Ταιριάζοντας τα ανόμοια

Τρία φρέσκα άλμπουμ προοδευτικής ματιάς συνδέουν με τόλμη ανόμοιους κόσμους, φτάνοντας σε ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

1' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Καμιά φορά, όταν καταναλώνεις μουσική όλη μέρα (όχι εγώ, ένας φίλος μου), πέφτεις σε παγίδες. Ξεχνάς π.χ. ότι πολλά κομμάτια αναδεικνύουν τις αρετές τους μετά τη δεύτερη, τρίτη ακρόαση. Ξεχνάς, επίσης, ότι αυτό που σε γοητεύει εύκολα είναι συνήθως αυτό που βαριέσαι γρήγορα. Ο συνθέτης Κορνήλιος Σελαμσής έλεγε πρόσφατα στο «Κ» ότι του αρέσει να ταιριάζει ανόμοια πράγματα. Από σύμπτωση, ή ίσως επηρεασμένος από τα λόγια του Κορνήλιου, κόλλησα κι εγώ με τρία πρόσφατα άλμπουμ που κάνουν ακριβώς αυτό. Στη νέα του δουλειά, ο τρομπετίστας Θίο Κρόκερ (ο εικονιζόμενος) μπλέκει την τζαζ με την R&B, το χιπ χοπ και την ποπ. Άκου το Lucid Dream. Εκεί που νομίζεις πως τα υπερδραστήρια ντραμς θα είναι η μόνη παρέκκλιση από τα τζαζ καθιερωμένα, το κομμάτι κλείνει με μια επίθεση από ηλεκτρονικούς ήχους, παράδοξα και απολαυστικά. Αντίστοιχες αταξίες κάνει στο άλμπουμ Henki ο προβοκάτορας της βρετανικής φολκ Ρίτσαρντ Ντόσον. Σε συνεργασία με τους Φινλανδούς ρόκερς Circle, που όποιος τους είδε πριν από μερικά χρόνια στο Fuzz δεν τους ξέχασε, καταθέτει ένα αλλόκοτο μείγμα ψυχεδελικής φολκ και χαρντ ροκ. Το πιο βατό κομμάτι εδώ είναι το Lily. Εκτός αν θες να βουτήξεις στα βάθη του 12λεπτου Sliphium (το οποίο ίσως σου θυμίσει το Rearviewmirror των Pearl Jam). Αταίριαστους κόσμους, όμως, ενώνουν και οι παλιοί μας φίλοι, οι Flaming Lips. Στο Where the Viaduct Looms διασκευάζουν εννιά τραγούδια του Νικ Κέιβ, δίνοντας το μικρόφωνο σε μια μέχρι πρότινος άγνωστη 14χρονη φαν τους! Oι στιβαρές, επιβλητικές μπαλάντες του Αυστραλού μαλακώνουν και αποκτούν νέα ζωή μέσα από τα χείλη ενός έφηβου κοριτσιού. Ακούγεται ενδιαφέρον – και πράγματι είναι.

Ταιριάζοντας τα ανόμοια-1Δημήτρης Μητροπάνος – Λαϊκά ’76 (1976)
Το πικάπ αυτής της λίστας δεν έχει φιλοξενήσει ποτέ καθαρόαιμα λαϊκό δίσκο. Επανορθώνουμε με έναν από τους καλύτερους. Αρκεί να πούμε μονάχα ότι η Β΄ πλευρά περιλαμβάνει τα Κάνε κάτι να χάσω το τρένο, Καλοκαίρια και χειμώνες, Σε μια στοίβα καλαμιές και το ποτ-πουρί του Αλίμονο. Κάτι σαν best of δηλαδή, για πληγωμένες καρδιές που φοράνε τα τραύματα ως παράσημα. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή