Τα Χριστούγεννα ενός zoomer

Η ξεπερασμένη αγωνία για τις «τέλειες» γιορτές, η απελευθέρωση από τα «πρέπει» της εποχής μέσα από την ματιά ενός μέλους της Generation Z, της γενιάς που φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται διαφορετικά αυτήν την ιδιαίτερη περίοδο του χρόνου, κυρίως μετά την εμπειρία της πανδημίας.

5' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Zoomers: η γενιά που ακολουθεί τους millennials, γεννημένοι ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας. Πολλοί από μας, έχουμε (ή πιο σωστά, θα θέλαμε να έχουμε) συνδέσει τις γιορτές των Χριστουγέννων όπως απεικονίζονται στις ταινίες και στις διαφημίσεις: δώρα κάτω από το δέντρο, χιόνι που πέφτει, αλλά ντύνει στα λευκά μόνο τα ορεινά γιατί είμαστε μια μεσογειακή χώρα, κάλαντα στη γειτονιά και δείπνα σε μεγάλες τραπεζαρίες, κοντά στη σόμπα. Δηλαδή, μια προσαρμογή του «Μόνος στο σπίτι» με δόσεις ελληνικής παράδοσης και εύκρατου μεσογειακού κλίματος. Το κατά πόσο η φαντασία αγγίζει την πραγματικότητα το ξέρει μόνο ο καθένας από μας, ανάλογα τις εικόνες που έχει στο πέρασμα των χρόνων, αλλά να που το 2020 οι εμπειρίες μας ως προς τον τρόπο που περνάμε τις γιορτές των Χριστουγέννων ευθυγραμμίστηκαν και μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα.

Οι περισσότεροι δεν βιώσαν πολύ όμορφα την καθημερινή συναλλαγή με τις οικογένειές τους· δίχως σεβασμό για μια στοιχειώδη ιδιωτικότητα και μια έλλειψη κατανόησης έβγαλε στην επιφάνεια αρκετά προβλήματα που για χρόνια είχαν μπει κάτω από το χαλάκι. Παράλληλα, εντάθηκε και το συναίσθημα του θυμού, όταν γονείς και συγγενείς τούς πίεζαν ότι έπρεπε να «φορέσουν» την καλή διάθεση και το χαμόγελό, γιατί «πρέπει να είσαι χαρούμενος τα Χριστούγεννα», δε νοείται αλλιώς. Κάπως έτσι, από τη στιγμή που ένα ακόμη «πρέπει» προστέθηκε στη λίστα με τους περιορισμούς, το νόημα της οικογενειακής γιορτής είχε κάπως χαθεί. Τα Χριστούγεννα μετατράπηκαν σε μια μέρα εγκλεισμού που προστέθηκε στις υπόλοιπες.

Υπήρχαν εκείνοι που δούλευαν. «Είμαστε οι μόνοι που δουλεύουμε μέσα στις γιορτές και στο λόκνταουν», έλεγαν δραματικά, ξεχνώντας κάπως τη μάχη των γιατρών στα νοσοκομεία. Η αρχική γκρίνια έδινε τη θέση της στα stories του Instagram. Με συστατικά την καλή παρέα, τη χημεία και λίγες στάλες αυτοσαρκασμού, πέρασαν το σκόπελο των εορτών πιο ανώδυνα απ’ όσο υπολόγιζαν. Υπήρχαν εκείνοι που έμεναν σε άλλη πόλη, μακριά από γονείς και συγγενείς, και παρά τον ελεύθερο τους χρόνο τις ημέρες των Χριστουγέννων, ήταν ανήμποροι να αλλάξουν νομό. Βρήκαν να τον γεμίσουν σε μικρές δραστηριότητες: να δουν τις ταινίες που δεν είχαν δει όλη τη χρονιά, να μαγειρέψουν κάτι πρωτότυπο, να κάνουν βιντεοκλήσεις με φίλους, να περάσουν κι άλλο χρόνο με τις σχέσεις τους ή και να κάνουν dating, έχοντας στην αρχή την ασφάλεια της απόστασης και της ανωνυμίας, χωρίς να δημιουργούν και να περιμένουν τις εκπλήξεις που συνέβαιναν στις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Άλλωστε, εμείς οι zoomers δεν βλέπουμε τηλεόραση όπως πριν μια δεκαετία. Και τέλος, υπήρχαν εκείνοι που απλώς αδιαφορούσαν ή απέφευγαν να αναφέρονται σ’ αυτές.

Τα Χριστούγεννα ενός zoomer-1

Πολλές φορές, μπορεί να νιώθαμε μοναδικοί, πως μονάχα εμείς περνάμε δύσκολα μέσα στις γιορτές και κανείς άλλος. Προσγειωνόμασταν όμως απότομα τη στιγμή που ακούγαμε τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας από το τηλέφωνο. Η μόνη επικοινωνία που είχαμε μαζί τους ήταν τηλεφωνική, για να προφυλάξουμε ο ένας τον άλλον. Κυρίως εμείς, αυτούς. Ρωτούσαμε για το πώς τα περνούν και καταλαβαίναμε πως το «καλά» που ξεστόμιζαν, έκρυβε χωρίς μεγάλη προσπάθεια ένα παράπονο: «πώς να είμαστε, αφού δεν είστε εσείς εδώ να κάνουμε μαζί γιορτές;». Τους δίναμε την υπόσχεση πως του χρόνου θα ήταν καλύτερα, θα κάναμε όλοι το εμβόλιο και θα ανταμώναμε. Μόλις κλείναμε το τηλέφωνο, νιώσαμε τι σημαίνει να είσαι μόνος χωρίς να το επιδιώκεις και ήρθαμε αντιμέτωποι με συναισθήματα που πιο παλιά στοιβάξαμε και εμείς κάτω από το χαλάκι.    

Έναν χρόνο αργότερα, οι zoomers είναι διαρκώς ανήσυχοι. Ψάχνουν το επόμενο βήμα στη δουλειά, στις σπουδές και στη ζωή, εντός ή και εκτός Ελλάδας. Φτάνοντας κοντά στις γιορτές, συνομιλήσαμε ξανά με τα ίδια άτομα που επικοινωνήσαμε και πέρυσι, των οποίων τις εμπειρίες από τα Χριστούγεννα του 2020 αποτυπώσαμε συνοπτικά πιο πάνω.       

Τους ρωτάμε για τα φετινά σχέδια και ακούγονται κάπως απαθείς. Η ζέση που υπήρχε πριν δύο χρόνια για τις γιορτές σαν να κρύωσε κάπως. Κάποιοι από τους zoomers θα ακολουθήσουν τις επιταγές της κανονικότητας προ πανδημίας: επιστροφές σε πάτρια εδάφη, οικογενειακές μαζώξεις και πλάνα για εξόδους σαν να πρόκειται για ένα ακόμα Σαββατόβραδο. Κάποιοι άλλοι θα θελήσουν να ξεκουραστούν και να αφιερώσουν χρόνο στον εαυτό τους, να περάσουν τις γιορτές με τους δικούς τους όρους ή με φίλους που μοιράζονται κοινές απόψεις και γούστα. Το πολύ «συγγενικό» μαζί σκοτώνει. 

Ανεξαιρέτως όλοι μας όμως τοποθετούμε στην κορυφή της πυραμίδας τις γιαγιάδες και τους παππούδες, οι οποίοι έχουν τόσο ενθουσιασμό που ξεκινούν τις προετοιμασίες εβδομάδες πριν. Ανυπομονούν να ξαναμαζευτούμε όλοι η οικογένεια μαζί και εμείς δεν θα τους χαλάσουμε την υπόσχεση που δώσαμε πέρυσι, παρόλο που τα Χριστούγεννα δεν έχουν την ίδια σημασία που είχαν όταν ήμασταν μικρότεροι.

Τα Χριστούγεννα ενός zoomer-2

Χωρίς εκδορές

Η πανδημία μας έκανε κάπως να αναθεωρήσουμε το μέγεθος της σημασίας που δίνεται σ’ αυτήν τη γιορτή, διότι αποκτήσαμε μια συναισθηματική ταύτιση με το περιβάλλον μας. Αρχίζουμε να κατανοούμε το γιατί κάποιοι θέλουν να μείνουν μόνοι τις γιορτές και γιατί κάποιοι άλλοι το θεωρούν δυσβάσταχτο. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τους λόγους που δεν τους είναι εύκολο να ξεπεράσουν αυτήν την περίοδο χωρίς εκδορές. Αρχίζουμε να παρατηρούμε πως με τη σημασία που δίνουμε και εμείς στα Χριστούγεννα με τα stories που ανεβάζουμε για να επιβεβαιώσουμε στους ακόλουθούς μας πως περνάμε τέλεια αυτές τις μέρες, έστω κι αν αυτό ενδεχομένως να μην ισχύει, ουσιαστικά διαιωνίζουμε την αντιμετώπιση όσων μένουν μόνοι τους χωρίς τη δική τους βούληση ως πρόβλημα.

Οι zoomers αρχίζουμε να νιώθουμε και να μαθαίνουμε πολλά και για εμάς και για τους άλλους. Να βλέπουμε πιο καθαρά και τις δύο όψεις ενός νομίσματος που, κακά τα ψέματα, απευχόμασταν να βρούμε στην τσέπη. Η μία όψη μας έκανε να αγκαλιάσουμε την ανάγκη του να περνάς τις γιορτές μόνος σου και να εκτιμήσουμε το πόσο σημαντικό είναι να ξοδεύεις χρόνο με τον εαυτό σου. Η άλλη όψη μας έκανε να αναγνωρίσουμε την μοναξιά που βιώσαν οι συγγενείς μας και πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο και να κινητοποιηθούμε. Ως γενιά, έχουμε σταματήσει να ψάχνουμε για το μυστικό των τέλειων Χριστουγέννων, επειδή αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία διαφορετικά. Σαν δικαίωμα και όχι σαν καθήκον. Άλλωστε, αξίζει να στρέφεις την προσοχή σου στο πώς θα περάσεις τη μία μέρα τη στιγμή που ο χρόνος έχει άλλες 364;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή