Ένας μαύρος, θηριώδης δράκος έχει φωλιάσει στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Με το κεφάλι γερμένο κάτω και τη ραχοκοκαλιά του τεντωμένη, μοιάζει να απολαμβάνει την προσοχή του κόσμου. Για την κατασκευή του χρειάστηκαν ενάμισης χρόνος, 1.500 πλαστικές καρέκλες, τραπέζια, ταμπλό, προφυλακτήρες αυτοκινήτων και δύο φανάρια από Vespa για τα άγρυπνα μάτια του. «Για μένα η τέχνη εξακολουθεί να είναι ένα παιχνίδι. Έφτιαξα τα πρώτα μου γλυπτά σε ηλικία 5 ετών, μην έχοντας βέβαια αντίληψη ότι πρόκειται για τέχνη», μου λέει ο δημιουργός του μυθικού πλάσματος, Θωμάς Διώτης.
«Κατάγομαι από το Καρπενήσι, από αγροτική οικογένεια. Ο πατέρας μου μας έπαιρνε μαζί στα ζώα, αλλά δεν μας αγόρασε ποτέ παιχνίδια, έπρεπε λοιπόν να φτιάξουμε τα δικά μας. Έπαιρνα τη λάσπη από τις καβουρότρυπες στα ποτάμια, έπλαθα αλογάκια, ανθρωπάκια, τα άφηνα να στεγνώσουν, τα έχωνα στην τσέπη μου και συνέχιζα. Γιατί το αναφέρω αυτό; Γιατί, παρά την άγνοιά μου, κατάφερα στην κατάλληλη ηλικία να ανακαλύψω την τέχνη. Νομίζω πως κάθε άνθρωπος είναι πλασμένος για κάτι και στο τέλος θα οδηγηθεί εκεί».
Στην Αθήνα ήρθε 25 χρονών για να δει μια κοπέλα. «Το σχέδιο ήταν να μείνω μία εβδομάδα, αλλά τελικά έμεινα δέκα χρόνια. Διαπίστωσα ότι στην πόλη υπήρχε χρόνος για μένα. Όταν ασχολείσαι με τη γη, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Αποφάσισα να τελειώσω το σχολείο, γράφτηκα στο βραδινό γυμνάσιο και έδωσα στη Σχολή Καλών Τεχνών με τα ταλέντα». Πριν ακόμα μπει στην ΑΣΚΤ, είχε αρχίσει να συλλέγει παιδικά παιχνίδια και να φτιάχνει γλυπτά με αυτά. «Εγώ στόχευα στη ζωγραφική, όμως έδειξα τα γλυπτά μου και με κατηύθυναν στο εργαστήριο του Λάππα. Μέχρι τότε δεν γνώριζα ποιος ήταν». Βλέποντας τις πτυχιακές της γλυπτικής, ανησύχησε, τίποτα δεν του έκανε εντύπωση. («Δεν μπορούσα να συνδεθώ. Έπρεπε να βρω κάτι που θα μιλούσε σ’ εμένα», λέει.) Στη δική του πτυχιακή έδειξε έναν δεινόσαυρο από άσπρες πλαστικές καρέκλες, ο οποίος έπειτα παρουσιάστηκε στο Hydra School Projects του Δημήτρη Αντωνίτση.
«Δεν εμπνέομαι τόσο από ρεύματα ή καλλιτέχνες, όσο από ιστορίες που θα ακούσω από τους παππούδες στο καφενείο, από αυτά που συναντώ στον δρόμο, από την εικόνα που έχω όταν οργώνω τη γη. Και να ήθελα να κρύψω πως προέρχομαι από αγροτικό περιβάλλον, η οπτική και τα ενδιαφέροντά μου προδίδουν πως είμαι άνθρωπος της φύσης. Στη δουλειά μου δεν θα δεις τετράγωνο σχήμα. Όταν μεγαλώνεις στη φύση, βλέπεις ορίζοντα, το μάτι δεν τελειώνει, γίνεται ένα με την ρευστότητά της, τους αργούς ρυθμούς εξέλιξης, τον δικό της τρόπο. Όταν είσαι στην πόλη, ανοίγεις το παράθυρο και πέφτεις σε έναν ακόμα κύβο. Περιορίζεσαι».
Πρακτικά, δεν θα μπορούσε να βρεθεί κατάλληλος χώρος στην Αθήνα για τα μνημειακών διαστάσεων γλυπτά του, αλλά ούτε και το υλικό στη μορφή που το θέλει. «Περνάει το σκουπιδιάρικο και τα ματσαλιάζει, τα θρυμματίζει, εγώ τα χρειάζομαι ατόφια». Το λέει αυτό και σε αντίθεση με ό,τι βρίσκει στην επαρχία: «Στις εθνικές οδούς θα δεις κάθε μέρα παρατημένα τρακαρισμένα αυτοκίνητα, πλαστικές καρέκλες στους κάδους, ιδιαίτερα μετά τα πανηγύρια». Ξέρει πως είναι δύσκολο να πουληθεί ένα τέτοιο έργο, δεν τον απασχολεί. «Η τέχνη πρέπει να πηγάζει από μια πραγματική, εσωτερική ανάγκη. Όταν έπιασα πρώτη φορά κάρβουνο, νόμιζα ότι κατέκτησα τον κόσμο. Ήταν το μόνο πράγμα που με γέμιζε. Αισθάνθηκα πάλι μικρός, όπως τότε που έτρεχα πίσω από το αγροτικό και προλάβαινα να ανέβω στην καρότσα. Δεν το πίστευαν, εγώ το πίστευα όμως. Πρέπει να διατηρείς πάντα το μπαλόνι φουσκωμένο, να φυσάς και να κρατάς το ενδιαφέρον σου ψηλά. Να προστατεύεις τον ενθουσιασμό σου, να διατηρείς ένα αθώο βλέμμα στα πράγματα».
INFO
Έως 5/11, Digging, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλατεία Κολωνακίου 20, zoumboulakis.gr