Περισσότερα από εκατό συγκροτήματα, δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, πολυαναμενόμενες ταινίες που θα προβληθούν σε οθόνες που φωτίζουν στο σούρουπο τα γιασεμιά των θερινών, καταξιωμένοι καλλιτέχνες που προσμένουν να δουν τα έργα τους με τα μάτια των φιλότεχνων επισκεπτών σε εκθέσεις, εγκαταστάσεις, περφόρμανς. Η καλλιτεχνική δραστηριότητα το φετινό καλοκαίρι εντυπωσιάζει από άποψη πλήθους εκδηλώσεων, ενθουσιώδους προσμονής και ανταπόκρισης του φιλοθεάμονος κοινού. Λογικό, αν σκεφτούμε τα δύο μουδιασμένα καλοκαίρια που προηγήθηκαν λόγω της υγειονομικής κρίσης. Θέλοντας να σας βοηθήσουμε να περιηγηθείτε στον ωκεανό των events και να καταρτίσετε το καλεντάρι των εξορμήσεών σας, γνωστοί καλλιτέχνες και οι συντάκτες του «Κ» μοιραζόμαστε μαζί σας όσα ανυπομονούμε να δούμε και να ακούσουμε φέτος το καλοκαίρι.
→ Λίγη τζαζ με τον καλό καιρό
Αν και στερεοτυπικά η τζαζ παραπέμπει μάλλον σε κάτι χειμωνιάτικο, για την Αθήνα ο ήχος της λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι έχει φτιάξει ο καιρός· το 21ο Athens Jazz έχει φέτος (εκτός από καινούργιο όνομα) την αποστολή να επαναφέρει τις ανοιξιάτικες βόλτες στην Τεχνόπολη, σε ένα κλίμα εν μέρει προπανδημικό, και την ανέμελη εκείνη αίσθηση της φεστιβαλικής κουλτούρας της πόλης. Ως προς τη μουσική: το φετινό line-up θα είναι εξ ολοκλήρου γυναικείο. Την πρώτη μέρα –κατά παράδοση– θα εμφανιστούν οι ελληνικές συμμετοχές (Χριστίνα Ψύχα, Lia Hide και Tania Giannouli Trio) και θα ακολουθήσουν τζαζίστριες από όλο τον κόσμο. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά ονόματα που ξεχώρισα χαζεύοντας το πρόγραμμα: την Μπάρα Ζμέκοβα από την Τσεχία, με τα γλυκόπικρα κομμάτια της, την Εσθονή σαξοφωνίστρια Μαρία Φάουστ, την Ιταλίδα με τη βαθιά φωνή Σιμόνα Μιλινάρι, τη γνωστή «κλασική» Αμερικανίδα Λούσι Γούντγουορντ, τη funk μπάντα Ida Nielsen & The Funkbots από τη Δανία.
☞ 23-29/5, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, είσοδος ελεύθερη, athensjazz.gr
ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
→ Ταρτούφος ή ο Υποκριτής
Τη χρονιά που γιορτάζονται 400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου, η Comédie-Française ανεβάζει «άγνωστο» έργο του «πατέρα» της; Και όμως, ναι. Πρόκειται για την αρχική εκδοχή του Ταρτούφου, μια πρεμιέρα που σκανδάλισε τη γαλλική Αυλή και τον τότε ηγέτη της, Λουδοβίκο ΙΔ΄, με αποτέλεσμα ο Μολιέρος να επανέλθει με μια πιο «ήρεμη» βερσιόν ενός υποκριτή που παρουσιάζεται ως ηθικότατο στοιχείο. Ο πρωτότυπος, λοιπόν, Ταρτούφος επιστρέφει ατόφιος μέσα από τη «θεατρική γενετική» και τον ιστορικό Georges Forestier, σε σκηνοθεσία του πρωτοπόρου Βέλγου Ivo van Hove. Θα ήθελα να είχα δει την παράσταση νωρίτερα φέτος στη σκηνή της Comédie-Française στο Παρίσι, όμως ωραία θα είναι και στην Πειραιώς 260. Τη μουσική υπογράφει ο Alexandre Desplat, ενώ στο καστ συμμετέχουν αγαπημένοι ηθοποιοί, όπως ο Denis Podalydes, η Dominique Blanc και η Marina Hands.
☞ Πειραιώς 260, 16 έως 18/6, 21.00
ΕΛΙΣ ΚΙΣ
→ Νταϊάνα Κραλ για φιλανθρωπικό σκοπό
Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, όμως η συναυλία της Νταϊάνα Κραλ στο Ηρώδειο μου θυμίζει εκείνα τα βράδια της πρώην –παλιάς– καλής εποχής. Ξέρετε, εκείνα τα γλυκά βράδια που, καθισμένη κάπου στον αρχαίο χώρο, το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να κλείσεις το κινητό και να αφεθείς σε γνώριμες μουσικές μνήμες και στιγμές. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που με συγκινεί σε σχέση με τη φετινή παρουσία της Κραλ στην Αθήνα. Τα καθαρά έσοδα της βραδιάς στο αρχαίο θέατρο θα διατεθούν στην Aurora, τη φιλανθρωπική οργάνωση η οποία, μεταξύ άλλων, ενισχύει ασθενείς με λευχαιμία και άλλες αιματολογικές νόσους.
☞ Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 30/6, 21.00, aefestival.gr/festival_events/diana-krall/
ΕΛΙΣ ΚΙΣ
→ Εφηβεία με Muse και Placebo
Δεν θα ήθελα να σας παραμυθιάσω ότι είμαι hardcore φαν τους, αλλά μου θυμίζουν πάντα την εφηβική μου ηλικία, κυρίως το έντονο teen angst μου. Οι Μuse και οι Placebo με μεταφέρουν κατευθείαν σε εκείνα τα χρόνια της αρχής της ενηλικίωσης, που είχαν έντονη την υπόσχεση του μέλλοντος. Μετά από αρκετά χρόνια απουσίας (4 για τους Muse και 9 για τους Placebo), τα δύο συγκροτήματα επανέρχονται με νέα άλμπουμ. Οι Placebo κυκλοφόρησαν το Never Let Me Go τον Μάρτιο, ενώ οι Muse αναμένεται να κυκλοφορήσουν το Compliance προς το τέλος του Αυγούστου. Αν και δεν θα εμφανιστώ με total black οutfit, σίγουρα δεν θα χάσω την ευκαιρία να νιώσω ξανά έφηβος.
☞ Muse, 29/6 – Ejekt Festival 2022, ΟΑΚΑ «Σπύρος Λούης». Placebo, 21/7 – Rockwave Nights, Τεχνόπολις
ΣΙΜΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
→ Επιστροφή στα live με Viagra Boys
Αυτό για το οποίο ανυπομονώ αυτό το καλοκαίρι –ανάμεσα σε άλλα– είναι το live των Viagra Boys τη Δευτέρα 4 Ιουλίου στο Lunar Space Open Air. Ανοιχτός χώρος, καλοκαιρινή διάθεση και μία από τις πιο δυνατές και ανερχόμενες μπάντες του post punk στη σκηνή. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς; Ειδικά ένας music lover που του έχουν λείψει πολύ τα live. Μετά από ενάμιση χρόνο φόβου, κλεισούρας, ακυρώσεων και περιορισμών, πραγματικά αδημονώ να ακούσω το Just like you των Viagra Boys με κάτι δροσερό στο χέρι μου, ανάλαφρος, ξέγνοιαστος, χαλαρός.
☞ Viagra Boys, 4/7, Lunar Space Open Air, City Drive-In, Πειραιώς 260
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΗΘΟΠΟΙΟΣ
→ Στη ζώνη κινδύνου του Top Gun
Το ορίτζιναλ Top Gun το είδα πρώτη φορά σε DVD στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Εκείνο ήταν ήδη κάπου 15 χρονών κι εγώ μικρότερος. Και παρόλο που τα ειδικά εφέ του δεν έφταναν τα θαύματα που βλέπαμε εκείνο τον καιρό από τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών, θυμάμαι καθαρά την αδρεναλίνη και τον πυρετό της danger zone. Αυτό περιμένω να δω και στις 25 Μαΐου, που κυκλοφορεί επιτέλους το σίκουελ: ιλιγγιώδεις αερομαχίες, ψαρωτικές ατάκες εν μέσω πολλών G και φυσικά τον Τομ Κρουζ. Αυτόν τον τελευταίο από τους πραγματικούς action heroes, που έχει ακόμα το κουράγιο –και το στιλ– να κάνει τα δικά του σταντ και πλέον αναλαμβάνει να δείξει τα κόλπα του Μάβερικ στην καινούργια γενιά. Στο πλευρό του οι Τζένιφερ Κόνελι, Μάιλς Τέλερ και Τζον Χαμ.
☞ Top Gun: Maverick, πρεμιέρα 25 Μαΐου
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ
→ Ξεμούδιασμα με Caribou και Autechre
Ο συναυλιακός εαυτός μου τεμπέλιασε, μετά από δύο χρόνια περιορισμών, όμως, λέω να πάρω μπρος. Ο Caribou στο Plisskën ακούγεται ωραία ιδέα για ξεμούδιασμα. Ο Καναδός παραγωγός που αγαπά τις στιλιστικές εναλλαγές εκφράζει έντονα το ευδαιμονικό συναίσθημα της electronica. Για κάτι πιο εγκεφαλικό, έχω σημειώσει την εμφάνιση των Autechre στο Ηρώδειο. Μπροστά από την εποχή τους από τότε που ξεκίνησαν, 30 χρόνια πριν, συνέχισαν να πειραματίζονται με μοτίβα, ρυθμούς και ατμόσφαιρες. Άλλοτε πιο μελωδικοί, ελεγειακοί, άλλοτε πιο στρυφνοί, με όλες τις μεταλλάξεις τους ήταν πάντα ενδιαφέροντες. Προγραμματίζουν εμφανίσεις με το σταγονόμετρο, είναι καλή ευκαιρία να τους δούμε.
☞ Caribu, 12/6, Plisskën Festival, Τεχνόπολις, plisskenfestival.gr – Autechre, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 5/7, 21.30
ΑΝΤΖΕΛΑ ΣΤΑΜΑΤΙΑΔΟΥ
→ Εφήμεροι Tropical Fuck Storm
Είναι Πρωτομαγιά, είμαι σε νησί, βρέχει και ακούω το Braindrops των Αυστραλών Tropical Fuck Storm, που θα εμφανιστούν στο Plisskën Festival. Το τραγούδι ακούγεται σαν νερό που στάζει από φύλλα μετά από μια καταιγίδα, ενώ βλέπεις τα πάντα να ανθίζουν σε time lapse. Οι Tropical Fuck Storm χαρακτηρίζονται ως art punk, psychedelic rock, punk blues. Ο μουσικός γραφιάς Γκρέιλ Μάρκους είπε ότι ακούγονται όπως η ιστορία που γράφεται τη στιγμή που συμβαίνει, ενώ οι ίδιοι ορίζουν τον ήχο τους κατά τον φιλόσοφο Τζον Γκρέι: «Είμαστε εφήμερα ζώα σε πάλη». Εγώ λέω ότι είναι η μπάντα με το καλύτερο όνομα και πως η ανατριχίλα που προκαλεί η ζωώδης μουσική τους είναι αντίδραση αντίστοιχη με εκείνη μιας αγέλης λύκων που ουρλιάζει. Ανυπομονώ, λοιπόν, να ανατριχιάσουμε συλλογικά στο live τους.
☞ Tropical Fuck Storm, 13/6, Plisskën Festival, Τεχνόπολις, plisskenfestival.gr
ΕΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
→ Φεστιβάλ στον βορρά
Το 2310 Music Festival είναι η πρώτη μεγάλη αφορμή για να ανέβω (ξανά) Θεσσαλονίκη. Για ένα διήμερο τα μεγαλύτερα ονόματα της drill και της hip hop σκηνής της χώρας θα συγκεντρωθούν στο λιμάνι της πόλης. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερο μέρος γι’ αυτή τη συναυλία, καθώς οι παραγωγές των τελευταίων χρόνων και οι καλλιτέχνες που αναδεικνύονται στο πλαίσιο του κώδικα «2310» έχουν δώσει στη Θεσσαλονίκη τον τίτλο της ελληνικής drill town. Η δεύτερη μεγάλη αφορμή βρίσκεται 110 χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, στο καταπράσινο φαράγγι των Λουτρών Πόζαρ στην Αριδαία, όπου διεξάγεται το ομώνυμο φεστιβάλ. Μπίρες στο σακίδιο, μπάνιο στα θερμά νερά και συναυλίες που τις περιμέναμε εδώ και δύο χρόνια.
☞ 2310 Music Festival: 11 και 12/6, Προβλήτα Β, Αποθήκη 8, λιμάνι Θεσσαλονίκης. 10ο (+2) Φεστιβάλ Πόζαρ, 22-24/7, Λουτρά Πόζαρ, Λουτράκι Αριδαίας. viva.gr ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ
→ Η επιθεώρηση της Δήμητρας Παπαδοπούλου
Θεάματα που δεν είδαν το φως της μέρας λόγω Covid-19 έρχονται τώρα μαζεμένα, σαν ειδοποιήσεις στο κινητό μετά από πτήση. Ανάμεσά τους και η επιθεώρηση της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Η παράσταση έρχεται τώρα, με πρωταγωνιστές τους Δήμητρα Παπαδοπούλου, Θοδωρή Αθερίδη, Θανάση Αλευρά, Ελένη Κοκκίδου, Κώστα Κόκλα, Αντώνη Λουδάρο, Πάνο Μουζουράκη και πολλούς ακόμη. Θα φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Αθερίδη, δίπλα σε εκείνη της Παπαδοπούλου. «Είναι ένα είδος που έχει παγώσει, τουλάχιστον το είδος της επιθεώρησης που εγώ αγάπησα», μου λέει η ίδια από το τηλέφωνο. «Πρόκειται λοιπόν για μια απόπειρα να κρατηθεί εκείνη η φόρμα με σύγχρονα θέματα. Όχι να αναβιώσει, αλλά να εξελιχθεί με βάση το σήμερα».
☞ Στο Θέατρο Άλσος από 2/6
ΒΥΡΩΝΑΣ ΚΡΙΤΖΑΣ
→ Η μυστικιστική ενέργεια της Patti Smith
Ένα event που δεν θα χάσω είναι η συναυλία της Patti Smith στο Ηρώδειο. Τα ποιήματα και τα μουσικά της κείμενα είναι μια σταθερά για μένα. Μια καθημερινή πηγή έμπνευσης. Ανυπότακτη, ελεύθερη, αφοπλιστικά αυθεντική, κάθε λέξη κυλάει από τα χείλη της άλλες φορές σαν αίμα και άλλες σαν προσευχή προς τη γη και τον άνθρωπο. Με ενέργεια μυστικιστική και καρδιά ανοιχτή, μέσα από το σύνολο της τέχνης της αναγεννά την ελπίδα και μου θυμίζει πάντα ότι η προσωπική ανάπτυξη είναι επώδυνη αλλά και όμορφη. Ανυπομονώ να την ακούσω στο μαγικότερο θέατρο του κόσμου. Είμαι περίεργη να δω τη δυναμική που θα αναπτυχθεί ενεργειακά ανάμεσα σ’ εκείνη και στους ιερούς βράχους της Ακρόπολης, όσο θα γίνεται για ακόμα μία φορά φάρος και οδηγός για όσους θα βρισκόμαστε στον χώρο.
☞ Patti Smith, 25/6, Ωδείο Ηρώδου Αττικού
ΠΑΥΛΙΝΑ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ, ΜΟΥΣΙΚΟΣ
→ Χορός με Egyptian Lover
Η Κλεοπάτρα, ο Πρινς και ο Ντιν Μάρτιν μπαίνουν σε ένα μπαρ. Δεν είναι ανέκδοτο, αλλά ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω τη μουσική του Egyptian Lover, του διάσημου Αμερικανού τραγουδιστή, μουσικού και DJ, που θα εμφανιστεί στην Αθήνα στο ADD Festival. Ο Egyptian Lover μεγάλωσε στα γκέτο και διάλεξε αυτό το όνομα για να ξεχωρίζει ανάμεσα στους υπολοίπους που ήταν μπλεγμένοι σε συμμορίες – εκείνος, στα ’80s, ήθελε να φτιάχνει μουσική με τα drum machines και τα συνθεσάιζέρ του, να ταξιδεύει νοερά στην Αίγυπτο, να τραγουδάει με αισθαντική φωνή για τις γυναίκες και να κάνει τον κόσμο να χορεύει. Σαράντα χρόνια μετά, είμαι σίγουρη ότι θα μας κάνει να κουνηθούμε στον χώρο και στον χρόνο όπως μόνο εκείνος μπορεί.
☞ Egyptian Lover, 27/5, ADD Festival, Πειραιώς 260, addfestival.gr
ΕΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
→ Clutch, ουρλιαχτό και καρό πουκάμισο
H Τζερμαντάουν είναι μια μικρή πόλη του Μέριλαντ στα ανατολικά του ποταμού Πότομακ. Μέχρι το 1998 είχε μόλις ένα γυμνάσιο, που χτίστηκε στη φάρμα του παίκτη του μπέιζμπολ Ουόλτερ Πέρι Τζόνσον (γνωστού και ως Μπάρνι). Εκεί πήγαν σχολείο ο ντράμερ, ο μπασίστας και ο τραγουδιστής των Clutch, μιας hard rock μπάντας η οποία κλείνει αισίως 31 χρόνια ζωής, κουβαλώντας όλες τις αντιφάσεις της γενέτειράς της. Φιλήσυχοι οικογενειάρχες με βέρες στα χέρια, οι Clutch όταν παίζουν μεταμορφώνονται σε θυμωμένα αγρίμια, ουρλιάζουν, τεντώνουν τους μυς, ανεβάζουν την ένταση. Στη σκηνή ξυπνάει μέσα τους η αντίδραση, σαν να ενεργοποιείται μαγικά το ινδιάνικο πνεύμα του ποταμού Πότομακ.
