Το Chef’s Table του Netflix που ξεκίνησε αρτίστικα, με κάποιους από τους πιο δημιουργικούς και πιο διάσημους σεφ του κόσμου, τώρα στρέφει την κάμερα σ’ αυτούς που κάνουν μαγικά με αλεύρι και νερό: στην ταπεινή και πανταχού παρούσα πίτσα. Σε ανθρώπους που σε διάφορα σημεία του πλανήτη, με διαφορετικές αφετηρίες, διαδρομές, σταθμούς, βρήκαν σ’ αυτήν έμπνευση και μια αποστολή. Όσα βλέπεις επί της οθόνης θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η πίτσα αυτή καθαυτή το ζήτημα. Είναι κι όλα αυτά που (μπορεί να) κουβαλάει. Ο Φράνκο Πέπε στο Καγιάτσο, ένα χωριό κοντά στη Νάπολη, φτιάχνει όλα τα ζυμάρια του τα με τα χέρια του. Πάνω τους απλώνει υλικά του τόπου. Μια παραγκωνισμένη ποικιλία ντομάτας γέννησε την «αιρετική» Μargherita sbaliata («sbaliata» σημαίνει «λανθασμένη»), με τη σάλτσα που δεν ψήνεται, μπαίνει πάνω από την πίτσα ωμή, φρέσκια, ατόφια. Μια παρτίδα απούλητα βερίκοκα από τον Βεζούβιο έδωσε την αφορμή για μια άλλη, αλμυρόγλυκη εκδοχή. Πίσω από καθετί που ψήνει ο πιτσαγιόλο Γκαμπριέλε Μπόντσι, τηλεοπτικό φαινόμενο, υπάρχουν στρέμματα καλλιεργημένης γης, φάρμες, χασάπηδες.
Δεν είναι μόνοι οι Ιταλοί. Τη δύναμη των υλικών τη νιώθεις σε κάθε επεισόδιο. Στις πίτσες με βρώσιμα λουλούδια της Σάρα Μίνικ από το Πόρτλαντ. Σε μια πιτσαρία στην έρημο – ο Κρις Μπιάνκο έψαξε καθετί που παράγει η Αριζόνα, από το σιτάρι, τα λαχανικά και τα φρούτα μέχρι τη γλιστρίδα που φυτρώνει στην άκρη του δρόμου. Παράλληλα, όμως –κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ατού της σειράς–, παρακολουθείς και τις πορείες των πολύ διαφορετικών ανθρώπων, που βάζουν στην πίτσα ένα κομμάτι του εαυτού τους. Η κορεατικής καταγωγής Αν Κιμ βάζει στην πίτσα της κίμτσι, το τουρσί που έμαθε να φτιάχνει με τη γιαγιά της, δίνοντας στους κατοίκους της Μινεάπολης την ευκαιρία να γνωρίσουν μια άγνωστη σ’ αυτούς κουλτούρα. Ο Γιοσίρο Ιμάι στο Κιότο εμπνέεται από το ιαπωνικό τελετουργικό του τσαγιού, ξετυλίγοντας μια φιλοσοφία βασισμένη σ’ αυτό που στην πατρίδα του λέγεται γουά, μια λέξη που περικλείει την αρμονία με τη φύση, την κοινότητα, την εναλλαγή των εποχών. Φοράει τις γαλότσες του και ανεβαίνει στο βουνό για να μαζέψει άγρια φυτά και μανιτάρια, σε ένα επεισόδιο σχεδόν ποιητικό, βαθιά ανθρώπινο όπως και τα άλλα.