«Τα τρόλεϊ κυκλοφορούν κανονικά;» με ρωτάει στο φανάρι της πλατείας Κοραή μια κυρία με έναν κόκκινο σκούφο και μπότες με γουνάκι. Αψηφά τον ηλιόλουστο καιρό που γέμισε με κόσμο τα πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας. Όσο με κοιτάει, ένα τρόλεϊ περνάει από πίσω της. Της απαντάω καταφατικά. Στην Ακαδημία, σημαιοφόροι της μαθητικής παρέλασης για την 25η Μαρτίου, που οι γονείς τούς βάζουν να ποζάρουν με την ελληνική σημαία μπροστά στα κτίρια προσπερνώντας από κλίκες άλλων νεαρών που πειράζονται μεταξύ τους. «Αύριο θα ξαναέχει παρέλαση;» με ξαναρωτάει. Άλλο ένα «ναι». Δεν περιμένει το φανάρι. Διασχίζει την Πανεπιστημίου με απόλυτη αυτοπεποίθηση και άγνοια κινδύνου. Για μια στιγμή, ζήλεψα αυτή την αδιαφορία της. Την είδα κάπως αλληγορικά. Πάλι καλά άναψε πράσινο και κατάλαβα πόσο παρακινδυνευμένο ήταν το πέρασμά της. «Ποιο είναι το μυστικό πίσω από τα υγιή μαλλιά της Μέγκαν Μάρκλ;» Έτσι ξεκινάει η συμμετοχή της Σερβίας στη φετινή Eurovision. Τίτλος τραγουδιού: In corpore sano, εν σώματι υγιεί. Η Konstrakta κριτικάρει την έλλειψη πρόνοιας για τους καλλιτέχνες της Σερβίας, τον κιτρινισμό των μέσων, τα πρότυπα ομορφιάς και το πώς όλα αυτά συνδέονται με την ψυχική υγεία. Άγνωστο αν θα την καταλάβει κανείς στα σερβικά. Σίγουρα όμως είναι ένα τραγούδι που παραξενεύει και ξεχωρίζει.
Καταφύγιο σε κάτι μέρες που η Αθήνα μοιάζει βυθισμένη σε ένα γκρίζο σύννεφο δίνει ξανά η γραφή του Γιώργου Ιωάννου. Παρατηρώντας φευγαλέα από το τελευταίο βαγόνι του Ηλεκτρικού τα μπαλκόνια από τις πολυκατοικίες των Πετραλώνων, του Ταύρου και κάθε λογής κτίριο στην οδό Σκυλίτση στον Πειραιά, επικαλούμαι μια απορία που είχε στη Μόνη κληρονομιά (εκδ. Κέδρος). «[…] κοιτώντας τα ατέλειωτα σπίτια, τα άπειρα διαμερίσματα, όλο κάτι τέτοια συλλογίζομαι: “σε ποιον ανήκουν όλα αυτά; και πώς, τέλος πάντων, τα έχουν αποκτήσει; και ποιοι είναι αυτοί οι ευτυχισμένοι, που θα τα κληρονομήσουν». Αμέσως θυμάμαι τη λογική πρόταση που έκανε ο ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος σε έναν φίλο μου που μένει στα Πατήσια και γελάω με το παράλογο. Που λέτε, επειδή το συμβόλαιό του λήγει, ο ιδιοκτήτης τού προτείνει το εξής: «Νομίζω πως είναι λογικό να αυξήσουμε το νοίκι στην τιμή που ήταν πριν από έναν χρόνο, δεν συμφωνείς;».
Επεξεργαζόμενος αυτή την πλήρους διαυγείας πρόταση που φανερώνει εξυπνάδα και ενσυναίσθηση, ο φίλος προσπαθεί να αρθρώσει κάποιο αντεπιχείρημα. «Νομίζω πως ναι», έσερνε τις λέξεις αργά, «δεδομένων των ανατιμήσεων στα τρόφιμα, νομίζω πως λογικότερη πρόταση δεν έχω ξανακούσει, αλλά, επειδή είναι εξαιρετικά λογική και δεν θα το δεχτεί εύκολα η αγορά ακινήτων, μήπως να τα βρούμε κάπου στη μέση;» του είπε και άρχισε να ψάχνει σπίτι από την αρχή. Δύο σκέψεις από την προβλέψιμη, ως τα βραβεία, βραδιά των Όσκαρ: α) για ποιον λόγο να κάνει κάποιος χιούμορ πάνω σε προβλήματα υγείας; β) τελικά, κατά πόσο επιτρέπονται οι «σφαλιάρες» σε παγκόσμια μετάδοση;