Το τελευταίο διάστημα στο στούντιο του Κωνσταντίνου Πάτσιου «συναντά» κανείς τρεις σημαντικούς άνδρες: τον Γιόζεφ Μπόις, τον Μαρτίνο Λούθηρο και τον Ναπολέοντα. «Ξεκινώ πάντα από τα πρόσωπα, αυτές οι τρεις προσωπικότητες με ενδιαφέρουν πολύ και είναι έργα τα οποία δουλεύω τώρα. Αφού αποφασίσω την γκάμα των χρωμάτων που θα κυριαρχήσουν στις συνθέσεις, συγκεντρώνω τις εικόνες που θα φτιάξουν την ιστορία μου. Το κολάζ είναι χαρτούρα». Στο έργο που πρωταγωνιστεί ο Λούθηρος –το οποίο μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση– φιγουράρουν ακόμα οι προτομές κάποιων αρχαίων φιλοσόφων, το σκίτσο μιας πανοπλίας, η φωτογραφία μιας παλιάς διώροφης κατοικίας, μια μάρκα μεταλλικού νερού, ενώ το βλέμμα τραβά μεμιάς και η Maman της Μπουρζουά. Η αράχνη ξεχωρίζει χρωματικά και φαίνεται να εποπτεύει αυστηρά, από την κορυφή, τους υπόλοιπους «παίκτες» του έργου. «Δεν ελέγχω 100% την εικόνα. Το κολάζ είναι ένας συνδυασμός από συνειδητές και υποσυνείδητες επιλογές. Ακόμα κι αν εγώ δεν μπορώ να εντοπίσω ή να εξηγήσω αυτές τις υπόγειες συνδέσεις ανάμεσα στα ετερόκλητα στοιχεία που απαρτίζουν μια σύνθεση, αυτές υπάρχουν», αναφέρει και μου θυμίζει τον ορισμό του Γάλλου υπερρεαλιστή ποιητή Λωτρεαμόν για το ωραίο: «Μια τυχαία συνάντηση μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας πάνω σε ένα τραπέζι ανατομίας».
Θυμάται πως έκανε κατασκευές και έργα με μεικτές τεχνικές πριν ακόμα εισαχθεί στην ΑΣΚΤ. «Στην αρχή σπούδασα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, για να ημερεύσω την αγωνία των γονιών μου. Ζωγράφιζα, όμως, από το δεύτερο έτος και συμμετείχα σε ομαδικές εκθέσεις. Έτσι, αφού έκλεισα τον κύκλο των οικονομικών, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών». Γιατί όμως κολάζ; «Μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους όπου το τυχαίο έχει θέση και τα λάθη γίνονται αποδεκτά, ενσωματώνονται. Σε αυτό βρίσκω μαγεία».
Διευκρινίζει, ωστόσο, πως το περιβάλλον όπου μεγαλώνει ο καθένας, οι επιρροές και τα ερεθίσματα που δέχεται, διαμορφώνουν την αισθητική και, εν μέρει, ίσως προοικονομούν την πορεία κάποιου. «Ο πατέρας μου είχε ένα εργοστάσιο κατασκευής επίπλων. Ήρθα, λοιπόν, πολύ νωρίς σε επαφή με τα υλικά, με τις μυρωδιές, τις υφές και δοκίμαζα. Δεν είχα ακαδημαϊκή παιδεία, δεν είχα πάει σε κάποιο φροντιστήριο για να διδαχτώ σχέδιο, μόνος μου προσπαθούσα να βρω τεχνικές και να εκφραστώ. Αργότερα, στη Σχολή, έγινα δεκτός στο εργαστήριο του Ψυχοπαίδη, που επιδοκίμαζε μεικτές τεχνικές». Στα χρόνια των σπουδών έκανε πολλές γλυπτικές κατασκευές με έτοιμα (ready-made) αντικείμενα, ενώ αργότερα, χωρίς να εγκαταλείπει τη γλυπτική, επικεντρώθηκε κυρίως στις δύο διαστάσεις. «Από εμπορική σκοπιά, το κολάζ θεωρείται υποδεέστερο της ζωγραφικής, κάποιοι θεωρούν πως οι κολαζίστες δεν κάνουν κάτι αυθεντικό, χρησιμοποιούν έτοιμες εικόνες, υπονοώντας πως ίσως και να μην μπορούν να ζωγραφίσουν», υποστηρίζει. Μια ματιά στα έργα, ωστόσο, δείχνει πως υπάρχει μελέτη και σκέψη πίσω από αυτή την «τυχαία» συρραφή εικόνων.
Στο Mona, ένα παλιό υφαντουργείο του 1950 που έχει επανασυστηθεί στη γειτονιά του Ψυρρή ως boutique concept hotel, ο Κωνσταντίνος θα δείξει μια επιλογή έργων των τελευταίων δέκα ετών. «Θα μπορούσε να μένει ο Όσκαρ Ουάιλντ εκεί. Ο χώρος κάνει έναν εκπληκτικό διάλογο με τη δουλειά μου, χαρακτηρίζεται και αυτός από μια αισθητική κολάζ. Είναι μπόχο, έχει πινελιές πολυτέλειας, αλλά και εγκατάλειψης, φθοράς. Ακριβώς ό,τι συμβαίνει και στα έργα μου. Θα δεις “βρόμικα” στοιχεία και άλλα πιο λαμπερά. Mου αρέσει να υπάρχουν εναλλαγές και αντιθέσεις. Οι αντιστίξεις σε ένα έργο είναι αυτές που με ενδιαφέρουν. Προκαλώ το παιχνίδι ανάμεσα στον ρεαλισμό και στο φαντασιακό, στο ελαφρύ με το ιστορικά φορτισμένο. Η σύγκλιση των αντιθέτων είναι από τις βασικές επιδιώξεις της τέχνης».
INFO
Από 13/10 έως 20/10, The Garden of Promises and Lies by K.N.Patsios, Κακουργιοδικείου 4, Ψυρρή / H έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο των εορταστικών δράσεων για τα δέκα χρόνια της The Blender Gallery / kpatsios.com