Κάθε φορά που πίνω μια γουλιά τεκίλα, δεν μπορώ να μην κλείσω τα μάτια και να μεταφερθώ νοερά στα υψίπεδα του Χάλισκο στο Μεξικό, εκεί που τα χωράφια με τις μπλε αγαύες συνθέτουν ένα μαγικό τοπίο. Δεν μπορώ παρά να φέρω μπροστά μου την εικόνα του Jimador, με την πρωτόγονη coa στο χέρι, να καθαρίζει το φυτό της αγαύης, αφήνοντας μόνο την καρδιά, την πίνια, έναν τεράστιο ασπροπράσινο ανανά. Κάθε φορά που πίνω μια γουλιά τεκίλα, δεν μπορώ να μην αναπολήσω τη γεύση της ψημένης, πριν πάει για απόσταξη, αγαύης στο γραφικό αποστακτήριο El Primavera της Don Julio, στο Atotonilco El Alto στο Χάλισκο, και τον ευγενέστατο Ενρίκε ντε Κόλσα, τον μάγιστρο αποστάκτη, να με ξεναγεί βήμα βήμα στη διαδικασία παραγωγής. Το αγάπησα το Μεξικό, με τις αντιθέσεις, τις Μαργαρίτες, τους μαριάτσι, τους αυθόρμητους ανθρώπους, τις υπέροχες χειροτεχνίες των γυναικών της Σιέρα Μάντρε, τους Αζτέκους, τους Τολτέκους, τις παραδόσεις και την πολυχρωμία τους. Τούτες τις μέρες λοιπόν, γιορτάζουν στο Μεξικό μία από τις πιο σπουδαίες γιορτές τους, την Dia de los Muertos, την Ημέρα των Νεκρών. Ο μύθος θέλει τις παλιές φυλές των ιθαγενών να θεωρούν ασέβεια τον θρήνο για τους νεκρούς, μια και γι’ αυτούς ο θάνατος είναι απλώς μία ακόμα πτυχή της ζωής. Έτσι λοιπόν τιμούν αυτούς που φεύγουν με γιορτές, χρωματιστές κορδέλες, αγαπημένα φαγητά, τραγούδια και βέβαια με τους υπέροχους τεράστιους μεξικάνικους πορτοκαλί κατιφέδες και με άφθονη τεκίλα. Να υπογραμμίσω εδώ πως αυτή η γιορτή έχει από το 2008 προστεθεί στη λίστα της Παγκόσμιας Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. H παγανιστική φυσιογνωμία αυτής της ημέρας, αλλά κυρίως οι κατιφέδες και η τεκίλα είναι αυτά που την κάνουν για μένα διαφορετική από το αγγλοσαξονικό Χάλογουιν, με τις κακοποιημένες κολοκύθες και τα παιδάκια που μασκαρεύονται χωρίς να ξέρουν γιατί.
Τεκίλες λοιπόν για μια μεξικάνικη βραδιά, με τον αέρα του Χάλισκο και της Γκουανταλαχάρα να γεμίζει τα ποτήρια μας. Ας φτιάξουμε Μαργαρίτες. Με λευκή τεκίλα, παρακαλώ: 50 ml Don Julio Blanco, 25 ml φρεσκοστυμμένος χυμός λάιμ και 15 ml σιρόπι αγαύης, που θα βρείτε σε κάβες και σούπερ μάρκετ. Χτυπήστε καλά σε σέικερ με μεγάλα σκληρά παγάκια και σερβίρετε σε ό,τι ποτήρι σάς αρέσει. Η παράδοση θέλει να περάσετε το στόμιο του ποτηριού σε αλάτι, κάτι που προσωπικά δεν κάνω ποτέ, γιατί δεν μου αρέσει. Η δεύτερη συνταγή που θα σας δώσω είναι πολύ αγαπημένη, αλλά απαιτεί μια Don Julio Reposado, παλαιωμένη σε δρύινα βαρέλια για 8 μήνες, έτσι ώστε να αποκτήσει τη γλύκα που συμπληρώνει τον πιπεράτο χαρακτήρα της: 50 ml Don Julio Reposado λοιπόν και 15 ml φρεσκοστυμμένος χυμός λάιμ σε ένα ψηλό και φαρδύ ποτήρι με μεγάλα, σκληρά παγάκια, για να μη λιώνουν εύκολα. Ανακατεύουμε και απογεμίζουμε το ποτήρι με 100 ml Pink grapefruit soda Ros Solis. Αγοράστε ένα μεγάλο πακέτο τραγανά νάτσος, φτιάξτε ένα δροσερό γουακαμόλε (ή αναζητήστε το έτοιμο από τις Γουμένισσες) και Viva Mexico!