☞ Clutch, 19/7, Release Athens, πλατεία Νερού, Φάληρο, releaseathens.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΛΑΒΑΝΟΥ
→ Από το ποιητικό τοπίο του Αμαζονίου, στο Λυκόφως
Η πρώτη μου δουλειά, πριν γίνω ηθοποιός, ήταν σε γκαλερί στο Παρίσι. Τα εικαστικά ανέκαθεν με κινητοποιούσαν. Γι’ αυτό ανυπομονώ να δω το πολυδιάσταστο έργο του Δημήτρη Τσουμπλέκα για το ΕΜΣΤ, τον Αμαζόνιο, που εκτυλίσσεται στο παλιό εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή και της Χρύσας Ρωμανού, στο κτήμα τους στο Μαρούσι. Αγαπώ πολύ τα έργα του, δημιουργεί ποιητικά τοπία, στα οποία δεν μπορείς παρά να χαθείς. Μία ακόμα καλλιτέχνιδα που παρακολουθώ τη δουλειά της, χωρίς ωστόσο να έχω καταφέρει να δω κάτι ζωντανά, είναι η Christiane Jatahy. Αυτό το καλοκαίρι θα συναντηθώ με την ιδιαίτερη ματιά της. Έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με ένα πρωτότυπο έργο, βασισμένο στο Dogville του Λαρς φον Τρίερ. Με συναρπάζουν η ελευθερία και η πολυπλοκότητα των μέσων που χρησιμοποιεί, ο τρόπος που ενώνει το σινεμά με το θέατρο και η εξερεύνηση που επιχειρεί ανάμεσα στον ηθοποιό και τον χαρακτήρα που υποδύεται.
☞ Αμαζόνιος, Δημήτρης Τσουμπλέκας, έως 3/7, ΕΜΣΤ Extra Muros, Ρέμα Πολυδρόσου. Dusk – Λυκόφως, 27-28/6, Πειραιώς 260
ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΗΘΟΠΟΙΟΣ
→ Το καταφύγιο φαντασίας του Farm Fatale
Θέλω να δω το Farm Fatale του Φιλίπ Κεν, γιατί έχω ακούσει ότι είναι από τις πολύ καλές του στιγμές. Είναι ένας δημιουργός που έρχεται από τα εικαστικά και αγαπά να παίζει με την ιδέα της «θεατρικής σύμβασης». Tην ιδέα δηλαδή ότι το ψέμα επί σκηνής γίνεται αυτόματα, σχεδόν μοιραία, η αλήθεια των θεατών – τουλάχιστον για την ώρα που διαρκεί η παράσταση. Εκείνος αντιλαμβάνεται τις παραστάσεις ως «καταφύγια φαντασίας», ενώ έχει αποκαλέσει το θέατρο «κατασκήνωση εκπαίδευσης για καταστροφές». Και οι δύο αυτές δηλώσεις, έχοντας δει δουλειά του, μου αποκαλύπτουν έναν δημιουργό που παλεύει για κάτι πολύ ουσιαστικό επί σκηνής.
☞ Farm Fatale, 10-11/7, Πειραιώς 260
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ – ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ
→ Αβίαστο γέλιο με Επιτρέποντες
Ανυπομονώ να επιστρέψω στο πανέμορφο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, εκεί που έχω μνήμες από το Δάφνις και Χλόη, για να απολαύσω τους Επιτρέποντες που ετοιμάζει ένας υπέροχος δημιουργός και καλός φίλος, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου. Όχι μόνο γιατί μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του Μενάνδρου, όχι μόνο γιατί θα δω επί σκηνής ταλαντούχους ηθοποιούς και φίλους, αλλά και γιατί μετά από μια μακρά περίοδο σκοταδιού, παύσης και δραματικών γεγονότων, νιώθω ότι όλοι διψάμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά για λίγες στιγμές αβίαστου γέλιου και ανεμελιάς.
☞ Επιτρέποντες, 22-23/7, Μικρό Θέατρο
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΓΔΑΝΟΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
→ Στο παράδοξο σύμπαν του Ευριπίδη Λασκαρίδη
Το παράδοξο, γελοίο και σοβαρό μαζί, σύμπαν του Ευριπίδη Λασκαρίδη πάει στην Επίδαυρο και ο περφόρμερ-δημιουργός, μέσα σε ένα αμφιθέατρο αφιερωμένο στον Διόνυσο, βάζει σκοπό να μιλήσει για τη σύγχρονη ελληνική ταυτότητα, τις «αλλοπρόσαλλες ιστορίες που λέμε για μας και την αρχαιότητα», αλλά και την κουλτούρα των θερινών θεατρικών περιοδειών με το έργο Τουρνέ. Λίγες μέρες νωρίτερα, και πάλι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής Λόρι Άντερσον έρχεται για να γεμίσει με απόκοσμους ήχους το Ηρώδειο.
☞ Τουρνέ: 29-30/7, Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, ώρα 21.30. Λόρι Άντερσον, 10/7, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 21.00
ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΥ
→ Μυρωδιά γρασιδιού, Νικ Κέιβ και Ίγκι Ποπ
Το φετινό καλοκαίρι νομίζω ότι θα καεί το πελεκούδι. Όχι πως αυτό δεν συνέβη και το προηγούμενο, μια και ο τουρισμός, που είναι και η βαριά βιομηχανία της χώρας (με τα καλά και τα κακά του), έκανε αριθμούς ρεκόρ. Ο χαμός που θα γίνει φέτος, όμως, αφορά κυρίως τον πολιτισμό. Έπειτα από δύο χρόνια απραξίας ή σχετικής αδράνειας, οι μεγάλες μουσικές συναυλίες επιστρέφουν. Πλήθος ονομάτων, τεράστιοι μουσικοί και συγκροτήματα θα έρθουν στην Αθήνα, για να μας θυμίσουν τι πάει να πει ιδρώτας, μυρωδιά γρασιδιού και χυμένης μπίρας. Αυτό που δεν θα χάσω φέτος είναι τον Νικ Κέιβ και τον Ίγκι Ποπ. Θες επειδή τους γουστάρω, θες επειδή σπανίζουν πλέον οι θρύλοι, θέλω να είμαι στην αρένα σαν ξαναμμένος έφηβος, να χορεύω αγκαλιά με αγνώστους και να θυμάμαι πώς ένιωθα όταν έκανα «αμπαλαέα» με τους φίλους μου στη Θεσσαλονίκη, στις συναυλίες που έκαναν οι Τρύπες, και μου ’χουν μείνει αξέχαστες.
☞ Nick Cave, 15/6 – Iggy Pop, 2/7, Release Athens, πλατεία Νερού, Φάληρο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΗΘΟΠΟΙΟΣ
→ Καρολίν Γκυγελά Ενγκυγέν, η επιστροφή
Στη Σαϊγκόν, την παράσταση με την οποία το Φεστιβάλ Αθηνών μάς σύστησε την Καρολίν Γκυγελά Ενγκυγέν σε μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραγωγές του, η Γαλλοβιετναμέζα δημιουργός είχε επιλέξει ένα μετέωρο στον χρόνο βιετναμέζικο εστιατόριο, για να μιλήσει για όλους εκείνους που περνούν τη ζωή τους σαν αγνοούμενοι ή ως αγνοημένοι. Στο νέο της έργο, με τίτλο Αδελφοσύνη, μια φανταστική ιστορία, παρακολουθούμε τους εναπομείναντες κατοίκους της Γης, οι οποίοι ύστερα από ένα εξωφρενικό ατύχημα καταφεύγουν στα λεγόμενα «κέντρα φροντίδας», απ’ όπου μπορούν να στείλουν σύντομα μηνύματα στους αγνοούμενους οικείους τους: μια κοινότητα συναισθηματικά «ακρωτηριασμένων» ανθρώπων συσπειρώνεται γύρω από τα κέντρα αυτά, που προσφέρονται για περισυλλογή και επούλωση. Με νωπό το ζεστό χειροκρότημα του αθηναϊκού κοινού τον Ιούνιο του 2019, η Καρολίν Γκυγελά Ενγκυγέν επιστρέφει στην οδό Πειραιώς με μία ακόμα φιλόδοξη, πολυπρόσωπη, υποβλητική θεατρική παραβολή που ανυπομονούμε να ανακαλύψουμε.
☞ Πειραιώς 260 (Δ), 6-7/7, 8 μ.μ., με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
→ Πάρτι με Pet Shop Boys
Το καλοκαίρι για μένα σηματοδοτεί πάντα την αναγέννηση του πνεύματος, των χρωμάτων, της μουσικής. Στην εφηβεία περίμενα τα καλοκαίρια για να ταξιδέψω, να πάω σε συναυλίες καλλιτεχνών που αγαπώ, να χορέψω, να συγκινηθώ, να γεμίσω μια βαλίτσα αναμνήσεις και μελωδίες που θα μου κρατούσαν συντροφιά τους εσωστρεφείς μήνες του χειμώνα. Είμαι μεγάλη φαν της βρετανικής μουσικής. Όλα τα φοιτητικά μου σαββατόβραδα στο Λονδίνο τα περνούσα σε συναυλίες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συναυλίες των Pet Shop Boys, από τις αφίσες στο εφηβικό μου δωμάτιο μέχρι το live τους στο O2 Arena, που σιγοψιθύριζα το Suburbia μήνες ολόκληρους. Φέτος προσμένω να τους δω στην Αθήνα, να χορέψω με το West End Girls, να ερωτευτώ ξανά με το Always On My Mind, να ζήσω στον δικό μου Dreamworld και να αγκαλιάσω την έφηβη Τόνια. Εκεί, στην πλατεία Νερού, να γιορτάσω την πρότερη νιότη μου. ΤΟΝΙΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Synth pop για πάντα! Οι Pet Shop Boys υπάρχουν στη μουσική σκηνή κυριολεκτικά από τότε που γεννήθηκα. Η μουσική και τα κλιπ τους δέσποζαν στις βιντεοκασέτες που έγραφα από το ΜTV στην παιδική και εφηβική ηλικία. Ένα ντουέτο που πάντα καταφέρνει να συνδυάζει σε ζηλευτή ποσόστωση pop και art, ποιητικότητα και ρεαλισμό, ανέμελη αθωότητα και στιβαρή σκέψη. Από τα χορταστικά pads στα synths και τις avant-garde εμφανίσεις τους μέχρι την εύθραυστη (και κατά τι σνομπαρία) φωνή του Νιλ, κράτησαν την αισθητική μόνιμα σε υψηλά επίπεδα, αναβάθμισαν τη μουσική που υπηρέτησαν και μας έμαθαν να χορεύουμε ελεύθεροι και απενοχοποιημένοι σε ένα σύμπαν όπου συνυπάρχουν οι κινηματογραφικοί έρωτες με τα εφήμερα one night stands και η μελαγχολία με το ατελείωτο πάρτι.θεμης καραμουρατιδης, συνθετης
☞ Pet Shop Boys, 30/6, Release Athens, πλατεία Νερού, Φάληρο.
→ Γιόχαν Σίμονς, παγκόσμια πρεμιέρα στην Επίδαυρο
Μια γυναίκα θυσιάζει τη ζωή της για να σώσει τη ζωή του ετοιμοθάνατου άνδρα της. Θρήνοι, διαπραγματεύσεις, διαφωνίες· ποιος δεν φοβάται να πεθάνει, ποιος δικαιούται περισσότερο να ζήσει. Εντέλει, ο Ηρακλής κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω την Άλκηστη, μόνο που τώρα η ηρωίδα είναι μια ξένη για την οικογένειά της. Την Επίδαυρο, φέτος, ανοίγει μια παγκόσμια πρεμιέρα που φέρει τη βαριά υπογραφή ενός πρωτοπόρου του ευρωπαϊκού θεάτρου, του Ολλανδού Γιόχαν Σίμονς, ιδρυτή του περίφημου Theater Hollandia. Διάσημος για τη μουσική προσέγγισή του στα κείμενα και τη μινιμαλιστική αισθητική του, ο διεθνής σκηνοθέτης επιχειρεί μια σύγχρονη μεταγραφή της Άλκηστης με όχημα τη μουσική της ομώνυμης όπερας του Γκλουκ, τοποθετώντας τέσσερις τραγουδιστές και ένα εκκλησιαστικό όργανο στη θέση του Χορού.
☞ Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 1-2/7, 9 μ.μ., με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
→ Ο μουσικός μινιμαλιμός του Μαξ Ρίχτερ
Ήταν μια περίοδος –εκεί γύρω στο 2012– που είχα ανακαλύψει και είχα κολλήσει με τον μουσικό μινιμαλισμό: Glass, Pärt, Byrd, Nyman, Reich, Ρίχτερ. Είναι νομίζω η επαναληπτικότητα σε αυτό το είδος που σε κάνει να συντονίζεσαι με το μέσα σου και οριακά να φτάνεις σε επίπεδα «τρανς» – αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Θυμάμαι άκουγα και μελετούσα καθημερινά παρτιτούρες από έργα τους για πιάνο, βιολί, κρουστά, ιδιόφωνα, φωνές και νομίζω με είχε επηρεάσει και στον τρόπο που έγραφα σε εκείνη τη φάση. Τότε πειραματιζόμουν και μου άρεσε να τραγουδώ με το looper μου, επομένως ήταν το έδαφος πρόσφορο για τέτοιου είδους συνθέσεις. Συγκεκριμένα τον Μαξ Ρίχτερ τον είχα ανακαλύψει σε κάποιες πρόβες κινησιολογίας της παράστασης Ιππόλυτος, που κάναμε τότε με τη Λυδία Κονιόρδου και το Εθνικό. Δεν ξέρω ακριβώς τι θα παρουσιάσει στο Ηρώδειο αυτό το καλοκαίρι, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είναι μαγική βραδιά.
☞ Μαξ Ρίχτερ, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 29/6
ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΤΤΙ, ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ
→ Οι αυθαιρεσίες (συνωμοσίες) ενός σύγχρονου δούκα
«Καινοτομία της μουσικής, του ύφους, της μορφής των κομματιών. Θαυμαστή δουλειά της ενορχήστρωσης: αυτή η ορχήστρα μιλάει, δακρύζει, συγκινεί», γράφει την επομένη της παγκόσμιας πρώτης του Ριγολέττου, στις 12 Μαρτίου 1851, ο Ιταλός κριτικός Τομμάζο Λοκατέλλι. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, Κατερίνα Ευαγγελάτου, αποφάσισε να αναμετρηθεί με ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του οπερατικού ρεπερτορίου, από την πρώτη του παρουσίαση έως σήμερα, μεταφέροντας τη δράση στην ιταλική επαρχία στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Σημειώνει πως η μουσική του Βέρντι την οδήγησε σε αυτή την απόφαση και έτσι παρακολουθεί τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα σε μια κοινωνία τόσο αντιφατική όσο και εκείνος. Φαίνεται πως η σκοτεινή προσωπικότητα του Ριγολέττου κρατάει στον χρόνο και προσαρμόζεται εύκολα σε ακόμα πιο λερές σελίδες από αυτές του 16ου αιώνα.
☞ 2, 5, 8, 11/6, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, www.aefestival.gr, nationalopera.gr
ΞΕΝΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ
→ Ο κόσμος του (άλλου) Τρίερ
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Γιοακίμ Τρίερ (το έχει το επώνυμο, φαίνεται). Θυμάμαι να βλέπω σχεδόν τυχαία την πρώτη του ταινία, Reprise (2006), αγνοώντας ότι θα ήταν το πρώτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας. Αυτό, πάντως, που σήμερα ορίζεται ως Η τριλογία του Όσλο συνεχίστηκε το 2011 με το Oslo, August 31st και ολοκληρώθηκε φέτος με τον Χειρότερο άνθρωπο στον κόσμο (δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες κ.ά.). Η ταινία συστήνεται ως μια πνευματώδης κομεντί και την ακολουθούν σχόλια για τον feelgood χαρακτήρα της, έτσι όπως πραγματεύεται τη χαριτωμένη «κρίση των τριάντα» της ηρωίδας. Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα, αυτό που ενδιαφέρει τον Τρίερ είναι ο άνθρωπος του 21ου αιώνα. Η ταυτότητά του ή ίσως η απουσία της.
☞ Στις 14 Ιουλίου στα ελληνικά σινεμά, σε διανομή Danaos Films
ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
→ Τα Μαγνητικά Πεδία του Γιώργου Γούση
Είδα τον Χειροπαλαιστή, τη μικρού μήκους ταινία του Γιώργου Γούση, μέσα στο πρώτο lockdown. Δεν ήξερα τι παρακολουθώ, ποιος το έχει φτιάξει, τι θέλει να μου πει, αν είναι μυθοπλασία ή ντοκιμαντέρ… Δεν ήξερα τίποτα, όμως μου άρεσε περισσότερο από όλα τα κόμικς του μαζί. Τώρα ετοιμάζομαι να σταθώ στην ουρά κάποιου θερινού σινεμά για την πρώτη μεγάλου μήκους του, τα Μαγνητικά Πεδία. Ένα ατμοσφαιρικό road movie, με πρωταγωνιστές την Έλενα Τοπαλίδου και τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο. Θα είναι καλό; Ουσιαστικά προτείνω μια ταινία που δεν έχω δει. Με τον φόβο ότι μπορεί να σας πάρω στον λαιμό μου, αλλά και την πίστη ότι ο γοητευτικά κακοτράχαλος δρόμος του σινεμά είναι για τους ανδρειωμένους, αυτούς που δεν ξέρουν τι πάνε να δουν.
☞ Στις αίθουσες από 19/5
ΒΥΡΩΝΑΣ ΚΡΙΤΖΑΣ