Στόχος είναι το «καλά»

Από το πουθενά, μια βραδινή βόλτα στην Αθήνα εξελίσσεται σε ένα ταξίδι που ξεκινάει από το Κουκάκι, συνεχίζει στη Θράκη και καταλήγει στο Αραράτ.

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Στόχος είναι το “καλά”», ήταν ταγκαρισμένο σε έναν τοίχο που την επόμενη μέρα βάφτηκε άσπρος. Να περνάς καλά λοιπόν. Όπως ο οδηγός του 040, που τον ακούς να σιγοτραγουδάει νταλκαδιάρικα λαϊκά του ραδιοφώνου χωρίς να πονάει με τους στίχους, είκοσι λεπτά πριν αφήσει το λεωφορείο στο Σύνταγμα και τραβήξει για το σπίτι του στον Πειραιά, απ’ όπου ξεκίνησε το δρομολόγιο. Όπως εκείνοι οι 30άρηδες που έκλεισαν νωρίτερα τη μηχανή του καφέ στο μαγαζί και που τώρα περιμένουν στις πλαστικές καρέκλες τα σουβλάκια με τη χειροποίητη σάλτσα που ετοιμάζει η κυρία Άννα στα στενά της Καλλιθέας, λίγο πιο κάτω από τη δημοτική αγορά, της οποίας η είσοδος μπλοκάρεται από παραταγμένα, άοπλα τελάρα. «Να πάρουμε και κάνα πιροσκί για σβήσιμο;» προτείνει ο ένας. «Ρε συ, αν πάρουμε και πιροσκί, η κοιλιά μας θα ανάψει και θα χορεύει μέχρι να ξυπνήσουμε. Ξέχνα το!» του απαντάει η άλλη. Μένουν στα σουβλάκια και περνούν καλά.  Με τη διαδρομή που κάνει το 040, ψηλαφίζει πρώτα με τις ρόδες του τα όρια της Νέας Σμύρνης. Περνούν κι εκεί καλά, ίσως πιο απροσχεδίαστα απ’ ό,τι στην Καλλιθέα. Δείτε εκείνη την παρέα με μέσο όρο ηλικίας τα 22 χρόνια, που κάθεται γύρω από ένα κυκλικό παγκάκι μπροστά ακριβώς από την Εστία, και ορίζει το «καλά» με τα βήματα μιας θρακιώτικης μπαϊντούσκας. Τρία βήματα κουτσαβάκικα βήματα αριστερά, δύο ανασηκώματα επιτόπου, γερό πάτημα στη γη και τρεις αναπηδήσεις στα δεξιά σαν να πας να πιάσεις τη χαρά. Ή εκείνα τα παιδιά που πάτησαν τα 17 και παλεύουν να πείσουν τον τέταρτο της παρέας που κάνει τον δύσκολο να μπει για ένα FIFA τα μεσάνυχτα. «Θα μπεις, ρε βλάκα. Θα μπεις. Δεν θα λες “θα δω”, θα λες “θα μπω”». Αυτοί μάλλον παλεύουν να περάσουν καλά. Έχουν άλλες δύο ώρες μέχρι να τον πείσουν. Μετά, το 040 περνάει ξυστά από τον Νέο Κόσμο και το Χαγιαστάν. Εδώ το «καλά» ορίζεται αλλιώτικα. Με γεύσεις, χρώματα και λάμψεις. Έχει τη γεύση των καρυκευμάτων που βάζει ο Τόμας στο κεμπάπ του, έχει τα χρώματα της αρμένικης σημαίας που είναι ραμμένη στις μάσκες. Έχει τη λάμψη που δίνουν τα μικρά στολίδια στα μπαλκόνια των εργατικών κατοικιών, τα ανοιχτά φώτα σε δωμάτια που δεν έχουν παντζούρια αλλά πολιτικούς χάρτες καρφωμένους στον τοίχο και οι προβολείς από τα πορτοκαλί τραμ που τραντάζουν την Κασομούλη και τρομάζουν τα σκυλιά. Τέλος, το 040 αγγίζει Κουκάκι. Καταλήγω στο μέρος από όπου ξεκίνησα, σε ένα βιβλιοπωλείο, ανάμεσα στις φωνές των παιδιών της ηλικίας μου που κάνουν έναν ήσυχο θόρυβο που αργά αργά θα ξυπνήσει την Αθήνα. Είναι βράδυ Παρασκευής και όλοι μας έχουμε στολιστεί σαν την Αθήνα για να περάσουμε «καλά». Οι βροχές ας περιμένουν μέχρι το Σάββατο. Ξεκινάμε. Νέος Κόσμος, Νέα Σμύρνη, Καλλιθέα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή