ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, σε ένα προάστιο των Αθηνών, όπως λέγαμε παλιά, ζούσε ένας σκύλος. Ο Ντιέγκο δεν ήταν αδέσποτος. Ούτε πεινασμένος. Δεν υπέφερε με κάποιον τρόπο. Τουναντίον, ήταν η μασκότ της γειτονιάς, γιατί γνωριζόταν με όλους. Οι καταστηματάρχες τον ήξεραν και του άνοιγαν τις πόρτες τους και ο Ντιέγκο έκανε τις ρεβεράντζες του με όλους. Όλοι τον συμπαθούσαν.
Όπως όμως συμβαίνει στα περισσότερα παραμύθια, ακόμα κι αν είναι αληθινές ιστορίες, ο Ντιέγκο ήρθε μοιραία πρόσωπο με πρόσωπο με το Κακό. Αν και δεν το είδαμε ποτέ αυτό το πρόσωπο, ο γνωστός φονιάς με τις φόλες, που έχει αναλάβει την αποστολή να καθαρίσει τον κόσμο από τα αδέσποτα, κέρασε και τον Ντιέγκο μία, γιατί ο Ντιέγκο κυκλοφορούσε άνετος και ανίδεος για το πόσο βαθιά μπορεί να είναι η ανθρώπινη μοχθηρία.
Ο Ντιέγκο εγκατέλειψε τον άνισο κόσμο μας λίγες εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα. Όμως οι άνθρωποι ενός από τα μαγαζιά που επισκεπτόταν συνήθως δεν ήθελαν να τον αποχωριστούν ακόμη. Και ανέθεσαν στον καλλιτέχνη που έκανε τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση να φτιάξει ένα πορτρέτο του Ντιέγκο για να υποδέχεται τους πελάτες τους. Δίπλα στην πόρτα. Στο ίδιο σημείο όπου περίμενε υπομονετικά τον κύριό του. Ο κυνικός (τώρα που το σκέφτομαι, πόσο λάθος αυτή η λέξη!) μέσα σου, αναγνώστη, θα σκεφτεί ότι μπορεί και να πρόκειται για μια διαφημιστική επινόηση, ένα μαρκετίστικο τρικ τώρα στις γιορτές που οι άνθρωποι ανοίγουν λίγο παραπάνω τις καρδιές και μαζί τα πορτοφόλια τους. Πες στον κυνικό να σωπάσει. Όχι μόνο γιατί το χρωστάμε σε όλους τους Ντιέγκο που έπεσαν θύματα του ανθρώπινου σαδισμού, αλλά και σε όλους τους άλλους ανθρώπους που έκλαψαν γι’ αυτό, ανήμποροι να αντιδράσουν.
Μέχρι σήμερα, από τις χιλιάδες, κυριολεκτικά χιλιάδες, καταγεγραμμένες περιπτώσεις δηλητηρίασης σκύλων, μόνο τρεις έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Με ποινές-χάδια και απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα των κατηγορουμένων.
Χωρίς να τον έχω γνωρίσει, πιστεύω ότι ο Ντιέγκο άξιζε περισσότερα. Η εικόνα του στην είσοδο ενός καταστήματος δεν θα πουλήσει περισσότερα τσουρέκια. Κάποιοι μπορεί να τη θεωρήσουν μέχρι και μακάβρια. Μια νοσηρή υπενθύμιση ότι ανάμεσά τους ζει ένας άνθρωπος με διπλή ταυτότητα. Ένας άνθρωπος που μπορεί να εύχεται «Χρόνια Πολλά» το πρωί και να σπέρνει φόλες το βράδυ.
Εμείς οι υπόλοιποι θα προτιμήσουμε να το δούμε ως μια κατάθεση για το ποιος ήταν ο Ντιέγκο και πόσοι ήταν οι άνθρωποι που τον αγάπησαν. Επειδή ήταν η ενσάρκωση της αθωότητας. Επειδή ήταν το ίδιο το πνεύμα των Χριστουγέννων.