«Τις προάλλες είχα πάει σε ένα σπίτι που δεν είχε ασανσέρ και ανέβηκα με τις σκάλες. Έβαλα τον φακό στο κινητό μου, γιατί δεν έβρισκα το φως, και φτάνοντας στον τρίτο όροφο, αντίκρισα στον διάδρομο ένα λυσσασμένο σκυλί με μυτερά αυτιά. Είχε στηθεί, του έτρεχαν τα σάλια και μου γρύλιζε» – λογικό, αφού το ζώο τυφλωνόταν από το φως του φακού και έβλεπε τη σκιά ενός αγνώστου να κατευθύνεται προς το σπίτι του στις 11 το βράδυ. «Λέω: “Χριστέ μου, θα με φάει”. Βγαίνει ο πελάτης, μου λέει: “Έλα, έλα, δεν κάνει τίποτα”». Αυτό είναι ένα από τα αρκετά νυχτερινά απρόβλεπτα που έχουν συμβεί στον Πέτρο Αγγελή, ο οποίος δουλεύει ως διανομέας. Μαθητής ακόμα ξεκίνησε να κάνει PR σε κλαμπ, στην πορεία μπήκε στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (ΟΠΑ), αλλά το άφησε, δούλεψε ντελίβερι, υπάλληλος στον Σκλαβενίτη σε διάφορα πόστα, «ψυγεία, μανάβικο, αποθήκη, έκθεση, παραγγελίες», και πλέον, στα 22 του, είναι rider της efood. Συνήθως εργάζεται στον τομέα βόρεια 1 (Γαλάτσι, Ψυχικό, Φιλοθέη, Μαρούσι, Χαλάνδρι, Αγία Παρασκευή, Χολαργό), μεταφέροντας παραγγελίες καβάλα σε ένα σκουτεράκι 125 κυβικών.
Ο Πέτρος ανήκει στην ιδιαίτερη κατηγορία των επαγγελματιών που έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν την Αθήνα μέσα από τον φακό του μικροσκοπίου. Γιατί ποιος, αν όχι ένας διανομέας που μετακινείται συνεχώς από την αγριότητα του δρόμου στις αθέατες όψεις του μέσου αθηναϊκού σπιτιού –δηλαδή από τον δημόσιο στον ιδιωτικό χώρο– και πάλι πίσω, μπορεί να αφουγκραστεί καλύτερα την πόλη; Ο «ντελιβεράς» στην καθομιλουμένη είναι «ένα πάρα πολύ υποτιμημένο επάγγελμα», γιατί «όλοι νομίζουν ότι είναι εύκολο», όπως λέει ο Πέτρος. Στην πραγματικότητα, ένας διανομέας έχει να αντιμετωπίσει συσσωρευμένη τη νεύρωση ολόκληρης της Αθήνας, σε επίπεδο χωροταξίας, οδηγικής και διαπροσωπικής συμπεριφοράς.
«Το λέμε με συναδέλφους: μια φυσιολογική παραγγελία, να μας πει ο πελάτης οδό, αριθμό, όροφο, χωρίς να χρειαστεί να πάρουμε τηλέφωνο για διευκρινίσεις, δεν υπάρχει. Τη μία δεν λειτουργεί το κουδούνι, την άλλη δεν υπάρχει κουδούνι, τη μία είναι λάθος η διεύθυνση, την άλλη είναι σωστή η διεύθυνση, αλλά δεν βρίσκεται εκεί ο πελάτης.
Υπάρχουν φορές που τους ψάχνω σε πάρκα και πλατείες», με τον πελάτη στο παγκάκι να έχει δηλώσει ως σημείο παράδοσης μια πλατεία με όνομα που δεν υπάρχει στο Google maps και τον Πέτρο να πρέπει να κάνει μια μικρή έρευνα αστικών τοπωνυμίων προκειμένου να παραδώσει την παραγγελία. «Με συνεννόηση το βρίσκεις συνήθως». Κάποιοι παραγγέλνουν χωρίς να έχουν χρήματα να πληρώσουν, «κατά λάθος ή επίτηδες», άλλοι «μου δίνουν ψιλά για να μην καθίσω να τα μετρήσω και πάντα είναι λιγότερα από ό,τι θα έπρεπε». Όσο για το φιλοδώρημα, σχετίζεται με το είδος και το ύψος της παραγγελίας. Σε παραγγελία φαγητού αξίας 20 ευρώ συνήθως ο κόσμος αφήνει «από μηδέν μέχρι δύο ευρώ». Ο Πέτρος προτιμά να δουλεύει βραδινές ώρες που σπάει λίγο η κίνηση, αλλά όχι πολύ βράδυ, γιατί χαλαρώνουν οι αντιστάσεις των οδηγών και παραβιάζουν τον ΚΟΚ. Του αρέσει να πηγαίνει παραγγελίες στη Φιλοθέη και στο Παλαιό Ψυχικό, γιατί είναι πράσινα και ήρεμα. «Ουσιαστικά υπάρχει η Κηφισίας που χωρίζει τον πανικό από την ησυχία». Στόχος του είναι κάποια στιγμή να αφήσει την Αθήνα και τις λεωφόρους της και να ανοίξει μια δική του επιχείρηση (καφέ, μαγαζί με υπολογιστές ή χώρο με πρίμιουμ υπηρεσίες περιποίησης) στον τόπο καταγωγής του, τη Λέσβο, ώστε η καθημερινή τριβή του να μην είναι με την Κηφισίας, αλλά με το Αιγαίο πέλαγος.