«Κάθε μέρα πρέπει να εγκαταλείπεις το παρελθόν σου ή να το αποδέχεσαι και έπειτα, αν δεν μπορείς να το αποδεχθείς, γίνεσαι γλύπτρια», είχε δηλώσει η Louise Bourgeois το 1992. Παρότι το έργο της περιλαμβάνει διαφορετικά μέσα έκφρασης –σχέδιο, ζωγραφική περφόρμανς, χαρακτική–, έχει μείνει στη συνείδηση του κοινού ως μία από τις σπουδαιότερες γλύπτριες του 20ού αιώνα. Το ότι θα σμίλευε μορφές με τα χέρια της είχε ήδη φανεί από την παιδική της ηλικία, όταν για να αντιμετωπίσει τα ξεσπάσματα του πατέρα της στο οικογενειακό τραπέζι, έφτιαχνε μικροσκοπικές φιγούρες από ψίχα. Τα έργα της έχουν πάντα αναφορές στην παιδική της ηλικία και στην προσωπική της ζωή, γι’ αυτό και είναι τόσο συνταρακτικά. Οι αράχνες τη συνόδευαν στο χαρτί ήδη από τη δεκαετία του ’40, όμως το πρώτο γλυπτό της διάσημης σειράς, από ατσάλι, παρουσιάστηκε μόλις το 1994 στο Brooklyn Museum. «H Αράχνη είναι μια ωδή στη μητέρα μου. Ήταν η καλύτερη φίλη μου. Όπως και η αράχνη, έτσι και η μητέρα μου ήταν υφάντρα. Όπως και οι αράχνες, ήταν και εκείνη προσεκτική, χρήσιμη, λογική, προστατευτική, απαραίτητη». Ωστόσο, μπροστά στη θέα του επιβλητικού γλυπτού με ύψος πάνω από 10 μ. που εδώ και λίγες ημέρες εποπτεύει την Εσπλανάδα στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς τα αντιφατικά αισθήματα που έπρεπε να είχε η Αμερικανογαλλίδα καλλιτέχνις για τη μητρότητα.
INFO
Η Αράχνη θα παραμείνει στην Εσπλανάδα του ΚΠΙΣΝ έως τις 6/11, snfcc.org, neon.org.gr