«Σταμάτησα γιατί το χιόνι είπε όχι και το χιόνι πρέπει να το σέβεσαι», λέει ο Θανάσης Βέγγος κάπου στα χωριά της Φλώρινας, στο Βλέμμα του Οδυσσέα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το ξημέρωμα της Δευτέρας, λίγες ώρες προτού η «Ελπίδα» χτυπήσει την Αττική, τη Βοιωτία και την Εύβοια, στη Θεσσαλονίκη ο ουρανός ήταν έναστρος. Το τρένο θα έφευγε στις εξίμισι το πρωί και θα σταματούσε στη Λάρισα για περίπου ενενήντα λεπτά, ίσως για να αποσαφηνιστεί το αν πρέπει να συνεχίσει την πορεία του. Όταν τα μάτια άνοιξαν, το χιόνι είχε σκεπάσει Λιβαδειά, Θήβα, Μαλακάσα, Αχαρνές. Ένιωθες πως ήσουν στο τρένο της ταινίας Snowpiercer, το οποίο διέσχιζε την παγωμένη γη ασταμάτητα. Στο βαγόνι, με το φερμουάρ κουμπωμένο μέχρι το πιγούνι, όλοι κρατούσαν τα τηλέφωνα στα αυτιά τους, ατενίζοντας το λευκό τοπίο. «Δεν φτάσαμε ακόμη, δεν ξέρουμε τι καιρό θα έχει στην Αθήνα», έλεγαν πάνω κάτω στους δικούς τους.
Το τρένο έφτασε στον σταθμό στις έντεκα και δέκα. Οι περισσότεροι προτίμησαν την ασφάλεια του μετρό σε σχέση με τα ταξί. Μόλις βγήκαν από τον σταθμό, αντίκρισαν το λευκό τοπίο που εμείς βλέπαμε ήδη από την πεδιάδα της Βοιωτίας. Έξω από τον σταθμό του Ευαγγελισμού, στο πάρκο της Ριζάρη, νόμιζες πως είχες βγει σε ένα μικρό πάρκο στη Μόσχα. Καλυμμένος με σκουφιά και κασκόλ, με τις ομπρέλες στο χέρι, ο κόσμος περπατούσε με μικροσκοπικά βηματάκια πλάι στα δέντρα, για μια πιο ομαλή πτώση.
Για μια στιγμή, η Αθήνα ήταν μια σκέτη ομορφιά, πάλλευκη και χωρίς τη μουντζούρα και την γκρίνια που τη συνοδεύει. Αν υπήρχε παρέα, θα οργανώναμε έναν χιονοπόλεμο που όμοιός του δεν θα υπήρχε. Αλλά μόνο εκείνη τη στιγμή, επειδή στο πρώτο βήμα πάνω στα πεζοδρόμια, ήρθε η πρώτη βούτα. Και ακολούθησε ακόμα μία, επειδή το αλάτι στα πεζοδρόμια της Αθήνας ήταν ανύπαρκτο.
Το χιόνι είχε πει «όχι» εδώ και μέρες. Οι μετεωρολόγοι ενημέρωναν κάθε μέρα για την κακοκαιρία. Όπως και πέρυσι, με τη «Μήδεια». Από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, διατυμπανίζεται η κρατική ετοιμότητα. Στα δελτία ειδήσεων όμως βλέπουμε μόνο τις μαρτυρίες των εγκλωβισμένων οδηγών στην Αττική Οδό και στη Λεωφόρο Μεσογείων και των επιβατών στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Μαθαίνουμε από το Twitter για την οδύσσεια όσων επέλεξαν το τρένο και αφέθηκαν στην τύχη τους χωρίς ρεύμα, θέρμανση και νερό για πάνω από δώδεκα ώρες.
Με τη γειτόνισσα, έχουμε εξοπλιστεί με σκούπες και καθαρίζουμε το χιόνι που έχει μαζευτεί στην τέντα της αυλής μας, για να μη λυγίσει από το βάρος και σπάσει. Η σφοδρότητα της «Ελπίδας» σοκάρει. Ποιος φανταζόταν κάτι τέτοιο; Σίγουρα όχι εκείνοι που υποτίμησαν τη δύναμη του χιονιού, σαν να πρόκειται για ένα απλό καιρικό φαινόμενο, αλλά ξέχασαν πως το χιόνι πρέπει να το σέβεσαι.