«Συγκινήθηκα που ξύπνησε αναμνήσεις. Υπήρχαν άνθρωποι που τους θύμισε τη γιαγιά τους όταν μαγείρευε στην κουζίνα και το τραγουδούσε», σχολιάζει η Alkyone για τη διασκευή του παραδοσιακού ηπειρώτικου τραγουδιού Ξενιτεμένα μου πουλιά –που στο μεταξύ έχει γίνει viral–, ενώ έχουμε συνδεθεί στο Skype μια Κυριακή στις αλκυονίδες μέρες του νέου χρόνου.
Η νεαρή τραγουδοποιός ζει στα βουνά της Κεντρικής Μακεδονίας, μεταξύ της Έδεσσας και του χωριού Ξανθόγεια, όπου εργάζεται ως δασκάλα Ειδικής Αγωγής και παράλληλα δημιουργεί μουσική. «Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και ταυτόχρονα πήρα δίπλωμα ως κλασική πιανίστα. Η μέρα μου ξεκινάει στις οκτώ το πρωί με τα πιτσιρίκια στο Δημοτικό και, αφού σχολάσω, αφοσιώνομαι στη μουσική. Επέλεξα την Ειδική Αγωγή γιατί με ενδιαφέρει η μουσικοθεραπεία. Όλη η νοοτροπία μου κινείται γύρω από τη μουσική», τονίζει ενώ μου εξηγεί πως η σχέση της με τη μουσική οφείλεται στον μπαμπά της. «Εργαζόταν ως πυροσβέστης, αλλά έπαιζε ακορντεόν και πλήκτρα σε μια κομπανία. Ως παιδί, άκουγα από μελοποιημένη ποίηση μέχρι παραδοσιακά. Όταν κοιμόμουν, έβαζε δίσκους να παίζουν, από Βιβάλντι μέχρι ινδιάνικη μουσική, και οι μελωδίες εναλλάσσονταν μέχρι το πρωί».
Για την Alkyone, ο τόπος δεν καθορίζει τη δυνατότητα δημιουργίας. «Οι κάτοικοι στο χωριό μου, όπου περνάω πολύ χρόνο, δεν ξεπερνούν τους εκατό. Άλλοι θα φρίκαραν. Εμένα ανοίγει η ψυχή μου εκεί, έχω αναμνήσεις. Ο παππούς μου ήταν βοσκός, είχαμε προβατάκια. Πήγαινα στην κουζίνα και το αρνί ερχόταν από πίσω μου», θυμάται. «Δεν έχει σημασία αν μένεις στην πόλη ή στο χωριό, αλλά αν νιώθεις καλά εκεί που βρίσκεσαι. Πορευόμαστε και απλώς πρέπει να είμαστε παρόντες στη ζωή μας». Παραδέχεται, βέβαια, ότι της λείπει το σινεμά («πρέπει να πηγαίνω σε άλλη πόλη για να δω μια ταινία»), αλλά η επαφή με τη φύση είναι αναντικατάστατη. «Όταν αγγίζεις τη γη καθημερινά, κρύβεται κάτι βαθύτερο σε αυτή τη σύνδεση, που στις πόλεις το ξεχνάμε. Εδώ όλα κυλούν χωρίς πίεση. Μπορεί να σηκωθούμε το πρωί με τη φίλη μου την Αλεξία, να πούμε “ωραίος καιρός” και να ξεχυθούμε στα βουνά να τραβήξουμε φωτογραφίες», περιγράφει.
«Με τους φίλους μου μαζευόμαστε και αμπελοφιλοσοφούμε. Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να μοιραστούμε», ισχυρίζεται. «Πρωτοχρονιά, ας πούμε, βρισκόμασταν στο σπίτι μιας φίλης, καθόμασταν με όργανα γύρω από το πιάνο και τραγουδούσαμε Το αερικό, που θα είναι η επόμενη διασκευή μου. Θέλω να έχω αναμνήσεις από τα κομμάτια που διασκευάζω. Αισθάνομαι ασφάλεια και ζεστασιά», καταλήγει. Η μουσική της Alkyone γειώνεται και ταυτόχρονα πετάει στον ουρανό, σε indie-pop, cinematic και folklore ήχους. Είναι μια ωδή στο εφήμερο και στο αιώνιο, στο ανεξήγητο μυστήριο της ζωής. Η ίδια εμπνέεται από τα πάντα και αρχικά αφουγκράζεται μια ιδέα στο πιάνο. Ο ήχος ξεκινά ως ερέθισμα, μου εξηγεί, ενώ ο στίχος είναι ο κορμός. «Φαντάσου να στήνεις μια ταινία με τέλεια σκηνικά, φανταστικά κοστούμια, φοβερούς ηθοποιούς, αλλά το σενάριο να είναι κακό».
Στη συζήτηση επανέρχεται συνεχώς ο κινηματογράφος. «Με έχει διαμορφώσει το σινεμά και η cinematic αισθητική. Τα αγγλικά μού έβγαιναν φυσικά από τις ταινίες που έβλεπα. Επιλέγω τη φαντασία, ακούω σάουντρακ, ενώ οτιδήποτε έχει βιολιά με σηκώνει στα σύννεφα. Ονειρεύομαι να βρεθώ στη σκηνή με μεγάλη ορχήστρα, για να νιώσω τους παλμούς που δημιουργούνται όταν πολλοί μουσικοί συμπράττουν». Όσο για το καλλιτεχνικό της όνομα (το πραγματικό επιθυμεί να μην αναφερθεί), μου περιγράφει ότι «ονειρευόμουν συνέχεια ότι πετούσα πάνω από λίμνες και ποτάμια. Διάλεξα την Αλκυόνη γιατί συμβολίζει την ελπίδα. Γεννάει στις σκληρές μέρες του χειμώνα, ενώ τα χρώματά της συνδέονται με τη φύση. Τα πουλιά μού υπενθυμίζουν να κοιτάζω ψηλά και όχι προς τα κάτω».
INFO
Στις 10 Φεβρουαρίου θα κυκλοφορήσει η διασκευή στο Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Alkyone.net