Wanderlust: a strong desire to travel… Δεν υπάρχει μία ελληνική λέξη που να αποδίδει την έννοια της αντίστοιχης αγγλικής, είναι όμως ένα συναίσθημα που καταλαβαίνουμε πολύ καλά όλοι εμείς που έχουμε πάντα μια μισοέτοιμη βαλίτσα κάτω από το κρεβάτι μας. Την καταλαβαίνει ακόμα καλύτερα και η οινολόγος Χλόη Χατζηβαρύτη, που γύρισε τον κόσμο και τα οινοποιεία του πριν καταλήξει στα πάτρια εδάφη της Γουμένισσας. Εκεί, στο κομψό οινοποιείο της οικογένειας, η Χλόη υποκλίθηκε με σεβασμό στα εξαιρετικά κρασιά (Γουμένισσα Χατζηβαρύτη, μην ξεχνιόμαστε!) που οι γονείς της δημιουργούσανε όσο εκείνη σπούδαζε, ταξίδευε, μάζευε εμπειρίες, μάθαινε. Και χάραξε τον δικό της παράλληλο δρόμο, με τα δικά της όνειρα, φιλοδοξίες, τεχνικές και φιλοσοφία οινοποίησης.
Όλοι οι παροικούντες την οινική Ιερουσαλήμ αναγνωρίζουν στη Χλόη μια πρωτοπόρο νέα οινολόγο που αποκαλύπτει με σταθερότητα και προσοχή τις δυνατότητές της, υπηρετώντας πρακτικές οινοποίησης μηδενικής ή ελάχιστης παρέμβασης. «Τι κάνεις όταν δεν παρεμβαίνεις;» αναρωτηθήκαμε στον Οινοχόο του Ιουνίου και η Χλόη απάντησε: «Το ενδιαφέρον στρέφεται αποκλειστικά στο σταφύλι. Αυτό από μόνο του θα δείξει ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να οινοποιηθεί. Η ευελιξία και η προσαρμογή είναι λέξεις-κλειδιά».
Φέτος το καλοκαίρι, η Χλόη σερβίρει στα ποτήρια μας το Wanderlust και μας προσκαλεί για μια βουτιά σε ρευστούς προορισμούς χρώματος ροζ. Βιολογικής καλλιέργειας ξινόμαυρα σταφύλια μένουν δύο ώρες στο πιεστήριο και οινοποιούνται χωρίς οινολογικές παρεμβάσεις, για να εμφιαλωθούν αφιλτράριστα. Παγώνω το μπουκάλι και σερβίρω. Το χρώμα του θυμίζει ηλιοβασίλεμα σε βουνό και το άρωμα φρέσκα κεράσια, βύσσινα στη ζάχαρη πριν βράσουν για γλυκό, φραουλίτσες μικρές κερκυραίικες. Οι 13 αλκοολικοί βαθμοί δεν βαραίνουν το στόμα, στο οποίο παραμένουν τα φρούτα και μια αρμπαρόριζα από γλυκό κυδώνι. Τρώμε κεράσια, καρδιές από καρπούζι ολόγλυκο, γινωμένα νεκταρίνια κι ένα λευκό φρέσκο κατσικίσιο τυρί, σχεδόν φρουτώδες. Το απόλυτο κρασί για τα καλοκαιρινά μας φρούτα! Συμφώνησαν όλοι. Να το πίνεις με το ποτήρι στα παραθαλάσσια wine bar, στις αστικές βεράντες με τις λουλουδάτες τέντες και στις εξοχικές με τα παλιομοδίτικα έξοχα μωσαϊκά. Πάντα με καλές παρέες, πάντα σχεδιάζοντας ταξίδια.
Έχω μια παρόρμηση. Μπαίνω στο σπίτι, βρίσκω τον Οινοχόο και διαβάζω δυνατά τα λόγια της Χλόης: «Όσο για εκείνο το blanc de noir που πήρε λίγο χρώμα… Μάλλον οι υψηλές θερμοκρασίες εκείνου του καλοκαιριού δημιούργησαν περισσότερες ανθοκυάνες στο σταφύλι και φέτος δεν θέλει να γίνει λευκό, αλλά ροζέ. Οπότε, κάνε το ροζέ! Και άστο να είναι θολό. Όχι, δεν θα είναι τέλειο. Αλλά θα είναι αληθινό, και μπορεί επίσης να είναι πρωτόγνωρα νόστιμο. Και στο τέλος της μέρας, αυτά τα δύο αρκούν και περισσεύουν!» Στο τέλος της δικής μας μέρας, Χλόη Χατζηβαρύτη, χαιρόμαστε που είσαι φίλη μας, χαιρόμαστε για τα κρασιά σου που ξεχωρίζουν, χαιρόμαστε να ξυπνάς τη λαχτάρα μας για ακόμα περισσότερα ταξίδια.