Δύο Γιαπωνέζες, μία Γερμανίδα, μία Αυστραλέζα και ένας Έλληνας. Ακούγεται σαν ανέκδοτο. Στην πραγματικότητα είναι η σύνθεση των Mitsune, της πιο ιδιαίτερης, πολυπολιτισμικής και πολύχρωμης μπάντας που θα ακούσεις αυτές τις μέρες! Mε βάση τους το Βερολίνο, οι Mitsune παίζουν ένα είδος world fusion, μπλέκοντας λαϊκά γιαπωνέζικα τραγούδια με πρωτότυπες δικές τους συνθέσεις, τζαζ, ροκ και μπλουζ προσανατολισμού. Εντάξει, ξέρω, κάτι τέτοια ευφάνταστα σπανίως καταλήγουν σε στέρεες απολαύσεις, όμως το κομμάτι Maru, από το νέο άλμπουμ τους με τίτλο Hazama, είναι αξιόλογο. Για μια φουλ τονωτική εμπειρία, άκουσέ το μαζί με το βίντεο που το συνοδεύει στο YouTube. Oι παραδοσιακές φορεσιές, ο πρωινός ουρανός του Βερολίνου, τα χρώματα και τα λουλούδια θα σε κάνουν να ξεχάσεις για λίγο ποιος είσαι ή ίσως να θυμηθείς. Στον πυρήνα του γκρουπ βρίσκονται τρεις κοπέλες που τραγουδούν και παίζουν shamisen, ένα τρίχορδο παραδοσιακό γιαπωνέζικο όργανο με τετράγωνο σώμα, το οποίο θυμίζει μπάντζο. Καλές είναι και μόνες τους. Πλαισιωμένες όμως από μια Γιαπωνέζα που παίζει όρθιο μπάσο, αλλά και έναν Έλληνα ονόματι Πέτρος Τζέκος, που παράγει φοβερούς ρυθμούς πάνω σε κρουστά, οι Mitsune καταλήγουν σε κάτι πιο ποπ. Τέσσερα χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους, τo Hazama (που στα ιαπωνικά σημαίνει «χάσμα»), αποπειράται να αποτυπώσει το συναίσθημα του να βρίσκεσαι σε ένα διαρκές κενό μεταξύ χωρών και πολιτισμών. Αυτή την περίεργη αλλά και όμορφη αίσθηση του να είσαι παντού και να μην ανήκεις πουθενά. Σε ένα τέτοιο χάσμα, άλλωστε, ζει και η γεμάτη φως μουσική των Mitsune.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Eiko Ishibashi – Drive My Car Ο.S.T.
Μέχρι χθες, η φράση «drive my car» έφερνε στον νου τους Beatles. Το ομώνυμο, υποψήφιο για τέσσερα Όσκαρ γιαπωνέζικο φιλμ αλλάζει τον συνειρμό – και το κάνει με σάουντρακ τις αναζητήσεις της Γιαπωνέζας τραγουδοποιού Άικο Ισιμπάσι. Ένα άλμπουμ οργανικής μουσικής με πιάνο, βιολιά και παραλλαγές σε δύο βασικά θέματα, ιδανικό για περισυλλογή και ανασυγκρότηση.