Κείμενο: David Marchese c.2022 The New York Times Company – Απόδοση: Νίνα Ζβε
Υπάρχουν ορισμένοι καλλιτέχνες, όπως ο Τομ Χανκς, που δεν είναι απλώς διάσημοι, αλλά έχουν φτάσει να αποτελούν κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας. Από τότε που ο ηθοποιός έπαψε να παίζει τον αγαθιάρη, αδέξιο, ερωτοχτυπημένο πρωταγωνιστή και στράφηκε σε ρόλους με μια πιο περίπλοκη αθωότητα, όπως αυτόν στο Μπιγκ (1988), ο Χανκς μετατράπηκε σταδιακά σε σύμβολο της αμερικανικής ευγένειας και καλοσύνης.
Κατά την πολύχρονη καριέρα του έχει βρει έξυπνους τρόπους για να εκφράζει μια θεμελιώδη ευπρέπεια, που αποτελεί πηγή έμπνευσης. Έχει υποδυθεί έντιμους άνδρες που βρίσκονταν στο περιθώριο της κοινωνίας της εποχής τους (τον ομοφυλόφιλο δικηγόρο που ήταν θύμα διακρίσεων στο Φιλαδέλφεια), καθώς και στο επίκεντρο της αμερικανικής ιστορίας (Φόρεστ Γκαμπ, Απόλλων 13). Έχει βρει επίσης τρόπους να φέρνει μια αισιοδοξία σε χαρακτήρες που βρίσκονται σε αβάσταχτες εκ πρώτης όψεως καταστάσεις, είτε είναι μόνοι (Ο ναυαγός) είτε περιτριγυρισμένοι από εχθρούς (Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν). Τέτοια ευελιξία έχει το χάρισμά του, ώστε έχει καταφέρει να δημιουργήσει ακόμη και αξιόπιστα πορτρέτα πραγματικών ανθρώπων (όπως αυτά του ηρωικού πιλότου στο Sully και του καπετάνιου του φορτηγού πλοίου στο ομώνυμο Captain Phillips), αλλά και καρτούν (όπως αυτό του Γούντι του καουμπόη από τα Toy Story) και φυσικών προσώπων που θα μπορούσαν εύκολα να αποτελούν καρτούν (όπως ο Φρεντ Ρότζερς στο Ένας υπέροχος γείτονας).
Είναι σημείο των καιρών το γεγονός ότι σε αυτή την περίοδο που η εμπιστοσύνη μας στους θεσμούς και στους συνανθρώπους μας δοκιμάζεται, ο Τομ Χανκς παίζει τον κακό; Έναν άνθρωπο που συνέβαλε στην καταστροφή ενός αμερικανικού ειδώλου; Όπως συνηθίζει, όμως, βρίσκει μια θετική πτυχή και κάτι ανέλπιστο και ελπιδοφόρο ακόμα και σε αυτόν τον ρόλο. «Δεν με ενδιαφέρει η κακία. Με ενδιαφέρουν τα κίνητρα», λέει ο Χανκς για τον ρόλο του σκοτεινού μάνατζερ, «συνταγματάρχη» Τομ Πάρκερ στη βιογραφική ταινία του σκηνοθέτη Μπαζ Λούρμαν με τίτλο Elvis, που κάνει πρεμιέρα στις 24 Ιουνίου. «Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κάνει λάθος», προσθέτει, «αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι κακός». Κρύβεται ένα χρήσιμο μάθημα εδώ. Με τον Χανκς αυτό είναι πολύ σύνηθες.
Ο Τομ Πάρκερ ήταν ένας Ολλανδός που παρίστανε τον «συνταγματάρχη» από τον Νότο. Ο Έλβις ήταν ένα φτωχό παιδί από το Τούπελο, που μεταμορφώθηκε σε υπερήρωα. Και οι δύο παρουσίαζαν με μεγάλη προσοχή πολύ συγκεκριμένες εκδοχές τους στο κοινό. Τι γνωρίζει ένας σταρ του σινεμά όπως εσείς για το τι κρύβεται πίσω από αυτού του είδους την παρουσίαση προς τους άλλους που μπορεί να μη γνωρίζουμε οι υπόλοιποι;
Δεν νομίζω ότι υπήρχαν πιο αυθεντικές και γνήσιες προσωπικότητες από αυτές τις δύο στον χώρο της σόουμπιζ. Ο Έλβις ντυνόταν όπως ντυνόταν επειδή έπρεπε. Ένιωθε ότι έδειχνε ωραίος έτσι. Στη σκηνή δεν σκεφτόταν: «Ώρα να γίνω σέξι». Ήταν ενστικτώδες. Για τον «συνταγματάρχη» Πάρκερ ίσχυε ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά με πολύ πιο άξεστο και μη καλλιτεχνικό τρόπο. Άκουσα μια ιστορία: Όταν δούλευε στο λούνα παρκ, είχε κολλήσει μια δεκάρα στο δαχτυλίδι του. Έλεγε: «Αυτό έκανε 90 σεντς και μου έδωσες δύο δολάρια. Σου χρωστάω 1,10». Έπειτα έπαιρνε το χέρι του πελάτη, έβαζε μέσα τα ψιλά, το έκλεινε, έλεγε «ευχαριστώ πολύ» και τους έκλεβε τη δεκάρα. Αυτή του η πράξη τού πρόσφερε την ίδια ευχαρίστηση με τη συμφωνία που έκλεισε για τον Έλβις με το International Hotel στο Λας Βέγκας για εκατομμύρια δολάρια. Δεν έχει να κάνει με εξουσία ή με επιρροή. Είναι μια ωμή επιθυμία να θέλεις πάντα και κάτι ακόμα. Αυτό ήταν το μυστικό για τον «συνταγματάρχη» Τομ Πάρκερ, όπως ακριβώς ήταν για τον Έλβις τα μαλλιά, τα ρούχα και η μουσική που αγαπούσε.
Αυτά αφορούν εκείνους. Εγώ ρωτάω για σας. Τι θα λέγατε για τις αυθεντικές ερμηνείες;
Για μένα; Εννοείς όσον αφορά την καριέρα μου;
Όπως το εκλαμβάνετε.
Δεν σημείωσα επιτυχία ξαφνικά, μέσα σε ένα βράδυ. Έκανα ταινίες για πολύ καιρό μέχρι να αποκτήσω αρκετές ευκαιρίες και εμπειρίες, ώστε να συνειδητοποιήσω ότι δεν χρειάζεται να λέω «ναι» σε όλα μόνο επειδή κάποιος μου προσφέρει έναν ρόλο. Σκεφτόμουν επίσης: «Και τι θα κάνω αντί γι’ αυτό; Θα περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει;». Αλλά το τηλέφωνο χτυπούσε! Και έλεγα ναι! Είχα όμως την τύχη η καλλιτεχνική μου δίψα και η αίσθηση του εαυτού μου να εξελιχθούν παράλληλα. Είχα παίξει αρκετές φορές τον πρωταγωνιστή σε ρομαντικές ταινίες και είχα κάνει πια αρκετούς συμβιβασμούς ώστε να φτάσω να πω: «Δεν θα διαβάζω καν τέτοια σενάρια πια». Οπότε αρχίζεις και περιμένεις κάτι που θα εκπροσωπεί περισσότερο αυτό που θέλεις να γίνεις ως καλλιτέχνης. Όταν ήρθε η Πένι Μάρσαλ για Το δικό τους παιχνίδι, της είπα: «Πένι, είναι γραμμένο για άνδρα μεγαλύτερο από μένα. Ο χαρακτήρας είναι 40άρης και αποτυχημένος». Μου απάντησε: «Γι’ αυτό θέλω εσένα. Γιατί θα έπρεπε να έχει πετύχει ως τα 40 του, αλλά δεν τα κατάφερε». Σοκαρίστηκα. Έως τότε δεν μου είχε πει ποτέ κάποιος σκηνοθέτης: «Σκέψου γιατί έχεις φτάσει να είσαι 36, μπατίρης και προπονητής γυναικείας ομάδας μπέιζμπολ». Από εκεί και έπειτα, δεν με σταματούσε κανείς! Αναζητούσα περισσότερες τέτοιες ευκαιρίες έκτοτε. Κάτι άλλο που συνέβη στη δεκαετία του ’90 ήταν ότι ο Ρίτσαρντ Λόβετ μού είπε: «Τι θέλεις να κάνεις;». Ήταν κάτι που δεν με είχε ρωτήσει κανείς έως τότε. Πάντα μου έλεγαν: «Τι θέλεις να κάνεις μ’ αυτή την ευκαιρία;». Αλλά «τι θέλεις να κάνεις» γενικά; Απάντησα ότι ήθελα να γυρίσω ταινία για το Apollo 13. Ήταν η πρώτη φορά που είπα: «Τέτοιος καλλιτέχνης θέλω να είμαι». Στην καριέρα του καθενός, όμως, υπάρχουν επιτυχίες και αποτυχίες. Υπάρχουν ταινίες που δεν πετυχαίνουν. Αν αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να αντέξεις, την έβαψες.
Και ο «συνταγματάρχης» Τομ Πάρκερ πώς προέκυψε; Σπάνια παίζετε τον κακό.
Θα έλεγα πως για τους δικούς του λόγους ο συνταγματάρχης έχει συχνά δίκιο, και η δυναμική που μου αρέσει στους ρόλους μου δεν είναι η κλασική αντίθεση μεταξύ πρωταγωνιστή και ανταγωνιστή, αλλά όταν όλοι έχουν μια ιστορία πίσω τους και σκέφτονται: «Αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω;». Μπορεί κανείς να πει: «Πού ήταν ο “συνταγματάρχης” όταν ο Έλβις είχε θέματα με τα ναρκωτικά;». Ο ίδιος θα υποστήριζε ότι προστάτευε τη φήμη του μεγαλύτερου ερμηνευτή του κόσμου. Αν του δίνεις ό,τι χρειάζεται, θα βγει να τραγουδήσει αρκετά ώστε το κοινό να έχει αυτό που θέλει, και ο ίδιος ο Έλβις να μη φτάσει να είναι ένα πρεζάκι του ροκ εντ ρολ, γιατί είναι ο Έλβις Πρίσλεϊ, γ….ο! Ο «συνταγματάρχης» δεν θα του επέτρεπε να απογοητεύσει τους θαυμαστές του. Οπότε τα κίνητρά του πολλές φορές εξυπηρετούσαν ίδια οφέλη, αλλά νομίζω πως μπορεί ο καθένας να τα κατανοήσει, είτε συμφωνεί μαζί του είτε όχι.
Στο μυαλό μου σας έχω για πολύ φυσικό ηθοποιό. Ήταν δύσκολο να το μεταφέρετε αυτό σε μια ταινία του Μπαζ Λούρμαν, του οποίου η αισθητική θυμίζει μια πιο οξυμμένη και έντονη πραγματικότητα;
Όχι, γιατί έχει να κάνει με τη λογική της ταινίας. Κάθε ταινία θέτει τις δικές της παραμέτρους για το τι επιτρέπεται και τι όχι. Φυσικά, ο Μπαζ με τη συγκεκριμένη είναι σαν να λέει: «Βρίσκεσαι σε ένα όνειρο από τη μορφίνη! Είσαι μαστουρωμένος! Τώρα μιλάει η μορφίνη!». Τα πάντα εξαρτώνται από την ουσία του κάθε έργου. Μία από τις πιο αφηρημένες ταινίες στις οποίες έχω παίξει ήταν το Πράσινο μίλι του Φρανκ Ντάραμποντ. Υπήρχε η αίσθηση μιας οξυμμένης πραγματικότητας που δεν ήταν καθόλου φυσική, αλλά αυτή ήταν η λογική της ταινίας.
Διαβάσατε τη βιογραφία του Μάικ Νίκολς που βγήκε πέρυσι;
Όχι, γιατί ρωτάς;
Αναφέρει μια άγνωστη ιστορία σχετικά με τα Παιχνίδια εξουσίας, για κάτι που θα ήθελα να σας ρωτήσω. Όπως λέει, εσείς και ο Άαρον Σόρκιν δεν θέλατε να δείξετε τον Τσάρλι Ουίλσον να κάνει χρήση κοκαΐνης, γιατί πιστεύατε ότι κάτι τέτοιο θα τον έκανε αντιπαθή στο κοινό. Με έκανε να αναρωτηθώ τι πιστεύετε ότι θέλει ή δεν θέλει το κοινό να βλέπει τον Τομ Χανκς να κάνει στη σκηνή.
Θα σου πω μια ιστορία. Στο πρώτο Κινγκ Κονγκ βρίσκονται στη Νήσο του Κρανίου. Προσπαθούν να σώσουν τον χαρακτήρα της Φέι Ρέι. Περπατάνε πάνω σε έναν κορμό για να διασχίσουν ένα φαράγγι. Ο Κινγκ Κονγκ πιάνει τον κορμό και ρίχνει μερικούς άνδρες, που πέφτουν μέσα στο φαράγγι και καταλήγουν σε κάτι κληματσίδες στον πάτο του. Αυτό βλέπουμε στην ταινία. Στην πρώτη εκδοχή, όμως, αυτές οι κληματσίδες ήταν ιστοί αράχνης και από μια σπηλιά βγήκε η μεγαλύτερη αράχνη που έχεις δει ποτέ. Οι δημιουργοί της ταινίας ανακάλυψαν ότι το κοινό, αφού είδε τις τεράστιες αράχνες, έπαψε να φοβάται τον Κινγκ Κονγκ. Οπότε έκοψαν τη σκηνή. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί γενικά στις ταινίες. Αν δείξεις μια γιγάντια αράχνη, μπορεί να τραβήξει την προσοχή από τη βασική σου ιστορία. Αλλά δεν ήταν ποτέ μέρος του σεναρίου να δείξουμε τον Τσάρλι Ουίλσον να κάνει κόκα. Μπορώ να μιλήσω για αρκετές διαφωνίες που είχα σε τέτοια θέματα. Στη Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είπε: «Δεν νομίζω ότι θέλω να δω τον Τζον Μίλερ να ρίχνει με το όπλο του και να σκοτώνει Γερμανούς. Του απάντησα: «Λυπάμαι, Στίβεν. Δεν θα με φέρεις μέχρι εδώ και μετά θα με κάνεις κάποιον άλλο, επειδή δεν θέλεις ο Τομ Χανκς να σκοτώνει στρατιώτες». Αντίστοιχη στιγμή υπήρξε και στο Φόρεστ Γκαμπ. Στη σκηνή με την ενέδρα στο Βιετνάμ, ο Μπομπ Ζεμέκις αρχικά ήθελε να δούμε τον Φόρεστ μπερδεμένο να το βάζει στα πόδια. Του είπα: «Μπομπ, γιατί παίζω έναν στρατιώτη που είναι πολύ καλός στη βασική του εκπαίδευση και δεν με δείχνεις να οπλίζω το τουφέκι μου και να αρχίζω να πυροβολώ;». Τέλος πάντων, στην περίπτωση του Τσάρλι Ουίλσον, το να μην τον δείξουμε να σνιφάρει κόκα δεν ήταν σαν τις αράχνες του Κινγκ Κονγκ. Θα το έκανα. Δεν με ένοιαζε. Σε κάθε ταινία έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοιες επιλογές.
Τις οποίες κάνετε με βάση τις ανάγκες της ιστορίας και όχι την εικόνα του πρωταγωνιστή;
Στην τελική, οι μόνοι άνθρωποι που νοιάζονται για την εικόνα σου σε μια ταινία είναι όσοι εργάζονται στο τμήμα του μάρκετινγκ. Στο Μονομαχία την αυγή ο Γκρέγκορι Πεκ είχε μουστάκι και ο υπεύθυνος του στούντιο δήλωσε: «Το μουστάκι του Γκρέγκορι Πεκ μάς στοίχισε εκατομμύρια στο box office». Αυτό που έλεγε στην ουσία ήταν: «Ευχαριστώ που βάλατε αράχνες στο Κινγκ Κονγκ». Αλλά, χωρίς να θέλω να πλατειάσω πολύ, αν είναι να δείξουμε τον Τσάρλι Ουίλσον σε ένα τζακούζι με γυμνές κοπέλες στο Λας Βέγκας να κάνει κόκα, θα πρέπει να τον δείχνουμε υπό την επήρεια σε όλες τις σκηνές στο Βέγκας. Θα πρέπει να σφίγγει τα δόντια του, να μιλάει γρήγορα. Αν ήταν να το κάνουμε, έπρεπε να πούμε: «Εντάξει, ας το κάνουμε σωστά». Αλλά δεν ήταν έτσι. [γελάει] Εντάξει. Τι άλλο μπορώ να σου εξηγήσω;
Μιλήσατε νωρίτερα για ένα σημείο στην καριέρα σας που αποφασίσατε ότι θέλετε να βγείτε από ένα συγκεκριμένο καλούπι. Ανησυχείτε μήπως στα τελευταία χρόνια της καριέρας σας έχετε μπει σε ένα διαφορετικό καλούπι;
Εννοείς σε αυτό του ήρωα, του ανθρώπου που μπορείς να εμπιστευτείς και να βασιστείς πάνω του, του συνηθισμένου ατόμου που καλείται να αντιμετωπίσει ασυνήθιστες συνθήκες; Το αντιμετωπίζω με τον εξής τρόπο: Έχω ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό ύφος που φέρνω στις ταινίες μου, όπως ακριβώς ο Ντε Νίρο φέρνει μια αυστηρότητα και ίσως μοχθηρία σε όποιον ρόλο παίζει. Μπορείς, όμως, να βρεις νέους τρόπους να εξερευνήσεις τι σημαίνει αυτό. Για παράδειγμα, όταν ο Κλιντ Ίστγουντ μού είπε «θέλεις να παίξεις τον Σάλι;», του απάντησα «νιώθω ότι τον έχω ξαναπαίξει αυτόν τον ρόλο» και μου είπε «ναι, πράγματι». Το αντιμετώπισα ως πρόκληση. Ήταν σαν να μου έλεγε ότι υπάρχει κάτι εκεί να εξερευνήσω. Ο Γκάρι Κούπερ, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, η Μπέτι Ντέιβις, ο Τζίμι Στιούαρτ, όλοι τους έφερναν το δικό τους ύφος σε κάθε ταινία και πάντα έψαχναν νέους τρόπους να το εκφράσουν. Δεν μπορείς με έναν μαγικό τρόπο να κάνεις τους θεατές να ξεχάσουν το χαρακτηριστικό σου ύφος. Οπότε το μεγαλύτερο ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσεις είναι: «Είναι η συμπεριφορά του κάθε νέου χαρακτήρα που υποδύομαι αυθεντική ανθρώπινη συμπεριφορά;». Ας πάρουμε για παράδειγμα το Greyhound: Η μάχη του Ατλαντικού. Ο Τομ Χανκς με στολή; «Παναγία μου, δεν το έχουμε ξαναδεί αυτό!» Ο Τομ Χανκς να κάνει το σωστό; «Απίστευτο, πρώτη φορά το βλέπουμε!» Όλα αυτά υπάρχουν στην ταινία, αλλά υπό το πρίσμα ενός χαρακτήρα που είναι τρομοκρατημένος, και αυτό είναι το διαφορετικό. Υπάρχει το ίδιο ύφος, είναι σαν να λέει «βασιστείτε πάνω μου», αλλά το κόστος είναι τεράστιο και πολύ αισθητό.
Μπορεί ένας ηθοποιός να χρησιμοποιήσει συνειδητά το ύφος του σε μια ερμηνεία; Επίσης, αυτό το ύφος αποκαλύπτει κάτι ενδόμυχο;
Όχι, δεν νομίζω ότι μπορείς να μάθεις κάποιον μέσα από τις ερμηνείες του. Αλλά όταν υπάρχουν πολλές δουλειές συσσωρευμένες – αν κάποιος έχει δει μόνο τις μισές μου ταινίες, και πάλι έχει δει 30 ταινίες. Κάποια στιγμή είναι σαν να παίρνεις σφραγίδα έγκρισης. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κάτι που δεν επιδέχεται αλλαγών. Είναι κάτι το εύπλαστο, αρκεί να μην κάνεις πάντα το ίδιο. Πρέπει να τους δείξεις το τάδε. Πρέπει να τους δείξεις το δείνα. Αλλά, αν δεν συνεχίσεις να εξελίσσεσαι και να δείχνεις διαφορετικά πράγματα, θα αρχίσεις τις επαναλήψεις στους ρόλους σου. Ο Μπρους Σπρίνγκστιν είπε πως οι ροκ εμφανίσεις του είναι σαν να πηγαίνεις στην εκκλησία. Στις μεγάλες συναυλίες παίζει έξι κομμάτια-ωδή στην εποχή που έπαιζε στους E-Street Band. Από εκεί και πέρα κάνει ό,τι θέλει. Με τις ταινίες δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο, αλλά το κοινό περιμένει κάτι όταν βλέπει το όνομά μου. Δεν λέω πως έρχονται περιμένοντας κάτι συγκεκριμένο, αλλά νιώθω ότι εμπιστεύονται την επιλογή μου να γυρίσω την ταινία. «Ας τον ακολουθήσουμε, γιατί μας έχει απογοητεύσει μόνο μία φορά στις δύο. Έχει ποσοστό 50%». Δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχει αυτό. Αλλά, όπως και να ’χει, αυτό που θέλεις να λέει ο κόσμος φεύγοντας από την κινηματογραφική αίθουσα είναι: «Χαίρομαι που ήρθαμε σινεμά σήμερα». Υπάρχει χειρότερο από το να βγαίνει κάποιος από το σινεμά λέγοντας «εντάξει, ήταν ταινία που μπορούσα να δω και στο αεροπλάνο»;
Πάρα πολλές ταινίες σας, όπως και οι δουλειές της εταιρείας παραγωγής σας, Playtone, δείχνουν μια αδυναμία για ένα κομμάτι της Αμερικής των μέσων του 20ού αιώνα. Πρόκειται για μια περίοδο, αυτήν της νιότης σας, που προκαλεί ένα αίσθημα νοσταλγίας σε πολλούς. Ωστόσο, αυτή η νοσταλγία έχει φέρει αναχρονιστικές πολιτικές για πολλούς Αμερικανούς. Τι έχει κάνει τη φράση «στις μέρες μου» να μετατραπεί σε κάτι αρνητικό για ορισμένους και γιατί πιστεύετε ότι δεν ισχύει το ίδιο για σας;
Τι φριχτή φράση! «Στις μέρες μου». Εκείνες οι μέρες ήταν σ…ά! «Αχ, τι ωραία η ανεμελιά της δεκαετίας του ’50!». Με συγχωρείτε, αλλά όχι, καμία ανεμελιά δεν είχε η δεκαετία του ’50. Γιατί έχουν αλλάξει τα πράγματα; Όταν κάποιος τα λέει αυτά, αναφέρεται στις μέρες που ο ίδιος ήταν καλά οικονομικά. Οι θεσμοί έπαιζαν με το σύστημα προκειμένου να διατηρήσουν το status quo! Αυτό γινόταν πάντα, εκτός από περιπτώσεις που οι θεσμοί και τα ιδρύματα επαναπροσδιορίζονταν μετά την κοινωνική κατακραυγή, επειδή το status quo δεν ήταν δίκαιο. Έπαιξα σε μια ταινία με τίτλο Cloud Atlas και κανείς δεν έπιασε το πραγματικό μήνυμά της. Στην ουσία έλεγε: «Και ποιο το νόημα να προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό, όταν οι πράξεις μας είναι μονάχα μια σταγόνα στον ωκεανό;». Ναι, αλλά ο ωκεανός δεν αποτελείται από αμέτρητες σταγόνες; Τα πράγματα βελτιώνονται όταν αμέτρητες σταγόνες δημιουργούν έναν ωκεανό που παρασύρει τα πάντα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ναζί κατατροπώθηκαν, το ίδιο και η ιαπωνική αυτοκρατορία, επειδή αρκετοί καλοί άνθρωποι είπαν «όχι». Το κίνημα των ατομικών δικαιωμάτων ξεκίνησε, κατά τη γνώμη μου, λόγω μιας αμερικανικής πεποίθησης ότι ως πολίτες οφείλουμε να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε μια πιο σωστή, ενωμένη κοινωνία. Δεν ξέρω αν απαντώ στην ερώτησή σου, αλλά το «ο Χανκς έχει μια νοσταλγία για την Αμερική του παρελθόντος» δεν ισχύει. Με συναρπάζει η πρόοδος που έχει κάνει η Αμερική σε όλες αυτές τις σημαντικές στιγμές. Είναι η αίσθηση των Αμερικανών για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Αν μου επιτρέπεις να συνεχίσω, αυτό που δεν κάνω είναι να είμαι κυνικός. Ο κυνισμός είναι μια προεπιλεγμένη στάση για πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου του θεάματος. Πόσες απομιμήσεις του Chinatown έχετε δει; Οκτώ εκατομμύρια. Η διαμάχη του κυνισμού είναι εντυπωσιακή, υπέροχη. Η βία είναι εντυπωσιακή και υπέροχη. Αλλά είναι κάτι το κυνικό, και εγώ δεν είμαι κυνικός.
Κάνοντας τα σίκουελ των ταινιών με τον Ρόμπερτ Λάνγκντον, δεν επιδείξατε έναν κάποιον κυνισμό;
Θεέ μου, αυτό ήταν καθαρά εμπορικό. Ναι, τα σίκουελ των ταινιών με τον Ρόμπερτ Λάνγκντον είναι χαζά. Ο Κώδικας Da Vinci ήταν κάπως «χαζή» ταινία. Θέλω να πω, ο Νταν Μπράουν –να ’ναι καλά ο άνθρωπος– λέει: «Να ένα άγαλμα κάπου στο Παρίσι! Όχι, είναι στην άλλη άκρη. Βλέπετε πώς σχηματίζεται ένας σταυρός στον χάρτη; Ε, δεν είναι ακριβώς σταυρός». Πρόκειται για ένα απολαυστικό κυνήγι θησαυρού με στοιχεία που είναι τόσο ακριβή ιστορικά, όσο πιστές και ακριβείς είναι οι ταινίες του Τζέιμς Μποντ ως προς την κατασκοπεία. Αλλά δεν ήταν κάτι κυνικό. Το μόνο που κάναμε ήταν να υποσχόμαστε διασκέδαση. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τις καλές εμπορικές ταινίες, αρκεί να είναι καλές. Όταν κάναμε την τρίτη ταινία της σειράς, αποδείξαμε ότι δεν ήταν καλή εμπορική ταινία. Να πω και κάτι ακόμα για τον Κώδικα Da Vinci. Είχα γενέθλια, έκλεινα τα 40 κάτι. Κάναμε γύρισμα στο Λούβρο τη νύχτα. Άλλαξα παντελόνι μπροστά στη Μόνα Λίζα. Μου έφεραν μια τούρτα γενεθλίων στη Μεγάλη Σάλα! Ποιος ζει κάτι τέτοιο; Υπάρχει κυνισμός εδώ; Με τίποτα!
Ας μείνουμε λίγο στο θέμα του κυνισμού. Πάντα έβρισκα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι προσπαθήσατε να κάνετε μια βιογραφική ταινία για τον Ντιν Μάρτιν με τον Μάρτιν Σκορσέζε. Τον θεωρώ εξαιρετικά κυνικό σταρ. Τι σας τράβηξε πάνω του;
Δεν θεωρούσα πως ο Ντιν Μάρτιν ήταν ο κυνικός των Rat Pack. Νομίζω πως ήταν ο μόνος που έπιασε το νόημα. Στον Ντιν Μάρτιν δεν άρεσε όλος ο σαματάς και οι φανφάρες της σόουμπιζ. Απολάμβανε απλώς το γεγονός ότι του πρόσφερε οικονομική άνεση και τις απολαύσεις που ήθελε, επειδή μεγαλώνοντας τα έβγαζε πέρα δύσκολα. Είπε: «Θα υπάρχει πιο εύκολος τρόπος». Και ανακάλυψε ποιος ήταν αυτός ο τρόπος. Υπάρχει μια σπουδαία ιστορία για τον Ντιν Μάρτιν. Όταν χωρίστηκαν οι δρόμοι τους με τον Τζέρι Λιούις, όλοι έλεγαν: «Ο Τζέρι είναι ιδιοφυΐα, ο Ντιν απλώς τραγουδάει ερωτικά τραγούδια». Στη συνέχεια, ο Ντιν πήγε να παίξει στο Λας Βέγκας και ήταν σκέτη καταστροφή. Γύρισε και είπε σε έναν από τους δικούς του: «Δεν τους αρέσω χωρίς τον παλιάτσο. Τι θα κάνουμε;». Παραφράζω. Κι εκείνος είπε: «Μπορείς πάντα να κάνεις τον μεθύστακα». Έτσι, από τις εμφανίσεις του μεθυσμένου προέκυψαν αστεία του τύπου: «Δεν πίνω πια. Το παγώνω και το τρώω σαν γρανίτα». Δεν έπινε. Όταν εμφανιζόταν με τους Rat Pack, στο ποτήρι του είχε χυμό μήλου. Έκανε ότι δεν ήξερε τις ατάκες του. «Θα ήθελα να δω κάποιες αντιδράσεις στο αστείο μου, αλλά πρέπει να περιμένω αυτόν που σηκώνει τις κάρτες με τις οδηγίες προς το κοινό να κάνει τη δουλειά του!» Όλα αυτά ήταν ψεύτικα. Τι δείχνει αυτό αν όχι απέραντη ευφυΐα και ταλέντο; Γι’ αυτό ήθελα να το κάνω. Ένιωθα πως τον καταλάβαινα πλήρως. Επίσης, άκουσα μια ιστορία για τον Ντιν και τον Τζέρι στο τέλος της ζωής τους. Ο Τζέρι ήταν σε ένα εστιατόριο και ήρθε ο Ντιν και πήγε απλώς να καθίσει, χωρίς καν να τον χαιρετήσει. Τότε ο Τζέρι είπε: «Πρέπει να πάω να μιλήσω στον Ντιν». Τη νύχτα που χωρίστηκαν στην Κοπακαμπάνα, ο Τζέρι είπε στον Ντιν: «Αυτό που είχαμε τόσο καιρό ήταν αγνή αγάπη». Και ο Ντιν τού απάντησε: «Ξέρεις πώς σε έβλεπα; Σαν ένα μεγάλο κινούμενο δολάριο, γαμώτο!». Αλλά στο τέλος ήταν ηλικιωμένοι, εξασθενημένοι και απλώς κάθονταν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου σε κάποιο εστιατόριο κι έκλαιγαν. Με συγχωρείς αν πλατειάζω πολύ για μια ταινία που δεν κάναμε τελικά ποτέ.
Όχι, όχι, εγώ ρώτησα. Αλλά τώρα σκέφτομαι αυτό που είπατε νωρίτερα για τον αγώνα για μια καλύτερη, ενωμένη κοινωνία και θυμάμαι το άρθρο που γράψατε πέρυσι για τη σφαγή της Τάλσα.
Αυτό προέκυψε από αγνή αγανάκτηση. Θεωρώ τον εαυτό μου μαθητή, διαβάζω ιστορία επειδή μου αρέσει και, όταν έμαθα για την Τάλσα, το ερώτημα που προέκυψε ήταν γιατί δεν είχα μάθει για την Τάλσα. Και, για να είμαι ειλικρινής, αυτό έφερε μια προσωπική διαφώτιση.
Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω αν οι ιστορίες που θέλετε να πείτε για την Αμερική πρέπει να έχουν ένα στοιχείο εξιλέωσης, προκειμένου να θέλετε να τις πείτε. Γιατί οι περισσότερες δουλειές που έχετε κάνει σχετικά με την αμερικανική ιστορία σχεδόν πάντοτε ενέχουν μια μορφή λύτρωσης αναφορικά με τις αξίες της χώρας ή τον χαρακτήρα του λαού. Υπάρχουν όμως και ορισμένες αμερικανικές ιστορίες, όπως αυτή της Τάλσα για παράδειγμα, χωρίς κάποιο στοιχείο λύτρωσης, που δεν θα θέλατε να πείτε;
Πρέπει να λάβουμε υπόψη το επάγγελμά μου. Μαζευόμαστε και λέμε πως θα θέλαμε 250 εκατομμύρια δολάρια για να κάνουμε μια μίνι σειρά με δέκα επεισόδια, όπως συνέβη στην περίπτωση του Masters of the Air. Με τι θέμα; Αμερικανούς να βομβαρδίζουν Ναζί. Αυτό είναι κάτι αρκετά εμπορικό, κατά τη γνώμη μου. Αλλά πώς θα το κάνουμε αυτό; Κάτι που πρέπει να κάνουμε είναι να δείξουμε τι χρειάστηκε προκειμένου να το καταφέρουμε. Ήταν πολύ σκληρό. Η Όγδοη Αεροπορική Δύναμη είχε τις μισές απώλειες του συνόλου της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας. Δεν ήταν μόνο «γιούπι, βομβαρδίσαμε τους Ναζί». Ήταν «βομβαρδίσαμε τους Ναζί και η πίεση που προξενήθηκε από το γεγονός αυτό κατέστρεψε πάρα πολλούς Αμερικανούς». Δεν μπορούμε να πάμε και να δείχνουμε τους λευκούς να σώζουν τον κόσμο, γιατί και οι μαύροι πιλότοι που καταρρίφθηκαν υπήρξαν αιχμάλωτοι πολέμου. Συνεπώς, θα δείτε και μαύρους. Θα δείτε νεαρά παιδιά αφροαμερικανικής καταγωγής που είναι σαν τους λευκούς ομολόγους τους, αιχμάλωτοι πολέμου κι αυτοί, αλλά ξέρουν πως όταν επιστρέψουν στην πατρίδα τους, θα βρεθούν σε έναν τόπο όπου ο ρατσισμός είναι βαθιά ριζωμένος. Για να απαντήσω στην ερώτηση, λοιπόν, για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζονται χρήματα και πρέπει και το αποτέλεσμα να αποφέρει χρήματα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε με προσοχή και τα πιο δύσκολα κι ευαίσθητα θέματα. Μπορεί να μην είσαι αφελής, αλλά υπάρχουν ορισμένοι που λένε: «Πώς και δεν έκανες ταινία για το τάδε;». Νομίζουν ότι μπορείς να κάνεις ταινία για οτιδήποτε θελήσεις. Δεν ισχύει σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο. Αλλά με το Masters of the Air είχαμε μια ευκαιρία να δείξουμε πιλότους που ήταν θύματα κοινωνικού διαχωρισμού, στο ίδιο στρατόπεδο αιχμαλώτων με όλους τους υπολοίπους, και αυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν το δεις αυτό, αν δεν μάθεις για την Τάλσα, θα μείνεις με μια εξιδανικευμένη ιδέα του παρελθόντος. Αλλά μόλις κάποιος το κάνει γνωστό, τότε μπορούμε να κινηθούμε προς μια πιο σωστή, ενωμένη κοινωνία. «Συνέβη αυτό. Μάθετέ το». Αν τα ξέρουμε αυτά, ξέρουμε ποιοι είμαστε.
Αναφερθήκατε στο αμερικανικό αίσθημα του σωστού και του λάθους. Έχει κλονιστεί η πίστη σας ως προς αυτό; Υπάρχουν ένα εκατομμύριο πολύ εμφανείς λόγοι για να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά και πολλοί λιγότερο προφανείς, όπως το γεγονός ότι μια μερίδα ανθρώπων πιστεύει ότι έχετε σχέση με τη θεωρία συνωμοσίας QAnon. Αυτό θα πρέπει κάπως να σας επηρεάζει.
Κοίτα, υπάρχουν πολλοί λόγοι να αποθαρρύνεται κανείς. Το καλό δεν αποτελεί μια σταθερά και η μάχη για το καλό δεν δίνεται πάντα, αλλά το κοινό αίσθημα κρύβει δύναμη, αντοχή και σθένος. Υπάρχουν γεγονότα που ταρακουνάνε τους Αμερικανούς που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι υπάρχει ένας σωστός τρόπος να γίνονται τα πράγματα. Είναι σαν τη σκηνή από το Δίκτυο με τον Πίτερ Φιντς: «Έχω εκνευριστεί όσο δεν πάει και δεν θα το ανεχτώ άλλο». Εμφανίστηκε μια κυβέρνηση και όσοι φώναζαν έδειχναν να κυριαρχούν. Γιατί; Γιατί όσοι ενδιαφέρονταν για το σωστό δεν εμφανίστηκαν. Κάποια στιγμή προκύπτει κάτι εξωφρενικό και μαντέψτε: εμφανίζεται ο κόσμος. Αλλά πρέπει να ταρακουνηθούν. Ίσως βιώνουμε αυτό ακριβώς και τώρα. Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τρομερά και η αλήθεια έχει χάσει την αξία της. Και αυτό θα αλλάξει μονάχα όταν αρκετός κόσμος πει: «Να πάει στον διάολο, δεν ξαναδίνω σημασία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».
Γι’ αυτό σταματήσατε να χρησιμοποιείτε το Twitter; Έχετε δύο χρόνια να ανεβάσετε κάτι.
Σταμάτησα να ανεβάζω πράγματα, γιατί, πρώτον, θεώρησα πως δεν έχει νόημα. Χαίρω αρκετής προσοχής. Αλλά μπορεί να ανέβαζα κάτι χαζό του στιλ «να ένα ζευγάρι παπούτσια που είδα στη μέση του δρόμου» και το τρίτο σχόλιο θα ήταν κάτι σαν «άντε γ…, Χανκς». Δεν ξέρω αν θέλω να δώσω σε αυτόν τον άνθρωπο χώρο να εκφράζεται έτσι. Αν το τρίτο σχόλιο είναι «άντε γ…, παλιοκομμουνιστή που λατρεύεις τον Ομπάμα», αυτό είναι κάτι που δεν θέλω.
Μιλάμε αρκετά για τις αλλαγές της νοοτροπίας. Θέλω να ρωτήσω για την αλλαγή νοοτροπίας σχετικά με τις δύο ταινίες για τις οποίες κερδίσατε Όσκαρ.
Ήταν πολύ επίκαιρες στην εποχή τους και μάλλον δεν θα μπορούσαν να γυριστούν τώρα.
Ακριβώς. Δεν υπάρχει περίπτωση να έπαιζε κάποιος στρέιτ ηθοποιός στο Φιλαδέλφεια σήμερα, ενώ το Φόρεστ Γκαμπ θα πήγαινε άπατο.
O Γκάρι Σινίζ δεν θα μπορούσε να παίξει τον υπολοχαγό Νταν γιατί έχει πόδια;
Δεν εννοώ αυτό. Πιστεύω πως, και μόνο με βάση τη θεματολογία της, η ταινία θα χλευαζόταν στα σόσιαλ μίντια πριν καν προλάβει να τη δει κανείς.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό, αλλά ας μιλήσουμε για το αν θα μπορούσε ένας ετεροφυλόφιλος ηθοποιός να κάνει αυτό που έκανα στο Φιλαδέλφεια σήμερα. Η απάντηση είναι όχι, και ορθώς. Το μήνυμα της ταινίας ήταν να μη φοβάσαι. Ένας από τους λόγους που ο κόσμος δεν φοβόταν την ταινία ήταν ότι έπαιζα έναν ομοφυλόφιλο άνδρα. Τα έχουμε ξεπεράσει πλέον αυτά και δεν πιστεύω πως ο κόσμος σήμερα θα δεχόταν την έλλειψη αυθεντικότητας εάν ένας στρέιτ άνδρας παίζει τον γκέι. Δεν είναι έγκλημα, δεν είναι κακό να απαιτήσει κανείς περισσότερη αυθεντικότητα σε μια σύγχρονη ταινία. Ακούγομαι λίγο σαν να κάνω κήρυγμα; Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.
Αντιμετωπίζετε αλλιώς σήμερα τις ιδέες και τη νοοτροπία του Φόρεστ Γκαμπ από ό,τι το 1994;
Τι εννοείς;
Εννοώ, θυμάστε όταν παίζατε στην ταινία…
Ναι, έπαιζα στην ταινία.
Να πάρει, ακούγομαι σαν τον Κρις Φάρλεϊ όταν έπαιρνε συνέντευξη από τον Πολ Μακάρτνεϊ στο Saturday Night Live μες στο τρακ.
[γελάει] «Θυμάστε που είπατε αυτό το τραγούδι;»
Εντάξει, θα υποθέσω ότι θυμάστε τις συζητήσεις που προέκυψαν όταν το Φόρεστ Γκαμπ ανταγωνιζόταν το Pulp Fiction στα Όσκαρ. Η ταινία σας ήταν σαν σύμβολο της νοσταλγίας για μια άλλη εποχή και η άλλη ταινία ήταν κάτι πολύ φρέσκο και νέο.
Σωστά. Ακριβώς.
Άρα, κοιτάζοντας τώρα πίσω, θα λέγατε πως το Φόρεστ Γκαμπ ξεπέρασε τις νοσταλγικές του παρορμήσεις ή υπέκυψε σ’ αυτές;
Τις ξεπέρασε. Το πρόβλημα με το Φόρεστ Γκαμπ είναι ότι έβγαλε δισεκατομμύρια δολάρια. Αν είχαμε κάνει απλώς μια επιτυχημένη ταινία, ο Μπομπ κι εγώ θα ήμασταν ιδιοφυΐες. Αλλά επειδή κάναμε μια τρομερά επιτυχημένη ταινία, ήμασταν διαβολικές ιδιοφυΐες. Είναι πρόβλημα αυτό; Όχι, αλλά σε πολλά βιβλία με τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών, το Φόρεστ Γκαμπ δεν εμφανίζεται, γιατί «εντάξει, είναι μια γλυκανάλατη ωδή στη νοσταλγία». Κάθε χρόνο βγαίνει κι ένα άρθρο με τίτλο «Η ταινία που θα έπρεπε να έχει κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας» και πάντα αναφέρουν το Pulp Fiction.
Το Pulp Fiction είναι αναμφίβολα ένα αριστούργημα. Αλλά, δεν ξέρω, υπάρχει μια στιγμή αδιαμφισβήτητης σπαραξικάρδιας ανθρωπιάς στο Φόρεστ Γκαμπ, όταν ο Γκάρι Σινίζ –που παίζει τον υπολοχαγό Νταν– και η Ασιάτισσα σύζυγός του έρχονται στο σπίτι τη μέρα που ο Φόρεστ και η Τζένι παντρεύονται.
«Μαγικά πόδια».
Ναι, «μαγικά πόδια». Και τον κοιτάζω και λέω: «Υπολοχαγέ Νταν». Μπορεί να δακρύσω τώρα και μόνο που το σκέφτομαι. Ο Φόρεστ και ο υπολοχαγός Νταν με αυτές τις τέσσερις λέξεις –«μαγικά πόδια», «υπολοχαγέ Νταν»– καταλαβαίνουν όλα όσα έχουν περάσει και νιώθουν ευγνωμοσύνη για όλο τον πόνο και τις τραγωδίες που έζησαν και ξεπέρασαν. Υπάρχει πολύ έντονο συναίσθημα στην ταινία. Δεν είναι μόνο η σκηνή που τρέχω ενώ ακούγεται το Rebel Rouser του Ντιάν Έντι.
Οι αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν μια σημαντική περίοδος για να καταλάβετε τι θέλετε να κάνετε με την καριέρα σας. Είχατε παρόμοιες εμπνεύσεις έκτοτε;
Θα πω μια ιστορία. Υπήρξε μια περίοδος που μας καλούσαν με τη σύζυγό μου σε πάρα πολλά επίσημα δείπνα. Έμπαινες στο εστιατόριο και έλεγες: «Που να με πάρει ο διάολος, ο Σουίφτι Λαζάρ ζει ακόμη και στο διπλανό τραπέζι είναι η Σοφία Λόρεν, ενώ εγώ κάθομαι με τον Τόνι Κέρτις!». Μπορεί να του έκανα μια ερώτηση για μια διάσημη ταινία που είχε γυρίσει. Δεν θέλεις να πρήζεις τον κόσμο ενώ τρώει. Δεν θέλεις να κάνεις σαν τον Κρις Φάρλεϊ –«Θυμάστε που παίζατε στο Μερικοί το προτιμούν καυτό;»– όπως έκανες εσύ πριν.
Ναι, ναι.
[γελάει] Οπότε ο Τόνι με ρώτησε: «Τι ηλικία έχεις, Τομ;». Θα έκλεινα τα 40. Και είπε: «Ξέρεις, πριν κλείσω τα 40 –δεν ήταν ο Ντόρι Σάρι, αλλά θα χρησιμοποιήσω το όνομά του– ο Ντόρι Σάρι με πήρε και μου είπε: “Τόνι, κλείνεις τα 40. Θέλω να καθίσεις να συγκεντρωθείς και να κάνεις πολύ καλή δουλειά και μέχρι να φτάσεις τα 50, θα είσαι παγκοσμίως γνωστός κινηματογραφικός αστέρας”». Και αυτό ακριβώς έκανε. Κάπου ανάμεσα στα 30 κάτι και τα 40 κάτι του, έκανε τον Σπάρτακο, τους Βίκινγκ και το Σεξ και το μοναχικό κορίτσι. Τότε έγινε μεγάλο όνομα. Μάλλον έκανα κι εγώ κάτι αντίστοιχο, γιατί, μπαίνοντας στη δεκαετία των 40 μου, δεχόμουν πάρα πολλές προτάσεις από άτομα που ήθελαν να δουλέψουμε μαζί. Είπα «όχι» σε πάρα πολλά πράγματα και οι ταινίες στις οποίες είπα «ναι» ήταν πολύ καλές και τα πήγα πολύ καλά. Όσο για το «ο Τομ είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος που μπλέκει σε ασυνήθιστες καταστάσεις», μεγάλωσα πια γι’ αυτό. Μπορείς να το κάνεις για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Άρα, τι μου έμεινε να κάνω; Αν δεν μπορώ να κάνω τα πράγματα που θέλω με την Playtone, θα είμαι κάτι σαν πληρωμένος δολοφόνος. Δεν είναι κακό αυτό. Όταν έπαιξα στο θεατρικό έργο της Νόρα Έφρον με τίτλο Lucky Guy, ήταν μια συνειδητή επιλογή για να μειώσω λίγο την έκθεσή μου. Ήθελα να κάνω εξαιρετική δουλειά, αλλά να μην έχω και το οικονομικό βάρος άλλης μιας μεγάλης ταινίας. Επειδή, αν κουβαλάς αυτό το βάρος και η ταινία δεν πάει καλά, σου μένει η ρετσινιά για ένα διάστημα. Είναι το γνωστό: «Φέρτε μου τον Τομ Χανκς. Φέρτε μου τον επόμενο Τομ Χανκς. Φέρτε μου τον νέο Τομ Χανκς. Ποιος είναι ο Τομ Χανκς;». Αλλά έτσι είναι η δουλειά. Δεν μπορείς να το αλλάξεις αυτό.
Είναι αυτό το μεγαλύτερο διάστημα συνέντευξης που δεν σας έχουν ρωτήσει για την ευγένειά σας;
Είμαι ευγενικός; Δεν ξέρω.
Άκουσα ότι κλοτσήσατε τον Χουτς.
Ποτέ δεν κλότσησα τον Χουτς!
Αστειεύομαι.
[γελάει] Ξέρεις, έχει πλάκα που αναφέρεις αυτό με την ευγένεια. Ξέρεις πόσες φορές έχω βρεθεί σε συζήτηση με κάποιον δημοσιογράφο που ήθελε να πει κάτι μοναδικό και ξεχωριστό και τελικά η πρώτη παράγραφος είναι: «Τελικά, είναι ευγενικός ή όχι;». Συνέχεια το ίδιο γίνεται.
Έχω μια τελευταία ερώτηση. Αν ζητούσα να μοιραστείτε μια ανάμνηση της καριέρας σας, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα ερχόταν στο μυαλό σας;
Εντάξει, γυρίζαμε τις σκηνές στο παγκάκι για το Φόρεστ Γκαμπ. Ήταν κατακαλόκαιρο στη Σαβάνα της Τζόρτζια. Κάναμε γυρίσματα για 27 μέρες συνεχόμενες. Ήταν πολύ σκληρό. Καθόμασταν εκεί, εγώ είχα αυτό το κούρεμα και προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη με τον διάλογο. Οπότε είπα: «Μπομπ, φίλε, δεν νομίζω ότι θα νοιαστεί κανείς». Και ο Μπομπ απάντησε: «Είναι ναρκοπέδιο, Τομ. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα πάει καλά. Θέλεις να το διασχίσεις και να βγεις ασφαλής ή θέλεις να πατήσεις τη μεγαλύτερη νάρκη που θα σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα;». Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Τον Ιούλιο θα κλείσω τα 66 και εργάζομαι ως ηθοποιός από τα 20 μου. Έχουν περάσει 46 χρόνια και τώρα καταλαβαίνω πως όλη η ουσία κρύβεται σε αυτό που είπε ο Σπένσερ Τρέισι: «Μάθε τα λόγια σου. Πέτυχε τον στόχο. Πες την αλήθεια». Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις.