Είναι το γεγονός του καλοκαιριού για την Αθήνα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλημμυρίζουν καθημερινά με τις εντυπώσεις των πρώτων επισκεπτών του ολοκαίνουργιου Green Park. Και οι περισσότερες είναι διθυραμβικές. Ένας συνδυασμός ανακούφισης, ενθουσιασμού, νοσταλγίας και αισιοδοξίας για τις καλύτερες ημέρες που ξημερώνουν για την περιοχή δικαιώνει όσους ποντάρουν τα λεφτά τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στην αναγέννηση μιας αστικής γειτονιάς που έχει περάσει πολλά τις τελευταίες δεκαετίες.
Αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι το μέγεθος της επένδυσης. Δεν μιλάμε απλώς για την αναβίωση ενός ιστορικού καταστήματος, αλλά για ένα πολυδύναμο επιχειρηματικό concept μακράς πνοής που στόχο έχει να προσελκύσει κόσμο από όλη την Αθήνα. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό αλλά κι αυτό που ήδη συμβαίνει εδώ και λίγα χρόνια στην άλλη πλευρά του Πεδίου του Άρεως, με τη δυναμική επανεκκίνηση του Άλσους. Σε λίγο η παλέτα θα συμπληρωθεί με την επαναλειτουργία και της Γαρδένιας στην ιστορική της θέση, στο πρώτο μεγάλο πλάτωμα που συναντά ο επισκέπτης στο εσωτερικό του πάρκου.
Το νέο Green Park ξεκίνησε τη δοκιμαστική του λειτουργία πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ενώ από χθες λειτουργεί κανονικά, με το «επίσημο» ωράριό του, δηλαδή από τις 10 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Ωστόσο μιλάμε για τον αμιγώς υπαίθριο χώρο του, αυτόν τον μικρό παράδεισο με προσεγμένα και άνετα τραπεζοκαθίσματα, καναπέδες, πέργκολες (που ίσως σε έναν χρόνο από σήμερα να είναι καταπράσινες από τα αναρριχώμενα φυτά που έχουν φυτευτεί για να προσφέρουν την πολύτιμη σκιά τους) και μια ημικυκλική υδάτινη εγκατάσταση με (χορογραφημένα) σιντριβάνια, στο πρότυπο του φαντασμαγορικού θεάματος που είδαμε για πρώτη φορά στο κανάλι του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Οι εργασίες εξελίσσονται αθόρυβα και στο εσωτερικό του διατηρητέου κτιρίου με την υπέροχη κυκλική σάλα (κάποτε, ένα από τα ωραιότερα dance halls της Αθήνας) αλλά και τις καταπληκτικές αρ νουβό διακοσμητικές λεπτομέρειες (κυρίως στην οροφή του), οι οποίες υπολογίζεται να ολοκληρωθούν κάποια στιγμή μέσα στο φθινόπωρο.
Η νέα εποχή
Αλλά τι να περιμένουμε από τη νέα εποχή του Green Park; Σε πρώτη φάση θα λειτουργήσει ως all-day προορισμός με καφέ και εστιατόριο, ενώ έχουν ήδη προγραμματιστεί κάποιες ζωντανές εμφανίσεις νέων, κυρίως, καλλιτεχνών σαν έμμεση αναφορά στην ιστορία του χώρου, που λειτούργησε ως άτυπος βατήρας ανάδειξης νέων ταλέντων. Επειδή πίσω από το πρότζεκτ βρίσκεται ένα ισχυρό επιχειρηματικό σχήμα (ο όμιλος του κ. Βλάση Σταθοκωστόπουλου) που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στον χώρο της εστίασης μέσα από πολλά και διαφορετικά μέτωπα (Ιθάκη, Dionysos Zonar’s, Εν πλω, Βlue Fish, Όστρια, κ.λπ.), οι προσδοκίες είναι υψηλές.
Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για τη διαμόρφωση χώρου ζωντανών εμφανίσεων εντός του κτιρίου και για τη λειτουργία sushi bar στην ταράτσα. Σύντομα θα διαμορφωθεί και παιδότοπος στον «κήπο»· τον λέω έτσι γιατί αυτή είναι η αίσθηση, όχι μόνο χάρη στα πολύτιμα πεύκα του πάρκου, αλλά και χάρη στις γενναιόδωρες αλλά και προσεγμένες φυτεύσεις που έγιναν στο πλαίσιο της επένδυσης και δίνουν αμέσως την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν μικρό αστικό κήπο ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Αυτή ήταν άλλωστε και η επιθυμία τόσο του αρχιτεκτονικού γραφείου που ανέλαβε να σχεδιάσει την «επόμενη μέρα» του Green Park (πρόκειται για τους έμπειρους σε έργα μεγάλης κλίμακας Delta Architects, με επικεφαλής τους Νίκο Παπαπανούση και Τατιάνα Κούππα), όσο και του αρχιτέκτονα τοπίου που υπογράφει την κηποτεχνική μελέτη (Γιώργος Μαθιουδάκης).
«Φτάνει πια»
Το βασικό όμως που πετυχαίνει το νέο Green Park είναι ότι βάζει οριστικά τελεία σε μια αδιανόητη σε διάρκεια και έκταση περίοδο ακραίας υποβάθμισης τόσο του ίδιου του κέντρου όσο και της γειτονιάς. Την πενταετία 2014-2019, το πεζοδρόμιο της οδού Μαυρομματαίων, όπως και ο (θεωρητικά) κλειστός από το 2008 εσωτερικός και εξωτερικός χώρος του Green Park είχαν μετατραπεί σε νούμερο ένα σημείο διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Δεκάδες έμποροι, «βαποράκια» και τοξικοεξαρτημένα άτομα είχαν κυριολεκτικά κατασκηνώσει μέσα και έξω από το ερειπωμένο και πολλαπλώς βανδαλισμένο αναψυκτήριο, βυθίζοντας ολόκληρο το Πεδίον του Άρεως σε καθεστώς πρωτόγνωρης παρακμής. Την Κυριακή 11 Μαρτίου του 2018, οι κάτοικοι της περιοχής πήραν πινέλα, μπατανόβουρτσες και μπογιές και έβαψαν την πρόσοψη του Green Park· πέρασαν άσπρη μπογιά, έσβησαν τα άναρχα γκράφιτι και έγραψαν «Φτάνει πια». Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, το «Κ» κάνει οδοιπορικό στο πληγωμένο πάρκο με «ξεναγό» την κάτοικο της περιοχής Μιμή Ντενίση, η οποία φωτογραφίζεται στα εξαθλιωμένα σκαλάκια του Green Park μαζί με απελπισμένους μετανάστες και γίνεται εξώφυλλο. Σήμερα μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένη. Αρκεί η εικόνα από το κάποτε αδιάβατο πεζοδρόμιο της οδού Μαυρομματαίων για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά. Πρόσφατα, μάλιστα, απομακρύνθηκαν και οι αφετηρίες των λεωφορείων του ΚΤΕΛ Αττικής, τα οποία στάθμευαν πάνω στον δρόμο.
Για την ιστορία του Green Park δεν γνωρίζουμε πολλά. Λειτούργησε για πρώτη φορά πριν από τον πόλεμο (πιθανότατα το 1935), αλλά επεκτάθηκε και απέκτησε φήμη τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, μια περίοδο που η οδός Πατησίων και η Κυψέλη ήταν το επίκεντρο της καλής ζωής της Αθήνας. Βαριετέ, χοροί, εκδηλώσεις, ζογκλέρ, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις και συναυλίες ψυχαγώγησαν με σχετικά χαμηλό κόστος γενιές Αθηναίων, που έβρισκαν επιπλέον εδώ ένα καταφύγιο από την ανελέητη ζέστη. Φιλοξένησε πλήθος επωνύμων και καλλιτεχνών που έκαναν στο Green Park το ντεμπούτο τους. Από τις λιγοστές διαδικτυακές αναφορές για την ιστορία του μπορεί να οδηγηθεί κανείς στο συμπέρασμα ότι το ειδικό του βάρος μάλλον ήταν μικρότερο σε σχέση με το άλλο, γειτονικό και κραταιό θερινό αναψυκτήριο της εποχής, το Άλσος· ίσως γιατί στο τελευταίο διέπρεψε και έγραψε ιστορία ο χαρισματικός Γιώργος Οικονομίδης με τα ταλέντα του. Το Green Park δεν συνδέθηκε με ένα τόσο μεγάλο και λαοφιλές όνομα, αν και όσοι θυμούνται τις πιο ένδοξες ημέρες του δεν μπορούν να μην ανακαλέσουν τη χαρακτηριστική φιγούρα του κονφερανσιέ Όμηρου Αθηναίου.
Πάντως ένα αθηναϊκό μπλογκ, που δυστυχώς δεν είναι σήμερα ενεργό (το ourathens), συγκέντρωσε το 2013 σκόρπιες μαρτυρίες θαμώνων για να δώσει στους αναγνώστες του μια γεύση από το Green Park των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών: «Ένας μας μιλάει για ένα νούμερο με νάνους που χόρευαν ανάμεσα στα τραπέζια σε ήχους φοξ τροτ και μάμπο. Κάποια άλλη φίλη θυμάται που είχε τσακωθεί με τον άνδρα της που καλοκοίταζε μια νεαρά του ρώσικου μπαλέτου με αποκαλυπτική ενδυμασία. Ένας ακόμα περιγράφει πως έβλεπε με τα κιάλια του παππού του (κειμήλιο από τους Βαλκανικούς Πολέμους) τα βαριετέ και τις παραστάσεις. Εκεί μαζευόταν η καλή νεολαία, όχι η πιο αλήτικη και μπερμπάντικη. Άλλος όμως θυμάται ότι εκεί σε μια γωνιά είχε νιώσει για πρώτη φορά τον έρωτα με τις περιπτύξεις και τους κινδύνους του. Άλλος μας ανέφερε ότι εκεί μπορούσες να ακούσεις τον Ζαμπέτα και τον Μητροπάνο μέχρι και τον Al Bano [σ.σ.: ο διάσημος Ιταλός ερμηνευτής των δεκαετιών του ’70 και του ’80] και άλλους ξένους τραγουδιστές που “εβρίσκοντο σε βαλκανική περιοδεία’’. Εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο Χάρρυ Κλυνν και πρωτοτραγούδησε ο Κώστας Χατζής, το 1957. Όλοι συμφωνούν για τη δροσιά του τόπου, για τη χαλαρότητά του και την ιδιαιτερότητά του ως κτιρίου. Και για τον κήπο του, που ήταν στρωμένος με χαλίκι, με ξύλινους φράχτες και μέσα στο πράσινο. Ένα κτίριο με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, στρογγυλό, με μεγάλα παράθυρα, που σε έκανε να αισθάνεσαι ότι ήσουν μέσα στο πάρκο».