Λίγες ώρες μετά τον διασυρμό της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αγγλίας από την αντίστοιχη της Ουγγαρίας με σκορ 0-4, στο πλαίσιο της 4ης αγωνιστικής του Nations League, οι αγγλικές ιστοσελίδες στρέφονται κατά της διαχείρισης των παικτών που έκανε ο προπονητής των «Τριών Λιονταριών», Γκάρεθ Σάουθγκειτ. Ανάμεσα στην κριτική που δέχεται ο Σάουθγκειτ, περιλαμβάνονται οι μη πειστικές εμφανίσεις της Αγγλίας και η έλλειψη επιθετικών πρωτοβουλιών, παρατηρήσεις που κρούουν το καμπανάκι για ενδεχόμενη αποτυχία της ομάδας στο ερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο που θα διεξαχθεί στο Κατάρ τον Νοέμβριο.
Ταυτόχρονα, συμβαίνει κάτι παράδοξο. Ενώ η διοργάνωση μεταφέρθηκε το φθινόπωρο, το ματς μεταξύ Κόστα Ρίκα και Νέας Ζηλανδίας για το τελευταίο εισιτήριο στο Μουντιάλ διοργανώθηκε στις 14 Ιουνίου στην Ντόχα του Κατάρ! Έχουν γραφτεί ήδη πολλά για τα φετινά παράδοξα που έχουν προσαρμόσει ανορθόδοξα το φετινό παγκόσμιο στις ανάγκες του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπως και για την καταπίεση των ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων που υπάρχει πίσω από αυτήν την βιτρίνα του ποδοσφαίρου. To τελευταίο κομμάτι δείχνει να απασχολεί και τον αρχηγό της εθνικής ομάδας της Αγγλίας Χάρι Κέιν, ο οποίος στην συνέντευξη τύπου πριν το παιχνίδι με την Ουγγαρία δήλωσε πως συζήτησε μαζί με τον Δανό ποδοσφαιριστή και πρώην συμπαίκτη του στην Τότεναμ, Κρίστιαν Έρικσεν και με τον αρχηγό της Εθνικής Γαλλίας Ουγκό Γιορί, για να τηρήσουν μια ενιαία στάση στα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που περιβάλλουν την φετινή διοργάνωση.
Μια έκφανση αυτού του ζητήματος υπάρχει στο ντοκιμαντέρ “The workers cup (To κύπελλο των εργατών)” που γυρίστηκε το 2017 και καταγράφει το ποδοσφαιρικό τουρνουά που διοργάνωσαν από μόνοι τους οι Αφρικανοί και Ασιάτες εργάτες, οι οποίοι μετανάστευσαν στο Κατάρ για να εργαστούν στα κατασκευαστικά έργα του φετινού Μουντιάλ.
Πίσω από τη βιτρίνα
Η δράση επικεντρώνεται στο «στρατόπεδο εργασίας» Ουμ Σαλάλ, όπου ζουν τέσσερις χιλιάδες εργαζόμενοι. H σκηνοθετική ομάδα της ταινίας, υπό τις οδηγίες του Άνταμ Σόμπελ, επίλεξε να ακολουθήσει με την κάμερα πέντε παίκτες μιας εκ των ομάδων που συμμετείχαν στο ποδοσφαιρικό τουρνουά, το οποίο διοργανώθηκε από τις εικοσιτέσσερις κατασκευαστικές εταιρείες και την επιτροπή του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ανάμεσα στους πέντε πρωταγωνιστές, παρακολουθούμε την ιστορία του 21χρονου Κένεθ από την Γκάνα. Ο Κένεθ ξεγελάστηκε από τον φερόμενο ως ατζέντη του, ο οποίος του υποσχέθηκε μεταγραφή σε ένα επαγγελματικό ποδοσφαιρικό κλαμπ. Τώρα δουλεύει στα οικοδομικά έργα, με την ελπίδα να τον δει κάποιος αληθινός ατζέντης στο «Κύπελλο των Εργατών». Υπάρχει και η ιστορία του 28χρονου Πάνταμ από το Νεπάλ. Εδώ και οκτώ χρόνια προσπαθεί να φέρει την γυναίκα του στο Κατάρ, αλλά οι νόμοι του κράτους δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Ο Πάνταμ είχε να αντιμετωπίσει το δίλημμα της επιστροφής στο Κατμαντού ή της αποταμίευσης στο Κατάρ.
