Είναι δύσκολο να περιγράψεις τις αρετές του νέου δίσκου της Μεγκ Μπέιρντ σε κάποιον που δεν τον έχει ακούσει. Ως κατασκευές, τα κομμάτια του Furling δεν είναι σπουδαία. Οι στίχοι δεν καταλαβαίνεις τι λένε. Οι μελωδίες αιωρούνται πάνω από το έδαφος, χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και όμως, υπάρχει κάτι που δεν σε αφήνει να προσπεράσεις τα εννέα αυτά τραγούδια ως βαρετά. Μιλάμε για μελαγχολική φολκ από το Σαν Φρανσίσκο, αιθέρια και εσωτερικά φορτισμένη. Μιλάμε επίσης για μια φωνή που θυμίζει ένα σωρό άλλες, από την προγενέστερη Τζόνι Μίτσελ μέχρι τη σύγχρονη Άντριαν Λένκερ των Big Thief. Ακουστικές κιθάρες, απαλά keyboards και τεμπέλικα ντραμς στρώνουν το έδαφος για πένθιμες βόλτες υπό το φως του ήλιου ή έστω για κυριακάτικο άραγμα στον καναπέ μετά από σαββατόβραδα κραιπάλης. Όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Σαμ Ρίτσαρντς του περιοδικού Uncut, το Ashes, Ashes είναι ένα τραγούδι που λάμπει και στροβιλίζεται επί έξι λεπτά, χωρίς ουσιαστικά να ξεκινάει ποτέ. Όπως πολύ εύστοχα θα γράψω εγώ τώρα, το άλμπουμ αυτό που τόσο επαινείται από τα διεθνή μέσα, σε δύο βδομάδες δεν θα το θυμάται κανένας. Η εκτίμηση αυτή δεν μειώνει πάντως την αξία του, ούτε βέβαια και την αυτοπεποίθηση της δημιουργού του, η οποία παίζει χωρίς κανόνες, χωρίς συμβιβασμούς. Το θέμα είναι ότι, εν έτει 2023, η φολκ μουσική δεν έχει πολλά επιχειρήματα ή τρόπους να μας πείσει να ασχοληθούμε μαζί της. Ακόμα και ένα άρτιο, αληθινά προσεγμένο άλμπουμ, όπως το Furling της Mεγκ Μπέιρντ, αδυνατεί να βρει τα κλειδιά της εποχής και μάλιστα σου δίνει την εντύπωση ότι δεν τα ψάχνει καν, παρασυρόμενο δήθεν από τον ίλιγγο της γνήσιας καλλιτεχνικής έκφρασης.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Μαγνητικά πεδία OST
Το σάουντρακ της ταινίας Μαγνητικά πεδία κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες σε επτάιντσο βινύλιο από τη Veego records. Περιλαμβάνει τη βραβευμένη γλυκόπικρη μουσική του Λευτέρη Βολάνη σε δύο διαφορετικές εκδοχές και πόστερ.
Το ακούω στο πικάπ και σκέφτομαι την ατάκα της Τοπαλίδου από την ταινία: «Tο μόνο που θέλω είναι να πω μερικά τραγούδια και να με ακούει κάποιος».