«Αν περνάνε έτσι τα Χριστούγεννα, πρέπει να έρθω και την Πρωτοχρονιά». Μετά την τελευταία ατάκα του Πολύ σκληρός για να πεθάνει, το Let it snow εκπέμπει από τον Λόφο του Κολωνού. Ο Μπρους Γουίλις μόλις έσωσε τα Χριστούγεννα από τον Άλαν Ρίκμαν και τη συμμορία του και εμείς, τα δεκαέξι άτομα της παρατρίχα πριβέ ανοιχτής προβολής, δυσκολευόμαστε να ξεκολλήσουμε από τις θερμάστρες. Κυκλοφορεί το νέο πως το ΜΙΝΙΟΝ φωταγωγήθηκε ξανά. Οι γενιές που έζησαν την ακμή του σταματούν με αλαρμ στα γύρω στενά. Τραβούν βίντεο και παρατηρούν τις σκαλωσιές στους κενούς ορόφους. Κλείνουν για λίγο τα μάτια, ίσα να ταξιδέψουν στη δεκαετία του ’70 και τους εννιά ορόφους του και να πάρουν τη δόση νοσταλγίας που έχουν ανάγκη, και μετά, πίσω στο σπίτι. 4:31 π.μ., παραμονές του νέου έτους. Φέτος πήραμε τα βράδια μας πίσω και νιώσαμε για μια στιγμή πως τώρα, με τις μάσκες κατεβασμένες σε άδεια πεζοδρόμια και τους φακούς που σιγά σιγά ξεθολώνουν, η πόλη είναι δική μας. Το πρωί την κατέλαβαν τα παιδιά με τα αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια που ρωτάνε σε μαγαζιά και καφετέριες «να τα πούμε;», με το τρίγωνο ανά χείρας. Το μεσημέρι, τα παραδοσιακά μακεδονίτικα και οι διασκευές του Γκόραν Μπρέγκοβιτς στην Ερμού. Το βράδυ, τα γέλια, οι πλέιλιστ του Spotify και οι κατσαρόλες και οι πιατέλες σε ξέγνοιαστες μαζώξεις. Τα ξημερώματα έρχεται η σειρά όσων βρήκαν ευκαιρία να ξεκλέψουν ένα βράδυ και να επιστρέψουν προσεκτικά σε παλιές συνήθειες. Το σερί έχει τέλος, μόλις οι πυρήνες των μπαρ ανακοινώσουν τα last call και οι μπάρμεν βάλουν μια και καλή τα καπάκια στα μπουκάλια. Τότε ξεκινάει η μεγάλη επιστροφή με άβολους ύπνους στα κουπέ τρένων που κάνουν στάση σε Λιανοκλάδι και Λάρισα. Στο άκουσμα της αναγγελίας πως το τρένο τερματίζει στη Θεσσαλονίκη, ξυπνάμε άγουρα. Ο ουρανός δεν βοηθάει και πολύ. Ο άξονας της Αριστοτέλους στολίστηκε ικανοποιητικά, το δέντρο μπήκε επιτέλους στο κέντρο της πλατείας. Η πλατεία Ελευθερίας μετατράπηκε σε ένα κακόγουστο ανέκδοτο που δεν απολαμβάνει κανείς. Το μόνο θετικό που προκάλεσε ήταν η ανάδειξη του τρούλου και της πράσινης σφαίρας του Μεγάρου Στάιν, του μοναδικού κτιρίου που σώθηκε από την πυρκαγιά του 1917. Η γκρίνια όμως εξαλείφεται μπροστά στην σκέψη πως έρχεται η ώρα για τα επιτραπέζια που θα παίξουμε, για τα φωνακλάδικα χαχανητά που θα συνοδεύσουν τις κλεψιές στα χαρτιά, για το φαγητό που θα καταβροχθίσουμε χωρίς μέτρο, για το γλυκό γλάρωμα στους καναπέδες μετά από τα σιροπιαστά και τα μελομακάρονα και τις φάλτσες φωνές που συνοδεύουν το πρόγραμμα της τηλεόρασης, μα πάνω απ’ όλα για τις αγκαλιές που χρωστάμε και περιμένουμε από πέρυσι, ελπίζοντας πως θα κάνουν το 2022 να μη μοιάζει με τα δύο προηγούμενα έτη.
Πάει ο παλιός ο χρόνος
Προτού αλλάξει η χρονιά, ένα ταξίδι από τους γιορτινούς δρόμους της Αθήνας στο άγουρο ξύπνημα στη χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη.
2' 8" χρόνος ανάγνωσης
Φωτογραφία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