H Ειρήνη Λαφαζάνη επωμίζεται δύο μικρούς ρόλους στην παράσταση Ο κύκλος των χαμένων ποιητών, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, τα κορίτσια σε ένα αυστηρό λύκειο αρρένων τη δεκαετία του ’60 μόνο υπαινικτικά θα μπορούσαν να βοηθούν σε μια αφήγηση. Όλες οι συζητήσεις αφορούν εκείνες και τον έρωτα, ωστόσο οι ίδιες απουσιάζουν. «Με κίνδυνο να αρχίσω τα κλισέ, θα πω ότι δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ρόλοι, όλα συμβάλλουν στο να ξεδιπλωθεί μια ιστορία», μου λέει. Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού το καλοκαίρι του 2020, έχει διαγράψει μια μάλλον εντυπωσιακή πορεία. Πριν ακόμα ολοκληρώσει τη σχολή, είχε συμμετάσχει στην ταινία Γυμναστήριο του Αλέξανδρου Βούλγαρη, που προβλήθηκε στο 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. «Τον είχαμε δάσκαλο στη σχολή, μας έκανε κινηματογράφο. Στην ταινία υπάρχουν 17 μονόλογοι, όσα παιδιά ήμασταν και στο έτος. Ήταν το βάπτισμα μπροστά στην κάμερα!»
Μετά την αποφοίτηση έπαιξε στο Πονηρό πνεύμα του Γιάννη Χουβαρδά και στη μικρού μήκους ταινία Σάμμερ του Στέλιου Χριστοφόρου. Τον σκηνοθέτη τον γνώρισε τυχαία. «Ήμουν έξω σε κάποιο μπαρ, είχα πάει για να χαιρετήσω μια φίλη και με πήραν τηλέφωνο να περάσω από το Frau, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να γνωρίσω κάποιον. Με θυμάμαι να προσπαθώ να το αποφύγω, ήμουν κουρασμένη, σκεφτόμουν το κρεβάτι μου, αλλά πήγα. Ο Στέλιος μού μιλούσε για την ταινία, χωρίς να μου πει πως με φαντάζεται στον ρόλο της Ισμήνης. Χαίρομαι που δεν προσπέρασα το ποτό εκείνο το βράδυ». Η ταινία έφτασε τελικά ως τις Κάννες και αυτή ήταν μια σημαντική εμπειρία για την Ειρήνη, η οποία για τον συγκεκριμένο ρόλο υπήρξε υποψήφια για το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο Madrid Indie Film Festival.
«Το να δουλεύω με νέα παιδιά σημαίνει κατ’ αρχάς ωραίο κλίμα στις πρόβες – όλοι ξέρουμε τι βιώνουμε, μπορούμε να συνεννοηθούμε εύκολα, γρήγορα. Είναι όπως όταν ήσουν μικρή και καθόσουν στο πίσω κάθισμα σε ένα αμάξι που πήγαινε κάπου. Διαπληκτιζόσουν έντονα με τους γονείς σου, πάσχιζες να ακουστείς, να φτάσει η φωνή σου μπροστά. Αισθανόσουν ότι δεν σε καταλαβαίνουν και τότε ξαφνικά γύριζες και κοίταζες την αδελφή σου και εκείνη ήξερε. Μια σιωπηρή συνωμοσία, μια αλληλεγγύη που δεν χωράει σε κουβέντες. Όταν συνεργάζομαι με συνομηλίκους μου, είναι σαν να κάνω μια παγαποντιά και όταν βρίσκομαι στη σκηνή με μεγαλύτερους, είναι τύχη και σπουδαίο μάθημα». Τι κάνεις όταν δεν δουλεύεις; «Κάθομαι σπίτι μου, έχω μετακομίσει πρόσφατα, βλέπω ταινίες, έρχονται φίλοι. Αν μου το έλεγαν όσο ήμουν φοιτήτρια, δεν θα το πίστευα. Αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερή και προστατευμένη μέχρι στιγμής στις δουλειές. Όσο για το σπίτι, είναι ένας τρόπος να αντιληφθείς την ενηλικίωση, μπαίνεις σε μια διαδικασία να ρυθμίσεις τη ζωή σου, έχεις τον χώρο σου και τον χρόνο σου, είσαι εσύ με τον εαυτό σου, τα πράγματα έρχονται και σε βρίσκουν».
Τι σκέψεις τής δημιούργησε η ιστορία του Κύκλου των χαμένων ποιητών; «Άκουγα συναδέλφους μου που έλεγαν ότι είχαν επιδραστικούς δασκάλους σαν τον Κίτιγκ [σ.σ.: ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στην ταινία], εγώ συνάντησα ωραίους ανθρώπους, αλλά δεν υπήρξε κάποιος να μου αλλάξει τη ζωή. Όμως πρέπει να υπάρχει και η διάθεση από τον μαθητή να πάει τη σχέση ένα βήμα παραπέρα. Ίσως δηλαδή να υπήρξε στον δρόμο μου κάποιος ευαίσθητος και φωτισμένος άνθρωπος και να μην ήμουν έτοιμη εγώ». Και η ποίηση; Στα παιδιά στον Κύκλο, τους αλλάζει τη ζωή. «Η ποίηση είναι χάδι στην πλάτη. Είναι μαγικό όταν κλείνεται σε μικρές φόρμες κάτι τόσο μεγάλο. Η ποίηση είναι σαν να αποτινάζει το συναίσθημα της μοναξιάς. Νιώθεις λιγότερο μόνος σου διαβάζοντας κάτι που σκέφτηκες και εσύ».
INFO
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Βρετάνια έως την Κυριακή των Βαΐων.