Μάλιστα. Δικαιωθήκαμε! Τρία χιλιάρικα και τρία χρόνια με αναστολή στον ανάλγητο ταξιτζή που αρνήθηκε την κούρσα στην τυφλή γυναίκα με τον σκύλο-οδηγό της. Αδικαιολόγητα βαριά η ποινή (για να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε), που θα καταπέσει στην έφεση (θυμηθείτε με), προβληματική η απόφαση με πολλά κενά.
Σαν να σας έχω μπροστά μου τώρα, βλέπω ότι εξαγριώνεστε: Δηλαδή είχε δικαίωμα να αρνηθεί την επιβίβαση; Δεν είναι ρατσισμός αυτός; Δεν έχουν όλοι οι πολίτες δικαίωμα στην πρόσβαση παντού;
Δεν εννοώ αυτό. Οι ανάπηροι συμπολίτες μας βάλλονται πανταχόθεν· αλλά κυρίως από την Πολιτεία: κρατικά αυτοκίνητα πάνω στις διαβάσεις, τραπεζοκαθίσματα παντού «για να πάρει μπρος η οικονομία», μηδενικές υποδομές, νομοθετημένες ή προαιρετικές. Κάποιος έπρεπε να πληρώσει τη νύφη. Έτυχε ένας ταξιτζής. Αν και, για να τα λέμε σωστά, την έλλειψη υποδομής πλήρωσε κι αυτός. Διότι σκύλος στο ταξί σημαίνει ανάγκη υποδομής: δερμάτινα ή αφαιρούμενα καλύμματα ή, ακόμα καλύτερα, υποχρεωτική ποσόστωση σε pet-taxi για όλες τις εταιρείες. Σωστός τρόπος μεταφοράς ενός μεγαλόσωμου ζώου σαράντα κιλών. Γιατί ένα σκυλί στα πόδια του συνεπιβάτη συνιστά, μεταξύ άλλων, τροχαία παράβαση και θανάσιμο κίνδυνο. Ξέρετε πού θα πάει σε περίπτωση σύγκρουσης, όταν ανοίξουν οι αερόσακοι; Λέω τώρα, μιας και είμαστε «Ευρωπαίοι».
Αλλά δεν είμαστε. Είμαστε καταναλωτές ειδήσεων με διάσπαση προσοχής. Θέλουμε στιγμιαία δικαίωση σε όλα. Θέλουμε επίσης να μη μας μπλέκουν με περίπλοκα ζητήματα, όπως νομοθεσίες και τα τοιαύτα. Αλλιώς θα θυμόμαστε ότι ο νόμος του 2010 για τα ζώα (άρθρο 16, παράγραφος 7), που επέβαλε την πρόσβαση των σκύλων-οδηγών παντού (με εξαίρεση μόνο τα νοσοκομεία, αν δεν κάνω λάθος), ο νόμος που συνοδεύτηκε από εγκύκλιο, τέσσερα χρόνια μετά, για να εξαλειφθούν οι πονηρές ερμηνείες, αντικαταστάθηκε πρόσφατα από τον 4830/21, που αφήνει χώρο για ένα σωρό τέτοιες κατεργαριές:
«Οι σκύλοι βοήθειας και τα ζώα θεραπείας μπορούν να εισέρχονται όπου επιτρέπεται η είσοδος των ατόμων τα οποία συνοδεύουν… εφόσον το επιτρέπουν το μέγεθος και τα ειδικά χαρακτηριστικά τους» (άρθρο 21). Και επειδή ο νομοθέτης προφανώς αγνοεί ότι οι σκύλοι-οδηγοί είναι πάντα μεγαλόσωμοι και «τα ειδικά χαρακτηριστικά τους» είναι να μαδάνε, να λαδώνουν (αυτό το τρίχωμα των λαμπραντόρ, σπουδαίο υδρομονωτικό, όχι και τόσο φιλικό με τα υφάσματα πάσης φύσεως) και να πιάνουν πολύ χώρο, αναρωτιέται ο καλοπροαίρετος: Ποιος θα κρίνει και με ποια αρμοδιότητα αυτά τα γκρίζα σημεία της νέας νομοθεσίας; Κι αν αυτός είναι ο εστιάτορας, ο ξενοδόχος, ο ταξιτζής, μήπως άδικα τον καταδικάσαμε; Και μήπως το δικαιολογημένο ανάθεμά μας πρέπει να στραφεί προς όσους νομοθετούν με άγνοια και περιφρόνηση του αντικειμένου που πραγματεύονται, για άλλη μία φορά;