Μέσα από αυτές τις ιστορίες, εξερευνώνται γνώριμα θέματα που περιτριγυρίζουν το ποδόσφαιρο, όπως η φιλοδοξία, οι προσδοκίες και το όνειρο, αλλά μέσα από το πρίσμα της απόδρασης. Βρίσκονται διαρκώς σε μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, καθώς αδυνατούν να αλλάξουν δουλειές, να μιλήσουν για ώρα με την οικογένειά τους μέσω βιντεοκλήσεων, ενώ οι λέξεις «κοινωνική ζωή» είναι άγνωστες. «Με όλο αυτόν τον αγώνα που κάνουμε, τι καλό συμβαίνει στις ζωές μας;», λέει ο Πολ που παλεύει για να βγει ραντεβού με μια κοπέλα που γνώρισε στο Facebook.
«Αυτό το τουρνουά για τους εργαζόμενους ήταν μια μοναδική ευκαιρία να περάσουμε λίγο χρόνο με αυτούς. Διαλέξαμε μια ομάδα και ακολουθήσαμε τις ιστορίες τους για την ελπίδα, τις αποτυχημένες φιλοδοξίες και τη μοναξιά τους μέσα στα χρόνια. Οι ιστορίες τους μιλούν για πολλούς άλλους μετανάστες-εργάτες σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο για αυτούς στο Κατάρ», δηλώνουν οι σκηνοθέτες στην ιστοσελίδα της ταινίας.
Έχει αλλάξει κάτι;
Σύμφωνα με τον Independent, τα γυρίσματα της ταινίας διήρκεσαν πάνω από δεκαοκτώ μήνες. Ξεκίνησαν το 2014, ενώ το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2017 στο Φεστιβάλ του Σαντανς. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά.
Μια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας που δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 2022 περιέχει μαρτυρίες από εργαζόμενους σε οκτώ κατασκευαστικές εταιρείες. Περιγράφουν εξοντωτικά ωράρια εργασίας, δίχως τη δυνατότητα άδειας. Όσοι «ξεκουράστηκαν» στα κρυφά ή έκαναν κάποια δραστηριότητα εκτός εργασίας, ρισκάρισαν μείωση μισθού. Να σημειωθεί εδώ πως ο μισθός δεν ξεπερνάει τα 243 ευρώ τον μήνα, ενώ υπάρχουν διαφορετικά ποσά στις αμοιβές βάσει εθνικότητας. «Μπορείς να βρεις έναν Κενυάτη να αμοίβεται με 1.300 ριάλ (343 ευρώ), αλλά ένας συνάδελφος από τις Φιλιππίνες 1.500, οι Τυνήσιοι 1.700. Ο μισθός είναι ανάλογος της εθνικότητας», λέει ένας φρουρός σε γραφεία ενός αθλητικού σωματείου.
Τουλάχιστον, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας κατάφεραν να δραπετεύσουν από το Κατάρ. Ο Κένεθ γύρισε στην Γκάνα και ξεκίνησε προπονήσεις με την ομάδα της γειτονιάς του. Ο Πάνταμ μετακόμισε στο Ντουμπάι το 2017 και εργάστηκε στην ασφάλεια ενός κτιρίου. Κατάφερε να σμίξει με την σύζυγό του. Από το 2019 και ύστερα, δεν υπάρχουν νέα για την πορεία τους. Το σίγουρο είναι πως οι ιστορίες τους κινητοποιούν πολλούς να δηλώσουν την αντίθεση και την εναντίωσή τους στη φετινή διοργάνωση του Μουντιάλ.
H ταινία είναι διαθέσιμη στο Apple TV+.
Με πηγές από τον Independent, τη Διεθνή Αμνηστία και το theworkerscupfilm.com
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr