Μην ψάχνεις πια αλλού. Αφού το ξέρεις ήδη: Ο ήχος του 2023 είναι η britpop. Δεν προλάβαμε να ενθουσιαστούμε με την επανένωση των Pulp, και οι Blur προγραμμάτισαν τη δική τους επιστροφή, τον ερχόμενο Ιούλιο. Τριάντα χρόνια μετά τις πρώτες britpop καταθέσεις, οι βρετανικές υπερδυνάμεις των ’90s γίνονται ξανά βασικές πηγές ενθουσιασμού για τον μέσο μουσικόφιλο, αυτόν που ψάχνει το δίκιο του σε στάδια και αρένες. Προσωπικά, οι επανενώσεις των Pulp και Blur μου δημιούργησαν έναν συνδυασμό συγκίνησης και αμηχανίας, όπως όταν ανοίγω δώρα γενεθλίων παρουσία των ανθρώπων που μου τα προσφέρουν. Όχι πως αμφισβητώ τα μεγάλα τραγούδια τους και το πολύχρωμο αντίβαρο που έδωσαν στην εσωστρεφή «ματσίλα» του grunge… Απλώς αναρωτιέμαι για πόσο καιρό ακόμα θα τρεφόμαστε με ξαναζεσταμένα γεμιστά. Πίσω στο 1993, τη χρονιά που το britpop ρεύμα αποκτούσε όνομα και σχήμα, η Ελλάδα τραγουδούσε έναν στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου: «Δε γυρνάνε λέμε/ πίσω ποτέ τα καλά παιδιά σ’ εκείνα τα χρόνια». Απ’ ό,τι φαίνεται, όχι μόνο γυρνάνε, αλλά στην περίπτωση των Blur πληρώνουν και 100 λίρες, για να στριμωχτούν ανάμεσα σε μεθυσμένους Άγγλους. Στο μεταξύ, οι λιγότερο καλλιτεχνικά ανήσυχοι στην Αγία Τριάδα της britpop, οι προσωπικοί μου αγαπημένοι Oasis, αντιστέκονται σθεναρά στη λαϊκή απαίτηση της επανένωσης τουλάχιστον μέχρι στιγμής. «Δεν έχουμε λόγο, πουλάμε όσο πουλούσαμε και τότε», δηλώνει ο ηγέτης τους, Νόελ Γκάλαχερ, με χαρακτηριστική ανωτερότητα. Παρεμπιπτόντως, ο νέος σόλο δίσκος του κυκλοφορεί τον Μάιο. Πιθανότατα δεν θα αλλάξει τη μουσική ή τη ζωή μας, αλλά τουλάχιστον θα μας γλιτώσει από τα έξοδα ενός ακόμα ταξιδιού.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Dream Unending – Songs of salvation
Xέβι μέταλ για να χαλαρώσεις. Aυτός είναι ο πιασάρικος, δημοσιογραφικός τίτλος που θα άρμοζε στο δεύτερο άλμπουμ των Dream Unending. Τα φωνητικά είναι ναι μεν death metal, όμως οι βάσεις θέτονται από αργόσυρτα ντραμς, ατμοσφαιρικές κιθάρες και μια ισοπεδωτική μελαγχολία, που βάφει τον χειμώνα σε γκρι και μπλε αποχρώσεις.