Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;

Μια σχετικά άγνωστη πλατεία της Αθήνας, στα Ιλίσια, συγκεντρώνει γύρω της πολλά νέα μαγαζιά και αρκετούς δημιουργικούς επαγγελματίες.

11' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν ρωτήσεις τον μέσο Αθηναίο πού πέφτει η πλατεία Βραζιλίας, πιθανότατα θα ανασηκώσει τους ώμους. Ακόμα και κάτοικοι της περιοχής, πολυάσχολοι επαγγελματίες ή φαινομενικά χαλαροί φοιτητές που τη διασχίζουν καθημερινά, αγνοούν την ονομασία της. Ουσιαστικά πρόκειται για το τρίγωνο που σχηματίζει η Μιχαλακοπούλου με την Ιλισίων και τον πεζόδρομο της Νυμφαίου, οδηγώντας προς Ιλίσια. Τελευταία, ένας καινούργιος αέρας φυσάει εδώ – το νιώθουν όλοι. Κι αν το πάρκο της πλατείας χρειάζεται λίγη φροντίδα ακόμα για να ενθουσιάσει, η ζωή γύρω από αυτό αλλάζει με ταχείς ρυθμούς: καφετέριες, εστιατόρια, χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις, γαλλικού τύπου αρτοποιεία και αρκετοί νέοι δημιουργικοί άνθρωποι στήνουν τη βάση τους εδώ, εκμεταλλευόμενοι το μομέντουμ και δημιουργώντας το. Μολονότι η περιοχή διατηρεί τις σταθερές της αξίες (το ρέγκε μπαρ Red Sea, την περίφημη Καντίνα της Μιχαλακοπούλου), όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους ήρθαμε σε επαφή για τις ανάγκες αυτού του ρεπορτάζ έχουν ένα κοινό: εγκαταστάθηκαν γύρω από την πλατεία Βραζιλίας τα τελευταία τρία με τριάμισι χρόνια. Υπό αυτή την έννοια, αποτελούν φωτεινά παραδείγματα της τρέχουσας εξέλιξής της. Οι παλιοί κάτοικοι θα σου πουν ότι στα χρόνια του 1960 και του 1970 τα Ιλίσια ανέδιδαν κάτι αρχοντικό. «Θεωρείτο χάι περιοχή», επιβεβαιώνει η κυρία Κική, 77 ετών. Αναφέρεται κυρίως στα Κάτω Ιλίσια  προέκταση της λεγόμενης «περιοχής Χίλτον». Σταδιακά, η αίγλη του παλιού καιρού ατόνησε, αφήνοντας αρκετά παλαιικά μαγαζιά αμφίβολης αισθητικής και χαμηλής προσέλευσης. Όμως, με τόσους φοιτητές από την Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου σε απόσταση αναπνοής, τα μοντέρνα στέκια ήταν θέμα χρόνου να αναζωογονήσουν την περιοχή, ρίχνοντας φρέσκα χρώματα σε έναν ξεθωριασμένο πίνακα.

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;-1
Ο Κώστας Σπηλιόπουλος του Lot 51. Ένα στέκι που, από τα εγκαίνιά του, στα τέλη του 2018, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νέα ζωή της πλατείας.

Εκεί άρχισαν όλα 

Παρότι όπως στην τέχνη έτσι και στην εστίαση δεν υπάρχει παρθενογένεση, η νέα ζωή γύρω από την πλατεία Βραζιλίας ξεκίνησε με τα εγκαίνια του all-day café Lot 51, τον Δεκέμβριο του 2018. Είναι το μαγαζί που έκανε τη διαφορά. Καθισμένος σε ένα από τα σκαμπό της μπάρας, ο Κώστας Σπηλιόπουλος εξηγεί πώς άρχισαν όλα: «Εργαζόμουν στο κέντρο. Ερχόμενος κάθε μέρα από Παλλήνη, πάρκαρα Μέγαρο Μουσικής και κατέβαινα κέντρο με το μετρό. Στην επιστροφή, περνούσα από την Παπαδιαμαντοπούλου και σκεφτόμουν ότι o δρόμος έχει δυνατότητες. Ένα βράδυ, Αύγουστος ήταν, είδα ότι νοικιάζεται αυτό εδώ το σημείο. Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη χαρά στη ζωή μου».

Μαζί με τον Πάνο Ζωτιάδη και τον Σπύρο Λάππα, ξεκίνησαν με αρχικό πλάνο να επικεντρωθούν στον καφέ. Στην πορεία πρόσθεσαν φαγητό και ποτό. «Όταν ήρθαμε, δεν ξέραμε καν την ονομασία πλατεία Βραζιλίας», θυμάται ο Κώστας. «Κούμπωσε τέλεια, γιατί μας αρέσει η παραλία, η κουλτούρα του surf, το εξωτικό στοιχείο, ενώ έχουμε και καφέδες από τη Βραζιλία». 

Τελευταία εμφανίστηκαν και άλλα καταστήματα στην πλατεία. Όπως το Iguazu, ένα μεγάλο bar restaurant, που πήρε το όνομά του από τους εντυπωσιακούς καταρράκτες ανάμεσα σε Αργεντινή, Παραγουάη και Βραζιλία. Άραγε υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ ιδιοκτητών; «Τα πρότζεκτ που άνοιξαν γύρω μας είναι διαφορετικά από εμάς», εξηγεί ο Κώστας. «Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα. Όποιος έρθει είναι καλοδεχούμενος, γιατί φωτίζει την πλατεία με έναν δικό του τρόπο. Το περίεργο είναι ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό κανένας δεν είχε καταλάβει την αξία του σημείου». Καθώς φεύγω, με ρωτάει αν σκοπεύω να γράψω για το Cyrano en ville. «Σε παρακαλώ, γράψε κάτι», λέει συγκινητικά. Αναφέρεται στο μικρό café που άνοιξε το περασμένο φθινόπωρο λίγα μέτρα πιο πέρα. Ιδιοκτήτης του, ο Λιβανέζος Φάντι Χαντάντ. Ερχόμενος στην Ελλάδα για διακοπές τον Μάρτιο του 2020, ο Φάντι έπεσε πάνω στο lockdown και έμεινε εδώ αναγκαστικά. To Cyrano δεν είναι το πρώτο μαγαζί που προσέχεις στην πλατεία, αλλά μπορεί να γίνει αυτό που τελικά θα σε κερδίσει. Η οικειότητα που δημιουργεί ο Φάντι με τους πελάτες τον καθιστά μία από τις πιο αξιαγάπητες φιγούρες της πλατείας.

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;-2
Το «The 80» της Μιχαλακοπούλου, χώρος στέγασης επιχειρήσεων, συνολικής επιφάνειας 14.950 τ.μ. Τις νυχτερινές ώρες ιδίως, το κτίριο επιφυλάσσει στους περαστικούς ένα εντυπωσιακό θέαμα.

«Η αποκέντρωση είναι trend»

Ασφαλώς, νέα ζωή δεν υπάρχει μόνο πάνω στην πλατεία, αλλά και γύρω από αυτήν. Ακριβώς απέναντι από την πλαϊνή είσοδο του Lot 51 δεσπόζει το κτίριο της οδού Μιχαλακοπούλου 80. Η επιβλητική αλλά και κάπως αόριστη επιγραφή «The 80» αφήνει αρκετό κόσμο να αναρωτιέται τι στεγάζει. «Είναι πολυχώρος», μου λέει η Στέλλα, φοιτήτρια της περιοχής. «Μπαίνεις μέσα και μεταφέρεσαι στη δεκαετία του ’80, μέσα από ντισκοτέκ, παλιά videogames και αισθητική Stranger Things». Φυσικά αστειεύεται. Η σοβαρή απάντηση έρχεται από τον Γιώργο Θεοδωρόπουλο, Διευθυντή Χαρτοφυλακίου & Περιουσίας της Trastor: «Το “The 80” στεγάζει μεγάλες επιχειρήσεις του ευρύτερου χρηματοοικονομικού τομέα. Από το 2017 υπολειτουργούσε, μέχρι που το αγοράσαμε εμείς. Μιλάμε για ένα εμβληματικό κτίριο, υπήρξε έδρα του Υπουργείου Βιομηχανίας αρχικά, ενώ στη συνέχεια για πολλά χρόνια στέγαζε τον Δημοσιογραφικό Όμιλο Λαμπράκη». Η Trastor, ανώνυμη εταιρεία που επενδύει σε ακίνητη περιουσία, έδωσε 25 εκατ. ευρώ για την αγορά και 2,5 εκατ. για την ανακατασκευή. Την αρχιτεκτονική επιμέλεια ανέλαβε η ISV, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. «Το σχήμα ήταν αβανταδόρικο για να μπορέσει ένας αρχιτέκτονας να δουλέψει σε αυτό», λέει ο κ. Θεοδωρόπουλος. «Πράγματι, έγινε σπουδαία δουλειά. Όσο για το λευκό πλέγμα που περιβάλλει το κτίριο, είναι σήμα κατατεθέν της ISV».  

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;-3
Η ευμεγέθης, τρισδιάστατη επιγραφή του κτιρίου «The 80». Στο φόντο, πτέρυγες του Γενικού Νοσοκομείου Αλεξάνδρα.

Σχολιάζοντας την κινητικότητα στην περιοχή, ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος παρατηρεί ότι «η αποκέντρωση της Αθήνας είναι trend. Πολλές εταιρείες φεύγουν από το κέντρο και ψάχνουν τις παρυφές του. Η οδός Μιχαλακοπούλου είναι ιδανική, γιατί διαθέτει πολύ καλές προσβάσεις. Είναι σημαντικό για ένα εταιρικό στέλεχος να ξέρει ότι σε 25 λεπτά μπορεί να βρεθεί στο αεροδρόμιο. Πέραν αυτού, από το κτίριό μας πας με τα πόδια στο κέντρο, βρίσκεσαι εκτός δακτυλίου και έχεις το μετρό στα 250 μέτρα». Πριν από λίγες εβδομάδες, στο ισόγειο του «The 80» εμφανίστηκε το Etien Pizza Bar. Πρόκειται για έναν ενιαίο χώρο κοινής διεύθυνσης, που όμως χωρίζεται σε τρία μέρη: το café Passagio φτιάχνει σνακ και καφέ για τους εργαζομένους του κτιρίου αλλά και τους θαμώνες, το Etien Pizza Bar σερβίρει την πίτσα που γνωρίζουμε ήδη από το κατάστημα του Νέου Ψυχικού, ενώ το wine bar με την οβάλ μπάρα προσφέρεται για ένα κρασί μετά τη δουλειά. 

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;-4
Επάνω: Η οβάλ μπάρα στο ισόγειο του κτιρίου «The 80», ιδανική για ένα κρασί μετά τη δουλειά. Στο βάθος, το café Passagio.
Δεξιά: Το «τρομερό παιδί» Στέφανος Λιβάνιος, αρτοποιός και εμπνευστής του ομώνυμου φούρνου, που έγινε talk of the town.
Κάτω: Αφού κατέκτησε το Νέο Ψυχικό, το Etien Pizza Bar κατέβηκε και στα Ιλίσια.

«Ίσως δεν βλέπω αυτό που βλέπετε εσείς»

Απέναντι από την πάνω άκρη του Etien Pizza Bar, πέντε άνθρωποι έχουν σχηματίσει ουρά έξω από το Τρομερό Παιδί. Έναν γαλλικού τύπου φούρνο που άνοιξε μετά την πρώτη καραντίνα, έγινε talk of the town σε μια δύσκολη συγκυρία και συνεχίζει δυναμικά. Κάτοικος Νέας Σμύρνης, ο αρτοποιός και εμπνευστής του Στέφανος Λιβάνιος απαντά στο εύλογο ερώτημα: Πώς του ήρθε να ανοίξει έναν φούρνο πολυτελείας στην Παπαδιαμαντοπούλου; «Ίσως δεν βλέπω αυτό που βλέπετε εσείς», λέει. «Ο δρόμος αυτός είναι παρεξηγημένος. Έχει μεγάλες δυνατότητες. Ξέρετε, οι περιοχές δεν φταίνε σε τίποτα. Και στον Παρθενώνα να πας, αν τον παραμελήσεις, θα παρακμάσει. Τελευταία πάντως έχουν έρθει καινούργιοι επαγγελματίες και είμαι αισιόδοξος». 

Λευκοντυμένο και ινσταγκραμικό, το Τρομερό Παιδί στεγάζεται σε ένα γωνιακό κτίριο του 1926. Το υπόγειο λειτουργούσε κάποτε ως καφενείο. Όσο για τον κύριο Λιβάνιο, έχει κι αυτός τη δική του ιστορία: «Ναυτικός ήμουνα. Έφτασα μέχρι πλοίαρχος, ώσπου κάποια στιγμή τα παράτησα. Είπα δεν αντέχω άλλο, θέλω να βλέπω τη γυναίκα μου, τα τρία παιδιά μας και τον σκύλο μας. Έτσι έγινα αρτοποιός». Σήμερα, κατά καιρούς εμφανίζονται πελάτες που τον αναζητούν στα μετόπισθεν του φούρνου, για να του δώσουν συγχαρητήρια για το ψωμί του. Ο ίδιος τούς δέχεται με χαρά, αλλά και με μια δόση απορίας: «Δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο, ειλικρινά το λέω. Απλώς δεν κάνω σκόντο στην ποιότητα των πρώτων υλών και δεν υιοθετώ την εύκολη λύση». Αναπόφευκτα, η πολιτική αυτή μεταφράζεται σε τιμές που ορισμένοι θεωρούν υψηλές. «Η σύγκριση θα πρέπει να γίνει με αντίστοιχους φούρνους», εξηγεί ο κ. Λιβάνιος. «Αν το κάνετε, θα δείτε ότι οι τιμές μας είναι χαμηλότερες από τον μέσο όρο. Βέβαια, όλα εξαρτώνται από τις πρώτες ύλες. Όταν μια τυρόπιτα κάνει ένα ευρώ, εγώ προσωπικά δεν θα την αγοράσω. Γιατί δεν έχει τυρί, δεν έχει βούτυρο, δεν έχει αλεύρι. Εγώ παίρνω τα άλευρά μου από την Καρδίτσα. Αν τα αγόραζα από τη Βουλγαρία, θα μπορούσα να έχω χαμηλότερη τιμή, όμως δεν θα ερχόσασταν να μου πάρετε συνέντευξη».

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;-5
Ο hair stylist και colorist Νικόλας Βιλλιώτης. To κομμωτήριό του επί της οδού Αλκμάνος δεν διαθέτει ούτε ταμπέλα ούτε social media – μάλλον επειδή δεν τα χρειάζεται!

«Επιλέγω off-broadway»

Ανάμεσα στα πρόσωπα που ήρθαν πρόσφατα στην περιοχή συναντάμε και τον Nικόλα Βιλλιώτη. Ο γνωστός hair stylist και colorist έχει στήσει το κομμωτήριό του στην οδό Αλκμάνος, διακόσια μέτρα από την πλατεία Βραζιλίας. «Επιλέγω off-broadway», λέει απαντώντας με στιλ στην ερώτηση γιατί εδώ. «Αυτό σημαίνει ότι δεν επιλέγω με βάση την περιοχή  προσπαθώ να δημιουργήσω μια περιοχή. Το καλό εδώ είναι ότι ναι μεν βρίσκεσαι στο κέντρο, αλλά έχεις και την αίσθηση της συνοικίας. Μια οικειότητα με τους γείτονες». Γκουρού σε θέματα βαφής μαλλιών, ο Νικόλας Βιλλιώτης έχει συνδέσει το όνομά του με εγχώριες celebrities, αλλά και με την εκπομπή του GNTM. Παραδόξως, το κομμωτήριο δεν γράφει καν το όνομά του απέξω. Η μόνη ένδειξη ισχύος είναι ο κόσμος που μπαινοβγαίνει καθημερινά. «Με φοβίζει κάπως το να βλέπω το όνομά μου σε ταμπέλα», εξηγεί με χαμόγελο. «Ούτε social media έχω. Όχι πως τα υποτιμώ, απλώς δεν ξέρω να τα χρησιμοποιώ. Έπειτα, γιατί να εκτιμήσεις τις ικανότητές μου από μια φωτογραφία; Όσοι έρχονται εδώ έρχονται στόμα με στόμα. Η παλιά καλή μέθοδος». Άραγε δεν είχε άγχος αποτυχίας, ανοίγοντας ένα κομμωτήριο χωρίς ταμπέλα και χωρίς social media, σε έναν off-broadway δρόμο; «Η αγορά ποτέ δεν σταματάει να σε αγχώνει», λέει. «Πόσω μάλλον με τα δεδομένα της τελευταίας διετίας. Το θέμα είναι να κάνεις τη δουλειά σου καλά, να είσαι μαθητής και να εξελίσσεσαι».

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;-6
Κορίτσια σε δράση: Μαριτίνα Χαλβατζή και Ναντίν Δαούτη, στη λευκή είσοδο της πολυκατοικίας όπου στεγάζεται η Butter N’ Cream.

Στην επόμενη στροφή, συγκεκριμένα στην οδό Μαιάνδρου, η Ναντίν Δαούτη και η Μαριτίνα Χαλβατζή έχουν δημιουργήσει τον δικό τους μικρόκοσμο. Ροζ αποχρώσεις, πολυέλαιοι, χειροποίητα χαλιά και διαγώνιοι καθρέφτες. Βρισκόμαστε στα cozy γραφεία της Butter N’ Cream, ενός boutique creative agency που αναλαμβάνει την προβολή επιχειρήσεων μέσω μιας 360° προσέγγισης, από την εταιρική ταυτότητα μέχρι τα social media, τα γραφιστικά, τις παραγωγές και τις καμπάνιες. «Ξεκινήσαμε από έναν χώρο 25 τ.μ. στην οδό Βουλής», λέει η Μαριτίνα. «Όταν είδαμε ότι η δουλειά και η ομάδα μεγαλώνει, μεταφερθήκαμε εδώ». Σήμερα η εταιρεία απασχολεί άλλα τέσσερα άτομα. «Κορίτσια, ήρθαν τα κανάλια, ελάτε να πείτε πόσο μας αγαπάτε!» φωνάζει η Ναντίν στις κοπέλες που δουλεύουν μέσα. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι οι δύο φίλες και συνεργάτιδες μένουν στα βόρεια. Θα μπορούσαν κάλλιστα να στεγάσουν το γραφείο τους εκεί, αποφεύγοντας έτσι την καθημερινή κίνηση της Μεσογείων και της Κηφισίας. «Αγαπάμε πολύ το κέντρο», εξηγεί η Ναντίν, αιτιολογώντας την επιλογή. «Όμως λίγο οι πορείες, λίγο η έλλειψη πάρκινγκ, από ένα σημείο και μετά το Σύνταγμα δεν το αντέχαμε». Η πλατεία Βραζιλίας είναι αυτό που λέμε κέντρο-απόκεντρο. «Όταν ήρθαμε εδώ, αρχές του 2020, τα πράγματα ήταν πιο ήπια σε σχέση με σήμερα», θυμάται η Μαριτίνα. «Το νιώθαμε όμως ότι κάτι έρχεται. Υπήρχε μια ενέργεια». Πάνω από κινητά, χρωματιστά σημειώματα και ένα ανοιγμένο πακέτο μπισκότα, οι κοπέλες της Butter N’ Cream μου εξηγούν ότι στην πραγματικότητα η δουλειά τους δεν έχει ωράριο. Έτσι, πολλές φορές κλείνουν τη μέρα με ένα κρασί στο Junior does wine, το μικρό και κομψό wine bar που άνοιξε πέρυσι ακριβώς δίπλα τους, προσθέτοντας άλλο ένα νέο κομμάτι στο παζλ της γειτονιάς. 

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;-7
O φωτογράφος Nικόλας Μάστορας μπαίνει για λίγο μπροστά από τον φακό, στον προσωπικό χώρο του, Another Studio.

«Ακόμα ένα» στούντιο

«Μένω πέντε λεπτά με τα πόδια από δω», μου λέει ο φωτογράφος Νικόλας Μάστορας. Στην ήσυχη οδό Αλκαίου, πάνω από την πλατεία Βραζιλίας, το Another Studio όπου συναντιόμαστε είναι ο επαγγελματικός του χώρος. Κυριαρχούν το λευκό και το μαύρο. Το γυαλισμένο, ανοιχτό πράσινο μωσαϊκό δίνει την απαραίτητη νότα χρώματος. Στον τοίχο, μια κοπέλα σιδερώνει γυμνόστηθη σε ένα κατάφυτο, σκοτεινό δάσος  εικόνα από προσωπικό πρότζεκτ του Νικόλα στο Τατόι, το 2016. «Κάνω περίπου δύο ταξίδια τον μήνα για δουλειά», λέει. «Πριν από λίγες μέρες ήμουν στο Καϊμακτσαλάν και τώρα ετοιμάζομαι πάλι να φύγω». Στις συνεργασίες του συναντά κανείς ονόματα εταιρειών όπως η Aegean, η Cosmote, η IKEA και η Apple. «Βέβαια, όταν είσαι freelancer, κάποιοι μήνες πάνε τέλεια και κάποιοι όχι και τόσο. Παλιά ανησυχούσα. Τώρα έχω συνηθίσει αυτές τις διακυμάνσεις». Ο ίδιος νοίκιασε τον ισόγειο χώρο του Another Studio πριν από τρία χρόνια. Προ ημερών, ανανέωσε για άλλα τέσσερα. «Μέχρι να έρθω, αυτόν τον δρόμο δεν τον είχα καν περπατήσει. Έφτανα μέχρι το κρεοπωλείο. Τελευταία, η γειτονιά έχει ανέβει πολύ και πιστεύω ότι θα ανέβει κι άλλο». Στα 43 του, ο Νικόλας δείχνει αρκετά νεότερος, όπως πολλοί που εξασκούν ένα επάγγελμα με ταξίδια, γνωριμίες και κίνηση. Ωστόσο δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που θα ωραιοποιήσει τα συναισθήματά του: «Στο ξεκίνημά μου, αντιμετώπιζα τη φωτογραφία σαν χόμπι και ίσως έκανα και πιο δημιουργικά πράγματα – ακριβώς αυτά που ήθελα. Σταδιακά έγινε δουλειά. Πλέον φωτογραφίζω για άλλους, με συγκεκριμένο brief και πλαίσιο. Κάποιες φορές, μου λείπει αυτό που είχα παλιά. Λειτουργούσα με το ένστικτο και ήμουν πιο αληθινός – αληθινός σ’ εμένα. Αυτή είναι όμως η ανθρώπινη φύση: ποτέ δεν μας ικανοποιεί πλήρως με αυτό που έχουμε». 

Εσείς ξέρετε πού είναι η πλατεία Βραζιλίας;-8
Ο ιστορικός κινηματογράφος Ελιζέ επαναλειτουργεί ως σινεμά – ακόμα μία επιλογή για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της περιοχής.

Η βόλτα τελειώνει στο Ελιζέ, που στεγάζεται στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Ο ιστορικός αυτός κινηματογράφος της Αθήνας άνοιξε το 1966 και στην πορεία χαρακτηρίστηκε «ναός του τρόμου», από την αγάπη του για τα θρίλερ. Μέσα στα χρόνια, πέρασε διάφορες φάσεις, φιλοξένησε πολλών ειδών θεάματα και εκδηλώσεις, μέχρι που το 2018 έκλεισε. Από τον περασμένο Δεκέμβριο, όμως, το Ελιζέ επαναλειτουργεί ως σινεμά! Kαθώς γράφεται αυτό το κείμενο, προβάλλει το Μπέλφαστ και το Πίτσα Γλυκόριζα, δύο πρόσφατες ταινίες που διαδραματίζονται στα χρόνια του 1960 και του 1970. Παρότι η τέχνη και η ζωή ενίοτε μας σπρώχνουν προς τη νοσταλγία, αυτή η γειτονιά υπενθυμίζει πως τα πιο συναρπαστικά συμβαίνουν τώρα.

ΙΝFO → Αναζήτησε στο Instagram τα μαγαζιά και τους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται γύρω από την πλατεία Βραζιλίας: @lot.51, @iguazu.athens, @cyrano_enville, @etienpizzabar, @tromeropaidi, @butterncreamstudio, @juniordoeswine, @another_studio, @elize_ilisia.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή