Έλενα Τοπαλίδου: «Δεν γίνεται τα 18χρονα να μην έχουν όνειρα και φαντασία στον κόσμο που ζούμε τώρα!»

Έλενα Τοπαλίδου: «Δεν γίνεται τα 18χρονα να μην έχουν όνειρα και φαντασία στον κόσμο που ζούμε τώρα!»

Στο δρόμο για το Σούνιο, η πρωταγωνίστρια της ταινίας «Μαγνητικά πεδία» μιλάει μέσα στον «σκαραβαίο» της για τις χαρές, τις απογοητεύσεις, τις τρυφερές στιγμές στη ζωή της και την εμπειρία του road trip με τον σκηνοθέτη της ταινίας, Γιώργο Γούση.

10' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Έλενα Τοπαλίδου με ενημερώνει χαρωπά πως έχει φτάσει κάτω από το γραφείο μου και περιμένει μέσα στον μαύρο «σκαραβαίο» της, για να πάμε μαζί σε μια παραλία προς Σούνιο. Το κόνσεπτ της φωτογράφισης και της road trip συνέντευξης είναι εμπνευσμένο από την ταινία Μαγνητικά πεδία ή το «μια γυναίκα μπορεί να κάνει χίλια δυο πράγματα με ένα αυτοκίνητο», όπως μου λέει γελώντας η  Έλενα. Τα Μαγνητικά πεδία είναι ένα ιμπρεσιονιστικό road movie σε σκηνοθεσία Γιώργου Γούση και φωτογραφία Γιώργου Κουτσαλιάρη, με πρωταγωνιστές την  Έλενα Τοπαλίδου και τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο. Η ταινία είναι υποψήφια για επτά Ίρις στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και η κυκλοφορία της στους κινηματογράφους από το Cinobo ξεκίνησε την Πέμπτη. H Έλενα της ταινίας οδηγεί τον Ζωρζ, το παλιό μαύρο αυτοκίνητό της με μια φούξια πόρτα, όταν απροσδόκητα αποφασίζει να μπει σε ένα φέρι για την Κεφαλονιά. Εκεί θα γνωρίσει τον Αντώνη τυχαία και οι δυο τους θα περιπλανηθούν στο νησί, ενώ μοιράζονται τα «φορτία» που κουβαλάει ο καθένας τους. Η δική μας διαδρομή φαίνεται αρχικά ότι μπορεί να μην καταλήξει στον προορισμό της, καθώς χάνουμε δύο φορές τη σωστή έξοδο για τη λεωφόρο Ποσειδώνος, όσο η Έλενα επιχειρεί διασκεδαστικά να συνεννοηθεί με το GPS.

Έλενα Τοπαλίδου: «Δεν γίνεται τα 18χρονα να μην έχουν όνειρα και φαντασία στον κόσμο που ζούμε τώρα!»-1

Δεν έχω δίπλωμα, αλλά μπορώ να βοηθήσω ως συνοδηγός.
Κοίτα να δεις τώρα, πάμε γύρω γύρω. Τι κάνω λάθος; Δεν θέλει να πάω έτσι, μου λέει να βγω Ποσειδώνος. Την είδες την ταινία;

Ναι, αλλά ανυπομονώ να τη δω ξανά σε ένα θερινό, με ζεστασιά και κόσμο. 
Εσύ πώς τη βλέπεις;
Εγώ δεν αντέχω να με δω άλλο! Στην επίσημη πρεμιέρα που διοργάνωσε το Cinobo και με ξαναείδα στην οθόνη, κοίταζα λίγο κάτω, έκανα αστεία με τον Αντώνη, είναι πολύ μεγάλη η έκθεση και βαρέθηκα να με βλέπω! Αλλά ήταν ευκαιρία να ξαναδώ όλα τα παιδιά από την ταινία, είναι πολύ όμορφη αυτή η ιστορία που συνέβη εκεί. Νιώθω ότι ο Γούσης, ο Κουτσαλιάρης και ο Αντώνης είναι, τι να σου πω, μπορώ να μείνω μαζί τους πολλά χρόνια σε ένα σπίτι και να περνάμε φανταστικά! Ωχ, πάλι λάθος στροφή!

Θέλεις να βάλω εγώ GPS;
Μπορείς; Τι μπουρδούκλωμα είναι αυτό, πάλι λάθος έστριψα! Είναι και ο Ρούλης, που παίρνει πετρέλαιο και κάνει αυτόν τον ήχο σαν να έχεις πάρει ραδιοταξί. (γέλια)

Ρούλη λες το αυτοκίνητό σου;
Όλα τα ονομάζω και το ήξερε αυτό ο Γιώργος Γούσης. Το προηγούμενο αυτοκίνητό μου ήταν ο Τζιμάκος και πιο πριν ήταν η Χιονάτη, επειδή ήταν άσπρο. Το Τζιμάκος προέκυψε από το ΖΜΚ στις πινακίδες του, ενώ ο Ρούλης έχει ΤΥΧ, οπότε σκέφτηκα το Τυχερούλης, άρα Ρούλης. Το Ζωρζ, το όνομα του αυτοκινήτου στην ταινία, το σκεφτήκαμε μαζί με τον Γιώργο, ενώ μαζί με τον Αντώνη έφτιαξαν την ιστορία της θείας.

Παίρνεις το αυτοκίνητο να κάνεις βόλτες;
Με το που μπαίνω στο αυτοκίνητο, ακόμα και για να πάω στη Λυρική όπου διδάσκω μπαλέτο σε παιδιά, ονειρεύομαι να έφευγα προς την Εθνική, για παράδειγμα. Α, επιτέλους, γεια σου, Ποσειδώνος! Έρχομαι στη θάλασσα και κολυμπάω κάθε μέρα. Πέρυσι ξεκίνησα από Ιανουάριο και είναι άσκηση θάρρους, δεν είναι απλό μπάνιο.

Το είχα δοκιμάσει κι εγώ πέρυσι που έμενα Άλιμο, αλλά τώρα μένω μακριά από τη θάλασσα.
Γιατί δεν έχεις πάρει δίπλωμα οδήγησης;

Δεν ξέρω, θα το ψάξω με την ψυχολόγο μου. Θα μπορούσα να είμαι σε ένα αυτοκίνητο για πάντα, να ακούω μουσική και να πηγαίνω οπουδήποτε, αλλά κάτι με φοβίζει. Μέχρι τώρα, δούλευα μαζί της άλλα ζητήματα, διατροφικής φύσεως, τα οποία ξέρω ότι αντιμετώπισες κι εσύ στη ζωή σου και αγγίζεις και στην ταινία.
Ναι, ήταν μεγάλο το πρόβλημα της διατροφής, της ευχαρίστησης και των τύψεων, γιατί, ενώ είμαι άνθρωπος ηδονιστής, πήγα πολύ κόντρα σε αυτό με τις διαταραχές μου.

Λάτρεψα την ατάκα σου «η θεία είναι τσαπερδόνα», όταν προσπαθούσες να σκιαγραφήσεις την προσωπικότητα της θείας του Αντώνη στην ταινία.
Το πιστεύεις ότι δεν θυμόμουν ότι το είχα πει αυτό; Η αγαπημένη ατάκα του Αντώνη είναι «η καημένη η Μπιανκούλα», γιατί είναι κι αυτή βασισμένη σε αληθινή ιστορία με τον σκύλο μου. Μετά τη σκηνή όπου το αυτοκίνητο έχει πέσει στον γκρεμό και κατηφορίζουμε με τον Αντώνη, που τραγουδάει «η ζωή εν τάφω», με πήρε αγκαλίτσα και μου είπε για τους χαρακτήρες μας ότι «γίνανε φιλαράκια». Από την αρχή είχαμε αποφασίσει ότι το ερωτικό δεν χωράει, είναι η φιλία και η απλότητα των σχέσεων. Μπορεί να έχει στοιχεία ερωτικού, αλλά η υπόθεση είναι που απλώς γοητεύεσαι από το πόσο διαφορετικός είναι κάποιος από σένα, πόσο αλλιώτικα μιλάει, πώς σε κάνει να γελάς, ότι σε ακούει όταν του λες «θέλω κάποιον να με ακούει να τραγουδάω».

Έλενα Τοπαλίδου: «Δεν γίνεται τα 18χρονα να μην έχουν όνειρα και φαντασία στον κόσμο που ζούμε τώρα!»-2

Είναι εμφανής η χημεία και ο μαγνητισμός μεταξύ σας.
Θα σου πω γιατί ονομάστηκε η ταινία Μαγνητικά πεδία! Στις σκηνές στο σπίτι, με τα δύο μεγάλα ραντάρ ψηλά στο βουνό Αίνος, είχε -2 βαθμούς, κάναμε γυρίσματα για 8 ώρες και, επιστρέφοντας στα δωμάτια, είδαμε ότι η κάμερα δεν είχε γράψει τίποτα! Κάποιος είπε από το κρύο, άλλος ότι ίσως η κάμερα απομαγνητίστηκε από τα παλιά ραντάρ, ε, και έμεινε ο μαγνητισμός. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι στα γυρίσματα, αλλά ήταν δύσκολες οι συνθήκες. Επίσης, όλα έγιναν στη βδομάδα ανάμεσα στα Χριστούγεννα και στην Πρωτοχρονιά και ήταν η πρώτη φορά, όσα χρόνια είμαι με τον Νίκο [σ.σ.: ο ηθοποιός Νίκος Κουρής, σύζυγος της  Έλενας) και τον 14χρονο γιο μας Πέτρο, που λείπω τόσο από το σπίτι, ειδικά σε περίοδο εορτών. Όχι ότι κάνουμε κάτι ιδιαίτερο τις γιορτές, αλλά είμαι σπιτόγατος γενικά. Με έπεισε τόσο, όμως, ο Γούσης γι’ αυτή την ταινία, γιατί είναι γλυκός, συγκινημένος με όλα τα πράγματα γύρω του, ιδιοφυής και, όταν σου λέει «θέλω να κάνω αυτό», του κάνεις όλα τα χατίρια.

Υπήρχε αρκετός αυτοσχεδιασμός στα λόγια σας;
Τι αρκετός; Δεν υπήρχε ούτε μία λέξη που να ξέρουμε ότι θα πούμε! Πριν φύγω για Κεφαλονιά, είχα πει στον Γιώργο ότι δεν θα μπορέσω να βγάλω κιχ, ότι θα ντρέπομαι, και ο Γιώργος μού είχε πει ότι δεν πειράζει, θα μιλάει ο Αντώνης μόνο, έλα και βλέπουμε. Είναι και ο Αντώνης σπουδαίος ή ο Νίκος, ο συγκλονιστικός ντόπιος Κεφαλονίτης που συναντάμε στην εκκλησία και λέει την ατάκα: «Α, ρε Θεέ, ανάσκελα κοιμάσαι μόνο; Γύρνα και λίγο μπρούμυτα!».

Έλενα Τοπαλίδου: «Δεν γίνεται τα 18χρονα να μην έχουν όνειρα και φαντασία στον κόσμο που ζούμε τώρα!»-3
Σκηνές από τα Μαγνητικά πεδία του Γιώργου Γούση. Πρωταγωνιστούν η Έλενα Τοπαλίδου και ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος. 

Τον γιο σου στην ταινία τον λένε, επίσης, Πέτρο. Σε μια σκηνή όπου μιλάς στο τηλέφωνο με τον άνδρα σου, λες: «Μου αρέσει ο Πέτρος». Συνήθως οι γονείς λένε ότι αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά το να λες ότι σου αρέσει το παιδί σου ως άνθρωπος και παρέα ήταν τρυφερό και αναπάντεχο.

Δεν ήθελα να ονομάσω Πέτρο το παιδί μου στην ταινία, είχα πει κιόλας στον Γιώργο να είναι κορίτσι. Απλώς την ώρα του αυτοσχεδιασμού στο τηλεφώνημα, ήταν πολύ οικείο στο στόμα μου ως όνομα και αμέσως δημιουργήθηκε μνήμη, ειπώθηκε αυτόματα, οπότε το συνέχισα. Ισχύει και στη ζωή μου ότι ο Πέτρος μού αρέσει στ’ αλήθεια, εκτιμώ πολύ αυτό που είναι. Πιστεύω πως είναι ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει αλλιώς, τρομερά κοσμοπολίτης και καταφερτζής, έχει τύχη με το μέρος του και άστρο, είναι ακριβώς αυτό που δεν ήμουν εγώ και το κατάφερα λίγο και με πολύ κόπο. Εκείνος είναι κουλ και τα χαίρεται όλα! Μου αρέσει, πάντως, να κοιτάω τα πάντα απέξω στη ζωή μου, να χαζεύω τους δικούς μου ανθρώπους σαν να μην τους ξέρω. Το παθαίνω και με τους μαθητές μου και, όταν τους κοιτάζω έτσι, θυμάμαι τη μέρα που τους πρωτοσυνάντησα, τη διαδρομή μαζί τους και ξανασυγκινούμαι. Και με τον Νίκο το παθαίνω αυτό, είναι ο τρόπος μου!

Πώς βλέπεις εσύ την Έλενα της ταινίας απέξω;
Στη ζωή μου αφήνομαι σε μια αφέλεια που μοιάζει περίεργη, αλλά εκείνη μοιάζει τόσο ελεύθερη στην ιστορία που ζήτησε για τον εαυτό της, που όλα τα κλισέ και οι συνήθειές της έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια. Είναι σαν εκείνες τις μέρες στην Κεφαλονιά να ξαναμαθαίνει να μιλάει και να σκέφτεται – θυμάμαι που άφηνα το στόμα μου να μην αρθρώνει καλά επίτηδες. Θυμάμαι και την ώρα που οδηγούσα ως Έλενα στην ταινία – μου αρέσει τόσο να οδηγώ και ο Αντώνης πάντα είναι συνοδηγός και καπνίζει κι εγώ πάντα γελάω μαζί του, όταν συναντιόμαστε. Με τον Αντώνη είναι σαν να συνεχίζεται η ιστορία από εκεί που την αφήσαμε κάθε φορά που βρισκόμαστε. Χθες που ξαναείδα την ταινία, γέλασα σε πολλές στιγμές. Το παράξενο είναι ότι κατάλαβα ότι η ταινία είναι όμορφη, όταν ο μπαμπάς μου, που είναι πολύ αυστηρός και έχει βαρύνει και λίγο με τα χρόνια, μου είπε ότι αυτή η ταινία είναι συγκλονιστική. Είχα χαρεί πάρα πολύ! Σκέψου ότι θεωρεί πως το ωραιότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου ήταν η Μήδεια του Παπαϊωάννου το ’94.

Μου άρεσε η περιπλάνηση και τα διάφορα πρόσωπα που συνάντησες τυχαία στην ταινία, που ήσουν ανοιχτή στη ζωή και σε όσα ή όσους θα φέρει στον δρόμο σου.
Ναι, αυτή η αίσθηση είναι σημαντική. Η ταινία απέκτησε αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, γιατί κι εγώ έχω εγκαταλείψει τη ζωή μου παλιότερα, όπως η πρωταγωνίστρια. Τότε έφυγα και έγινα άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, παράτησα τον χορό, την ομάδα και μηδέν. Έτσι ξεκίνησε και το θέατρο σιγά σιγά.

Έφυγες επειδή δεν αναγνώρισες τον εαυτό σου σε μια αντανάκλαση, όπως η πρωταγωνίστρια;
Ακριβώς αυτό! Ήμουν στη Θεσσαλονίκη, ήθελα να φύγω και πήγα στην Ιταλία για κάτι σαν οντισιόν. Όμως ένιωθα ότι ο χορός δεν ήταν πια για το δέρμα μου, δεν μπορούσα άλλο να κινούνται οι άνθρωποι γύρω μου, είχα πάθει κατάθλιψη. Με έβλεπα στις βιτρίνες και έλεγα αυτή είναι γριά, ποια είναι; Μετά ήρθα στην Αθήνα και μπήκε σιγά σιγά το θέατρο στη ζωή μου. Δεν έγινε σαν αλλαγή σελίδας και καριέρας, ήταν και δύσκολο να αποδεχτεί ο κόσμος ότι μια χορεύτρια θέλει να γίνει ηθοποιός. Παλιά σνόμπαρα τους ηθοποιούς, έλεγα ότι όλο νιώθουν, ενώ εμείς οι χορευτές δεν νιώθουμε, μόνο πονάμε και κάνουμε. Μετά το έζησα και κατάλαβα ότι είναι τρομερά δύσκολο να μεταφέρεις με τη χρήση του λόγου συναισθήματα χωρίς να είσαι διεκπεραιωτικός και να χρησιμοποιείς ολόκληρο το σώμα σου γι’ αυτό.

Έλενα Τοπαλίδου: «Δεν γίνεται τα 18χρονα να μην έχουν όνειρα και φαντασία στον κόσμο που ζούμε τώρα!»-4

Είσαι ανοιχτή με τους ανθρώπους; Θα έπαιρνες έναν άγνωστο στο αυτοκίνητό σου;
Όταν ήμουν πιο μικρή, είχα μια βουλιμική συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους, κυρίως στους άνδρες. Ένιωθα και ότι χρωστάω στον άνθρωπο που θα με προσέξει, ότι πρέπει να του δώσω τα πάντα, το οποίο ήταν εξοντωτικό, ενώ έτσι δεν επέτρεπα και στην ψυχή του άλλου να επικοινωνήσει με τη δική μου. Ήταν ένα αδηφάγο πράγμα! Τώρα αγαπάω πάρα πολύ και διαφορετικά τους ανθρώπους, με συγκινούν οι φυσιογνωμίες, οι ζωές τους – έχω απεγκλωβιστεί από την αντίληψη ότι είμαι το κέντρο του κόσμου, όπου ήθελα όλα να τα φάω και να τα κάνω κάτι, γιατί η βουλιμία και η στέρηση δεν ήταν μόνο προς την τροφή, αλλά και προς τους ανθρώπους και τον έρωτα. Τι παράξενα πράγματα που είμαστε! Τότε φοβόμουν ότι θα πάθαινα αυτανάφλεξη και αντ’ αυτού η ζωή πια είναι τόσο φωτεινή. Τώρα νομίζω ότι θα μπορούσα άνετα να γνωρίσω ανθρώπους όπως η  Έλενα της ταινίας.

Τι μουσική ακούς όταν οδηγείς;
Μου αρέσουν πολύ η ελληνική μουσική και οι στίχοι, θέλω να ακούω λόγια, οπότε μπορεί να ακούω και podcasts στο αυτοκίνητο. Ο γιος μου ακούει ξένη μουσική, τα ξέρει όλα, παίζει κιθάρα και τραγουδάει συγκλονιστικά. Τώρα κρύβεται και στο δωμάτιό του, ψιλοερωτεύεται σιγά σιγά και προχθές είχε πάρει μια κοπέλα και της έλεγε από τις Τρύπες το «πες μου ποιον φόβο αγάπησες πάλι». Είναι καλός, απλώς γίνονται γίγαντες, ρε συ Ελίνα, ξαφνικά. Καμιά φορά βλέπω στον ύπνο μου ότι είναι ακόμα μωρό. Δεν είναι ότι φοβάμαι που θα φύγει, ξέρω ότι θα γίνει αυτό, αλλά είναι ωραία τα παιδάκια. Και τα παιδιά μου στη Λυρική, που τα βλέπω πολλές φορές τη βδομάδα, τα νταντεύω σαν μαμά και δεν θέλω να τα μαλώνω. Είναι τόσο αυστηρός ο χορός και είναι τόσο χαριτωμένες οι φάτσες τους, οπότε θέλω να τα βλέπω να ονειρεύονται. Δεν γίνεται να μην έχουν όνειρα και φαντασία παιδιά 18 χρονών στον κόσμο που ζούμε τώρα!

Λίγο πριν ξεκινήσει η φωτογράφιση, η Έλενα μου δείχνει βίντεο που της έστειλαν ένα βράδυ οι μαθητές της στη Λυρική και της φωνάζουν μέσα από ένα κλαμπ: «Κυρία, σας αγαπάμε πολύ». Μετά προσπαθεί να ανοίξει την οροφή του «σκαραβαίου» της, αλλά έχει ξεχάσει πού είναι το κουμπί και παίρνει βιντεοκλήση τον γιο της για να τη βοηθήσει. «Μαμά, πώς γίνεται να το έχεις ξεχάσει; Εκεί πάνω είναι, ναι, αυτό, πάτα το! Άντε γεια τώρα, τα λέμε», της απαντάει με γέλια. «Τώρα μπορείς να φανταστείς τι σημαίνει να ζεις μαζί μου, γιατί αυτό γίνεται όλη μέρα», μου λέει η Έλενα. Η Έλενα της ταινίας λέει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπηθούν όπου υπάρχει υγρασία. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που μπορεί κάποιος πολύ γρήγορα να αγαπήσει την Έλενα Τοπαλίδου – είναι η ζεστασιά που εκπέμπει η φλόγα που καίει μέσα της για τη ζωή, χωρίς να κινδυνεύει πια να καεί η ίδια από αυτήν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή