Περνάω από μπροστά τους κάθε φορά που κατεβαίνω στην εφημερίδα. Ή μάλλον από πάνω τους, γιατί η αλάνα βρίσκεται ακριβώς κάτω από μια γέφυρα στη λεωφόρο Κηφισού, έναν αυτοκινητόδρομο που πήζει κάθε φορά που οι Αθηναίοι πηγαίνουν ή επιστρέφουν από τη δουλειά τους. Και βλέπω αυτό που δεν χορταίνω να κοιτάω: χαρούμενους ανθρώπους και ενθουσιασμένα σκυλιά, αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και λαχανιασμένα στόματα, γλώσσες να κρέμονται έξω γεμάτες σάλια και ευτυχία.
Με κάλεσαν τις προάλλες σε ένα σχολείο. Να μιλήσω «για τα ζώα». Ρώτησα τυχαία, όλους τους μαθητές με σκύλο, τι κάνουν μαζί του. «Βόλτα» ήταν η απάντηση. Παιδιά γεμάτα ενέργεια, που καταβροχθίζουν τον αγλέορα και δεν βάζουν δράμι επάνω τους, παιδιά που κατά γενική ομολογία αγαπάνε τα σκυλιά τους, τα βγάζουν «βόλτα». Σαν ζευγάρι υπερήλικων συνταξιούχων που σέρνουν τα βήματά τους προσεκτικά, χέρι χέρι, μέχρι την πλατεία και πάλι πίσω στο διαμέρισμα, στον καναπέ, στην τηλεόραση. Σαν να μην είναι πυρηνικοί αντιδραστήρες νεανικού σφρίγους και ακμαιότητας.
Ρώτησα αν ξέρουν τι είναι το agility. Τα μισά κάτι είχαν υπόψη τους. Τους εξήγησα ότι είναι μια μορφή αθλήματος όπου ο χειριστής ζητάει από τον σκύλο του να περάσει μια σειρά από εμπόδια −όχι, έχω καλύτερη διατύπωση!−, να ολοκληρώσει μια σειρά από άθλους, σωματικούς και πνευματικούς, με μοναδικό στόχο τον ίδιο που έχουν όλα τα σκυλιά που ανήκουν σε μια αρμονική οικογένεια: να ικανοποιήσουν τον αρχηγό τους.
Τους είπα επίσης ότι είναι ένα άθλημα όπου ο χειριστής, το «αφεντικό», δεν κάθεται σε μια γωνιά πίνοντας φρέντο. Τρέχει και ο ίδιος, βρίσκεται πάντα στο επόμενο εμπόδιο, καθοδηγεί, εμψυχώνει, χύνει ιδρώτα, διασκεδάζει μαζί με τον σκύλο του. Και ότι το agility είναι, με άλλα λόγια, η πιο ωραία, συνεργατική, ψυχοσωματική μορφή δημιουργίας δεσμών ανάμεσα στον άνθρωπο και στα ζώα, και πως αυτό το δώρο που μας κάνουν τα σκυλιά μας, αυτό το ξέφρενο παιχνίδι που δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο, από άποψη ασφάλειας και πρακτικότητας, δεν πρέπει να το περιφρονούμε. Εκτός αν είμαστε χαζοί. Ή, ξέρω γω, ογδόντα ετών! (Και μ’ αυτό μου μπήκε μια ιδέα στο μυαλό. Και έψαξα στο διαδίκτυο για να βρω εικόνες ή βίντεο από agility για υπερήλικες. Σκυλιά και ανθρώπους. Και, βέβαια, βρήκα. Γιατί… γιατί όχι;)
Όταν ο κ. Τσούι ήταν ακόμη νεαρούδι, είχαμε το δικό μας agility. Κόβαμε δρόμο μέσα από την ορθοπλαγιά, από τα Άνω Μελίσσια προς το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα, σκαρφαλώνοντας μαρμαρόβραχους, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε αγκαθωτούς θάμνους και χαμηλά κλαδιά πεύκων, και φτάναμε στην κορυφή ξελιγωμένοι και σε κατάσταση απόλυτης νιρβάνα. Μετά, πίναμε τα νερά μας και κατηφορίζαμε χαλαροί από τον δρόμο.
Τότε το agility ήταν ξένο φρούτο για τα ελληνικά πράγματα. Σήμερα όμως, για τον επόμενο σκύλο μου, θα είναι η κύρια ασχολία του. Η κύρια ασχολία μας. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τίποτε άλλο που να μπορεί να μας φέρει πιο κοντά.