συνθήκη της ζωής της, έναν μήνα μετά τη δικαστική απόφαση που τη χαρακτήριζε κατ’ ουσίαν ανήμπορη, η Μπρίτνεϊ έκανε γκεστ εμφάνιση στη δημοφιλή σειρά How I Met your Mother, ενώ λίγο καιρό αργότερα γύρισε ένα ντοκιμαντέρ, ηχογράφησε καινούργιο άλμπουμ και ξεκίνησε την παγκόσμια περιοδεία The Circus Starring Britney Spears. Λες και δεν είχε προηγηθεί τίποτα, η Μπρίτνεϊ εργαζόταν εντατικά και έβγαζε δεκάδες εκατομμύρια, στα οποία η ίδια δεν είχε άμεση πρόσβαση. Στα μάτια του νόμου, δεν ήταν αρκετά καλά ώστε να έχει τον έλεγχο της ζωής της, αλλά ήταν αρκετά καλά ώστε να κάνει τον πατέρα της πλούσιο.
Ο τελευταίος, άλλωστε, είχε κάποτε δηλώσει, με αφορμή την επιτυχία της κόρης του, ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να αγοράσει για τον εαυτό του το σκάφος που πάντα ονειρευόταν.
Η επώδυνη πτώση
Πάντως, ανεξάρτητα από την επαγγελματική της δραστηριότητα, τα νέα χιτ και την ομερτά που επικρατούσε αναφορικά με το λεγόμενο conservatorship, η Μπρίτνεϊ δεν ήταν πλέον αυτή που ήταν παλιά, κι αυτό φαινόταν. Δυσκίνητη, βαριεστημένη, ληθαργική, πολλές φορές εμφανώς απρόθυμη να εκτελέσει την απλούστερη χορογραφία, έμοιαζε να ζητάει βοήθεια από τη σκηνή. Η καριέρα της συνεχιζόταν καταναγκαστικά και η ίδια θύμιζε κομπάρσο στην ίδια της τη ζωή. Ανά περιόδους γινόταν viral για την αλλόκοτη συμπεριφορά της στις ζωντανές της εμφανίσεις (θυμόμαστε ακόμα εκείνο το «Merry Christmas!» που εκστόμισε από σκηνής, ενώ ήταν Μάρτιος), δημιουργώντας στους θαυμαστές της ανάμεικτα συναισθήματα. Να γελάσουν ή να τη λυπηθούν; Τα χρόνια εν τω μεταξύ περνούσαν και η δουλειά συνεχιζόταν ακατάπαυστα, με το ένα άλμπουμ μετά το άλλο, τις εμπορικές συνεργασίες να πληθαίνουν και τις περιοδείες να πραγματοποιούνται σαν να είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο.
Η θητεία της Μπρίτνεϊ στην κριτική επιτροπή του X-Factor ήταν μια χαρακτηριστικά αμήχανη στιγμή που φαινόταν να της προκαλεί αδιανόητο στρες. Τι έκπληξη όμως, ήταν οικονομικά επικερδής! Οι συνεντεύξεις της όλη την τελευταία δεκαετία ήταν στημένες και οριακά επώδυνες· ούτε οι δημοσιογράφοι επιτρεπόταν να ρωτήσουν κάτι ουσιώδες ούτε αυτή να απαντήσει με ειλικρίνεια.
Η Μπρίτνεϊ μετατράπηκε σε ένα είδος σκιάς του προγενέστερου εαυτού της, που ζούσε μόνο για να διεκπεραιώνει μια πλουτοπαραγωγική υποχρέωση επιβεβλημένη «για το καλό της». Περιέργως, αυτό που παρουσιαζόταν ως καλό για την Μπρίτνεϊ έμοιαζε να την αποδυναμώνει και συχνά να την εξευτελίζει, αφήνοντας ικανοποιημένους κυρίως εκείνους που είχαν αναλάβει την αξιοποίηση του brand name της.
Το 2013, η Μπρίτνεϊ εγκαταστάθηκε στο Λας Βέγκας για μια σειρά μόνιμων εμφανίσεων τύπου residency, στα πρότυπα των σόου της Σελίν Ντιόν. Η ανακοίνωση του νέου εγχειρήματος έγινε με μια αχρείαστα φαντασμαγορική εκδήλωση, στην οποία η Μπρίτνεϊ εμφανίστηκε τελευταία στιγμή μοιάζοντας άρρωστη και έτοιμη να κάνει εμετό. Αργότερα μάθαμε πως όντως ήθελε να κάνει. Το σόου κράτησε τέσσερα χρόνια, πού και πού δεχόταν τις απαραίτητες «ενέσεις» ανανέωσης για να διατηρεί ζωντανό το ενδιαφέρον και στο τέλος κρίθηκε άκρως επιτυχημένο από εμπορικής άποψης. Εύλογα, λοιπόν, η ομάδα πίσω από την Μπρίτνεϊ, μη θέλοντας να χάσει μια τόσο καλή επένδυση, ανακοίνωσε το 2018 μία ακόμα σειρά εμφανίσεων στο Λας Βέγκας με τίτλο Domination. Το νέο σόου δεν έγινε ποτέ. Με μια μάλλον αναιμική δικαιολογία, «ο πατέρας της Μπρίτνεϊ είναι άρρωστος και η Μπρίτνεϊ θέλει να του συμπαρασταθεί», ο νέος κύκλος παραστάσεων ακυρώθηκε και η Μπρίτνεϊ εξαφανίστηκε, αφού πρώτα διέρρευσε ότι χρειάστηκε να νοσηλευτεί εκουσίως σε κλινική ψυχικής υγείας. Για έναν και πλέον χρόνο τα νέα της Μπρίτνεϊ μεταδίδονταν με το σταγονόμετρο. Κανείς δεν ήξερε τι της συμβαίνει και η μόνη πηγή πληροφόρησης ήταν ο εμβληματικά σουρεαλιστικός και πάντα κρυπτικός λογαριασμός της στο Instagram. Μέχρι που το περασμένο καλοκαίρι ακούστηκαν για πρώτη φορά δημοσίως η φωνή και η θέση της, μέσα από την κατάθεσή της σε μια δικαστική συνεδρίαση σχετικά με την κηδεμονία της.
Όσα είπε η Μπρίτνεϊ επιβεβαίωσαν τις φήμες που κυκλοφορούσαν για δεκατρία χρόνια, ακόμα κι εκείνες που είχε διαψεύσει η ίδια παλαιότερα, δικαιώνοντας έτσι τους φανατικούς θαυμαστές της, που είχαν φτάσει στο σημείο να συγκροτήσουν ακτιβιστικό κίνημα υπό το χάσταγκ #freebritney για να τη σώσουν. Η αλήθεια ήταν από καιρό γνωστή, αλλά αυτό δεν την έκανε λιγότερο δυσάρεστη όταν αποκαλύφθηκε: η Μπρίτνεϊ ήταν πράγματι αιχμάλωτη· του πατέρα της, των συνεργατών του, της εταιρείας που διαχειριζόταν τα επαγγελματικά της ζητήματα. Όλα αυτά τα χρόνια δούλευε με το ζόρι, πάντα με τους όρους του πατέρα της, ακόμη και με πυρετό, ενώ η ίδια δεν είχε το δικαίωμα να αγοράσει ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια χωρίς την άδειά του. Πολύ συχνά δεν της έδινε καν την άδεια αυτή. Ήταν υποχρεωμένη να λαμβάνει φάρμακα παρά τη θέλησή της, να υποβάλλεται σε ψυχιατρικές συνεδρίες καταναγκαστικού χαρακτήρα για ώρες και να ζει απομονωμένη από φίλους και γνωστούς – εννοείται με περιορισμένη ή μηδαμινή χρήση τηλεφώνου. Όταν αρνούνταν να συμμορφωθεί (σε μια τέτοια άρνηση οφείλεται και η ακύρωση του Domination), ο πατέρας της την απειλούσε ότι δεν θα ξαναδεί τα παιδιά της ή την τιμωρούσε με άλλα μέσα. Τα πάντα περνούσαν από τα χέρια του, άλλωστε – ακόμη και η πρόσβασή της στο μανικιούρ!
Η Μπρίτνεϊ ζούσε υπό το κράτος φόβου, μέσα σε ένα κακοποιητικό πλαίσιο απ’ όπου δεν είχε τη δύναμη να ξεφύγει. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και ο δικηγόρος της ήταν επιλογή του πατέρα της. Όλα αυτά τα χρόνια, το δικαστήριο που στέρησε από την Μπρίτνεϊ την ελευθερία της, οι συνεργάτες στους οποίους η Μπρίτνεϊ απέφερε τόσα κέρδη, η οικογένειά της και οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ που μέχρι το 2008 την ακολουθούσαν σε κάθε της βήμα ούτε που ενδιαφέρθηκαν να ερευνήσουν όσα αδιανόητα περνούσε.
Θυμάται πώς είναι να ζεις;
Μετά την κατακραυγή που ακολούθησε τη δημόσια τοποθέτηση της Μπρίτνεϊ, η κατάσταση άλλαξε άρδην. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις, το δικαστήριο επέτρεψε ως διά μαγείας στην Μπρίτνεϊ να προσλάβει πρώτη φορά δικηγόρο της επιλογής της, ο πατέρας της αποσύρθηκε από την κηδεμονία της χωρίς αντιστάσεις και η ίδια η κηδεμονία τερματίστηκε οριστικά! Μια σύνθετη νομική κατασκευή που διήρκεσε δεκατρία χρόνια, καθώς υποτίθεται ότι εξυπηρετούσε μια αδήριτη ανάγκη διαρκείας, τινάχτηκε στον αέρα εντός πέντε μηνών. Ήταν λες κι ένα σύμπλεγμα δόλιων συμφερόντων έχασε ξαφνικά την κάλυψή του κι άρχισε, όπως όπως, να τρέχει για να κρυφτεί. Αυτονόητα, η υπόθεση δεν τελειώνει εδώ. Η ιστορία ενός ανθρώπου που παρά τη φαινομενική δύναμη του πλούτου και της διασημότητάς του βρέθηκε ξαφνικά –και παρέμεινε για χρόνια– χωρίς ατομικά δικαιώματα έχει ανοίξει έναν μεγάλο διάλογο για την ηθική του νόμου, τις εφαρμογές του και τις παρεκτροπές της δικαστικής εξουσίας. Στο μεταξύ, ο δικηγόρος της Μπρίτνεϊ, Matthew Rosengard, αναμένεται να ερευνήσει σε βάθος όλες τις πτυχές της κηδεμονίας της, νομικές και οικονομικές, αλλά και τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που ενεπλάκησαν κι ενδεχομένως επωφελήθηκαν από αυτήν. Ψυχικά τραυματισμένη και σημαντικά φτωχότερη (πολλά από τα δεκάδες εκατομμύρια που έβγαλε μόνο τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουν κάνει μυστηριωδώς φτερά), η Μπρίτνεϊ δείχνει αποφασισμένη να ξαναπιάσει τη ζωή της από εκεί που την άφησε, ενώ δεν σταματά να δηλώνει πόσο χαρούμενη είναι. Την Πέμπτη έκλεισε τα σαράντα. Άραγε θυμάται πώς είναι να ζεις; Ό,τι κι αν την περιμένει στο εξής, όλα δείχνουν πως είναι τουλάχιστον stronger than yesterday.