Η ορχήστρα των παιχνιδιών

Η ζεστασιά των Χριστουγέννων στην Αθήνα βρέθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους ενός ιστορικού παιχνιδάδικου και στους ήχους μιας ανοιχτής ορχήστρας.

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ξέρεις κανένα καλό παιχνιδάδικο;» ρωτάει τον σοφέρ ο 9χρονος Κέβιν Μακ Άλιστερ, που τα προηγούμενα Χριστούγεννα έμεινε μόνος στο σπίτι και την επόμενη χρονιά βρέθηκε χαμένος στη Νέα Υόρκη. Τον αφήνει στο παιχνιδάδικο του καλόκαρδου κ. Ντάνκαν, εκεί όπου τα παιδιά χάνονται (και χώνονται) ανάμεσα στα παιχνίδια και οι μεγάλοι γυρίζουν πίσω. Τα παιχνιδάδικα μοιάζουν με ένα μπαούλο γεμάτο με τις παιδικές ιστορίες και τις χριστουγεννιάτικές μας αναμνήσεις. Μέσα στο μπαούλο μπορεί και να βρεις ακόμα και την ιστορία μιας πόλης που δεν γερνάει ποτέ. Για παράδειγμα, το κατάστημα του Δαμίγου πίσω απ’ την Ομόνοια έχει μέσα του την ιστορία της Αθήνας εδώ και 97 χρόνια. Τα μικρά φωνάζουν στους γονείς «Θέλω αυτό, θέλω εκείνο» και αφήνουν δαχτυλιές στη βιτρίνα. Οι μεγάλοι ψιθυρίζουν τις επιθυμίες από μέσα τους και σκύβουν να παρατηρήσουν καλύτερα τα παιχνίδια. Το μαγαζί όμως δεν το φτιάχνει η βιτρίνα, αλλά το εσωτερικό του: οι άνθρωποι και η προσωπική επαφή που χτίζουν με τους πελάτες. Στην πόρτα, ο νεαρός Ανδρέας εξυπηρετεί τους πελάτες. Ο κ. Βασίλης βάζει στην «καλημέρα» του το πιο πλατύ χαμόγελο και χαιρετάει τους περαστικούς που τον αναγνωρίζουν. Μου λέει πως οι περισσότεροι πελάτες ήταν παιδιά που τα έφερναν οι γονείς τους το Σάββατο στο μαγαζί, για να διαλέξουν παιχνίδια. Τώρα που μεγάλωσαν, κάνουν το ίδιο με τα παιδιά, τα ανίψια ή τα βαφτιστήρια τους. Στην εξίσωση των χρόνιων πελατών προστίθενται και οι καλλιτέχνες του Εθνικού Θεάτρου που αγοράζουν παιχνίδια για τις παραστάσεις τους. «Κάθε παιδί έχει το παιχνίδι της ηλικίας του», λέει η κ. Μαρίνα, με αφορμή την αλλαγή ενός παιχνιδιού που δεν εκτιμήθηκε όσο αναμενόταν. Τσίγκινα ρομπότ αναμετριούνται με ξεκαρδιστικά ακίνητους καρυοθραύστες. Τα καρουζέλ στριφογυρίζουν δίπλα στις χαμογελαστές ματριόσκες. «Όσο ένα παιδί παίζει με ένα παιχνίδι, τόσο πιο πολύ παιδί θα παραμείνει», αντηχούν τα λόγια της. Αγοράζω δύο αυτοκινητάκια, το ένα δώρο σε παιδικό φίλο. Το τυλίγει η κ. Μαρίνα. Θα το πάρει, θα απορήσει, θα γελάσει και στο τέλος θα τα βάλουμε στο πάτωμα για κόντρες, όπως παλιά. Τα παιδιά θέλουν το παιχνίδι και οι μεγάλοι τη μουσική. Χριστούγεννα δεν γιορτάζονται μόνο στα σπίτια με λαμπιόνια και φαΐ, αλλά και στους δρόμους με όργανα και τραγούδια που μονοιάζουν και ξορκίζουν το κακό και τη βαρυχειμωνιά. Η πρόβα της Ανοιχτής Ορχήστρας βγάζει το Παγκράτι στα μπαλκόνια, σπάει τα κορναρίσματα με νταούλια και τρομπέτες, στήνει γλέντι στην Υμηττού και σκάει χαμόγελα στα σκυθρωπά πρόσωπα μέσα στα αυτοκίνητα. Ένα δίχρονο αγοράκι δίνει τον ρυθμό με το νταουλόξυλο. Σταθερός σαν μετρονόμος. Η υπόλοιπη ορχήστρα αυτοσχεδιάζει στο χτύπημά του και τραβάει χορεύοντας προς το Άλσος. Να που η Αθήνα δειλά δειλά σμίγει τα Χριστούγεννα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή