Η Εύα Παπανικολάκη έχει ήδη δει και κάνει πολλά στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από την ενηλικίωσή της, οπότε και μετακόμισε από τα Χανιά στην Αθήνα. Σπουδάζει Οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ, ενώ με υποτροφία ακολουθεί ένα πτυχίο Διεθνών Σχέσεων στο Deree και ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της στο βιολί. Όπως λέει, η εκπαίδευση στην Ελλάδα δεν μπορεί εύκολα να καλύψει τον μέσο φοιτητή, γι’ αυτό κυνηγά δύο πτυχία ταυτόχρονα και στο μέλλον θα φύγει στο εξωτερικό. Παρά τις αυξημένες υποχρεώσεις της όμως, αφιερώνει πολύ χρόνο και στο μεγάλο της πάθος: τον ακτιβισμό σχετικά με την κλιματική εκπαίδευση. Μεταξύ άλλων, ως συντονιστικό μέλος στην Αθήνα των Fridays For Future, του γνωστού κινήματος που ξεκίνησε στα 15 της χρόνια η Γκρέτα Τούνμπεργκ και το οποίο μετράει πια 14 εκατομμύρια νέους υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο, αλλά και ως μέλος του Sustainable Development Solutions Network του ΟΗΕ.
Η Εύα ταξιδεύει συχνά σε συνέδρια και συμμετέχει σε δράσεις με στόχο να αλλάξει ο τρόπος που οι νέοι εκπαιδεύονται σε θέματα περιβάλλοντος – αλλά και να μπουν ομάδες νέων στις σημαντικές συζητήσεις. Φέτος ήταν στην ομάδα ακτιβιστών που απέστειλαν επιστολή με αυτά τα αιτήματα σε 15 ευρωπαϊκά Υπουργεία Παιδείας. «Σε κάποιες χώρες, όπως η Δανία αλλά και η Πολωνία, είχαμε πολύ καλή ανταπόκριση. Στην Ελλάδα, αντίθετα, λάβαμε ένα no-reply email που έλεγε: “Η κλιματική εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι υπέρ αρκετή”. Αυτό είναι τουλάχιστον αστείο». Η Εύα και οι άλλοι της ομάδας βάλθηκαν στη συνέχεια να αποδείξουν το άκυρο της δήλωσης: «Πιάσαμε τα διδακτέα βιβλία ένα ένα και ψάχναμε keywords σχετικά με την κλιματική αλλαγή. Εννοείται ότι δεν βρήκαμε τίποτα».
Παράπονο των συνομηλίκων της είναι πως οι κατέχοντες τις θέσεις εξουσίας τούς αντιμετωπίζουν ως «γλυκά παιδιά», τους λένε μπράβο, όμως δεν τους παίρνουν στα σοβαρά. Η ίδια φέρνει ως παράδειγμα ένα φετινό νομοσχέδιο του Υπουργείου Περιβάλλοντος για την αειφορία: «Διαφωνώ σε πολλά σημεία, αλλά είναι θετικό το ότι μπήκε το θέμα στη συζήτηση. Ωστόσο δεν ακολουθήθηκε καμία πρακτική δημόσιας διαβούλευσης, κανένας σχεδιασμός. Οι πρακτικές, σε σχέση με άλλες χώρες, είναι επιεικώς απογοητευτικές. Δεν θα αναφερθώ καν στην Ολλανδία, που στα επιτελεία των υπουργών και στις επιτροπές που χαράσσουν πολιτικές υπάρχουν, θεσμικά, νέοι συμμετέχοντες. Υπάρχουν όμως εθνικά συμβούλια νέων με πραγματικά ουσιαστικό ρόλο στην εκπροσώπηση, σε χώρες όπως η Ρουάντα και η Βουλγαρία». Στην Ελλάδα, όμως, κολυμπάμε ακόμη στα ρηχά. «Υπάρχει προσήλωση στο πολιτικό κόστος. Είναι λυπηρό το ότι συχνά είναι πιο εύκολο να προσεγγίσεις μεγάλα στελέχη διεθνών οργανισμών παρά κάποιον Έλληνα πολιτικό. Σκέψου ότι τη Διακήρυξη των Νέων για το Κλίμα την υπέγραψε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ και εδώ στην Ελλάδα παλεύουμε έξι μήνες να περάσουμε ένα policy brief που το στηρίζουν αξιόλογοι ακαδημαϊκοί και ινστιτούτα, και κανείς δεν το παίρνει στα σοβαρά».
Η βασική πρόκληση που αντιμετωπίζει η γενιά της, σύμφωνα με την ίδια, είναι μια υπαρξιακή απειλή: «Δεν είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο, γιατί είμαστε σχεδιασμένοι να λειτουργούμε με αισιοδοξία, με το δεδομένο ότι θα ζούμε και αύριο. Ούτε εγώ η ίδια δεν νομίζω ότι μπορώ να συνειδητοποιήσω την κατάσταση στην πλήρη έκτασή της – όλες τις προβλέψεις των επιστημόνων για την καταστροφή του πλανήτη. Έχουμε συνηθίσει σε έναν πολιτισμό που ζει γρήγορα, εύκολα και πολύ και πιστεύουμε ότι κάποιος άλλος θα βρει τη λύση. Ότι θα βάλουμε ένα αιρκοντίσιον και θα παγώσει τη Γη. Το ένστικτο επιβίωσης των ανθρώπων τούς οδηγεί συχνά να πιστεύουν ότι οι επιστήμονες λένε υπερβολές. Όμως οι πιθανότητες λένε ότι, έτσι όπως πάμε, θα αντιμετωπίσουμε το κλιματικό χάος. Και δεν θα το αντιμετωπίσουν τα παιδιά ή τα εγγόνια μας, θα το αντιμετωπίσουμε εμείς».